8x blind van verliefdheid: ‘Hij troggelde me tienduizend euro af’

28 augustus 2024

Een onenighstand met een knappe barman, verhuizen naar het platteland of een doodenge tocht door een rivier – blind van verliefdheid doe je soms onverwachte dingen.

‘Hij troggelde me tienduizend euro af’

Sanne (37): “Toch raar, hoe je de ene man eruit zet en je voorneemt om het nooit meer zover te laten komen, om vervolgens ruim baan te maken voor de volgende fouterik die je leven binnenstapt. Zo ongeveer ging het toen ik na een pijnlijke relatiebreuk Siemen ontmoette. Mijn ex had me financieel zo’n beetje uitgekleed. Ik werkte altijd, hij nooit, en toch ging hij er met mijn geld vandoor. Dat zou ik natuurlijk nooit meer laten gebeuren. Nee, Siemen verdiende ook niets, maar hij werkt wél aan zijn bedrijf. Businesscoach, zou hij worden. Nou, laat ik iedereen afraden ooit een consult bij hem te boeken, want van business heeft hij weinig verstand. Of het moet zijn hoe je je nieuwe vriendin fluitend tienduizend euro aftroggelt, dat erdoorheen jaagt en daarna hetzelfde trucje nog een keer probeert te doen. Gelukkig was mijn verliefde blindheid toen wel over en wees ik hem en zijn op sterven na dode coachingspraktijk de deur. Van die tienduizend euro heb ik spijt als haren op mijn hoofd.”

‘Ik zag ons al een gezinnetje vormen met z’n drieën’

Robin (30): “Hij wilde zó graag een hond en ik wilde hem zó graag blij maken. Eén en één was twee en dus kocht ik voor de verjaardag van Sebas, met wie ik toen drie maanden samen was, een keeshondje. In gedachten zag ik ons al een gezinnetje vormen met z’n drieën. Leuk bedacht, maar twee maanden later was de verkering uit en je mag één keer raden wie er met de hond bleef zitten.”

‘Op de vierde avond liet ik me keihard versieren’

Evelien (34): “Als je in het woordenboek ‘zelfbeheersing’ opzoekt, heb je best een grote kans dat mijn foto erbij staat. Het idee dat ik ooit een onenightstand zou hebben, zou ik tot voor kort belachelijk hebben gevonden. Al was het maar omdat ik een relatie had, sinds mijn twintigste was ik met Maikel. Nooit verwacht dat dat uit zou gaan, maar van de ene op de andere dag zag Maikel geen toekomst meer met mij. Dat we een baby van tien maanden hadden, veranderde daar niets aan. Hij vertrok, mijn hart lag aan diggelen.
Nadat mijn vriendinnen een paar keer hadden gezien hoe ik kapot ging van verdriet in de weken dat ik mijn zoon niet had, stelden ze voor om zes dagen naar een heerlijk hotel op Kreta te gaan om mijn gebroken moederhart wat te lijmen. Al op de eerste avond zag ik achter de bar een leuke Griek die me niet koud liet – verwarrend nadat ik jarenlang niet naar een andere man had gekeken. Er gebeurde niets, maar ’s nachts dacht ik aan hem. De avond erna was hij er weer en raakten we aan de praat en de derde avond maakte hij werk van me. Zijn overduidelijke bewondering was als een pleister op mijn wonden en ja hoor, op de vierde avond liet ik me keihard versieren. Kostas kwam naar mijn kamer en we hadden geweldige seks. De volgende avond zag ik hem heel veel werk maken van een knap Frans meisje en viel ik van mijn toch al zo dunne wolkje. Het was een leuke nacht geweest, maar ik voelde me behoorlijk gebruikt. De volgende keer toch maar weer een beroep doen op die fameuze zelfbeheersing van mij.”

‘Niets bond me aan Nederland en dus ging ik met hem mee’

Jiske (28): “De timing van mijn ontmoeting met Leon had niet slechter gekund. We waren allebei 22, ik net klaar met studeren, hij op het punt voor een jaar naar Parijs te vertrekken om daar stage te lopen in een hotel. Een jaar is lang, zeker op die leeftijd en bij hevige verliefdheid. Ik wilde geen jaar op hem wachten en dacht: misschien moet ik hem laten gaan. Hij wilde geen jaar op mij wachten en dacht: misschien moet ik niet op stage. Maar dat laatste was geen optie, hij had hier zó naar uitgekeken.
‘Ga mee’, stelde hij in een dolle bui voor. Ik lachte hard en zei nee, maar ergens maakte die opmerking iets los. Waarom niet? Ik had een paar klusjes als vormgever – waarvoor ik dus net was afgestudeerd – en niets bond me aan Nederland. Als het financieel moeilijk was, kon ik in Parijs ook in de horeca werken, ik had ervaring. En dus zei ik twee dagen later: ’Meende je dat echt?’ Leon bleek er ook over te hebben nagedacht en wilde niets liever dan dat ik ging. Het was nog niet zo makkelijk om een plek te vinden om te wonen, maar we gaven niet op. En zo vertrokken we een maand later uit Nederland. Onbezonnen, ja, maar het pakte zo goed uit. Het was heus niet altijd makkelijk, maar we leerden wel: wij kunnen alles aan. En dat blijkt, want we zijn nog steeds samen.”

‘Na drie maanden was ik hem al spuugzat’

Sanne (33): “Kom bij mij wonen, riep ik in een verliefde opwelling toen mijn losvaste verkering de stap had gewaagd om bij zijn vriendin weg te gaan. Voor mij, vond hij, maar ik had hem daar nooit om gevraagd. Ik was gewoon verliefd. Dezelfde avond stond hij voor mijn deur met zijn koffer. Eenmaal samenwonend bleek hij helemaal niet zo leuk te zijn als ik dacht. Al na twee weken had ik spijt van mijn verliefde aanbod. Sergio deed helemaal niets, droeg financieel niets bij en bleek vooral erg veel eisen te hebben. Drie maanden later was ik hem spuugzat, maar ja, zie zo iemand maar weer eens weg te krijgen. Want Sergio vond het wel makkelijk bij mij, en het was nog voordelig ook. Het kostte me weken om hem te bewegen te vertrekken. Uiteindelijk heb ik zijn koffer maar gewoon bij de deur gezet en vertrok hij mokkend om me daarna nog wekenlang te appen hoe ik hem de vernieling in had geholpen.”

‘No way dat ik naar het Twentse platteland verhuis, dacht ik’

Kyra (36): “Rotterdamser dan ik vind je ze bijna niet. Ik ben er geboren en getogen en wat mij betreft sterf ik er ook, maar het liep een beetje anders. Na een hele rits vriendjes die net zo Rotterdamfan zijn als ik, ontmoette ik Frank – een rechtgeaarde Tukker die als levensdoel heeft om de boerderij van zijn ouders over te nemen. No way dat ik hier iets mee krijg, dacht ik, maar de liefde valt niet te sturen en ik werd hopeloos verliefd. Echt van het soort waarbij je niet kan eten, werken of ademhalen als je niet bij elkaar bent. Kom bij me wonen, smeekte ik Frank, maar dat was echt geen optie. En dus gebeurde datgene wat ik nooit, nóóit voor mogelijk had gehouden: ik ging de stad uit. En niet zo’n beetje ook, want ik breng mijn leven nu door op een boerderij op het Twentse platteland. In het begin moest ik overgeven van de heimwee, maar het enige wat me nog meer pijn deed, was Frank opgeven.
We zijn nu vier jaar verder. Ik heb nog steeds last van een gebroken stadshart dat zo nu en dan opspeelt, maar dan kijk ik naar mijn man en onze zoon en oké, ook naar de rust en ruimte die we hebben. Dat heelt mijn hart weer een beetje.”

‘Ik moest en zou indruk maken, maar was doodsbang’

Janneke (28): “Het was allemaal erg toevallig, dat Kay meeging op vakantie met mijn vriendengroep. Er zou iemand anders mee, die viel onverwacht uit en Kay was de neef van een van mijn vrienden. En zo ontmoette ik de man die echt precíés mijn type bleek te zijn. Binnen een dag was ik al verliefd, maar hij leek mij niet echt te zien. Waar hij wel veel interesse in had: allemaal enge sporten die je in de Ardennen kunt doen. Denk: wildwaterkanoën en canyoning, waarbij je al wandelend, zwemmend, klimmend en afdalend de rivier afgaat. Ik vind rolschaatsen al eng dus mij niet gezien, maar ja, ik moest en zou indruk maken. Rillend van angst begon ik aan de tocht, die nog helser was dan ik in mijn nachtmerries had bedacht. Nog nooit zo bang geweest. Maar het hielp wel, want die avond zoenden we voor het eerst.”

‘Na die ene vreselijke tocht samen, gaat hij nu lekker alleen’

Erika (40): “Iedereen die mij langer dan een uur kent, weet: ik ben als de dood voor paarden. Ze zijn zo groot, zo eng, zo níét in te schatten – althans, voor mij. Paardenmensen zeggen altijd dat je op zielsniveau met zo’n dier kunt communiceren en precies kunt aanvoelen wat hij wil. Nou, als ik zo’n paardenhoofd op me af zie komen, met die grote, enge tanden en die bewegende lippen, voel ik tot op zielsniveau dat ik heel snel de benen moet nemen. Dus hoe ik het voor elkaar kreeg om uitgerekend op een fanatieke ruiter verliefd te worden, is een raadsel. Maar het gebeurde wel. Ik ontmoette Joey in de kroeg en we raakten aan de praat. Diezelfde avond werd ik smoorverliefd.
Dat hij opnoemde dat hij van dagenlange trektochten te paard door afgelegen gebied houdt, negeerde ik maar even. Ik vond het hele idee wel stoer en dacht: dat heeft hij vast ooit een keer tijdens een vakantie gedaan en verder hoeven we daar niets mee. Fout. We kregen verkering en al binnen een paar maanden gingen we samen naar Spanje. En daar viel zijn oog op een paardrijtocht door een natuurgebied dat je op geen enkele andere manier mocht betreden. Het idee om samen te gaan, maakte hem zó blij dat ik het hart niet had om nee te zeggen en misschien was ik ook wat overmoedig van verliefdheid. Dus daar gingen we, na een – voor mij – doorwaakte nacht, op naar de stallen. Ik kreeg een rustig paard, aldus de begeleiding. Zo rustig vond ik hem niet, maar goed, ik vind ieder paard dat beweegt al een gevaar voor mijn leven. Bibberend en bijna overgevend van angst steeg ik op en ik zou graag zeggen dat dat na een minuut verdwenen was, maar nee. Die tocht – zes helse uren lang – was een marteling. Het enige wat leuk was, was hoe blij Joey op dat moment en achteraf was. Oké, ik leef nog en misschien ben ik een heel klein beetje minder bang geworden, maar ik doe het nooit meer. Hoeft ook niet. Joey en ik zijn nog samen, maar hij heeft gezien hoe bang ik echt ben en gaat tegenwoordig lekker alleen paardrijden, de lieverd.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.