Whitney (33) kreeg in april te horen dat ze kanker had: ‘Ik moest gelijk aan mijn zoontje denken’
27 augustus 2021
Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Whitney was dit laatste het geval, toen zij een aantal maanden geleden hoorde dat ze kanker had.
“Voordat ik ziek werd, had ik mijn leven perfect op de rit. Ik was heel energiek, haalde veel voldoening uit mijn werk en was echt een bezige bij. Ik kon maar moeilijk stilzitten en genoot vooral van het samenzijn met mijn zevenjarige zoon en leuke dingen doen met vrienden.”
Knobbeltje
“Toen ik 29 maart opeens een knobbeltje in mijn borst voelde, wist ik gelijk dat het niet goed zat. Alle alarmbellen gingen meteen af. Mijn moeder en tante hebben allebei borstkanker gehad, dus ik heb van dichtbij meegemaakt hoe heftig die ziekte is. De volgende ochtend belde ik gelijk de huisarts en ik moest direct langskomen. Ook hij constateerde inderdaad een knobbel van zo’n anderhalve centimeter en stuurde me door naar het ziekenhuis.
Samen met een vriendin moest ik me twee dagen later op de poli melden. Ik hield me sterk, maar diep vanbinnen ging er al van alles door me heen. Toen de verpleegkundige over een cyste begon, wist ik dan ook zeker dat dit het niet was. Ik probeerde wel te luisteren naar wat ze zei, maar het ging allemaal dwars door me heen. Niet veel later kreeg ik een mammografie, dat was een heel pijnlijk onderzoek maar ik sloeg me er doorheen. Daarna volgde nog een echo en vrijwel meteen zagen de artsen daarop afwijkend weefsel.”
Borstkanker
“Het moment dat ik terugkwam in de wachtkamer bij m’n vriendin stortte ik compleet in. Ik werd overvallen door angst, verdriet en onrust en raakte in paniek. Ik moest ook gelijk aan mijn zevenjarige zoon denken. Voor hem vond ik het misschien nog wel het ergste. Ik werd heel emotioneel, maar het lukte me wel om me vrij snel daarna weer te herpakken. Ondanks dat de grond onder mijn voeten werd weggeslagen, wist ik dat ik sterk moest zijn om het gevecht aan te kunnen.
8 april volgde de definitieve uitslag: ik had inderdaad borstkanker. Ik voelde gelijk heel sterk dat ik wilde dat allebei mijn borsten zouden worden geamputeerd. Ik moest er niet aan denken om, net als mijn moeder en tante, na mijn vijftigste nog een keer in deze hel terecht te komen. Gelukkig gaf de plastische chirurg toestemming. Toen hij groen licht gaf, voelde ik me ontzettend opgelucht.
Toch moest ik een aantal dagen later alweer de volgende klap incasseren. Uit de MRI bleek dat de tumor geen anderhalve centimeter was, maar 4,5 en helemaal over mijn borst heen groeide. Weer raakte ik volledig in paniek. Ik had zo gehoopt naast de ingrijpende operatie niet ook nog chemokuren te moeten, maar nu zou ik zelfs de zwaarste kuur krijgen. Door al het verdriet en alle stress ben ik in die periode ruim vier kilo afgevallen. Vanaf het eerste moment ben ik eerlijk geweest naar mijn zoon toe. Aan de hand van een filmpje op YouTube liet ik zien dat mama’s slechte cellen niet werden opgeruimd en dat ik daardoor ziek was geworden. Ik vond het belangrijk dat hij vragen mocht stellen en mocht huilen als hij daar behoefte aan had, maar vooral dat hij kind moest blijven zijn. Ik wilde dat er voor hem zo min mogelijk zou veranderen.”
Toekomst
“Ik was in die periode het meeste bang voor de zware chemokuren die op me stonden te wachten. Gelukkig kan ik tot nu toe zeggen dat de chemo’s me meevallen. Natuurlijk is het zwaar, maar ik had me op erger voorbereid. Ik heb ondertussen drie zware chemokuren gehad en er nog ééntje te gaan. Bij iedere kuur denk ik: ‘Als ik deze overleef, dan de volgende ook’. Na de laatste zware chemo moet ik nog twaalf weken lang, iedere week één gift. Als alles dus volgens plan verloopt, ben ik 8 december klaar met de chemokuren. Ik tel de dagen af en kan niet wachten tot het zover is.
Ik ben gelukkig heel positief en dat helpt me zeker door deze periode heen. Ook krijg ik heel veel steun van vrienden en familie. Mijn allergrootste wens is om weer helemaal gezond te worden, maar verder wil ik me niet te veel richten op de toekomst. Ik heb de afgelopen maanden meer dan ooit geleerd dat je toch nooit zeker kan weten wat de toekomst je brengt. De ziekte heeft ook echt mijn ogen geopend, ik maak me niet meer druk om kleine dingen en weet ondertussen wel beter. Ik geniet van iedere dag, want hoe moeilijk en zwaar het soms ook is ik zal altijd lichtpuntjes blijven zien.”
Tekst: Lisa Schoenmaker
Meer van Redactie
