Vanessa’s zoon werd extreem vroeg geboren

17 november 2022

Vandaag is het Wereld Prematurendag. Ook Vince (4), het zoontje van Vanessa (40), werd in 2018 na slechts 24 weken zwangerschap geboren. Daarna volgde een heftige tijd. “Eenmaal thuis met Vince bleek ik zwaar getraumatiseerd te zijn. Continu beleefde ik de momenten waarop ik dacht ik dat ik hem zou verliezen.”

Vanessa: “Begin juli 2018 was ik 23 weken en vier dagen zwanger toen ik opeens vruchtwater lekte. Omdat ik dacht dat ik door de zwangerschap misschien incontinent was geworden, maakte ik me niet meteen zorgen. Toch ging ik voor de zekerheid wel even langs bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Daar bleek dat ik een scheur in mijn vlies had. Mijn vliezen waren dus niet nog niet gebroken, maar het vruchtwater sijpelde er langzaam uit. Ik werd meteen opgenomen en de gynaecoloog zei dat als ik binnen 72 uur geen aandrang kreeg om te bevallen, ik de zwangerschap vast nog wat weken kon volhouden. Voor mij kwam dat nieuws echt totaal onverwachts. Verplichte bedrust, in het ziekenhuis. Zo had ik me het tweede en derde trimester van mijn zwangerschap absoluut niet voorgesteld, dus ik baalde enorm. Dat het voor mijn zoontje veel beter was om zo lang mogelijk in mijn buik te blijven, besefte ik pas later.”

Spoedkeizersnede

“Na drie dagen bedrust voelde ik helaas wat krampjes. Ook mijn temperatuur schoot omhoog en de hartslag van mijn zoontje zakte. Volgens de gynaecoloog was het duidelijk dat hij steeds minder comfortabel in mijn buik lag, dus hij moest eruit. Zo snel mogelijk. Verward en in paniek hoorde ik het aan. Ik was pas net 24 weken zwanger (echt precies op die dag). Mijn kindje was in principe levensvatbaar, maar toch nog veel te klein om geboren te worden? Wist de gynaecoloog het dus wel zeker? Haar antwoord was kort en krachtig: ja. Als ze niks zou doen, dan liep niet alleen mijn zoontje, maar ook ik gevaar. En dus werd ik naar de OK gebracht voor een keizersnede. Doordat ik een aantal jaar daarvoor baarmoederhalskanker had gehad en mijn baarmoederhals was verwijderd, had ik een permanente cerclage (een bandje om de baarmoedermond, red.). Ik wist dus al dat ik niet vaginaal zou bevallen, maar ik had nooit gedacht dat het allemaal opeens zo snel zou gaan.”

680 gram

“Binnen een half uur werd Vince geboren. Mijn man Arthur was er net op tijd bij, want hij moest halsoverkop van zijn werk naar het ziekenhuis komen. Nadat Vince uit mijn buik was, liet de arts hem kort aan ons zien. Hij woog slechts 680 gram en paste in de hand van Arthur, maar in mijn ogen was hij best groot. Ik had al wat foto’s van andere prematuurkindjes gezien en hen vond ik allemaal veel kleiner dan Vince. Misschien ook omdat ik heel erg verbaasd was dat hij met 24 weken echt al helemaal af leek te zijn. Overladen door emoties begon ik heel hard te huilen. Ondertussen werd Vince meegenomen naar een andere kamer om helemaal gecheckt te worden. Arthur ging met hem mee.”

Couveuse

“Omdat ik heel veel pijnstilling had gekregen, lag ik na de keizersnede zo’n tweeënhalf uur op de uitslaapkamer. Hoewel ik me daar heel kalm voelde, duurde het voor mijn gevoel allemaal erg lang. Het enige wat ik wilde, was naar Vince toe en uiteindelijk was het zover. Met bed en al werd ik naar de NICU-afdeling (Neonatale Intensive Care Unit, red.) gereden. Daar lag Vince aan allerlei slangen in de couveuse. Hij ademde zelfstandig, maar kreeg wel extra ondersteuning.
Natuurlijk was het heftig om hem zo te zien, maar ik kon er wel doorheen kijken. Dat kleine, rode diertje dat daar lag, was mijn kind. Mijn zoon, waar ik ongelooflijk veel van hield.”

Reanimatie

“Vince lag na zijn geboorte zo’n vijf maanden in het ziekenhuis. Een heftige tijd, waarin hij in totaal zes keer is geopereerd aan onder andere zijn darmen. Ook is hij meerdere keren gereanimeerd, maar gelukkig vocht Vince zich overal doorheen. Hij was (en is nog steeds) zo’n sterk mannetje. Ik weet nog hoe wijs hij mij na de eerste reanimatie, ongeveer drie weken na zijn geboorte, aankeek. Zo van: ‘ik ben er weer hoor’. Ergens voelde dat voor mij wel als een geruststelling, maar na die eerste keer week ik geen moment meer van zijn zijde. Arthur en ik sliepen toen al een tijdje in het Ronald Mac Donald-huis vlakbij het ziekenhuis, maar ik wilde alleen nog maar bij Vince blijven. Totdat ik na een paar dagen met mijn hoofd op zijn couveuse in slaap viel. Toen moest ik van de verpleegkundigen wel mijn rust pakken, anders kon ik er ook niet voor Vince zijn.”

Posttraumatische stressstoornis

“Eenmaal thuis met Vince bleek ik zwaar getraumatiseerd te zijn. Al die zorgen en stress, het kwam er allemaal uit. En ik beleefde continu de momenten waarop ik in het ziekenhuis veel angst had gehad en dacht ik dat ik Vince zou gaan verliezen. Een psycholoog diagnosticeerde een posttraumatische stressstoornis. Met haar heb ik toen EMDR-therapie gedaan. Hierbij beleef je in gedachten en onder begeleiding van een psycholoog een bepaalde gebeurtenis steeds opnieuw, waardoor een nare herinnering of trauma zijn emotionele lading verliest. Gelukkig hielp dit bij mij erg goed. De diepe brok emoties die ik voelde, kon ik langzaamaan loslaten.”

Podcast

“Jammer genoeg voelde ik me daarna erg eenzaam. Ik ging weleens naar een Mama Café, maar ik had niet het gevoel dat andere moeders begrepen wat ik allemaal met Vince had meegemaakt. Daarom besloot ik een podcast te maken over mijn leven als moeder van een prematuur kind. Hiervoor sprak ik veel artsen en andere ouders die hetzelfde hadden meegemaakt en dat heeft mijn verwerkingsproces enorm in gang gezet. Eindelijk voelde ik me niet meer zo alleen.”

Topper

“Inmiddels is Vince al vier jaar. Hij krijgt nog steeds verschillende therapieën (fysiotherapie voor zijn grove motoriek, ergotherapie voor zijn fijne motoriek en Visio voor zijn visuele beperking) en het gaat hartstikke goed met hem. Hij zit nu in groep 1 en heeft veel vriendjes. Met zijn ontwikkeling loopt hij iets achter, ik schat een jaartje, maar daar ondervindt hij zelf weinig problemen van. Hij ontwikkelt zich gewoon op zijn eigen tempo en dat is prima. Vince is van zover gekomen, ik ben echt supertrots op hem!”

Benieuwd naar Vanessa’s podcast? Ga naar www.podcastprematuur.nl.

Tekst: Renée Brouwer
Fotograaf: privébezit

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.