Zij lieten iets los om verder te kunnen: ‘Beste keuze ooit’
2 januari 2024
Het is niet altijd even makkelijk, maar soms moet je iets achter je laten om zelf verder te kunnen. Deze vrouwen deden dat.
‘Mijn ontslag kwam voor iedereen als een grote verrassing’
Heddy (44): “Ik heb in 2023 ontslag genomen van mijn vaste baan. Mijn omgeving verklaarde me voor gek, want ik had al veertien jaar een leidinggevende functie en een goed salaris. Er waren zelfs vriendinnen die een beetje boos op mij werden, omdat ze jaloers waren op mijn situatie en zich zo gelukkig zouden prijzen met een vast contract. Toch voelde ik al een jaar of drie dat mijn werk mij niet meer gelukkig maakte. Ik heb geprobeerd om tijdens mijn baan te ‘ontdekken’ wat ik wilde gaan doen – ik heb wel zes verschillende cursussen gevolgd – maar kwam er niet uit. Uiteindelijk nam ik het besluit om het rigoureus aan te pakken en zelf op te stappen. Omdat ik goed functioneerde en goed met mijn collega’s overweg kon, kwam het op kantoor voor iedereen als een grote verrassing. Toch is het de beste keuze die ik ooit maakte. Vanaf de dag dat ik niet meer dagelijks om acht uur in de auto zit en mijn mobiele telefoon niet meer non-stop afgaat, voel ik me een ander mens. Vrijer en gelukkiger. Ik woon alleen en heb de afgelopen jaren genoeg gespaard om het een tijdje vol te houden zonder baan. Wat ik daarna ga doen? Ik maak me er niet druk over en heb het vertrouwen dat er een mooie en nieuwe levensinvulling op mijn pad komt.”
‘Ik besloot om afstand te nemen van mijn ouders’
Ellen (39): “Met mijn ouders heb ik nooit een goede band gehad, maar omdat het zo hoorde bleven ze ook in mijn volwassenheid in mijn leven, ook als opa en oma van mijn kinderen. We lopen de deur niet bij elkaar plat, maar zien elkaar op verjaardagen en feestdagen en drinken geregeld een kopje koffie in het weekend. Elke keer als ik mijn ouders zag of sprak bouwde ik spanning op en achteraf voelde ik frustratie en onvrede, omdat ze zo anders in het leven staan dan ik en belangrijke onderwerpen doodzwijgen. Mijn man weet dat ik een onveilige jeugd heb gehad, maar met mijn ouders en vriendinnen praat ik hier nooit over, waardoor het soms wel lijkt alsof het niet bestaat…
Afgelopen zomer kwam ik tot het inzicht dat ik zelf mag bepalen hoe mijn leven eruitziet en besloot ik om – voor nu – even afstand te nemen van mijn ouders. Het heeft me zo veel lucht gegeven. Ik voel nu de ruimte om rustig na te denken over de relatie die ik met ze wil hebben en of dat iets haalbaars is. Het is voor veel mensen in mijn omgeving lastig te begrijpen, maar ik voel me bevrijd!”
‘Alle zwarte kleding heb ik in vuilniszakken gedaan en in een kledingcontainer gegooid’
Sallie (50): “Een felroze trui, een paarse glitterbroek en gouden laarsjes; ik voel me stralend in mijn nieuwe garderobe, die bestaat uit opvallende en gekleurde items. Bij de bakker waar ik wekelijks kom herkenden ze me niet: jarenlang droeg ik alleen maar zwarte, wijde kleding, om maar zo min mogelijk op te vallen. Voor mijn vijftigste verjaardag kreeg ik van mijn dochters een sessie cadeau met een stylist, die met mij mijn kast indook en mijn kledingstijl analyseerde. Toen pas viel bij mij het kwartje dat ik altijd maar bezig ben om niet op te vallen. Het liefst verstopte ik me in een wijde zwarte broek en een grote coltrui. Na een paar flinke huilbuien ging het roer om. Het voelt alsof ik opnieuw mag beginnen. Voor het eerst in mijn leven geniet ik van een outfit klaarleggen en iets moois voor mezelf shoppen. Nu ik weet welke kleuren en stijlen bij mij passen, kan ik gericht op pad en ben ik zeker over mijn keuzes. Sallie 2.0 is een andere vrouw: alle zwarte kleding heb ik in vuilniszakken gedaan en in een kledingcontainer gegooid. Dat was letterlijk loslaten: heerlijk.”
Lotte (28): “Als ik vriendinnen over hun bevalling hoorde vertellen, voelde ik de tranen in mijn ogen prikken en kreeg ik steken van jaloezie. Waarom lukte het iedereen om zelf te bevallen en werd mijn baby na een bevalling van meer dan twintig uur gehaald door middel van een spoedkeizersnee? Het is nu twee jaar geleden, maar trots op de geboorte van mijn zoon was ik niet. De maanden na zijn geboorte voelde ik niets. Ik huilde niet, maar voelde me ook niet gelukkig. Ik kon niet meepraten over dat euforische moment dat je ervaart als je zelf je baby geboren laat worden. Het voelde alsof ik had gefaald en het litteken op mijn buik verafschuwde ik. Claudia (42): “Champagne, coquilles, confit de canard en crème brûlée: ik ben voor het eerst in mijn leven met mezelf uit eten geweest en het was heerlijk. In mijn mooiste pak stapte ik het Franse restaurant binnen. Een paar jaar geleden was ik door de grond gezakt als ik moest zeggen dat ik een tafel voor één had gereserveerd: alleen iets doen voelde altijd awkard. Dan zag ik iedereen om me heen een leuke relatie of veel vriendinnen hebben, en ik was alleen en dus zielig. Nu voelde ik me trots. Patricia (46): “Nooit een baby in mijn armen, nooit een kinderhandje in de mijne voelen, nooit een huis vol speelgoed en plakkerige kusjes… Na een slopend proces om moeder te worden – alleen én met een partner – moest ik afgelopen jaar accepteren dat het nooit gaat gebeuren. Jarenlang deed ik er alles aan om mijn grootste droom uit te laten komen, maar soms is heel hard je best doen, manifesteren en letterlijk alles geven niet genoeg. Ik ging door een rouwproces dat ik liever over had geslagen, maar ik moest erdoorheen. Het was verschrikkelijk lastig, omdat je helemaal niet wíl loslaten. Omdat rituelen vaak helpend zijn, heb ik al mijn geliefden uitgenodigd voor een feest. En terwijl iedereen luisterde heb ik een zelfgeschreven brief voorgelezen aan het kind dat ik nooit zal krijgen. Het was belangrijk voor mij dat mijn naasten weten wat ik voor de rest van mijn leven mis. Dat ze weten welke liefde ik zó graag aan een kind had willen geven. Hoe ik hem of haar had willen noemen en wat voor ideeën ik had bij mezelf als moeder. Na een bijzonder feest tot diep in de nacht, waar werd gelachen en gehuild, liet ik mijn kinderwens écht los. Nu, een paar maanden later, voel ik dat ik meer lucht heb. Er is voor het eerst ruimte voor andere mooie dingen in het leven. Wat ben ik nu blij dat ik deze niet ook misloop.” Alexia (39): “Ik keek net naar mijn zuurdesem in de vensterbank terwijl mijn kinderen een hut bouwen. De kat ligt te slapen en mijn lievelingsplaat draait: ik voel me zo gelukkig… Ik werk twee dagen per week in de zorg en ben de andere dagen thuis. Zo bijzonder is mijn leven niet, maar het is een groot contrast met hoe het was. In mijn hoofd wilde ik altijd meer. Beter werk, meer uren, meer geld. Uit eten, weekendjes weg, vakanties, het liefst een paar keer per jaar! Met vriendinnen ging ik ieder jaar weg en iedere vakantie overtrof de vorige. Ik had een kast van drie meter breed vol kleding en zestien verschillende leren handtassen. Ik keek iedere avond op Funda naar een groter, beter en mooier huis. Waarom? Waarom moeten we altijd meer en beter? Waarom moet er altijd groei zijn? Waarom zijn alle agenda’s tegenwoordig planners waarin je je doelen kunt opschrijven? Tijdens de coronapandemie kwam ik tot rust. Ik stopte met eindeloos scrollen naar betere huizen, auto’s en banen. Ik startte met een moestuintje, leerde mezelf broodbakken en pakte voor het eerst sinds jaren weer een boek. Toen de wereld weer openging, maakte ik de bewuste keuze om niet meer mee te doen aan heel veel dingen. Zo skip ik veel verjaardagen, etentjes en verplichtingen. Ik liet de black friday sale en kerstgekte aan me voorbijgaan en verkocht veel van mijn spullen via Vinted. Hoe dat voelt? Zalig. Een eenvoudig leven, ik kan het iedereen aanraden.” Tekst: Hannah König Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
Tot ik deze winter op aanraden van mijn partner voor het eerst het ziekenhuisverslag las. Ineens was daar het besef hoe penibel de situatie was: dat had ik op het moment zelf helemaal niet meegekregen! Als mijn zoontje niet was gehaald, had hij nu mogelijk niet geleefd. De keizersnee redde zijn leven. Het was maar een kort moment van een paar seconden, maar het heeft alles veranderd. Ik voel me nu trots als ik naar hem kijk. En ik voel voor het eerst liefde voor het litteken op mijn buik. Zonder deze snee was ik nu niet de mama die ik ben. Ik voel me dankbaar voor zijn leven en ben gek genoeg ook op andere vlakken opgebloeid: ik zit beter in mijn vel, kan me zowel op mijn werk als naar vriendinnen toe beter uiten en mijn partner en ik denken na over een tweede kind. Ik deel mijn verhaal omdat ik volledig heb losgelaten dat een keizersnee geen ‘echte bevalling’ zou zijn en ik hoop dat andere vrouwen dit ook kunnen doen.”‘In mijn mooiste pak stapte ik het Franse restaurant binnen’
Na een paar ingewikkelde relaties die zijn stukgelopen, ga ik voorlopig niet op zoek naar een partner om het gezellig mee te hebben. Dat ik het alleen fijn heb en mezelf een leuk mens vind, is veel belangrijker. Dit etentje stond voor mij symbool voor deze nieuwe fase in mijn leven. Door het succes van het etentje ga ik binnenkort ook een week alleen op vakantie. Ik heb een vakantie geboekt naar een plek in Portugal waar ik al jaren over droom. Ik hoef niemand om toestemming te vragen en kan elke dag invullen zoals ik dat wil: ik kan niet wachten…”‘Ik ging door een rouwproces dat ik liever over had geslagen, maar ik moest erdoorheen’
‘Waarom zijn alle agenda’s tegenwoordig planners waarin je je doelen kunt opschrijven?’
Foto: Getty Images
