Sabine: ‘Ik ontketende een burenruzie’

Tekst: Mariette Middelbeek

31 maart 2025

Oké, het was ook niet aardig om met haar buurvrouw een kleine roddel te delen over de vrouw van nummer zes, maar dat het zó’n burenruzie zou opleveren, dat had Sabine (39) nooit verwacht. “Nu is het de nummers één, drie en vijf tegen de nummers twaalf en veertien.”

Sabine: “De deur uitgaan is tegenwoordig een stuk minder relaxed dan vroeger. Met alle spanningen die er hangen, kom ik bepaalde buren liever niet meer tegen. Ik weet niet wat ik dan moet zeggen, staar naar de grond of doe alsof ik aan het bellen ben. En als ik bij een van mijn buurvrouwen met wie ik geen ruzie heb langsga, app ik eerst of ze hun deur open kunnen doen. En dan nog voel ik drie paar ogen op me gericht als ik naar die huizen loop en weet ik dat ze elkaar appen: ze gaat naar die en die. De buren om wie het gaat, ontwijk ik zelf liever. Dus check ik voor ik wegga of hun voordeuren gesloten zijn, dan probeer ik zo snel mogelijk naar mijn auto of de straat uit te lopen, hopend dat ik ze niet tegenkom of op tijd kan ontwijken. En dat allemaal omdat ik één kleine roddel deelde. Niet aardig, nee, maar nu ook weer niet zo groot dat je zou denken dat ik er zo’n ruzie mee zou ontketenen.”

Heftig jochie

“De roddel waar het om ging, ging over mijn buurvrouw op nummer twaalf, Alisa. Of eigenlijk over Cain, haar zoon van elf. Cain is best een heftig jochie, merkte ik al meteen toen hij voor het eerst bij ons kwam spelen, een paar dagen nadat Alisa en Cain bij ons in de straat kwamen wonen. Cain was toen zeven, mijn zoon Luuk zes en ze hadden vanaf de eerste dag nogal een haat-liefde verhouding. Soms konden ze urenlang voetballen, dan hoorde je ze niet. Soms zaten ze elkaar al na vijf minuten in de haren en werd het vechten. Ik vond het niet zo leuk dat Luuks gedrag anders was als hij met Cain was: brutaal, stiekem en voortdurend ruzie zoeken met zijn zus Femke van negen. Waarmee ik niet wil zeggen dat dit door Cain komt, want Luuks gedrag is zijn eigen verantwoordelijkheid – ik kies mijn woorden tegenwoordig zorgvuldig – maar Cain maakte iets bij hem los dat niet per se leuk is. Ik word daar zelf ook niet altijd een leuker mens van, omdat ik dat gedrag van Luuk gewoon erg slecht trek. Dus mopper ik weleens in mezelf of tegen mijn man dat Luuk lekker met een ander vriendje moet gaan spelen omdat hij met Cain erbij niet echt het beste uit zichzelf haalt. De laatste tijd groeien de jongens uit elkaar. Luuk is nu tien en nog best kinderlijk, Cain is een halfjaar ouder maar al een echte puber. Regelmatig zie ik hem rondhangen met oudere jongens en dan gedraagt hij zich stoer naar Luuk. Gelukkig heeft mijn zoon genoeg andere vriendjes dus het einde van de vriendschap is geen ramp. En eigenlijk zou ik het daarbij moeten laten, maar toen ik Cain laatst weer met die oudere jongens zag hangen, crossend op hun fatbikes en zelfs rokend, kon ik het toch niet laten om mijn andere buurvrouw en vriendin Sasja een berichtje te sturen. Elf jaar en roken, gaat lekker… is wat ik stuurde. Het probleem is alleen dat ik niet precíés weet of hij rookte. Een paar van die jongens wel, maar ik zag ze op een afstandje en ik dénk dat ik heb gezien dat Cain het ook deed, maar honderd procent zeker weet ik het niet. Ik weet ook wel dat ik het eigenlijk wel een goed verhaal vond áls hij rookte en dat ik het berichtje daarom stuurde. Gelukkig vind ik bij Sasja een gewillig oor, dat weet ik. En ik had nooit gedacht dat dit gevolgen zou hebben. Maar helaas, een weekje later was er een verjaardag van een van de buurkinderen. Sasja had wat gedronken en flapte eruit tegen Alisa dat haar zoon rookte. Alisa zat meteen in de hoogste boom en het duurde niet lang voor ik als bron van dit verhaal werd ontmanteld. En toen waren de rapen gaar.”

Oud zeer

“Wat ik had gestuurd was natuurlijk niet aardig, maar zoals dat gaat bij ruzies, er bleek ineens veel meer aan de hand. Een vat vol oud zeer waarvan ik me niet bewust was geweest. Ik ben close met mijn buurvrouwen Sasja en Henrike, waar Alisa het juist beter kan vinden met onze buurman Raymond en zijn vriendin Wendy. En toen dat verhaal over het roken een ding werd, waren dat ook de kampen die automatisch ontstonden, waarbij ook onze andere buren partij kozen. Natuurlijk wist ik dat er weleens voorvalletjes waren geweest, een discussie, meer verhalen die werden verteld en die niet onwaar maar ook niet echt waar waren. Zoals dat Henrike had geprobeerd Leon te versieren door hem op een avond met iets te veel Aperol Spritz in zijn oor te fluisteren dat als hij eens in was voor een leuke avond, hij maar mee moest gaan naar een van haar feestjes. Bedoelde ze daarbij écht dat ze hem uitnodigde voor meer dan alleen dat feest? Tja, wie zal het zeggen? Maar als de vlam in de pan slaat en alles erbij wordt gehaald, wordt zo’n verhaal natuurlijk groot. En dan wordt het ook uitgelegd op de manier van: Henrike heeft geprobeerd Leon, een andere buurman, te versieren, ze wilde hem overhalen vreemd te gaan met haar. Misschien is dat wel waar, ik weet het niet, maar ik weet wel dat er natuurlijk nog tien manieren zijn om dit uit te leggen, áls het al is gebeurd zoals het verhaal nu gaat. Misschien hadden ze het wel over een bepaalde soort muziek en zei zij: joh, je zou eens naar zo’n feestje moeten gaan, daar hebben ze vaak die muziek. Of hij zei dat hij wel weer eens zin zou hebben in een feestje nu hun baby eindelijk doorsliep en haar antwoord was: ik heb een leuk feest op de planning. Je wéét het gewoon niet. Maar als alles al op scherp staat, draait iedereen een verhaal in z’n eigen richting en dat betekent: negatief voor de ander. En dus werd Henrike, en daarom ons ‘groepje’ verweten, een huwelijksstoker te zijn. Ik kreeg daarbij het verwijt dat mijn dochter verdeeldheid had gezaaid in de vriendschap tussen twee meiden in de buurt en dat ik haar opstookte om die twee uit elkaar te drijven omdat ik het niet kon hebben dat zij zo’n goede band hadden. Ik was me van geen kwaad bewust, want die vriendschap tussen die meiden interesseert me niet echt en Femke ook niet. Maar hoe langer het duurde, hoe meer verhalen er rondgingen en hoe grimmiger de sfeer werd. Er werd geappt, maar ook gepraat en gefluisterd. Toen ik een keer onverwacht het steegje uitkwam, stonden Alisa en Wendy daar ineens stokstijf hun mond te houden. Mijn vriend wist me te vertellen dat wij geldproblemen hebben, dat had Raymond rondgebazuind. Volgens diezelfde Raymond staat het huwelijk van Sasja en haar man op springen en heeft hij er laatst een hoer zien aanbellen op een avond dat Sasja niet thuis was. Toen Sasja die roddel hoorde, is ze gaan aanbellen bij Raymond om hem te vragen waar hij in vredesnaam mee bezig is, maar hij haalde zijn schouders op en zei: ik zie wat ik zie. Het gaat echt van kwaad tot erger, zelfs onze kinderen vangen nu dingen op. En al die tijd denk ik: had ik dat appje maar nooit gestuurd…”

Niet ontlopen

“Het is nu de nummers één, drie en vijf tegen de nummers twaalf en veertien. Het grootste deel van de tijd proberen we elkaar gewoon niet tegen te komen. Onhandiger is het als een van hun kinderen bij mij thuis speelt of andersom. Ik moedig de vriendschappen en speeldates tussen de kinderen niet meer aan, maar ik wil mijn of hun kinderen ook niet nog meer in ons gedoe betrekken. Het liefst zou ik iedereen bij elkaar roepen en dit oplossen, maar daarvoor is het al te ver gegaan. De ene keer dat ik Alisa heb geappt om te vragen of ze het kunnen uitpraten, stuurde ze terug dat als ik haar kind zwart wil maken, zij mij zwart zal maken. En dat dat logisch is en terecht. Toen ik zei dat ik haar gevoel begrijp maar dat ik graag mijn kant wil uitleggen, heeft ze me geblokkeerd. Aanbellen en het face to face uitpraten, dat durf ik nu nog niet. Mijn man zegt dat ik dat moet doen en dat hij me zal helpen. Of dat ik Henrike en Sasja mee moet nemen, zodat het meteen tussen iedereen uitgepraat kan worden. Maar ik voel me nu niet zeker genoeg om dat te doen, ook al weet ik dat het een keer zal moeten gebeuren. En dat het initiatief van mij moet komen, meer dan ik tot nu toe heb gedaan. Ik wil niet zeggen dat ik de enige oorzaak van deze ruzie ben, maar mijn aandeel erin valt niet te ontkennen. Dan zal ik ook een aandeel moeten hebben in de oplossing. Maar ik vind tegelijkertijd ook dat het niet alleen maar aan mij ligt. Ook Alisa, Raymond en Wendy hebben nare dingen gezegd en daarmee bijgedragen aan deze ruzie.”

Geleerd

“Als ik iets positiefs zou moeten zeggen, is het dat ik in elk geval veel heb geleerd van deze situatie. Nooit, maar dan ook nooit meer iets zeggen over het kind van een ander. En ook nooit meer hechte vriendschappen met buurvrouwen krijgen, want dat heeft ook niet geholpen. Hoe dol ik ook ben op Henrike en Sasja, ik zou nu willen dat ik vanaf het begin mijn afstand had gehouden, gewoon gedag zeggen en verder niets. Automatisch ontstaan er door die vriendschappen in een ruzie dan kampen en omdat je zo dicht op elkaar leeft, staat alles dan meteen op scherp. Woon je verder uit elkaar, dan kun je makkelijker dingen laten gaan, de tijd z’n werk laten doen terwijl je het contact vermijdt of zelfs verbreekt. Maar hier in de straat kom je iedereen voortdurend tegen. Maar ja, dat is achteraf gepraat. Nu moet ik dealen met de situatie en als die is opgelost, of als ze ooit mogen verhuizen, heb ik een nieuw motto. Dat bekende spreekwoord luidt in mijn leven nu: een verre vriend is beter dan een boze buur.” Tekst: Mariëtte Middelbeek. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​ Foto: Getty Images Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

LEES OOK