8 lezeressen over date-dompers: ‘Overal hingen foto’s van zijn moeder’

16 maart 2022

Begeef je je eindelijk weer eens in de datingjungle, blijken de afknappers als anaconda’s op de loer te liggen.

‘Met een heimelijke blik krabbelde hij iets op de achterkant van de bon’

Malou (50): “Ik was niet toe aan een vaste relatie, een jaar na mijn scheiding, hij niet aan daten in het algemeen, bleek al snel. Ik kende hem via Tinder. Een recept voor snelle seks? Welnee. We spraken af in een wijnbar. Dat was zo gezellig, dat we besloten te blijven hangen voor shared dining. En dat deden we, delen. Toen hij er na afloop op stond de volledige rekening te betalen, liet ik hem, na wat tegenstribbelen, begaan. Betaalde ik de volgende keer toch? We trokken onze jassen aan en spraken af te appen. Met een heimelijke blik krabbelde hij iets op de achterkant van de bon, vouwde hem vier keer op, en stopte hem in mijn hand. ‘Voor later’, knipoogde hij. Ik stond nog niet echt in vuur en vlam, maar kon niet wachten zijn spannende bericht te openen. In de metro naar huis kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Met lichte vlinders opende ik zijn papiertje. Bij zijn boodschap kon ik mijn blozen inderdaad niet onderdrukken, maar niet uit goede opwinding. Op de bon stond zijn rekeningnummer, met de kosten van onze date tot op de cent én hap nauwkeurig gespecificeerd. Ik heb hem nooit betaald, en zijn nummer uit mijn telefoon gewist.”

‘Overal hingen foto’s van zijn moeder’

Rianne (28): “We waren al drie keer uit geweest. John was leuk, een echte gentleman na de haantjes die ik gewend was. Lief, geïnteresseerd, zorgzaam. Na drie avonden in de horeca en een kus in de parkeergarage, zei ik met een gerust hart ja toen hij me uitnodigde voor een diner bij hem thuis. Dus hij kon nog koken ook – wow. Dat hij nog nooit een relatie had gehad, deed bij mij geen alarmbellen rinkelen. Een player was hij duidelijk ook niet. Wat kon er gebeuren?
Met mijn hart in mijn keel parkeerde ik voor zijn appartement. John stond me al op te wachten in de deuropening. Op zijn sloffen, een lichte afknapper. Maar toen ik zijn hal inliep, schrok ik pas echt. In een collage van fotolijsten hingen bijna uitsluitend foto’s van hemzelf met karpers of zijn moeder. De woonkamer was zo mogelijk nog erger: op het canvas boven zijn bank pronkte hij hand in hand met de vrouw die hem had gebaard. ‘Wilde je het huis wel uit?’ grapte ik nog. Maar dat kon John niet zo waarderen. Hij wilde een vrouw die op haar leek, geen cynisch figuur die zijn band met zijn moeder zou dwarsbomen. We haalden nog net het toetje, daarna veinsde ik dat ik vroeg op moest. Het is duidelijk nooit iets geworden tussen ons.”

‘Ze zei geen woord’

Esther (40): “Single zijn rond je veertigste wordt door veel mensen gezien als zielig. Alsof je ‘overblijft’. Een soort treurige Bridget Jones die maar wacht tot haar Mister – of Miss, in mijn geval – Right voorbijkomt. Dus koppelden wederzijdse vrienden Rachel en mij aan elkaar. Want ja, die was ‘ook lesbisch en single’. Alsof je dan dus maar moet matchen. Ik had wel weer eens zin in een verzetje, en stemde toe in een etentje.
Ons appcontact verliep wat stroef, maar goed, niet iedereen is handig met dat medium. We zaten nog geen minuut aan tafel, toen ik wist dat die stroefheid wel degelijk tekenend was: dit kon weleens een lange avond worden. Rachel zei geen woord. Zelf ben ik al geen grote prater, dus dat ik het gesprek op gang moest houden, zegt een hoop. Op een gegeven moment kon ik alleen nog stompzinnige vragen bedenken, waarop zij alleen maar loze antwoorden gaf, en niet één keer iets terugvroeg. Dolblij was ik toen het hoofdgerecht kwam, en we een excuus hadden om niets te zeggen. Haastig vroeg ik daarna de rekening. Stelde nog wel voor haar naar het station te brengen, maar dat hoefde niet. ‘We appen’ was het laatste wat we ooit tegen elkaar zeiden.”

‘Ik moest vriendinnen worden met zijn ex’

Bianca (39): “Ik zag hem zitten in één oogopslag. Lang, donker; de ideale kandidaat voor een aftershavereclame. Mijn eerste man-van-internet, en kéék nou wat een plaatje. Hij had al wijn besteld. ‘Doe mij die maar’, wenkte ik de ober, wijzend naar het glas van mijn aftershaveman. Na zijn tweede slok van wat een goedkope chardonnay bleek, was hij maar meteen duidelijk: er waren een paar spelregels. ‘Ik ben ont-zet-tend close met mijn ex’, zei hij. ‘Het is van groot belang dat jullie wel vriendinnen worden.’ Ik stamelde iets over dat exen voorlopig een ver-van-mijn-bedshow waren, en of we gewoon eerst eens gezellig een wijntje zouden drinken. ‘Wat verwacht jij van een relatie met mij?’ vervolgde de Gilette-man onverstoorbaar, en opeens leken zijn sexy stoppels gewoon een vorm van slechte hygiëne. ‘Je houdt toch wel van hockey, hè? Ik speel drie keer per week en wil je daar naast me hebben.’ Wat een engerd.
Het tweede ongevraagd bestelde glas bocht tikte ik in een paar teugen weg, en nog geen anderhalf uur na onze kennismaking vroeg ik de rekening, die hij me zonder morren liet betalen. Op de stoep kreeg ik drie zoenen. ‘Antwoord me morgen maar, ’ fluisterde hij, ‘iets zegt me dat wij elkaar nog wel spreken. Dan neem ik je mee naar mijn hockeyclub.’ Onderweg naar de parkeergarage had ik zijn eerste appje al te pakken: Ik voelde echt een klik. Wat doe je volgend weekend?
Een wijnmarathon met mijn vrouwenelftal, typte ik in razend tempo. En deletete zijn telefoonnummer.”

‘Ik kon alleen maar naar zijn tanden kijken’

Laura (35): “Na maanden kansloos daten, was daar plotseling Bart. Baardje, biertje, guitige lach. Ik ben niet zo lang, Laura, appte hij de middag voor onze date nog wat onzeker. Geeft niet, ik ben ook een smurf! antwoordde ik, een beetje overmoedig door de rest die zo veelbelovend leek. Stipt op de afgesproken tijd kwam hij aanlopen. Zijn lengte bleek een terecht punt van zorg, zelfs als ik sneakers zou dragen, en die guitige lach van de foto bleek uit een wel erg gunstige hoek genomen, want zijn gebit was ronduit smerig. Hij gaf me drie zoenen, terwijl ik vurig hoopte dat zijn speeksel mijn wang niet zou raken. Met de belofte aan mijn vriendinnen om een lieve man ook eens een kans te geven, zat ik onze date uit. Maar ik kon niets anders dan naar zijn tanden staren. Zonde, want Bart bleek warm en geïnteresseerd gezelschap.
‘Het spijt me, ik vond het heel gezellig, maar ik voel het niet’, besloot ik onze avond. ‘Wat niet is, kan nog komen’, reageerde hij. Hij kreeg gelijk. Want een jaar later kwam ik hem tegen – in dezelfde bar nota bene. Ik schrok van mijn eigen reactie: de zenuwen gierden door mijn lijf. Bart benaderde me met een stralende lach. Wat een beetje gebitsrenovatie al niet kon doen. ‘Jee, je tanden!’ flapte ik eruit. ‘Ja, dat was wel nodig, hè’, grijnsde hij. Dat hij een halve kop kleiner was dan ik, deerde me plotseling niet meer. Ik viel als een blok voor zijn humor en charme. En hij gelukkig voor mij, want een jaar later zijn we nog steeds samen, mét zijn zoontje erbij.”

‘Snikkend wierp hij zich in mijn armen’

Mary-Lou (36): “Ik wilde eindelijk eens een gevoelige man. Dus sloeg ik aan op Michel: dol op kinderen, knuffelen en koken, volgens zijn profiel. ‘Doe mij maar thee’, sprak hij tot de ober van ons wegrestaurant – wat een goede locatie leek, gezien de afstand tussen onze woonplaatsen. En tegen mij: ‘Ik heb nogal een zware nacht achter de rug.’ Voor ik het wist, nagelde hij me aan de tafel met een eindeloze monoloog. Over zijn vreselijke ex. De kinderen die hij nooit zag. De vrouwen die hem na zijn scheiding keer op keer verlieten en de twee buitenechtelijke kinderen die hij ook nog had verwekt, en al helemaal niet meer zag.
‘Wat rot voor je’, probeerde ik. Maar voordat ik mijn zin kon afmaken met een ‘maar de oppas appt net dat ik écht moet komen’, stroomden de tranen over zijn wangen. Wat nu? Geen probleem, dat wist Michel zelf al te goed: hij pakte mijn hand, keek me snikkend aan en greep mijn handen vast. Voorzichtig wrikte ik me weer los, wreef even moederlijk over zijn bovenarm en zei: ‘Schat toch. Ik breng je even naar je auto.’ Zwaaide voordat hij de motor ook maar had gestart. ‘Ik heb je nummer niet’, stamelde hij, ‘maar ik mail je via de site.’ Waarop ik per direct mijn nickname verwijderde, en het internetdaten voorgoed vaarwel zei.”

‘Hij woonde op kamers bij een hospita’

Erna (54): “Daten na je vijftigste barst van de uitdagingen. Mensen hebben rugzakken, op zo’n leeftijd. Lichamelijke ongemakken en een doorgaans sterk ontwikkelde bullshitradar. Ik was niet bewust op zoek naar een afspraakje, toen in de sportschool aan de praat raakte met Richard. Al een tijd gescheiden, happy single, naar eigen zeggen. Klonk zo zuiver als je het kunt krijgen op onze leeftijd, dus stemde ik in met een borrel bij hem thuis. Op het afgesproken tijdstip belde ik aan, toen een vrouw de deur opendeed. Wat? Was deze man stiekem toch getrouwd? Ze bleek zijn hospita: Richard woonde op kamers.
‘Op de vlucht voor Het Systeem’, noemde hij het zelf, wat eigenlijk gewoon betekende dat hij barstte van de schulden. Op zich niet direct een probleem, maar de hele context was een rode vlag. In de deuropening excuseerde ik me en zei dat dit bij nader inzien toch geen goed idee leek. Ik heb hem nooit meer gesproken.”

‘Hij kuste me uit medelijden’

Carice (41): “Ja, ik droeg een beugel. Geen seconde aan gedacht dat op voorhand te vermelden toen ik afsprak met Tony, een kale vijftiger die ik kende via Wordfeud. We zouden strandwandelen en wijn drinken, maar in plaats van ‘aangenaam’, waren zijn eerste woorden: ‘O, een beugel, dat is eh, apart.’ ‘Het is de sleutel tot jeugdigheid’, probeerde ik nog lachend. Maar de toon was gezet: deze man ging overduidelijk alleen voor uiterlijk. Ons gesprek verliep verder redelijk soepel, toen we bij het café arriveerden en hij zei: ‘Je wilt écht heel graag, hè.’ Huh? Graag wat? Voordat ik kon reageren, zei hij: ‘Nou, vooruit dan maar’, boog voorover, en kuste me. Geschrokken deinsde ik terug. Hij zoende me uit medelijden! ‘Sorry, ik geloof niet dat je mijn signalen goed begrijpt’, reageerde ik. Waarop hij uitsprak dat een vrouw met beugel ook eigenlijk echt niet was wat hij zocht. Ik kon mijn lachen niet inhouden. De permanent kale man vond mijn tijdelijke accessoire een onoverkomelijk probleem. Het wijntje hebben we erbij laten zitten. Dat drink ik inmiddels met een lieve krullenbol die behalve mijn rechte tanden, bovenal mijn karakter weet te waarderen.”

Tekst: Jorinde Benner
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.