Alexandra’s zus onthulde op haar sterfbed een groot familiegeheim

31 juli 2024

Alexandra (51) keek altijd enorm op naar haar zeven jaar oudere zus Roswitha. Helaas overleed haar zus op 23-jarige leeftijd. Vlak voordat ze overleed, vertelde ze aan de toen zestienjarige Alexandra een groot geheim dat haar leven op z’n kop zette. “Ze zei: ‘Zorg dat je je echte vader vindt’.”

Alexandra: “Huilend hielden we elkaar 35 jaar geleden in het ziekenhuis vast, mijn zeven jaar oudere zus Roswitha en ik. De volgende dag zou ze een grote hartoperatie ondergaan en de kans dat ze het zou overleven, was vijftig procent. ‘Stel dat ik er straks niet meer ben’, zei ze. ‘Zorg je dan voor mijn vriend?’ ‘Doe even normaal’, zei ik, maar Roswitha was serieus. Snel knikte ik. Voor mij was het onvoorstelbaar dat ik Roswitha zou verliezen. Ze was geboren met een hartafwijking, haar hartklep functioneerde niet goed, en ze had al een heleboel operaties ondergaan. Steeds was het goed gekomen, dus deze keer – ze was inmiddels 23 jaar en kreeg een nieuwe hartklep – zou dat niet anders zijn. Dat moest gewoon.Mijn zus wilde dat ik haar nog iets beloofde. ‘Zorg dat je je echte vader vindt’, zei ze. ‘Mijn vader is niet jouw biologische vader.’ Verbaasd keek ik haar aan. ‘Wat?’ vroeg ik. Opeens kwam het hoge woord eruit. Dat onze oma het Roswitha al rond haar zestiende in vertrouwen had verteld. En dat ik het van onze moeder absoluut niet mocht weten. Maar nu Roswitha misschien zou overlijden, wilde ze geen geheimen meer voor mij hebben. Vandaar dat ze alles opbiechtte.”

Huisvriend

“In shock hoorde ik het aan. Al die jaren dacht ik dat mijn vader C. gewoon mijn vader was. Maar wie was dan mijn echte vader? Volgens Roswitha heette hij Eric en was hij jarenlang een huisvriend van mijn ouders geweest. Ik kon hem me niet herinneren, maar toen ik jonger was, kwam hij volgens mijn zus weleens bij ons over de vloer. Op mijn vierde was dat gestopt, waarom wist Roswitha niet. Wel zei ze dat ze zich kon herinneren dat ik erg op hem leek, we hadden bijvoorbeeld dezelfde vorm neus. En dat onze moeder het niet aan mij wilde vertellen, omdat ik vanaf mijn elfde al een zware dansvakopleiding aan het Koninklijk Conservatorium volgde. Waarschijnlijk was ze bang dat het nieuws over mijn vader mijn hele leven en danscarrière op z’n kop zou zetten.Mijn vader wist het, maar had mij als zijn eigen dochter opgevoed. Omdat mijn moeder iedereen had verboden om er met mij over te praten, had hij niks aan mij verteld. Ook niet toen mijn ouders rond mijn vierde uit elkaar gingen. Om het weekend waren Roswitha en ik bij mijn vader en zijn nieuwe vrouw. Met mijn zus botste hij regelmatig, maar mijn vader en ik hadden altijd een goede band gehad. Als directeur van een verpleeghuis werkte hij veel. Ik zag hem dus niet zo heel vaak, maar als we samen waren, gingen we vissen of in het bos wandelen.Helaas had Roswitha niet meer informatie over Eric. Daarom moest ik haar beloven dat ik hem ging zoeken. Vervolgens namen we afscheid. En helaas ging het de volgende dag helemaal mis.”

Vreselijk nieuws

“Roswitha overleed zeven uur na haar operatie door een longbloeding. Terwijl het buiten keihard regende, kreeg ik het vreselijke nieuws in het ziekenhuis te horen, samen met Roswitha’s vriend en mijn ouders. Niemand wist iets uit te brengen, we begonnen allemaal heel hard te huilen. Het was echt verschrikkelijk. Mijn grote zus naar wie ik altijd zo opkeek en van wie ik zo veel van hield, was er niet meer. Ik kon het niet geloven.Overmand door verdriet regelden we de volgende dag de uitvaart van Roswitha. Terwijl we de kist uitzochten, werd alles mij te veel. Zo zei ik: ‘Nu we hier toch met z’n allen zitten… Ik vind er wel iets van dat ik nu pas weet dat ik een andere vader heb.’ Het was een totaal verkeerd moment, maar ik had mijn moeder de vorige dag al ontzien door er niet over te beginnen en kon er voor mijn gevoel niet meer omheen. Helaas kreeg ik weinig respons. Het enige wat mijn moeder zei, was: ‘Niet nu.’ Maar dat was niet genoeg voor mij, want ik wilde antwoorden. Daarom vertelde mijn moeder kort waarom ze het geheim had gehouden. ‘Ik wilde het je wel vertellen, maar je was nog zo jong’, zei ze. Daarnaast vergde mijn dansvakopleiding volgens haar veel energie, zowel fysiek als mentaal, wat ook zo was, dus daarom wilde ze mij niet nog meer belasten.Het was een kort en bondig antwoord waar ik het voorlopig mee moest doen. Hoewel ik begreep dat mijn moeder andere dingen aan haar hoofd had, vond ik dat best moeilijk. Ik wilde mijn biologische vader graag, ondanks alles wat er gebeurd was, zo snel mogelijk ontmoeten, maar mijn moeder leek niet bereid mij daarmee te helpen. Gelukkig kon ik rekenen op de steun van mijn vader. Hij vond dat ik het recht had om de waarheid te weten en zei dat hij voor mij contact met Eric zou gaan zoeken. Het zou niet meteen zijn, want hij wilde zich eerst focussen op het afscheid van Roswitha, maar het zou gebeuren. Voor mij was dat op dat moment voldoende. Ik zag C. nog steeds als mijn vader, daarin veranderde voor mijn gevoel niks, en ik was hem dankbaar dat hij mij wilde helpen.”

Geen ruimte

“Mijn moeder had heel veel verdriet en was non-stop aan het huilen. Haar man, mijn stiefvader, was degene bij wie ze troost zocht. Voor mijn verdriet was eigenlijk geen ruimte, er werd niet aan mij gevraagd hoe ik me voelde. Daarom parkeerde ik mijn emoties en ging verder op overlevingsstand. Ook met mijn vriendinnen sprak ik niet veel over wat er allemaal was gebeurd, omdat ik het gevoel had dat niemand begreep waar ik doorheen ging. De enige bij wie ik mijn ei kwijt kon, was de vriend van Roswitha. Hij was zijn grote liefde verloren en we deelden dezelfde pijn. Alleen bij hem huilde ik, verder ging ik vooral door met mijn leven. Twee weken na het overlijden van Roswitha ging ik weer terug naar de dansacademie en het gastgezin waar ik door de lange reisafstand doordeweeks woonde. Ik moest keihard aan de slag voor de eindvoorstelling van het schooljaar en voor mij was dat een fijne afleiding.”

Confrontatie

“In die tijd, ik was inmiddels zestien, kreeg ik mijn eerste vriendje. We waren dolverliefd op elkaar en in de weekenden waren we vaak samen in Amsterdam. Hierdoor zag ik mijn ouders minder. Vooral het contact met mijn vader verwaterde. In het begin spraken we nog wel af om ergens een hapje te eten, maar dat werd steeds minder. Omdat hij zelf ook niet echt het initiatief nam om mij te zien, kreeg ik sterk het gevoel dat hij het wel prima vond. Alsof hij dacht: nu weet je wie je echte vader is, het is goed zo. Tja, wat moest ik daarvan vinden? Ik vond dat ik niet zoveel te vinden had, het was gewoon zo. Bovendien was ik ook met heel andere dingen bezig. Ik was verliefd en woonde net op mezelf. Ik liet mijn ouders dus sowieso al wat meer los.Zo’n twee maanden na Roswitha’s overlijden kwam het wel tot een confrontatie met mijn moeder Ik was nog steeds heel boos op haar dat ze al die tijd tegen mij had gelogen en wilde eindelijk antwoord op mijn vragen. Ze vertelde dat ze destijds heel graag een tweede kind wilde, maar ontzettend bang was dat dit kindje net als Roswitha een aangeboren hartafwijking zou hebben. Dit zat namelijk in de familie van mijn vader. Het speelde zich allemaal eind jaren ‘60, begin ’70, af. Mijn ouders hadden weliswaar geen open relatie, maar mijn moeder vertelde dat er weleens werd gerommeld hier en daar. Wat ik ervan begreep, was dat mijn moeder en Eric ook soms intieme momenten hadden. Ze werd verliefd op hem en besloot voor een kind van hem te gaan. Of Eric dat wist, vertelde ze niet. Maar op een gegeven moment was mijn moeder zwanger van hem, ze was dolgelukkig.Dat heeft ze daarna nog heel vaak herhaald. Dat ik enorm gewenst was en uit liefde ben geboren. Want Eric was, toen nog, stapelgek op mijn moeder. Toch was dat niet genoeg voor een relatie tussen hen. Mijn moeder was nog getrouwd met mijn vader en in die tijd was een scheiding niet gebruikelijk. Daarom bleven ze bij elkaar, zelfs toen mijn vader er tijdens de zwangerschap achter kwam dat hij niet mijn echte vader was. Van liefde was geen sprake meer, ze waren absoluut niet gelukkig met elkaar. Ondertussen kreeg Eric een andere liefde. Dat deed mijn moeder veel pijn, want ze wilde het liefste verder met hem. Uiteindelijk scheidde ze op mijn vierde alsnog van mijn vader en kreeg ze op mijn achtste een relatie met mijn stiefvader waar ze de rest van haar leven gelukkig mee bleef.

Nadat ze me dit allemaal had verteld, begreep ik mijn moeder een stuk beter. Ik ben niet het type om lang boos te blijven. Vooral niet omdat we mijn zus al hadden verloren en ik niet van negativiteit houd. Daarnaast deed het mij goed om te horen dat ik erg gewenst was geweest. Mijn moeder had bewust voor mij gekozen. Dat ze Eric jarenlang verborgen had gehouden was jammer en ik ben er ook zeker boos over geweest, maar dat veranderde niks aan het feit dat ze veel van mij houdt en altijd goed voor mij heeft gezorgd. Bovendien was ik wel opgegroeid met een vader. Een kindje maken, is niet zo moeilijk. Maar een kind opvoeden en alles eromheen, dat is een ander verhaal en door verschillende factoren is dat bij mij anders gelopen.”

Ontmoeting

“Een half jaar na Roswitha’s overlijden kwam mijn vader zijn afspraak alsnog na en regelde een afspraak voor mij met Eric, in een restaurant van een hotel. Mijn vader bracht mij erheen, mijn vriendje ging met me mee. Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was. Ik wilde Eric graag ontmoeten, maar wist niet zo goed wat ik kon verwachten. Hoewel ik van tevoren geen foto’s van Eric had gezien, wist ik meteen dat hij mijn vader was. Door zijn gezichtsuitdrukking en de vorm van zijn neus en oren leek het net alsof ik mezelf zag. Vriendelijk keek hij me aan. Hij zei dat hij het fijn vond dat we elkaar eindelijk ontmoetten. En dat hij mij voor het laatst gezien had toen ik acht jaar was. Volgens hem had ik een rode regenjas en een rood jasje aan en dat kon ik mij inderdaad herinneren. Samen met mijn moeder had ik hem in een bos ontmoet. Wat mijn moeder en Eric toen hebben besproken, wist ik niet. Eric vertelde dat hij mij als klein kind vaker heeft gezien. En dat hij nog een foto van mijn moeder heeft gemaakt toen ze zwanger van mij was. Na mij heeft hij nog vier kinderen met drie verschillende vrouwen gekregen. Ook had hij voor mij al een kind geadopteerd.In het gesprek gaf hij eerlijk toe dat hij nooit de intentie had gehad om mij als zijn kind te erkennen. Dat had mijn moeder voor hem besloten en daar was hij in meegegaan. Hij had er ook geen spijt van. Dat vond ik bijzonder om te horen.  Normaliter is een vader natuurlijk dolblij als hij voor het eerst vader wordt. Dat ik zijn eerste biologische kind was, had voor hem geen verschil gemaakt. Mijn moeder had besloten om van mij zwanger te worden, niet hij. Het was dus niet zo dat zij het beiden wilden. Toch was ik niet boos op hem. Dit was hoe hij was. Ik verwachtte niks van hem, maar vond het wel leuk om hem beter te leren kennen. Het bleek dat we allebei van schrijven en de zee hielden. Ook kwamen we erachter dat we erg innemend waren en best direct konden zijn.  We hadden dus best veel gemeen met elkaar.”

Oud zeer

“Na die ontmoeting heb ik Eric nog zo’n acht keer gezien. We hadden sporadisch contact met elkaar en soms kwam hij kijken bij een dansvoorstelling van mij. Hij wilde graag dat ik zijn kinderen ontmoette, maar dat hoefde van mij niet zo. Ik was vooral geïnteresseerd in Eric, omdat hij mijn biologische vader was. Maar uiteindelijk heb ik wel een halfbroer en -zus ontmoet. We hadden wat uiterlijke gelijkenissen en konden het prima met elkaar vinden. Met mijn jongste halfzus heb ik nog steeds contact. Zij doet hier veel moeite voor en dat vind ik heel lief.Uiteindelijk overleed Eric in 2012 op 73-jarige leeftijd. Voor mijn gevoel wat er niks meer wat ik met hem had willen bespreken. Het was goed zo. Wat ik wel moeilijk vond, was dat ik door een aantal nabestaanden van hem geweerd werd van zijn begrafenis. Blijkbaar hadden sommigen moeite met mijn bestaan en dat deed pijn. Het was alsof het feit dat Eric mijn vader is wéér werd weggemoffeld. In een brief naar zijn nabestaanden heb ik verteld wat dat met mij deed. Helaas heb ik daar nooit een reactie op gekregen.”

Dankbaar

“Inmiddels is mijn moeder ook overleden. Ik ben blij dat we ondanks alles een goede band met elkaar hebben gehouden. Ze heeft misschien niet altijd netjes gehandeld, maar ik begreep haar wel en heb me door haar wel erg geliefd en gewenst gevoeld. En dat is voor mij veel belangrijker dan met wie ze mij ooit in 1972 gemaakt heeft.Dat ik al jaren geen contact meer heb met mijn vader is jammer. De laatste keer dat we elkaar na jaren weer zagen, was op de begrafenis van mijn moeder in 2020 waar ik hem voor had uitgenodigd. Sindsdien heerst er een radiostilte en dat vind ik jammer, maar het is wat het is. Door dit alles heb ik geleerd dat ik zo veel meer ben dan alleen ‘dochter van’. Ik ben gewoon Alexandra die enorm gelukkig is met haar twee kinderen en lieve partner. Ook ben en blijf ik het jongere zusje van Roswitha die ik nog steeds ontzettend mis. Dankzij haar vond ik Eric en dat is waar ik haar altijd dankbaar voor zal zijn. Zonder haar had ik het misschien anders nooit geweten.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.