Preview: lees nú de nieuwe feelgood serie van Angelique Haak
24 oktober 2024
Ben je op zoek naar nieuw leesvoer voor het najaar en houd je van feelgood-verhalen? Dan hebben we goed nieuws voor je: bestsellerauteur Angelique Haak komt vandaag namelijk met een nieuwe serie.
En wij mogen alvast een preview van ‘De bucketlistblunders 1‘ delen. Veel leesplezier!
Zondag 31 december – Oudejaarsavond
Ken je het fluisterspel? Je weet wel, het spelletje dat je vroeger op school ongetwijfeld weleens deed met je klasgenoten. De eerste in de kring bedenkt een zin, bijvoorbeeld: ‘De goochelaar toverde een wit konijntje uit zijn hoge hoed.’ Na het doorfluisteren zegt de laatste in de kring zoiets als: ‘De ooievaar beroofde een lief zwijntje van zijn snoepgoed.’ Van de oorspronkelijke zin is weinig meer over en iedereen moet lachen als blijkt wat die zin eigenlijk was. Zoiets gebeurde mij een paar uur geleden toen ik Laurens hoorde zeggen: ‘Ik verdrink in jouw mooie ogen, en wat heb je toch prachtig haar.’ Want wat hij wérkelijk bleek te zeggen was: ‘Ik heb zowel jou als mezelf voorgelogen, het spijt me vreselijk, Saar.’ Terwijl de situatie voor de zoveelste keer aan me voorbijflitst, besef ik dat het fluisterspel eigenlijk helemaal niet zo’n goede vergelijking is. Laurens fluisterde wel, maar hij en ik vormden met z’n tweetjes geen kring en ik moest ook helemaal niet lachen toen ik begreep wat hij echt zei. Zeker niet toen hij het aanvulde met: ‘Sorry. Ik snap dat het je rauw op je dak valt dat ik niet met je verder wil en dat we dus ook niet meer gaan samenwonen, maar ik wil gewoon eerlijk tegen je zijn. Ik ben toe aan een nieuw begin.’ Ik staarde hem wezenloos aan, me afvragend of dit werkelijk gebeurde, op oudejaarsavond nog wel! Sprak Laurens écht deze woorden naar me uit, zittend op de designbank in zijn prachtige loft in hartje Rotterdam, waar ik slechts een week later zou intrekken?
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Laurens niet meteen overliep van enthousiasme toen ik voorstelde om samen te gaan wonen. Ik dacht dat hij reageerde met: ‘Wauw, Saar, wat een geweldig idee.’ Wat hij werkelijk zei was: ‘Nou, Saar, daar overval je me mee.’
Nu ik erover nadenk, deden Laurens en ik best vaak het fluisterspel. Maar goed, toen ik hem een paar keer voorspiegelde hoe leuk en vooral hoe praktisch het zou zijn om samen te wonen, stemde hij in en was hij net zo enthousiast als ik. Echt!
En nu, slechts een paar weken later, liet hij me zomaar weten dat het voorbij was tussen ons? Dus daar zit ik dan, alleen, op mijn eigen versleten bank, met opgestoken haar en sparkling glitteroogschaduw. Als een eenhoorn die de verkeerde afslag heeft genomen en niet is beland op het spetterende oudejaarsfeestje waar ze naartoe moest, maar op een afscheidswake in een uitvaartcentrum.
Ik slik om de opkomende tranen en de realiteit terug te dringen. Laurens wil –ondanks mijn prachtige haar – niet meer met mij samenwonen. En misschien was het juist wel vanwége mijn haar, had ik zelfs bedacht. Ik heb een enorme bos donkere krullen, bijna tot op mijn billen. En mannen houden van billen, maar hebben een hekel aan lange haren in hun schone mannendoucheputjes. Voor je het doorhebt vormt hij zich een beeld van doucheputjes ontstoppen, elke week het vuilnis buiten zetten, de bril van de wc naar beneden in plaats van omhoog, en samen op zaterdag kneuterig naar een tuincentrum voor nieuwe plantjes.
‘Laurens,’ zei ik toen ik eindelijk begreep dat zijn mannenbrein het probleem was. ‘Ik ben bereid zelf het doucheputje te ontstoppen en ik kan ook prima het vuilnis buiten zetten als je dat wil. De wc-bril omhoog is wel een dingetje, maar goed, daar kunnen we het over hebben. En we hoeven ook echt niet samen naar –’
Laurens onderbrak me. Hij legde uit dat hij ons een beetje voorspelbaar was gaan vinden. Dat het in het begin allemaal zo opwindend was toen we beiden stage liepen op het advocatenkantoor van Kremer en Partners. Hij als advocaat, vastberaden om zo snel mogelijk een van die partners te worden, ik als juridisch secretaresse die nog altijd niet goed wist wat ze wilde met haar carrière. Het was spannend om na sluitingstijd van kantoor advocaatje-en-secretaresse te spelen en het op zijn bureau te doen. Maar gaandeweg vond hij ons (mij dus!) een beetje ‘ingedut’. Hij wilde niet net als ik ieder jaar met kerst naar mijn ouders in Putten, maar ook weleens kerstshoppen in een wereldstad zoals bijvoorbeeld New York. Hij wilde niet net als ik zowat dagelijks in Daisy’s stroopwafelwinkel rondhangen en haar speciale choco-mellow drinken, maar ook eens een doppio bestellen op een hip terras ergens in Florence. En moest ik echt élke vrijdagavond in mijn eenhoornonesie op de bank een film of serie op Netflix kijken? Wanneer deed ik weer eens een spannend glitterjurkje aan en gingen we een nacht lang stappen? ‘Het is allemaal een beetje een sleur geworden, Saar,’ voegde hij eraan toe, en hoewel hij overal ‘ons’ en ‘wij’ gebruikte, wist ik donders goed dat hij bedoelde dat het aan mij lag. Saaie Saar.
Ik keek hem aan, bedacht dat ik het stom vond dat Laurens een doppio niet gewoon een dubbele espresso noemde, en besefte dat hij het meende. Dit was niet het ‘misschien kunnen we eens iets nieuws in de slaapkamer proberen’-gesprek. Dit was het ‘ik heb er lang over nagedacht maar het is voorbij tussen ons’-gesprek. Laurens’ nieuwe begin betekende voor mij het eind.
Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe ik ben thuisgekomen, maar eindelijk sta ik op van mijn bank, trek voor de spiegel de speldjes een voor een uit mijn haar, en dan komen alsnog de tranen. Ik realiseer me dat van het toekomstplaatje dat ik voor ogen had niets meer over is. Laurens had deze oudejaarsavond absoluut een konijntje uit zijn hoge hoed getoverd, en ik was het zwijntje dat was beroofd van haar snoepgoed.
Woensdag 3 januari
‘Kom op, Saar, doe nou gewoon even open. Ik maak me zorgen om je.’
Ik trek het dekbed over mijn hoofd. Ik wil dat Daisy weggaat, zodat ik in bed kan blijven sudderen in mijn stoofpotje vol zelfmedelijden. ‘Je hoeft je geen zorgen te maken,’ roep ik terug. ‘Het gaat prima.’
‘Het gaat helemaal niet prima, je bent al drie dagen niet beneden geweest.’
Stilte.
‘En de choco-mellow die ik gisteren voor je heb neergezet, staat hier nog steeds op de gang.’
Stilte.
‘Als je die laat staan, gaat het níét goed met je!’
Weer stilte, langer deze keer. Is ze weg?
Ik zucht. Alleen al de gedachte aan Daisy’s chocolademelk met slagroom en
marshmallows veroorzaakt een enorme knoop in mijn maag. Ik associeer dat drankje met gezelligheid, met warmte, met alles wat fijn is. Maar Laurens heeft me gedumpt en niets is meer gezellig, warm en fijn.
‘Ik geef je dertig seconden om open te doen, anders haal ik mijn sleutel.’
Verdorie!
Daisy is naast mijn beste vriendin ook mijn huisbaas. Aangezien het pand waarin ik een etage huur van haar is, heeft ze voor noodgevallen een loper. Haar stroopwafelwinkel bevindt zich op de begane grond, aan de gezellige winkelstraat van de Oude Binnenweg. Daisy zelf bewoont de etage boven haar winkel, en ik huur de bovenste etage van het herenhuis.
Ik hou me alsnog stil onder mijn deken als ik de trap hoor kraken. Gaat ze nu
werkelijk die sleutel halen? Nijdig trek ik ook mijn kussen over mijn hoofd.
Daisy en ik leerden elkaar kennen in onze studententijd, toen we allebei nog dachten dat een rechtenstudie goed bij ons paste. Laat ik beginnen met vertellen dat Daisy nogal avontuurlijk is ingesteld. Eigenlijk is ze het tegenovergestelde van mij. Zij haakte na het tweede jaar studeren al af en besloot haar enorme passie voor het maken van zoete lekkernijen om te zetten in haar eigen bedrijf. Ze huurde eerst alleen de winkelruimte om haar stroopwafelwinkel te beginnen, maar toen de verdiepingen boven de winkel vrijkwamen, huurde ze die erbij. Ik rondde in tegenstelling tot Daisy wel mijn studie af (ik zit tot op de dag van vandaag met een behoorlijke studieschuld), maar in plaats van dat ik verder studeerde of advocate werd, bleef ik juridisch secretaresse bij Kremer en Partners. Dat werk heeft weinig met passie te maken, want van het uittikken van rechtbankverslagen en dictaten van advocaten gaat mijn hart niet bepaald sneller kloppen. Daarbij is de sfeer op kantoor door het vele geroddel onder de secretaresses ook niet altijd top. Maar ik ben tevreden met mijn baan, laten we het daarop houden. Het werk gaat me makkelijk af, het verdient best oké (dat helpt gestaag bij het aflossen van die studieschuld) en met de metro ben ik binnen drie kwartier op kantoor. Meer heb ik niet nodig. Maar als ik er nu aan denk dat volgende week mijn kerstvakantie erop zit en ik weer naar kantoor moet, begint mijn hart wel degelijk sneller te kloppen. Ik zal Laurens, die inmiddels een van de advocaten bij Kremer en Partners is, weer onder
ogen moeten komen. Laurens, mijn éx! Het nieuws dat we uit elkaar zijn, zal vast als een lopend vuurtje gaan via de roddelpers.
‘Zo!’
Geschrokken trek ik mijn kussen van mijn hoofd en zie dat Daisy in mijn slaapkamer staat. In haar ene hand heeft ze een beker dampende choco-mellow en in haar andere hand een bord met een pannenkoek met appel, rozijnen en kaneelsuiker. Het zijn mijn twee favorieten op haar menukaart, maar de gedachte aan het eten of drinken van wat dan ook staat me tegen.
Daisy staart me aan terwijl ik demonstratief rechtop in bed ga zitten, met de kussens in mijn rug en mijn armen over elkaar gevouwen. Ik heb totaal geen zin om over mijn break-up met Laurens te praten.
‘Jemig, Saar. Sorry dat ik het zeg, maar je ziet eruit als een dragqueen die drie nachten heeft doorgehaald.’
Oeps. De glitteroogschaduw die ik niet eens van mijn oogleden had verwijderd. En mijn haar heb ik ook al drie dagen niet gekamd, dus dat zal ongetwijfeld iets weghebben van een oerwoud waar zojuist een tornado heeft huisgehouden. Ik trek de capuchon van mijn eenhoornonesie over mijn hoofd. De gouden hoorn ziet er waarschijnlijk uit als een vlaggenmast op een strontschuit.
Daisy zet zowel het bord als de beker op mijn nachtkastje en trekt haar neus op. ‘Mijn hemel, het ruikt hier naar zweet. Je gaat me toch niet vertellen dat je al drie dagen met die verstikkende onesie aan in bed ligt, hè?’
‘Mag dat niet dan?’ vraag ik nukkig. Ik vind dat ik alle recht heb om zwetend, zwelgend en met een ontploft kapsel in bed te blijven.
Daisy loopt naar de dubbele ramen van mijn slaapkamer en zet ze wagenwijd open. Meteen stromen de geluiden van buiten naar binnen. Trams, auto’s, winkelende mensen. Geluiden uit een buitenwereld waar ik totaal geen behoefte aan heb. In tegenstelling tot de pannenkoek, die toch wel erg lekker ruikt. Mijn maag begint te knorren.
‘Zo, een beetje frisse lucht zal je goeddoen.’
Ik staar lusteloos naar het plafond. ‘In de stad bestaat er geen frisse lucht.’
Daisy komt bij me op bed zitten. Pas na iets wat een eeuwigheid lijkt te duren zegt ze: ‘Ik weet dat Laurens je gekwetst heeft, Saar. Maar je moet iets eten en uit bed komen. Dit kan zo niet.’
Ik kijk langs Daisy heen naar alle dozen die al klaarstonden voor mijn aanstaande verhuizing. ‘Laurens heeft me op oudejaarsavond gedumpt en wil niet meer met me samenwonen, terwijl ik mijn huur hier al heb opgezegd. Mag ik alsjeblieft even de tijd nemen om dat te verwerken?’
‘Is dat wat je aan het doen bent? Het aan het verwérken?’ Daisy kijkt me aan met die ‘praat geen poep’-blik die ze zo vaak heeft. Ze heeft een soort bullshitradar waarmee ze bijna feilloos door onzin heen prikt. Over het algemeen heel handig, maar uiterst irritant als ze die op mij toepast.
‘Je weet best dat je opgezegde huur geen enkel probleem is. Mijn broer kan op mijn etage intrekken als ik weg ben, en dan kun jij gewoon hier blijven.’
O ja, Daisy’s broer!
Ik kreun als ik me realiseer wat een puinhoop dit is. Over vier dagen vertrekt Daisy voor een jaar naar Amerika. Een jáár! Haar broer Matt neemt in die periode Daisy’s stroopwafelwinkel over en het kwam dus eigenlijk perfect uit dat ík eind januari zou vertrekken.
‘Als jij er zo belabberd aan toe bent, dan ga ik niet naar New York,’ zegt Daisy resoluut.
Met effect, want ik schiet overeind. ‘Doe niet zo belachelijk, natuurlijk ga je wel naar New York!’
Daisy’s stroopwafelwinkel had door de jaren heen aardig wat bekendheid gegenereerd en was ook een Amerikaanse tv-producer ter ore gekomen. Een halfjaar geleden benaderde hij mijn vriendin met de vraag of ze het leuk zou vinden mee te werken aan een nieuwe realityshow: The American Dream. In het programma krijgen tien horecaondernemers uit verschillende landen de kans om hun succesformule helemaal opnieuw op te bouwen, maar dan in hartje New York. Wie aan het eind van het jaar de hoogste omzet heeft behaald, wint de hoofdprijs van maar liefst honderdduizend dollar. Daisy verhuist zodoende een jaar lang naar The Big Apple om haar nieuwe ‘stroepwaffelshop’ op te zetten, en ondertussen wordt ze een tv-bekendheid! Eerst twijfelde ze, vooral omdat ze geen vervanger had voor haar winkel hier in Rotterdam. Maar Daisy’s broer Matt, zelf ook nogal avontuurlijk ingesteld en regelmatig in het buitenland – hij had onlangs nog een jaar door Australië gebackpackt – kwam net weer terug naar Nederland en bood zichzelf aan. Blijkbaar had hij dezelfde bakgenen als zijn zusje en zo kon Daisy met een gerust hart naar Amerika.
Zelf help ik Daisy al jaren met het aankleden en decoreren van haar winkel en etalage, iets waar mijn hart wél sneller van gaat kloppen. Ik beloofde haar dat uiteraard het komende jaar ook te doen, zodat Matt zich geheel kan focussen op het culinaire gedeelte en het draaiende houden van de winkel. In de jaren waarin ik nu bevriend ben met Daisy heb ik Matt slechts twee keer vluchtig ontmoet, maar als hij ook maar enigszins op Daisy lijkt, komt het met onze samenwerking (en samen in één pand wonen) vast wel goed.
‘Ik meen het, Saar. Als je niet wat eet en uit bed komt, blijf ik in Rotterdam. Sterker nog, ik bel nú die producer van The American Dream en zeg dat het voor mij bij De Rotterdamse Droom blijft.’ Ze pakt haar telefoon en meteen gris ik het bord met daarop de pannenkoek van mijn nachtkastje, blij dat ik een excuus heb om mijn tanden erin te zetten. Ik prop een groot stuk met appel erop in mijn mond en zeg dan met mijn mond vol: ‘Niet nodig.’
Daisy schiet in de lach en stopt haar telefoon weg. ‘Wat ben je weer uiterst charmant.’ Dan kijkt ze me serieus aan. ‘Ik vind het echt rot voor je, lieverd. Ik weet hoe je ernaar uitkeek om met Laurens te gaan samenwonen.’
Ik slik moeizaam de te grote hap deeg weg. Ze heeft het nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik weet dat Daisy geen fan van Laurens was. Het siert haar dat ze dat nu niet alsnog zegt. Ik lik mijn vingers af. Nadat ik een slok van de choco-mellow heb genomen, vraag ik: ‘Vind jij mij voorspelbaar?’
Daisy trekt haar wenkbrauwen op.
‘Laurens heeft het uitgemaakt omdat hij me voorspelbaar vindt, maar eigenlijk
bedoelde hij gewoon saai! Omdat ik elk jaar met kerst naar mijn ouders in Putten ga, omdat ik bijna dagelijks in jouw winkel rondhang, omdat ik op vrijdagavond graag in mijn onesie Netflix kijk, omdat…’
Daisy schiet opnieuw in de lach.
‘Wat is er zo grappig?’ vraag ik en ik veeg mijn slagroomsnor weg.
‘Hoe vaak heb ik dit recept al voor je bereid?’ Daisy werpt een blik op mijn
pannenkoek en de chocolademelk.
‘Eh, zo’n beetje elke week de afgelopen jaren?’
Daisy knikt. ‘Hoe vaak heb je Sleepless in Seattle al gezien?’
Ik neem een nieuwe slok choco-mellow. ‘Een keer of vier, denk ik. Misschien vijf.’
‘Maak er maar een keer of tien van, lieverd. En deze?’ Daisy neemt het vergeelde exemplaar vol ezelsoren van Pride and Prejudice van mijn nachtkastje. ‘Hoe vaak heb je dit al gelezen?’
‘Nou ja, het is gewoon een geweldig boek.’ Een onbehaaglijk gevoel bekruipt me als ik mijn stukgelezen exemplaar bekijk en bedenk dat ik vier speciale edities van het boek in de kast heb staan. Ik pulk een rozijntje uit het deeg van de pannenkoek.
‘Wanneer heb je voor het laatst iets nieuws geprobeerd, Saar? Iets spannends. Iets waarvan je van tevoren niet wist hoe het zou uitpakken en of je het wel leuk zou vinden.’
‘Zoals jij?’ vraag ik zachtjes, als ik bedenk wat een groot avontuur Daisy aangaat en me direct erna afvraag of het echt zo erg met mij gesteld is. Ik bedoel, ik ben onlangs nog van tandarts gewisseld. En als er iets spannend is… Nu gebiedt de eerlijkheid me wel te vermelden dat tandarts Verweij met pensioen ging en ik daardoor geen andere keuze had, maar toch: big step! Ik kwam al sinds mijn kindertijd bij tandarts Verweij.
Daisy pakt mijn hand. ‘Ik weet zeker dat je ook dit jaar weer de grootste afnemer van mijn choco-mellow zult zijn en dat je dit ongetwijfeld nog een keer zal lezen.’ Ze wappert met mijn favoriete boek. ‘Je bent absoluut voorspelbaar, Saar. Je houdt ervan als je weet waar je aan toe bent en je neemt niet graag risico’s.’
Ik slik.
‘Maar je bent ook een van de liefste mensen die ik ken, sterker nog, de allerliefste. Je bent behulpzaam, grappig, lief, onwijs creatief en ik hou van je, precies zoals je bent. En als Laurens niet inziet hoe geweldig jij bent, dan is dat zijn verlies.’ Ze geeft me een dikke knuffel.
Het is fijn Daisy’s armen om me heen te voelen, maar ze laat me al snel weer los.
‘Sorry, Saar, maar je stinkt écht.’ Ze staat op. ‘En ik moet opschieten, want Matt komt zo.’
Ik hijs mezelf uit bed. Als ik even later onder de douche sta en het water over mijn hoofd stroomt, denk ik nog eens na. Voorspelbaar. Ingedut. Sleur. Saai. Als zelfs mijn beste vriendin het zegt, dan zal er wel een kern van waarheid in zitten.
Ik masseer shampoo in mijn haar en denk aan Laurens en hoe ik hem mis. Zijn mooie blauwe ogen, zijn zachte blonde haar, zijn heerlijke lijf en de sexy kuiltjes in zijn wangen als hij lacht. En ja, ik denk ook aan zijn sexy loft die ik nu moet missen. Een nieuw begin, zei hij. Maar wel zonder mij. Ik kan het nog steeds niet geloven.
Dan druppelt er tussen de waterdruppels ook een idee door in mijn gedachten. Ze zeggen wel vaker dat de meest geniale ingevingen onder de douche tot je komen, en ik voel dat dít zo’n geniale ingeving is. Laurens is niet de enige die toe is aan een nieuw begin, ik ben dat ook!
Terwijl ik mijn haar uitspoel, voel ik dat mijn voeten in een laagje water staan. Ik moet toch echt snel dat rottige doucheputje weer eens ontstoppen.
‘Een twaalfmaanden-bucketlist?’ Daisy legt een bolletje stroopwafeldeeg op de hete plaat van het wafelijzer en drukt dat vervolgens stevig dicht. Ik kijk toe vanaf mijn vaste plek aan haar counter. Voor me ligt een opengeslagen schrift en ik heb mijn pen al in de aanslag. Om me heen hangt de jasmijngeur van mijn frisgewassen haar, vermengd met de geurtjes van Daisy’s winkel. Een mix van kaneel, vanille, gesmolten boter en chocolade. Ik hou ervan om hier te zitten; de afdruk van mijn achterwerk staat dan ook zowat in deze barkruk.
‘Ja, het is een geweldig plan, vind je niet? Elke maand ga ik een nieuwe uitdaging aan, en zo transformeer ik stukje bij beetje in een compleet nieuwe Saar. Die Saaie Saar wordt
Spannende Saar. Super Saar. Sexy Saar!’ Om dat laatste kracht bij te zetten, zwiep ik met een zwoel gebaar mijn haar over mijn schouder en kukel daarbij bijna van de barkruk. ‘Sexy’ heeft duidelijk nog wat oefening nodig. ‘Let maar op, Dees. Voor het jaar voorbij is, ziet Laurens in dat hij een enorme fout heeft begaan, en dan smeekt hij me alsnog om bij hem in te trekken.’
Daisy roert met haar spatel door de pan met warme stroop op de kookplaat, en ik zie haar bedenkelijk kijken.
‘Wat?’
Mijn vriendin klapt het wafelijzer open en neemt de warme wafel van de bakplaat. Ze legt hem op haar snijplank en steekt vakkundig haar ultradunne mes ertussen, om hem daarmee in twee helften te verdelen. De kunst is om de wafel in tweeën te verdelen als ie nog warm is. Iets te lang wachten en de koek wordt hard en breekt. Ik vind het iets rustgevends hebben om te kijken hoe Daisy haar stroopwafels maakt, bijna alsof ik kijk naar een kunstenaar die aan het werk is.
‘Laat ik vooropstellen dat ik je plan helemaal niet gek vind,’ zegt Daisy als ze een helft van de wafel met stroop besmeert en de andere helft er vervolgens weer op terugplaatst. ‘Het kan absoluut geen kwaad om nieuwe dingen te proberen en eropuit te gaan, alleen…’ Ze laat de stroopwafel in een papieren zakje met het logo van haar zaak erop glijden en duwt dat in mijn handen. ‘Sorry dat ik het moet vragen, Saar. Maar waarom zou je überhaupt nog bij Laurens willen intrekken? Het is niet bepaald chic dat hij je zo plompverloren gedumpt heeft.’
Ik zet mijn tanden in de warme stroopwafel, die zowat smelt op mijn tong. Heerlijk! Goddelijk. Verrukkelijk!
‘Uiteraard omdat ik hier niet voor altijd kan blijven wonen,’ zeg ik voorzien van een knipoog en wederom met volle mond. Dat is een niet zo chic, maar vrij hardnekkig trekje van mij. ‘Anders slibben al mijn aderen dicht en ben ik voor mijn dertigste tonnetjerond.’ Daisy plet een nieuw bolletje deeg tussen haar wafelijzer en leunt dan met haar ellebogen op de counter. ‘Je kunt er een grapje van maken, Saar, maar ik meen het. Waarom wil je die loser terug na wat ie je geflikt heeft?’
Ik neem een extra grote hap en een sliert stroop blijft aan mijn kin hangen. ‘Omdat ik nou eenmaal van die loser hou, Dees. Ik mis hem. Ik mis zijn armen om me heen, zijn lach, zijn lekkere lijf, zijn overheerlijke –’
‘Ja, stop maar. Ik heb geen behoefte aan jullie slaapkamergeheimen.’
‘Kookkunsten, wilde ik zeggen,’ vul ik aan en ik veeg de stroop van mijn kin. Tranen wellen op in mijn ogen en ik leg het restant van de stroopwafel neer als ik opnieuw besef dat die momenten tussen Laurens en mij voorbij zijn. Laurens was een geweldige kok en hij vond het heerlijk om voor mij te koken. Hoe vaak had ik niet vanaf een barkruk in zijn keuken toegekeken als hij als een volleerd kok in recordtempo groenten in stukjes hakte (ik mocht nooit aan zijn messen komen, die waren loeischerp), met kruiden in de weer was en de lekkerste gerechten bereidde? Gerechten die we dan vervolgens samen aan die bar opaten, met een goed glas wijn erbij. Ik veeg snel langs mijn ogen, ik ga níét huilen. ‘Ik wil Laurens gewoon laten zien dat ik ook een andere kant heb.’
Weer kijkt Daisy bedenkelijk. ‘Oké, laten we zeggen dat jouw bucketlistplan kan
werken. Hoe ga je Laurens dan deelgenoot maken van jouw transformatie tot Super Saar?’
‘Instagram!’ Glimlachend hou ik mijn telefoon op naar Daisy, want ook hier heb ik uiteraard al over nagedacht. ‘Laurens volgt me nog en als ik steeds geweldige foto’s post van al die spannende dingen die ik doe en al die toffe plekken die ik bezoek, dan ziet hij vanzelf wel in dat hij zich vergist heeft. En ik zie hem natuurlijk op kantoor, ook daar kan ik regelmatig wat laten vallen over mijn activiteiten.’
Daisy draait zich om en pakt de chocolademelk. Als ze ook de minimarshmallows pakt, besef ik wat ze gaat doen en roep ik: ‘Nee, deze Saar drinkt geen choco-mellows. De nieuwe Saar gaat voor iets anders. Iets onbekends.’ Ik kijk op de menukaart en laat mijn vinger langs de warme dranken glijden. ‘Een spicy pumpkin latte!’
‘Oké, wat jij wil.’ Daisy begint grijnzend aan het bereiden van mijn drankje. Ik richt me op mijn schrift en met grote sierlijke letters schrijf ik op het eerste vel: ‘Saars twaalfmaanden-bucketlist’. Dan sla ik het blad om en schrijf: ‘Januari – Uitdaging 1’. Ik bijt op de achterkant van mijn pen. Abseilen van de Euromast?
Hmmm, dat is misschien iets té extreem om mee te beginnen, maar ik hou het zeker in gedachten voor later in het jaar. Mountainbiken dan?
Laurens is een fervent mountainbiker en hij vond het altijd jammer dat ik nooit met hem meeging. Maar heb ik niet iets te veel een ‘choco-mellow-body’ voor in zo’n strak fietspakje? Ik denk aan de mannen met bierbuik die ik regelmatig zie op zo’n snelle fiets. Ik heb dan geen bierbuik, maar ook zeker geen sixpack. Pfff, dit is lastiger dan ik dacht. ‘Kijk eens, spannende Saar. Een spícy pumpkin latte voor jou.’ Daisy zet een groot koffieglas op een voetje voor me neer dat er werkelijk Insta-waardig uitziet. Een bruinoranje drankje met daarop een enorme toef slagroom, gedecoreerd met kaneelpoeder en een vanillestokje. Ik pak mijn telefoon en schiet er een plaatje van. ‘Op jouw American Dream en op mijn twaalfmaanden-bucketlist,’ zeg ik tegen Daisy en ik neem een grote slok als het belletje boven de deur van de winkel rinkelt.
Wil je graag verder lezen? Dat kan! Klik op onderstaande button voor meer info.
De Bucketlistblunders 1
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
Meer van Redactie
