Liesbeth: ‘Ik zal het nooit toegeven, maar ik heb een lievelingskind’

Tekst: Redactie Vriendin

16 augustus 2023

Liesbeth (47) houdt van al haar kinderen evenveel, maar ze heeft een onbetwiste lieveling. “Met Ilja kan ik lezen en schrijven, wij voelen elkaar als geen ander aan. Met Suus en Thomas heb ik minder, helemaal nu ze allebei aan het puberen zijn. Maar dat zal ik nooit aan ze toegeven.”

“Ik heb weleens gedacht dat mijn voorkeur komt omdat Ilja mijn oudste is. Zij heeft mij destijds moeder gemaakt, haar geboorte maakte ook de meeste indruk op me. We waren de eerste vijf jaar van haar leven onafscheidelijk, altijd samen – of beter, met z’n drieën, mijn man was daar uiteraard ook bij. Tussen Ilja en Suus in kreeg ik twee late miskramen. Dat verdriet heb ik redelijk kunnen verwerken door Ilja. Ik stortte me vol overgave op de zorg voor haar. We waren ongelooflijk close. Ze ging nooit uit logeren. Toen ze uiteindelijk naar de kleuterschool ging, was dat de eerste weken een drama. Ze miste me enorm en deed niets anders dan huilen. Mijn moederhart brak in duizend stukjes als ik haar er ’s ochtends achterliet. Niet zelden liep ik zelf ook huilend het schoolplein af. ‘Jij moet die navelstreng eens doorknippen’, zei mijn man dan gekscherend.”

Opgelucht ademhalen

“Ik was bang dat Ilja enig kind zou blijven, maar niet lang nadat Ilja naar school ging, was ik opnieuw zwanger en dit keer ging alles goed. Ik genoot amper van de zwangerschap, zo bang was ik dat ik opnieuw een miskraam zou krijgen. Ik durfde me niet te hechten aan de baby in mijn buik. Terwijl ik bij Ilja al met drie maanden zwangerschap de hele babykamer had ingericht en eindeloos op pad ging voor babykleertjes, had ik dit keer in de achtste maand nog geen bedje in elkaar gezet. Pas toen Suus geboren was en op mijn buik werd gelegd, kon ik opgelucht ademhalen.

Ik moest echt even aan het idee wennen dat we nu twee dochters hadden. We waren zo lang met z’n drietjes geweest. Ineens waren we een compleet gezin, de achterbank van de auto was volledig gevuld. Het was zo onwerkelijk. Suus was een totaal andere baby dan Ilja. Ze huilde veel en kon al op heel jonge leeftijd koppig en driftig reageren. Als Suus iets niet wilde, dan gebeurde het ook niet. En omgekeerd kon ze behoorlijk drammen tot ze haar zin kreeg. Ilja is veel meegaander, heel makkelijk ook. Ze lijkt daarin precies op mij. Ik zal niet zo snel ergens een probleem van maken. Ilja en ik staan niet vooraan om onze mening te laten horen. En ja, daarom doen we weleens dingen waar we niet helemaal achter staan. ‘Nee’ vinden wij een moeilijk woord. We zijn pleasers. Suus’ eerste woordje was zo ongeveer nee.”

De koning te rijk

“Vier maanden na Suus’ geboorte bleek ik opnieuw zwanger. Daar hadden we totaal geen rekening mee gehouden; ik gaf nog borstvoeding en ging er – hoe naïef – vanuit dat het zo’n vaart niet zou lopen. Wel dus. Eerlijk gezegd vonden we ons gezin wel compleet, zo met twee meiden. Maar we wenden al snel aan het idee dat er nog een kind bij zou komen en toen we hoorden dat ik zwanger was van een jongetje, waren we de koning te rijk. Ook Ilja vond het geweldig dat ze een broertje kreeg. De zwangerschap van Suus had me meer zelfvertrouwen gegeven in een goede afloop gegeven. Ik was niet meer zo angstig als ik bij haar was. Bovendien had ik ook geen tijd om me zorgen te maken. Ik had mijn handen vol aan mijn tweetal.

Thomas was al vanaf het begin wat je ‘een echte jongen’ noemt. Ook al hadden we hem als pasgeboren baby een roze jurk aangetrokken, dan nog had iedereen gezien dat het een jongetje is. Hij lijkt precies op zijn vader. Donker haar, donkere wenkbrauwen en een stoere blik. Vanaf het moment dat hij kon lopen, schopt hij tegen ballen aan. Hij heeft alleen maar oog voor auto’s. De eerste paar jaar had hij met de meiden nauwelijks een klik; als zij zaten te tekenen, zette hij er een kras doorheen. Of hij trok de hoofden van hun Barbies af, dat soort dingen. Waar Thomas was, was ruzie en gedoe. Hij was en is ontzettend ondeugend, maar wel heel lief. En heel grappig.

Ik weet nog goed dat een kennis mij ooit vroeg wie van mijn kinderen ik het leukst vond. Hij is kinderloos en nogal direct, dus ik nam hem die vraag niet eens kwalijk. Hij bedoelde het vast niet rot. Ik legde hem uit dat het zo niet werkt. Dat je al je kinderen even leuk vindt, hooguit op een andere manier. Ik wist echter toen al dat het niet klopte wat ik zei. Ilja zat op dat moment in de brugklas en Suus en Thomas waren acht en zeven. Ik was zo in de weer met die twee druktemakers, dat ik Ilja echt een verademing vond. Ze hielp mij met van alles. Ik kon heerlijk met haar kletsen en ze zocht me regelmatig op om gewoon even bij me te zijn. Dan zette ze thee of kwam ze bij me op het aanrecht zitten als ik aan het koken was. Waar Suus en Thomas waren, was onrust. Suus ging, toen al, voortdurend discussies met mij aan, over álles. En Thomas ging vooral als een wervelwind door het huis. Hij maakte altijd herrie en rotzooi.”

Geen stap harder dan nodig

“Aan puberen deed Ilja niet. Ze had qua schoolwerk geen enkele aansporing nodig en doorliep met gemak het VWO. Toen Suus en Thomas naar de middelbare school gingen, kreeg ik er een dagtaak bij. Ze zitten nu in Havo 3 en Havo 2 en er gaat geen dag voorbij zonder gedoe over school. Dan hebben ze weer iets niet geleerd (‘Hoe moest ik weten dat er een toets was?’) en dan krijg ik weer een mail van een mentor dat ze te laat zijn gekomen of een uur hebben gemist, zonder opgave van reden (‘Ik had bij de verkeerde dag gekeken, ik dacht dat ik vrij was!’). Ik heb er al talloze gesprekken met ze over gehad. Over een onvoldoende meer of minder maken ze zich allebei niet druk. Ze zijn gezegend met een goed stel hersens en trekken waar nodig een cijfer uiteindelijk wel weer op. Maar ze zullen geen stap harder zetten dan nodig.

Alles draait bij hen om feesten en vrienden. We hebben Suus al een keer dronken van een feestje op moeten halen. En Thomas heeft het mij iets te vaak over blowen; de helft van zijn vrienden doen het – hij niet, zweert hij bij hoog en laag. Ik twijfel daarover. Het zijn eigenlijk pubers ‘volgens het boekje’, ze voldoen aan ieder kenmerk. Ze hangen dagen op hun bed of op de bank, onze meest diepgaande conversatie is de dagelijkse vraag ‘wat gaan we eten?’. De coronaperiode heeft ze geen goed gedaan, ze verveelden zich stierlijk. Ik vloog af en toe tegen de muren op met dat ongeïnspireerde stel om me heen.

Als ze weer eens op hun kamer liggen te ‘chillen’ en ik alleen met Ilja ben, hebben we het er weleens over. Ook zij wordt af en toe gek van haar broer en zus, ook omdat ze elkaar regelmatig in de haren vliegen. Als Ilja de boel dan probeert te sussen, krijgt zij ook de volle laag. Nee, echt gezellig is het hier het afgelopen jaar niet geweest. Ik kan die puberteit wel voorbij kijken.”

Ten stelligste ontkennen

“Zowel Suus als Thomas roepen regelmatig dat Ilja mijn lievelingskind is. ‘Je loopt alleen maar tegen ons te zeiken, Ilja is heilig’, riep Suus pas nog in een boze bui, waarna ze ‘op z’n Suus’ de deur met een enorme klap dichtsmeet. Ik ontken uiteraard ten stelligste dat er sprake is van een lievelingskind. Maar ondertussen weet ik wel wie ik meeneem als ik een week op een onbewoond eiland zou moeten doorbrengen.

Een lievelingskind hebben heeft niets te maken met houden van. Ik hou van alledrie mijn kinderen evenveel, alleen met Ilja deel ik meer en heb ik een heel goede band. Wij kunnen lezen en schrijven met elkaar. We voelen elkaar in alles aan. Ik zou dat ook wel met Suus en Thomas willen hebben, maar dat dwing je niet af. Ik heb Suus voorgesteld een keer samen een weekendje weg te gaan. Dat lijkt haar supersaai, zegt ze. ‘Kunnen we niet gewoon een dag gaan winkelen?’, stelde ze voor. Ze weet mij inderdaad altijd prima te vinden als ze weer eens nieuwe kleren nodig heeft. En dan is ze ineens ook poeslief tegen me.

Het klinkt nu misschien alsof Suus en Thomas rotkinderen zijn, maar dat is absoluut niet het geval. Het zijn geweldige kinderen met een heel leuk karakter. Ze zijn alleen een stuk pittiger dan Ilja en worden momenteel ook nog eens overspoeld door hormonen, waardoor ze niet altijd even leuk zijn.

Ilja studeert en moet er niet aan denken om op kamers te gaan. ‘Ik wil zo lang mogelijk bij jou blijven’, zegt ze. Ik vind dat heerlijk. Ik moet er nog niet aan denken dat ze op een dag op zichzelf gaat wonen. Ooit zal het er van komen natuurlijk; ik bereid me volledig voor op een empty nest-syndroom, ondanks dat er dan nog twee kinderen thuis zijn. Ilja en ik gaan regelmatig samen weg; een dagje sauna bijvoorbeeld. Als ik Suus en Thomas vraag of zij iets leuks met me willen doen, hebben ze toch nooit tijd of geen zin. Ik sluit ze niet buiten, dat doen ze zelf.

Ik weet ook wel dat dit allemaal tijdelijk is en dat we uiteindelijk echt wel weer in rustiger vaarwater komen met die twee. Ik moet de rit wat dat betreft gewoon even uitzitten. Mijn man gaat er veel makkelijker mee om. Hij komt er gewoon openlijk voor uit dat hij zo nu en dan gek wordt van zijn jongste kinderen; ik benadruk dat liever niet, uit schuldgevoel. Ik wil niet dat iemand denkt dat ik Ilja de leukste vindt. En ik wil al helemaal niet dat Suus en Thomas dat denken. Er gaat dan ook geen dag voorbij dat ik ze niet zeg dat ik onmetelijk veel van ze hou. Daar mag geen enkel misverstand over zijn.”

Lees ook: Masja: ‘De vrouw van mijn minnaar werd m’n beste vriendin’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.