Angela (52): ‘Ik betrapte mijn man met de buurvrouw’
5 maart 2024
Angela (52) dacht dat ze een gelukkig huwelijk had én dat ze goed bevriend was met haar buurvrouw. Ze had het twee keer mis. ‘Toen ik ze samen betrapte, zei mijn man doodleuk dat hij al bezig was met onze scheidingspapieren’.
‘Dolblij’
Angela: “Na mijn eerste huwelijk was ik tien jaar vrijgezel. Dolblij was ik toen ik op mijn veertigste Ben tegenkwam. Hij is zo’n man die iedereen aan het lachen kan maken en hij droeg mij op handen, dus hij voelde voor mij als het winnende lot uit de loterij. Ben was ook gescheiden, maar woonde nog in hetzelfde huis als zijn ex, met hun twee zoons. Het was voor ons logisch dat hij al snel bij mij in mijn huurhuis introk. We waren erg gelukkig samen. Althans, dat dacht ik.”
Echt goede vriendinnen
“Toen we bijna tien jaar samen waren, kregen we nieuwe buren. Een stel dat wat jonger was dan wij: Debby en Vincent. Debby kende ik al 25 jaar van gezicht, ze kwam als vijftienjarige al in de bloemenwinkel waar ik werk. Ze bleek heel aardig en ook Ben en Vincent konden het direct goed met elkaar vinden.
Op één knie
Op een zaterdag ging Ben opeens op één knie voor mij en vroeg of ik met hem wilde trouwen. Natuurlijk wilde ik dat! We hebben er samen op geproost en daarna ben ik snel naar de buren gelopen om het goede nieuws te vertellen. Debby en Vincent waren heel blij voor ons en feliciteerden ons hartelijk. Ik heb er dan ook geen moment aan getwijfeld om Debby als mijn getuige te vragen. Ze kreeg tranen in haar ogen, ze wilde graag. Debby hielp me met het uitzoeken van een mooie jurk en samen regelden we de locatie voor het diner. Het was heerlijk om samen zo veel voorpret te hebben.
Mooie bruiloft
De bruiloft was mooi, het was een fijne dag met een klein groepje mensen. Omdat het voor Ben en mij ons tweede huwelijk was, hoefde het voor ons niet zo uitgebreid. Met twintig gasten hebben we gewoon ergens lekker gegeten, dat was precies hoe we het wilden. Daarna gingen Ben en ik samen op vakantie, even twee weekjes genieten van elkaar.”
Elkaar aanraken
“Toen we weer terug waren, gingen we samen eten met Debby en Vincent om te vertellen over onze reis. Op een gegeven moment viel mijn servet op de grond en toen ik onder de tafel dook, zag ik dat Debby’s en Bens voeten elkaar aanraakten. Ben verplaatste zijn been en mompelde iets over een krappe tafel. Dat vond ik vreemd. Als hij niets had gezegd, had ik er ook niets achter gezocht. Ik vroeg hem later waarom hij zo raar reageerde, maar hij verzekerde me dat er niets aan de hand was.
Debby vertelde een paar weken daarna dat ze huwelijksproblemen had. Als vriendin probeerde ik haar zo veel mogelijk te steunen en adviseren. Ze vond dat ze te weinig aandacht van Vincent kreeg en dat er nooit geld was om iets leuks te doen. Ik had met haar te doen en probeerde haar iets op te vrolijken door haar af en toe mee uit te nemen.”
Lees ook: Jo-Anne: ‘Mijn man verliet me toen ik doodziek was’
Verschrikte blik
“Drie jaar geleden werd Ben geopereerd aan een hernia. Hij moest een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Zodra ik klaar was met werken, ging ik naar hem toe. Op de derde dag was ik ietsje eerder dan normaal en toen ik zijn kamer in liep, had hij een verschrikte blik in zijn ogen. Ik vroeg of er iets was en hij schudde zijn hoofd. Al snel zag ik dat er twee koffiekopjes op zijn nachtkastje stonden. En twee gebaksbordjes. Ben volgde mijn blik en zei dat de verpleegsters de afwas van de dag ervoor nog niet hadden opgehaald. En weer zocht ik er niets achter.
In de weken daarna viel het me op dat Debby en Ben ook weleens zonder mij afspraken. En soms zaten ze lang met elkaar te bellen. Ik heb hem een aantal keer gevraagd wat hij van Debby vond en dan zei hij altijd dat ze het gewoon heel goed konden vinden samen. Ik vond Vincent toch ook aardig? Dan is het toch niet raar als je met elkaar belt? Ja, daar was ik het wel mee eens.”
Niet meer te ontkennen
“Op de middag voor Sinterklaas draaide ik een extra dienst in de bloemenwinkel, want mijn baas verwachtte dat het druk zou worden. Dat werd het alleen helemaal niet, dus ik kon een paar uur eerder dan verwacht naar huis. Ik liep via de tuin achterom en wilde de schuifpui openen, maar hij zat op slot. Toen ik aan de deur trok, verschenen er twee hoofden boven de rugleuning van de bank. Ben en Debby! Ze konden nu niets meer ontkennen. Ik hoefde niet eens te horen wat ze te zeggen hadden. Nadat ze de deur voor me hadden geopend, heb ik Ben een klap in zijn gezicht gegeven en tegen Debby geschreeuwd dat ze mijn huis uit moest. Ben was niet eens van slag, hij zei doodleuk dat hij al bezig was met onze scheidingspapieren. En ik wist van niks, ik dacht dat hij gelukkig was met mij!
Ik vroeg hoe lang dit al speelde. Hij zei dat ze pas net een relatie hadden. Later hoorde ik van verschillende mensen in de straat dat zij
ze al eerder hand in hand hadden zien lopen toen ik aan het werk was. Blijkbaar wist iedereen van hun affaire, behalve ik. En niemand had het lef gehad het mij te vertellen. Dat heeft me zó veel pijn gedaan.”
Huis uit schoppen
“Het vervelende was dat het toen nog niet klaar was. Debby en Ben wilden verder met elkaar en wel per direct. Ik zou hem natuurlijk het liefst het huis uit schoppen, maar hij betaalde onze huur en vond daarom dat ík dus maar weg moest gaan. Maar ik kon nergens heen. Mijn ouders leven niet meer en mijn zus woont in het buitenland. Ook bij vrienden kon ik niet terecht: de weinige mensen die ik buiten Debby en Vincent kende, wilden geen partij kiezen en dus ook niet dat ik kwam logeren. Daardoor heb ik noodgedwongen drie nachten op een luchtbedje in mijn eigen woonkamer geslapen. Daarna kon ik gelukkig bij een vroegere schoolvriendin terecht, bij haar kon ik zolang op de bank slapen.
Uiteindelijk vond ik een kleine eenkamerwoning in het centrum van de stad. Behalve mijn kleren kreeg ik totaal niets van spullen of meubels van Ben mee. Hij had in de loop van de jaren voor het meeste betaald. Alles was van hem, en nu dus ook van Debby, vonden ze. Wat moet Debby blij zijn geweest dat ze, naast mijn man, eindelijk ook de kopjes en handdoeken had waar ze steeds zo jaloers op was…”
Pesterijen
“Op een dag verscheen ze plots op mijn werk. Stond ze daar met de scheidingspapieren in de winkel. Ben had kennelijk niet eens het lef om dat zelf te doen. Ik werd zo kwaad. Ik heb gezegd dat ze weg moest gaan, anders zou ik de politie bellen. Uiteindelijk heb ik de scheidingspapieren natuurlijk wel getekend. Wat moest ik anders? Ik was dan wel alles kwijt, Ben hoefde ik ook echt niet meer terug. Helaas was het daarmee nog niet klaar. Na een paar maanden kwam ik erachter dat er geld van mijn rekening was overgeschreven naar Bens rekening. Een paar honderd euro, meerdere keren. Ik had dat zelf niet gedaan, maar toen ik de politie erover belde, zeiden ze dat ze niets konden doen: ik had zelf ooit mijn wachtwoord aan Ben verteld. En ik kon niet bewijzen dat ik er geen toestemming voor had gegeven, aangezien we vroeger ook vaak op die manier ons geld deelden. En er gebeurden vreemde dingen op mijn Facebook. Er stonden geposte berichten die niet van mij kwamen. Ik vermoed dat Bens zoon dat heeft gedaan, die haalde daarvoor ook weleens van dat soort grappen uit. Maar nu was het niet lollig meer.”
Diepe rouw
“Het is nu drie jaar geleden. Ben en Debby zijn voor zover ik weet nog steeds samen en wonen nog in mijn oude huis. Ik wil daar nooit meer komen, dus ik heb Vincent ook niet meer gezien. Hij woont daar gewoon naast! Ik hoorde via via dat hij heeft gezegd dat hij zich niet laat wegpesten. Bovendien woont een van hun kinderen nog thuis, dus dan is het wel handig als de ouders dicht bij elkaar wonen. Het kan me ook niet schelen hoe ze het doen, want ik wil niks meer met die mensen te maken hebben. Na een periode van diepe rouw, waarin ik me zo bedrogen heb gevoeld, heb ik mijn leven weer opgepakt. Ik ben ontzettend blij dat ik een dak boven mijn hoofd heb en voor mezelf kan zorgen. Doordat ik niet veel verdien, heeft het lang geduurd voordat ik mijn huisje helemaal ingericht had, maar het is allemaal van mij en daar ben ik trots op!”
Tip van Vriendin
Ontdek hoe ontrouw, een bekend maar pijnlijk fenomeen, beiden partners treft. Kaat Bollen en Lore Eerlings bieden een praktisch stappenplan, met vier cruciale fases, doorspekt met herkenbare voorbeelden en oefeningen. Dit boek, net als ontrouw, is een uitdaging maar constructief. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Eerste hulp bij ontrouw
Lees ook: Nienke: ‘Mijn man verliet me voor mijn zus’
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
