Linn was zwanger met een eetstoornis: ‘Ik kreeg paniek bij de gedachte aan hoe mijn lijf zou veranderen’

26 juli 2021

Linn: “Als kind was ik vrij stevig. Dat was voor klasgenootjes op de basisschool een aanleiding om me te pesten. Het deed me veel verdriet en toen ik op een dag uit school kwam, zei ik tegen mijn moeder dat ik dit niet meer wilde.

Zwanger en een eetstoornis: Linn vertelt over haar mooiste droom, maar ook haar moeilijkste gevecht

Samen besloten we af te vallen. Ik was al snel tien kilo kwijt en al lang niet meer het stevig meisje dat ik ooit was. Toch bleef het pesten doorgaan. Ik raakte geobsedeerd met eten en sporten en op mijn twaalfde ging het echt mis.”

Eetstoornis

“Op school gooide ik mijn eten weg en de pauzes bracht ik steevast op het toilet door. Uiteindelijk kregen mijn ouders door dat het niet goed met me ging en samen besloten we hulp te zoeken. Ik werd opgenomen in een kliniek om mijn eetstoornis de baas te worden. Toch ging het daar alleen maar slechter. Er werd amper op me gelet, waardoor ik alsnog bleef afvallen. Ik had het ontzettend zwaar, ik miste mijn familie iedere dag en toen ik na tien weken nog geen vooruitgang boekte, besloten we de behandeling daar te stoppen.

Twee weken later ging het thuis helemaal mis. Mijn hart kon het niet meer aan en het scheelde niet veel of ik was overleden. Ik werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis en daar volgde heftige weken. Ik kreeg sondevoeding en mocht niet bewegen. De verpleegsters moesten me wassen, dat mocht ik zelf niet doen omdat ik anders te veel calorieën zou verbranden. Langzaam maar zeker kreeg ik steeds een beetje meer vrijheid en mocht mijn moeder iedere dag langskomen. Ik heb ontzettend veel steun aan haar gehad, daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Na elf zware weken mocht ik eindelijk naar huis.”

Overlevingsstand

“Ik ging samen met mijn vriend, inmiddels mijn man, vier weken naar Frankrijk. Als ik daar nu op terugkijk, denk ik dat ik daar de grootste stappen heb gezet. Doordat mijn vriend overdag werkte, was ik helemaal op mezelf aangewezen. Ik besloot wat beter voor mezelf te gaan zorgen en keihard aan mijn herstel te werken. Toen we terugkwamen in Nederland merkte ik wel dat ik weer snel terugviel in oude patronen. Het leek of ik overal advertenties tegenkwam die stimuleerden om af te vallen of die het ‘perfecte’ lichaam lieten zien en dat triggerde me heel erg. Ik probeerde het van me af te zetten, maar dat ging met ups en downs. Ondertussen kreeg ik ook nog hulp van meerdere instanties.

Door mijn eetstoornis ben ik jaren niet ongesteld geworden. Mijn lichaam schakelde over in een overlevingsstand. Toen ik aan mijn herstel werkte, kwam na lange tijd mijn menstruatie weer terug. Mijn cyclus was sindsdien altijd regelmatig, dus toen ik een dag overtijd was besloot ik een zwangerschapstest te doen. Ik verwachtte totaal geen positieve test en deed het meer ter bevestiging dat ik niet zwanger was. De artsen hadden immers al meerdere keren gewaarschuwd dat ik keihard zou moeten knokken als ik ooit nog moeder wilde worden. Ik wilde niets liever, maar had me er ondertussen al op voorbereid dat het weleens heel moeilijk zou kunnen worden. Ik had mijn lichaam immers jarenlang verwaarloosd.”

Positieve test

“Ik weet nog goed dat ik aan tafel zat toen er een tweede streepje tevoorschijn kwam. Ik wist niet wat ik zag en kon mijn ogen niet geloven. Ik begon te trillen, maar tegelijkertijd overviel me een warm gevoel. Na al die jaren van verwaarlozing van mijn lichaam, geen menstruatie en uitputting, kon dit toch niet mogelijk zijn? Ik ging gelijk naar de winkel om meer testen te halen en ook die gaven allemaal aan dat ik zwanger was. Ik belde mijn man Wiebe en ook hij reageerde in eerste instantie geschrokken, maar was al snel door het dolle heen. Dit kindje was zo gewenst, er was zo naar verlangd en was meer dan welkom.

Toch wist ik ook al gelijk dat het heel moeilijk zou worden en al snel overviel me een soort paniek als ik dacht aan hoe mijn lichaam compleet zou veranderen. Ik belde de huisarts en kon daar dezelfde dag nog terecht. We bespraken de mogelijkheden en ik werd gelijk aangemeld bij de POP-poli, een poli voor zwangere vrouwen met psychische problemen. Ik kon hier al snel heen en samen stelden we een behandelplan op. Het was heel vermoeiend, sommige weken moest ik wel vier keer heen, maar ik ging er helemaal voor.”

Eenzaam

“Ik heb onwijs veel paniek, verdriet, pijn en onbegrip gekend. Waar een zwangerschap voor zoveel mensen iets moois is, voelde het voor mij ook vaak als overleven. Ik heb me heel eenzaam gevoeld en merkte dat ik nog geen band op kon bouwen met het mooie meisje in mijn buik. Het lukte me gewoon niet om de controle over mijn veranderende lichaam los te laten. Om zo weinig mogelijk te hoeven voelen, besloot ik maar door te gaan. Ik wilde niet stilstaan bij mijn gevoel, maar de voorweeën en harden buiken vertelden me dat ik het echt rustiger aan moest gaan doen. De artsen vreesden zelfs dat ons meisje te vroeg zou worden geboren. Ik was continu in strijd met mezelf en wist niet meer waar ik goed aan deed.”

Drie weken geleden, eind juni, was het eindelijk zo ver. De bevalling begon en ik voelde een gigantische kracht ik me loskomen. Ik had vertrouwen in mezelf en er kwam een soort oerkracht in me los. De bevalling verliep perfect en niet veel later lag onze Jinthe op mijn borst. Zo lief, klein en zo onschuldig. Ik was dolblij dat ze er was, maar tegelijkertijd voelde ik me heel schuldig want ik was tijdens de zwangerschap geen goede moeder voor haar geweest. Ik wilde niets liever dan vanaf dat moment de perfecte mama voor haar zijn.”

Sterk voor Jinthe

“Toch voelde ik me niet meteen haar moeder. Ik merkte dat na de bevalling de paniek om mijn lichaam snel terugkeerde en toen de kraamhulp zei dat ik niet mocht wandelen, barstte ik in huilen uit. Toch probeerde ik me er iedere dag overheen te zetten en me volledig op mijn dochter te richtten. Stap voor stap ging het beter en de vijfde dag na de bevalling keek ik in haar oogjes en beloofde ik haar dat wij dit samen kunnen en ik haar nooit meer los zou laten.

Jinthe is nu drie weken bij ons. Ik ben nog zeker niet van mijn eetstoornis af, maar ik heb nu wel een nieuw doel in mijn leven. Ik wil niets liever dan mijn prachtige dochter, van wie ik heel veel hou, opvoeden tot een zelfverzekerde en zelfstandige vrouw. En hoewel ik weet dat er nog heel veel ups en downs zullen volgen, ben ik ervan overtuigd dat ik dit doel ga halen. Jinthe heeft mijn droom uit laten komen: ze maakte mij mama en ik zal er altijd voor haar zijn. Zij is dit keiharde gevecht meer dan waard.”

Tekst: Lisa Schoenmaker