Manons broertje Joey (21) overleed door een hersenbloeding

9 maart 2023

Het verlies van een dierbare kan ongelooflijk verdrietig zijn. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Manon (30) over haar broertje Joey die op 21-jarige leeftijd overleed door een hersenbloeding. “Terwijl ik terugdacht aan onze mooie herinneringen samen, voelde ik een enorme boosheid naar boven komen. Waarom moest Joey dit overkomen?”

Manon: “Het gebeurde op dinsdag 26 februari 2016. Mijn twee jaar jongere broertje Joey was net met vrienden buiten geweest toen hij bij thuiskomst aan het begin van de avond klaagde over hoofdpijn. Omdat hij wel vaker migraine had, zochten mijn ouders er niet meteen wat achter. Ze vonden het alleen wel raar dat hij meteen naar boven ging en geen paracetamol nam. Dat deed hij normaal wel altijd, dus daarom ging mijn moeder achter hem aan. Ze zag meteen dat het echt niet goed met hem ging en belde de huisartsenpost. Op het moment dat er werd opgenomen, riep mijn broertje om hulp. Vervolgens verloor hij zijn bewustzijn.”

Paniek

“Opeens was er veel paniek in huis. Mijn vader rende meteen naar boven en ik liep er achteraan, omdat mijn dochtertje Fay (toen anderhalf) in haar kamertje sliep. Ik woonde nog bij mijn ouders en ik was bang dat ze door alle paniek wakker zou worden. Dat Joey op dat moment een hersenbloeding had, wist ik niet. Ik had geen idee wat er aan de hand was, maar mijn onderbuikgevoel zei dat er iets helemaal mis was.”

Geen haast

“Mijn moeder belde 112 en binnen een kwartier was de ambulance er. Zonder al te veel haast stelden ze zich netjes aan ons voor. Ik dacht alleen maar: schiet nou maar op, mijn broertje is in nood. Mee boven gaan, deed ik niet. Het was al druk zat en bovendien was ik ook een beetje bang voor hoe ik Joey zou aantreffen.”

Verslagen

“Omdat er geen brancard door het trappengat paste, tilden de ambulancebroerders Joey naar beneden. Ze waren met z’n tweeën en de één hield zijn schouders vast en de ander zijn benen. Dat beeld zal ik nooit meer vergeten. Het was zo erg om te zien hoe slap Joey eruitzag. Mijn ouders gingen met hem naar het ziekenhuis en verslagen bleef ik achter.”

Zijden draadje

“Na ongeveer twee uur stonden mijn peetouders opeens voor de deur. Ik had nog niks gehoord van mijn ouders, dus toen ik mijn peetouders zag, hield ik mijn hart vast. Ze vertelden dat mijn moeder ze had gebeld. In het ziekenhuis bleek dat Joey een hersenbloeding had gehad. Er was een bloeding in de kleine hersenen aan de linkerkant van zijn brein geweest, waardoor Joey een druk op zijn hersenstam had en zijn vitale functies uitvielen. Een spoedoperatie moest de druk verlichten en de bloeding stoppen), maar of en hoe hij weer zou bijkomen, was de vraag.
Het was superheftig nieuws. Ik kon het gewoon niet geloven. Het leven van mijn broertje hing plotseling aan een zijden draadje. En dat terwijl er die ochtend nog helemaal niks aan de hand was geweest.”

Nieuwe operatie

“De volgende ochtend kwamen mijn ouders thuis. Er was niks wat ze in het ziekenhuis nog voor Joey konden doen, dus daarom besloten ze om even naar huis te gaan. Ondertussen maakten we ons allemaal grote zorgen om Joey. Na de operatie was hij in een kunstmatige coma gebracht en sindsdien was hij niet meer bij geweest. Ik hoopte met heel mijn hart dat alles weer goed zou komen, maar mijn ouders werden al snel gebeld dat Joey opnieuw met spoed werd geopereerd. Ze gingen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis en onderweg werden ze gebeld dat de operatie goed was gegaan, Joey had het doorstaan.”

Weinig verwachtingen

“Die middag ging ik bij Joey langs. Hij lag in coma en het was vreselijk om hem zo hulpeloos te zien. Overmand door emoties zei ik tegen hem dat hij moest vechten. Niet voor alleen voor zichzelf en voor ons, maar ook voor Faye, met wie hij zo’n hechte band had. Dat Joey misschien kon overlijden, wilde ik niet denken. De artsen hadden wel gezegd dat hun verwachtingen niet echt positief waren, maar ik hoopte op een wonder. Jammer genoeg stortte die hoop drie dagen later helemaal in.”

Stoppen met beademing

“Op vrijdag 29 januari moesten we voor een gesprek komen. Joey lag aan de beademing, omdat hij zelf nog maar één keer in het kwartier een teug ademhaalde. Zijn arts legde uit dat hij niet meer levensvatbaar was en zei dat hij de beademing ging stoppen wanneer wij daar klaar voor waren. Daar ben je als familie natuurlijk nooit klaar voor, maar er was geen andere keus. Rond 16:30 uur werd de beademing gestopt en om 16:45 uur overleed Joey.”

Boosheid

“Kapot van verdriet nam ik afscheid van Joey. Dat was ongelooflijk moeilijk, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Samen hadden we zoveel mooie herinneringen. Als kind hadden we, net als veel andere broers en zussen, heus weleens ruzie, maar met z’n tweeën beleefden we ook heel veel mooie en leuke momenten. Zo speelden we altijd buiten samen en visten we graag. Voor ons was het vaak een wedstrijd wie de grootste ving. Daar waren we heel fanatiek in.
Terwijl ik eraan terugdacht, voelde ik een enorme boosheid naar boven komen. Waarom moest Joey dit overkomen? Hij was in de bloei van zijn leven, had een leuke relatie en wilde graag op zichzelf gaan wonen. Opeens kon hij dat allemaal niet meer kon meemaken en dat was ontzettend bitter.”

Breekpunt

“Omdat ik het heel moeilijk vond om over Joey’s overlijden te praten, kropte ik mijn verdriet om hem jarenlang op. Ik dacht: als ik er niet over praat, dan gaat het vanzelf wel weg. Totdat mijn moeder afgelopen zomer ook een hersenbloeding kreeg. Het stond los van die van Joey en was dus niet genetisch, maar godzijdank overleefde ze het. Voor mij was deze gebeurtenis zo heftig dat ik echt brak. Plotseling kwamen al mijn onverwerkte emoties om het verlies van Joey naar boven en ik kon alleen nog maar huilen. Dat was het moment waarop ik dacht: nu moet ik er iets mee.”

Trots
“Door middel van EMDR-therapie (traumatherapie, red.) heb ik het uiteindelijk kunnen verwerken. Omdat ik alles moest herbeleven, was het heel zwaar, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Hierdoor kon ik beter over Joey praten en dat doe ik sindsdien nog steeds graag.
Joey is al zeven jaar niet meer bij ons, maar hij verdient het dat zijn verhaal wordt verteld. Hij was zo’n lieve broer bij wie ik altijd terecht kon. Ik zal mijn leven lang enorm trots op hem blijven.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto’s: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.