Adriënne beviel én trouwde op dezelfde dag: ‘Een datum om nooit te vergeten’

19 augustus 2021

Op 23 april 2018 trouwde Adriënne (34) met de liefde van haar leven, Bas (37). En dat terwijl een paar uur eerder hun zoon Siem (3) was geboren… ‘De datum was al in onze trouwringen gegraveerd en iedereen had er die dag op gerekend. Waarom zouden we het uitstellen?’

Adriënne: ‘Het was zondagavond, Bas en ik keken thuis de bekerfinale tussen AZ en Feyenoord. Ik was 37 weken zwanger en voelde licht mijn onderrug, dus zat ik lekker met mijn benen omhoog op de bank. Na de wedstrijd gingen we naar bed. Op dat moment werd het zeurende gevoel in mijn rug plotseling heviger. Het verontrustte me. De bevalling zou toch niet gaan beginnen? De uitgerekende datum was pas over drie weken… Ik vroeg Bas om een warme kruik te maken en begon te googelen: ‘Hoe voelt een wee?’ Dit was mijn eerste kind, dus ik had geen idee. ‘Waarschijnlijk zijn het voorweeën en is er nog niets aan de hand’, zei Bas, ‘Probeer maar te slapen.’ Maar ik kon niet lekker liggen en ook na een warm bad zakte de pijn niet. Bovendien had ik wat bloedverlies. Na een belletje met mijn gynaecoloog gingen we naar het ziekenhuis. Die onderzocht me en zei: ‘Je hebt drie centimeter ontsluiting.’ Bas en ik keken elkaar geschrokken aan. We dachten allebei hetzelfde: waarom komt de baby uitgerekend nú? Morgen gaan we trouwen!’

Genoeg marge

‘Drie weken vóór je uitgerekende datum een bruiloft plannen, voor sommigen is dat misschien te riskant, maar wij hadden voor ons gevoel nog voldoende marge. Mijn zwangerschap verliep voorspoedig, ik voelde me prima. Bovendien was van plannen weinig sprake – het idee was pas een paar weken eerder ontstaan. Dát we ooit wilden trouwen, stond wel al heel lang vast.
In 2014 heeft Bas me ten huwelijk gevraagd op vakantie in Hawaii. Ik zei toen volmondig ja, maar we hadden geen haast. Eerst nog een paar mooie reizen maken en ons huis verbouwen. De trouwplannen verdwenen op de achtergrond, tot ik in 2017 zwanger werd. Toen we alle papieren in orde hadden gemaakt waarmee Bas ons kind zou erkennen, begon het toch te kriebelen. Hoe mooi zou het zijn als we al vanaf de geboorte écht een gezin zouden zijn, met dezelfde achternaam?”

Steeds enthousiaster

“We besloten daarom tijdens mijn zwangerschap te trouwen, maar wel klein en formeel: op het gemeentehuis met alleen mijn moeder, tweelingzus en Bas zijn ouders als getuigen. Toen we dat aan de overige familieleden en vrienden vertelden, reageerden zij teleurgesteld. Zij wilden natuurlijk ook graag aanwezig zijn bij dat bijzondere moment. Des te meer we er over spraken, des te meer het ging leven en hoe enthousiaster we werden. Een maand voordat ik uitgerekend was, besloten we toch iedereen uit te nodigen en huurden we een restaurant af voor een uitgebreide lunch. Ook regelde ik een kapper en visagiste en ging ik met mijn moeder shoppen voor een trouwjurk.
Ik was net met verlof, maar in plaats van rust te nemen, stond mijn agenda vol. Ik voelde me goed en voor de baby was alles gelukkig al klaar. De kleertjes waren gewassen en het kamertje was af. Met de bevalling was ik nog helemaal niet bezig. De dag voor de bruiloft vroeg mijn zus in onze groepsapp of wij klaar waren voor de grote dag. ‘De baby moet het nog wel even volhouden, hoor!’, mengde mijn moeder zich in het gesprek. En mijn vader zei: ‘Ná de bruiloftslunch kun je eventueel door naar het ziekenhuis. Zou toch leuk zijn, als je kind wordt geboren op je trouwdag, haha.’ Ik grapte mee, door te zeggen dat Bas onze trouwdatum dan niet snel zou vergeten. Zorgen maakte ik me niet. Hoewel ik voelde dat de baby iets indaalde, dacht ik: hij blijft vast nog wel even zitten.’

Grapje zeker

‘Een paar uur later, ’s nachts in het ziekenhuis, maakten hevige weeën duidelijk dat de baby andere plannen had. Eerst voelde ik een lichte teleurstelling. Natuurlijk keek ik er enorm naar uit om onze zoon te ontmoeten, maar mijn gedachten waren al weken bij de bruiloft. En nu het moment bijna daar was, wilde ik heel graag trouwen. Toch verdween dat gevoel in de kraamsuite snel naar de achtergrond. Nu de bevalling ging beginnen, kon ik aan niets anders meer denken dan de zwangerschapscursus. Dat puffen, hoe moest dat ook alweer?
Uiteindelijk nam mijn lichaam het over en ving ik de weeën zo goed mogelijk op. Bas masseerde ondertussen mijn rug en moedigde me aan. Omdat de bruiloft er overduidelijk niet meer van ging komen, belde hij vroeg in de ochtend alle gasten op. Eerst mijn moeder, met ook het verzoek om de bloemist en visagiste af te zeggen. Zij geloofde hem meteen, maar de anderen dachten dat hij een geintje maakte. Bas neemt ze wel vaker in de maling.”

Fris en fruitig

“Rond het middaguur werd Siem geboren: een prachtig mannetje met donker haar en blauwe ogen. Ik was meteen verliefd toen hij op mijn borst gelegd werd en voelde me onoverwinnelijk, alsof ik de hele wereld aan kon. Door de adrenaline, natuurlijk. Nog geen uur later zei ik: ‘Zullen we toch gewoon gaan trouwen?’ Bas keek me aan alsof ik gek was geworden. Maar ik voelde me prima, ik zat zelfs fris en fruitig rechtop in bed, en wilde heel graag trouwen. Bovendien stond de datum al in onze trouwringen gegraveerd en had iedereen er vandaag op gerekend. Dus waarom zouden we het uitstellen?
Ik was zo vastbesloten, dat Bas erin mee ging. De vraag was wel of Siem het ziekenhuis al mocht verlaten. Zijn gezondheid was natuurlijk het allerbelangrijkste. Door zijn vroeggeboorte lag hij even onder een warmtelamp, maar hij deed het heel goed. Na drie uur kregen we te horen dat hij naar huis mocht. Ondertussen had Bas opnieuw alle gasten gebeld, nu met het nieuws dat we een zoon hadden gekregen én dat de bruiloft alsnog doorging. Zij vielen natuurlijk van hun stoel. Zijn schoonzus moest hij zelfs vier keer vertellen dat het écht waar was.’

Op adrenaline

‘‘Wat een plaatje!’, zeiden alle gasten later op de middag toen ze Siem zagen. Ze hadden zich verzameld bij het huis van mijn ouders waar wij vanuit het ziekenhuis ook aankwamen. Dat was best bijzonder, een soort omgekeerde kraamvisite. Ik hees me in mijn trouwjurk en mijn schoonzusje hielp me met mijn haar en make-up.
Twee uur later liep ik aan de arm van mijn vader de trouwzaal van het gemeentehuis in. Die was voor de gelegenheid extra versierd met blauwe slingers en er stond een beamer met de tekst: ‘Hoera een zoon!’ Bas wachtte me op, waarna mijn nicht, die onze trouwambtenaar was, een persoonlijke speech hield. Iedereen luisterde met volle aandacht. Daardoor voelde het echt als ons moment, ook al waren eerder op de dag alle ogen op Siem gericht.”

Matching pakje

”Toen we de ringen hadden omgedaan en tot man en vrouw werden verklaard, dacht ik: yes, nu zijn we écht getrouwd! Het voelde heel bijzonder, zeker omdat Siem er ook bij was. Al maakte hij er wel weinig van mee, want hij lag in een hoekje heerlijk in zijn Maxi-Cosi te slapen. Toen iedereen ons feliciteerde en we op de foto gingen, nam ik hem in mijn armen. Zijn eerste pakje, met blauwe sokjes en een blauwe muts, paste toevallig perfect bij onze trouwkleding. Bas droeg een lichtblauw pak en ik een blauwe zwangerschapsjurk – zelfs met hoge pumps, zoals gepland.
‘Gaat het wel?’, vroeg Bas een aantal keer. ‘Moeten we niet wat langzamer lopen?’ Maar adrenaline is iets wonderlijks: ik voelde me nog steeds goed. Wel was het too much om daarna nog uit eten te gaan, dus gingen we na alle felicitaties naar huis. Eenmaal in mijn eigen bed keek ik trots naar mijn trouwring en liet ik alles bezinken. Ook voelde ik toen pas hoe moe ik eigenlijk was. Gelukkig kregen we bij de zorg voor Siem hulp van de kraamverzorger, die meteen op de stoep stond. Zij zat al jaren in het vak en stond paf van ons verhaal. ‘Gefeliciteerd met jullie zoon én jullie huwelijk’, zei ze. ‘Dit heb ik nog nooit meegemaakt!’’

Nieuwe to-do list

‘De dagen daarna stonden onze telefoons roodgloeiend. Mijn collega’s bij de bank konden het amper geloven en er kwamen zelfs journalisten langs, omdat de media het nieuwtje hadden opgepikt. Van familie en vrienden ontvingen we tientallen kaarten. Er waren mensen die de huwelijkskaart al hadden geschreven en er daarna met een andere pen hadden bijgezet: ‘En ook gefeliciteerd met jullie zoon!’ Kraamvisite die op bezoek kwam gaf twee cadeaus: een knuffel of kleertjes voor Siem en iets leuks voor ons.
Door alle aandacht genoten we lang na en beseften we ook pas hoe bijzonder het eigenlijk was. Als we de bruiloft niet gepland hadden, dan zouden we na de bevalling lekker naar huis zijn gegaan. Maar nu dacht ik: ik voel me goed, dus waarom doen we het niet gewoon? Ik zei het in een soort opwelling, maar heb er absoluut geen spijt van. Sterker nog, ik zou het zo weer doen. Wie kan nou zeggen dat ze op dezelfde dag moeder werd én trouwde met de liefde van haar leven? We zeggen weleens met een knipoog dat Siem de bruiloft niet wilde missen en daarom besloot om eerder te komen. Hij mag zich de jongste getuige ooit noemen.
Toen hij het jaar erop één werd, kregen we van iedereen opnieuw dubbele felicitaties. Bij zijn tweede en derde verjaardag werd dat minder en stond de dag echt in het teken van Siem. Dat mag ook, wij proosten toch wel en zullen altijd terugdenken aan hoe bijzonder die dag in 2018 was. Binnenkort wordt Siem grote broer, want ik ben begin november uitgerekend van ons tweede kind. Familie en vrienden plagen ons al: ‘Wat wil je nu op de dag van je bevalling gedaan hebben?’ Maar dit keer staat er niets in de agenda, dus de baby mag komen wanneer hij of zij wil. Al bedacht ik me laatst dat ik eigenlijk wél iets zou moeten plannen. Als dat betekent dat mijn bevalling weer zo voorspoedig verloopt en we daarna meteen naar huis mogen, maak ik graag een to-do list!’