Zij maakten een miskraam mee: ‘Onze toekomstdroom viel in duigen’

2 september 2021

Ongeveer 1 op de 10 vrouwen krijgt een miskraam. Ook Fiona, Jantine, Nicolien en Bas bleven met een enorme leegte achter. “Het verdriet wordt onderschat.”

‘Ik gun iedereen een zwangerschap, maar onszelf het meest’

Fiona (35, getrouwd met Ruud van 39): “Tijdens onze huwelijksreis, nu zeven jaar geleden, lieten we de pil symbolisch achter op Curaçao. Toen ik een jaar later nog niet zwanger was, kwamen we in de medische molen terecht. Drie IUI-pogingen – waarbij zaadcellen in de baarmoeder worden ingebracht – haalden niets uit. Er waren te weinig bruikbare zaadcellen. We stapten over op ICSI en al bij de eerste terugplaatsing was het raak: eindelijk had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Wat een feest!
Een paar dagen later, op mijn dertigste verjaardag, vertelden we het aan vrienden en familie. De blijdschap was groot toen op de achtwekenecho alles er goed uitzag. Maar diezelfde week ging het mis. Met intense buikkrampen ging ik naar de wc, waar ik het vruchtzakje verloor. Eerst voelde ik opluchting – eindelijk was ik van die helse pijn af – maar al snel volgde intens verdriet. Ook voelde ik me schuldig: had ik iets verkeerd gedaan?
Het duurde een half jaar voordat ik opnieuw zwanger was. Dit keer waren we niet meer zo onbevangen. Een gezonde zwangerschap was niet vanzelfsprekend, wisten we nu. Door allerlei kwaaltjes voelde ik me op en top zwanger. Een goed teken, dacht ik. Maar na tien weken sloeg het noodlot opnieuw toe: op de echo was geen kloppend hartje te zien. Thuis kon ik alleen maar huilen.
Na de miskramen voelde ik een enorme leegte die ik niet kon opvullen. We blijven steeds alleen achter. Ik gun iedereen een zwangerschap, maar onszelf het meest. We zitten nu in tweestrijd: Ruud wil door met het traject, maar ik twijfel omdat het fysiek en mentaal ontzettend zwaar is. Dat heeft ook invloed op onze relatie, want hij is een binnenvetter en ik een open boek. Gelukkig zijn we een sterk team.
Op mijn arm staat een tattoo van een hartslag met twee sterretjes, als symbool voor de twee miskramen. Als we ooit een kind krijgen, waar ik nog steeds van droom, komt er een hartje achter.”

‘In één klap valt de verwachting dat je moeder wordt weg’

Jantine (27, getrouwd met Ruud van 31): “Tweeënhalf jaar geleden, na een tweede ICSI-poging, hield ik voor het eerst een positieve zwangerschapstest in handen. Vol ongeloof en blijdschap keek ik naar het schermpje: zwanger, stond er. De dagen daarna liep ik op wolken. We kregen een kind!
Spontaan zwanger worden zat er voor ons niet in, dat wist ik al vrij jong, dus stapten we drie jaar geleden in een vruchtbaarheidstraject. Zwanger worden is lastig, maar zwanger blijven helemaal, heb ik gemerkt. Na vijf weken ging het mis, ik kreeg een miskraam. Dat jaar werd ik nog twee keer zwanger, maar steeds verloor ik het kindje na vijf of zes weken. De laatste miskraam was het heftigst. Ik verloor veel bloed en met buikpijn, hartkloppingen en duizeligheid ging ik naar de eerste hulp.
Opnieuw bleef ik met een lege buik achter, een verschrikkelijk gevoel. Na de eerste twee miskramen dacht ik nog: kan gebeuren, volgende keer beter. Maar na de derde voelde dat anders. We zagen toen voor het eerst een vruchtzakje op de echo, wat het heel tastbaar maakte. Ook weet ik dat we niet eindeloos ICSI-pogingen kunnen doen, dus met elke miskraam komt het definitieve einde dichterbij.
Het verdriet om een miskraam wordt vaak onderschat. Je leeft soms wekenlang met de verwachting dat je moeder wordt, na een miskraam valt dat in één klap weg. Op zo’n moment is niet alleen mijn buik, maar ook mijn wereld leeg. Met lotgenoten kan ik er goed over praten, maar bij veel anderen mis ik inlevingsvermogen. Zo verwachtte mijn werkgever dat ik meteen weer aan het werk ging, terwijl ik daar nog niet klaar voor was. Het verdriet blijft, ook weken of maanden na het verlies.
Na een mislukte terugplaatsing in februari staat ons zwangerschapstraject nu voorlopig on hold. Door alle miskramen heb ik mentaal een flinke klap gehad. Het heeft mijn eetstoornis opnieuw aangewakkerd. Ik moet eerst herstellen voordat we het laatste ingevroren embryo terug laten plaatsen. Voor Ruud is ook heftig. We willen dolgraag een kind, maar onze kinderwens is niet sterker dan mijn gezondheid of onze relatie. Ook als het uiteindelijk niet lukt, moeten we er samen wat moois van maken.”

‘Over mijn verdriet wordt niet gesproken’

Bas (40, heeft een relatie met Femke van 43): “Als het over miskramen gaat, worden mannen vaak vergeten. Mensen vragen hoe Femke zich voelt, maar over mijn verdriet wordt niet gesproken. Terwijl het voor mannen ook heftig is, dat heb ik zelf ondervonden.
Sinds 2017 proberen wij onze kinderwens te vervullen. Eerst op de natuurlijke manier, maar vanwege Femkes leeftijd is dat erg lastig. Anderhalf jaar geleden stapten we vol goede moed over op IUI. Na drie pogingen was het raak: Femke was zwanger. Daar hoopten we natuurlijk al die tijd al op, maar uit zelfbescherming waren we ook voorzichtig met onze verwachtingen. Des te leuker was het om eindelijk een positieve zwangerschapstest in handen te hebben. We stonden er geen moment bij stil dat het mis kon gaan. Toch zagen artsen op de zeswekenecho dat het hartje niet meer klopte. Onze toekomstdroom viel in duigen. Er ging van alles door me heen: hoe gaan we nu verder? Gaat het ooit nog lukken?
Een paar maanden later, in januari van dit jaar, raakte Femke spontaan zwanger. Geweldig nieuws, maar ook beangstigend: we wisten nu dat het ook fout kon gaan. Bij de eerste twee echo’s werd alles tastbaar: we hoorden een hartje kloppen en zagen een klein mensje. Heel onwerkelijk. De klap was daarom extra hard toen we na tien weken hoorden dat het niet goed was. Weer een miskraam.
Ik was uit het veld geslagen, maar kon er niet met iedereen over praten. In gesprekken ging de meeste aandacht naar Femke. Dat voelde best eenzaam. Daarom besloot ik een platform te starten: De Vergeten Vader. Speciaal voor mannen die ervaring hebben met niet voltooide zwangerschappen en ongewenste kinderloosheid. Leden kunnen op een laagdrempelige manier hun verhaal delen, met elkaar in gesprek en ervaringen uitwisselen. Mannen moeten vaak stoer zijn, maar ook zij hebben gevoelens. Het platform helpt bij de verwerking: ik weet nu dat ik niet de enige ben.
Voorlopig gaan we door met het zwangerschapstraject, want onze kinderwens is nog steeds groot. Al weten wij ook dat onze kansen steeds kleiner worden.”

‘Zwanger worden beheerste mijn leven, dat wilde ik niet meer’

Nicolien (41, getrouwd met Roderik van 47): “Twaalf jaar lang stond mijn leven in het teken van onze kinderwens. Dat het zo ingewikkeld zou worden, had ik niet verwacht. Op onze trouwdag in 2008 stopte ik met de pil. Binnen vier maanden ben ik vast zwanger, dacht ik. Achteraf misschien heel naïef. Na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, acht IUI- en drie IVF-behandelingen weet ik dat een gezonde zwangerschap niet vanzelfsprekend is.
Keer op keer kregen we slecht nieuws: dan was de terugplaatsing weer mislukt. In het begin moest ik er veel om huilen, maar op een gegeven moment raakte het me bijna niet meer, was het meer de zoveelste teleurstelling. In 2015 stopten we met de behandelingen, omdat ze niet meer vergoed werden.
Eind 2017 kregen we de schrik van ons leven toen ik spontaan zwanger werd. We waren helemaal door het dolle: ik werd tóch nog moeder. Maar met bijna elf weken bleek het foute boel. Het hartje klopte niet meer. Daar ben ik enorm boos en verdrietig over geweest. We hadden zo veel meegemaakt, waarom overkwam ons dit? We gebruiken geen anticonceptie, maar een tweede zwangerschap een jaar later had ik niet verwacht. Helaas eindigde ook deze zwangerschap na zes weken in een miskraam.
Na al dat verdriet was het voor ons klaar. We wilden niet meer continu bezig zijn met zwanger worden. Al die jaren voelde ik me schuldig als ik wijn dronk, we planden de seks, ik probeerde fertiliteitsyoga en ging op dieet. Het beheerste mijn leven, dat wilde ik niet meer. Het besef dat de stoelen aan tafel waarschijnlijk leeg blijven, kwam hard binnen. Wie komt er later bij ons langs? Wie zorgt er dan voor ons? Ook zulke vragen gingen door mijn hoofd. Maar we willen weer genieten van het leven.
Inmiddels heb ik aanvaard dat het moederschap niet voor mij is weggelegd. Dat klinkt makkelijker dan het is. Mijn zorgzame kant gebruik ik nu om vrouwen na een miskraam of met een onvervulde kinderwens te begeleiden in mijn praktijk MOED. Dat is soms confronterend, maar ik ben blij dat ik van betekenis ben. Het is niet zo dat ik nooit verdrietig ben of geen hoop meer heb, maar ik weet nu dat een prachtig leven zonder kinderen ook mogelijk is.”

Tekst: Maike Abma.
Foto’s: Robert Elsing.