Als alles anders loopt dan je zou willen

12 november 2012

Angelique heeft erg slecht nieuws gekregen. Met Kyra gaat het naar omstandigheden goed, maar in haar omgeving laat de ziekte ook zijn sporen achter…

Angelique heeft erg slecht nieuws gekregen. Met Kyra gaat het naar omstandigheden goed, maar in haar omgeving laat de ziekte ook zijn sporen achter…

Ik ben boos, verdrietig. Ik wil iets of iemand schoppen of slaan.. maar ik weet dat dat geen zin heeft. Het nieuws dat twee lotgenootjes zijn opgegeven slaat in als een bom. Twee kleine kindjes, nog jonger dan Kyra, die beide keihard hebben gevochten om van deze ziekte af te komen. Maar het mocht niet zo zijn.

Hoewel het niet om mijn kind gaat, huilt mijn moederhart. Ik kan me geen voorstelling maken van wat er door deze ouders heen gaat. Je kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen. Daar hebben wij als moeders geen kinderen voor op de wereld gezet! Wat oneerlijk, wat zinloos!

Tegelijkertijd komt de ernst van de ziekte weer hard aan. Leef ik in een droomwereld? Bagatelliseren wij het te veel? Buiten het feit om dat mijn dochter haar haar is verloren, is er verder niets te zien van een ziekte. En zo gedraagt ze zich verder ook niet. Kyra rent door het huis, vecht met haar broertje, zeurt over het avondeten en is bij tijd en wijlen Oost-Indisch doof … ze is gewoon 3! En zo gaan we ook met haar om. Maar binnenin het kleine lichaampje wordt een flinke strijd gestreden. Als ze om me heen huppelt in de keuken til ik haar op en geef ik haar een flinke knuffel. Semi-geïrriteerd kijkt ze me aan: “Maham, ik ben aan het ballet dansen!” Tja, die moeders ook altijd! Weet zij veel.

In de loop van de week wordt het duidelijk dat één van de kindjes aan haar laatste reis is begonnen. Onbeschrijfelijk.. Ik ben er stil van en als de kindjes op bed liggen, laat ik mijn tranen de vrije loop. Dit kindje, waarmee we zo gelachen hebben, dat we zo lief en stoer vinden en dat ons zo geroerd heeft, is nu voor altijd een herinnering. Hoe moet je daar als ouder mee omgaan?