Amy’s halfbroer Benjamin werd bijna vermoord met een stoeptegel

7 januari 2025

Heel Nederland is in shock als de politie videobeelden deelt van een nietsontziende aanval met een stoeptegel op de slapende Benjamin (37). Hij overleeft het ternauwernood. Door de aanslag is de band met zijn halfzus Amy (32) hersteld en zij doet alles om hem de beste medische zorg te bieden. “Ik ben zo dankbaar dat hij nog leeft.”

Amy: “Ik ben illustrator en was in een sportschool een muurschildering aan het maken toen mijn vader mij belde. Hij vertelde me dat Benjamin in coma lag in het ziekenhuis. Wat er was gebeurd, wist hij toen nog niet. Pas toen ik vanuit de gym naar huis liep, kwam het nieuws echt bij me binnen. Ik ben meteen naar het ziekenhuis gereden. Toen ik mijn broer bont en blauw in een bed zag liggen, was mijn eerste gedachte dat hij was toegetakeld door een groep. Hij had meerdere botbreuken in zijn gezicht. Het was hartverscheurend om hem daar in coma te zien liggen, zo kwetsbaar en stil.
Omdat er nog een onderzoek liep naar de gebeurtenissen die nacht, kregen we geen informatie. Pas die avond zag ik in Opsporing verzocht de videobeelden die de politie deelde om de dader van deze gruwelijke poging tot doodslag op te sporen. Ik was in shock dat één man, met één steen, in één worp mijn broer zo verschrikkelijk had toegetakeld. De videobeelden heb ik wel honderd keer teruggekeken. Mijn vader en ik konden niet bevatten wat we zagen. Het enige dat ik kon denken was: wat moet er gebeurd zijn in je leven, dat je hiertoe in staat bent? Wel zijn we blij dat de beelden er zijn, want Benjamin weet zelf niet wat er is gebeurd.”

Verstandelijke beperking

“In alle krantenkoppen en televisie-uitzendingen werd gesproken over de dakloze Benjamin uit Rotterdam. Voor ons als familie was dat lastig, want Benjamin leeft niet als dakloze. Mijn broer is een heel lieve jongen met een verstandelijke beperking. Hij heeft het denkvermogen van iemand van vijftien. Hij woont sinds hij achttien is in verschillende woongroepen verspreid over het land. In de nacht van de mishandeling was hij met verlof. Hij koos ervoor om die nacht op straat te slapen. Waarom precies weet ik zelf helaas niet, omdat ik geen contact had met Benjamin. Een vriendin van hem vertelde me dat het zijn diepgewortelde wens was om anderen nooit met zijn problemen te belasten.
Dat mijn broer in die koude nacht op straat lag, is super verdrietig. Op straat slapen is voor veel mensen in Nederland een ver-van-hun-bedshow. Maar helaas weet ik zelf ook hoe dat is. Mijn jeugd was allesbehalve makkelijk. Mijn moeder kwam er op een bepaald moment alleen voor te staan. Een zware tijd, waarin ze het moeilijk had om alles draaiende te houden. Zo werkte ze veel om alles voor ons te kunnen betalen. Er waren thuis veel spanningen.”

Moderne dakloze

“Benjamin is mijn halfbroer, we hebben dezelfde vader. Benjamin groeide op bij zijn vader, ik bij mijn moeder. Toen ik vier was, heb ik mijn vader en Benjamin voor het eerst ontmoet. Mijn moeder had geen contact meer met mijn vader, we zijn samen naar het stadhuis gegaan om zijn adres op te vragen. Vanaf toen ging ik af en toe bij mijn vader op bezoek. Ik herinner me dat ik met Benjamin op zolder speelde en dat we veel samen buiten waren. Toen ik zestien was – en een kwaaie puber werd – had ik er moeite mee dat mijn vader relatief maar weinig in mijn leven aanwezig was. Ik koos er toen voor om afstand van hem te nemen.
Tot mijn twintigste heb ik met een van mijn twee zussen bij mijn moeder in Rotterdam gewoond. Wat ons leven extra zwaar maakte, was dat mijn zus psychische problemen had. Ze had psychoses die zorgden voor stress en angst in huis. In Nederland is het zo dat je pas wordt opgenomen in een psychiatrische inrichting als je een gevaar bent voor jezelf of anderen. De psychoses werden steeds erger en op een dag voelde ik me thuis niet meer veilig. In deze periode – ik studeerde aan de kunstacademie – heb ik zelf ook weleens een nacht op straat doorgebracht. Ik noemde mezelf in die tijd een ‘moderne dakloze’. Meestal sliep ik bij vrienden op de bank, maar een plek voor mezelf had ik niet.”

Keerpunt

“Uiteindelijk kreeg ik een kamer in een kamerproject voor jongeren in moeilijke thuissituaties. Vanuit daar heb ik gezocht voor een woning voor mezelf en ik kon in Dordrecht antikraak gaan wonen. Na een periode die voor mij meer voelde als overleven dan leven, was dat een keerpunt in mijn leven. Toen ik de sleutel had gekregen en voor het eerst in die kamer zat, was ik zo gelukkig. Ik had alleen een matras, een kussen, een deken en een kledingkast, maar dat maakte me niet uit. Alles was beter dan waar ik vandaan kwam. Ik bleef in contact met mijn moeder en zus. Als er iets aan de hand was, dan was ik er voor ze.
Toen ik ouder werd, wilde ik graag een vader in mijn leven. Drie jaar geleden kwam ik daarom weer met mijn vader in contact. Ik kon me zijn e-mailadres nog herinneren en dacht: ik stuur hem een mailtje. Ik schreef hem dat ik graag weer contact met hem wilde. Ik kreeg bericht terug dat hij mij graag wilde zien. Toen we elkaar ontmoetten, was alles meteen weer goed. Ik begrijp, nu ik ouder ben, dat ouders ook patronen hebben waar ze in vastlopen en doorheen moeten breken. Mijn vader en ik zijn binnen korte tijd erg close geworden. Ik spreek en zie hem vaak en ben dankbaar om weer een vader én een moeder in mijn leven te hebben.”

Geliefd

“De reden dat ik geen contact had met Benjamin de laatste tijd, was omdat we ruzie hadden gekregen over iets onbenulligs, iets kleins. Als ik daar nu op terugkijk, zou ik er op een andere manier mee omgaan, maar het contact verbreken was op dat moment makkelijk om te doen. Wat iedereen mag weten, is dat Benjamin een ontzettende lieve jongen is. Echt een knuffelkind, dat is hij altijd al geweest. Omdat er nog een politieonderzoek loopt, kiezen we ervoor om geen foto’s van Benjamin te delen, maar ik wil graag vertellen wat voor fijn persoon hij is. Dat Benjamin een verstandelijke beperking heeft, maakt de situatie extra verdrietig.
Hij is emotioneel beperkt en kan niet voor zichzelf zorgen. Daarom woont hij in een woongroep. Benjamin is geliefd bij zijn vrienden en staat altijd klaar voor anderen. Natuurlijk doen we er alles aan om ervoor te zorgen dat Benjamin nooit meer een nacht op straat hoeft te slapen. Dat mag niet meer gebeuren. De steun die we vanuit het land kregen van mensen na het delen van de videobeelden door de politie was overweldigend. Iedereen leefde zo met Benjamin mee, en daarom besloot ik een crowdfunding te starten. Inmiddels is er meer dan 35.000 euro gedoneerd, wat we gaan gebruiken voor de allerbeste zorg en revalidatie voor Benjamin. Als er geld overblijft, schenken we dit aan een stichting die zich inzet voor daklozen.”

Vechtlust

“Na de brute aanval heeft Benjamin gevochten voor zijn leven, tot hij gevonden werd. De artsen vertelden ons dat hij de aanval door pure wilskracht heeft overleefd: de adrenaline was al uitgewerkt toen de ambulance kwam, zijn vechtlust hield hem in leven. Die eerste dagen dat Benjamin in coma lag, heb ik doorgewerkt aan de muurschildering in een sportschool. Het project heeft de titel ‘me versus me’ en gaat over het gevecht met jezelf om verder te komen in het leven. Achteraf gezien is het bizar hoe passend dit thema is bij wat ons gezin is overkomen. Deze schildering zal me voor altijd doen denken aan mijn dappere broer Benjamin.
Inmiddels is Benjamin uit zijn coma ontwaakt, is hij ontslagen uit het ziekenhuis en is hij terug op de woongroep. Hij heeft dag en nacht zorg nodig en dat krijgt hij daar. Toen Benjamin in het ziekenhuis wakker werd, was ik wel zenuwachtig. Wat als hij zijn ogen open zou doen en zou zeggen: wat doe jij hier?! Gelukkig was het meteen goed, toen we elkaar in de ogen keken. Op zo’n moment is alles wat er in het verleden is gebeurd, niet meer belangrijk. Hij is mijn broer en hij is ontsnapt aan de dood. Ik had hem ook kwijt kunnen raken. Ik ga er alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij hier, zowel fysiek als mentaal, goed uitkomt.”

Verward

“Steeds als ik bij Benjamin ben, vertel ik hem een beetje meer over wat er is gebeurd. In het begin wist hij helemaal niets en als hij ineens het hele verhaal zou zien en lezen, zou dat voor hem te heftig zijn. Hij is nog verward, maar ik ben erg blij dat mijn vader en ik weer met hem kunnen praten. Deze week is er gestart met de reconstructie van zijn gezicht. Zo is er een oogkas rechtgezet, maar zal er de komende tijd ook nog plastische chirurgie nodig zijn om zijn gezicht te herstellen.
Op dit moment overheerst de dankbaarheid dat hij er nog is. Hoe graag we ook antwoorden willen op veel vragen die we hebben, zijn we vooral toekomstgericht bezig. Ik ben trots op hoe mijn vader, zijn vrouw en ik dit samen aanpakken. We bekijken per dag: waar heeft Benjamin behoefte aan? En dat zullen we blijven doen. De afgelopen weken hebben mijn kijk op het leven veranderd. Ik werk altijd hard – zeven dagen per week – maar nu besef ik: ik heb maar één leven en één familie. Tijd is kostbaar, en ik wil het beste halen uit elke minuut met de mensen van wie ik hou.”

Tekst: Hannah König
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.