Angela was zwanger en reed de sloot in

31 juli 2023

Na zeven jaar eindeloos proberen, is Angela zeventien weken zwanger. En dan rijdt ze op een ochtend de sloot in. Na drie minuten die aanvoelen als uren wordt ze gered. Angela: “Het had weinig gescheeld of ons kind en ik waren er niet meer geweest.”

Angela (30): “Sinds ik wist dat Mathijs en ik een kindje verwachtten, lag er een glimlach rond mijn mond die niets of niemand er meer af kreeg. We waren zo ontzettend blij. Na zeven lange jaren van hopen, wanhopen en ziekenhuisbezoeken was het eindelijk gelukt. Mathijs en ik werden ouders! Vooral de laatste jaren waren pittig. Drie jaar geleden lastten we zelfs een time-out in omdat alle teleurstellingen ons teveel werden. In die periode planden we gebeurtenissen waar we nieuwe energie van kregen. Zo stortten we ons op de organisatie van ons huwelijk, vierden we samen met onze familie en vrienden een prachtige bruiloft en we gingen op huwelijksreis naar Aruba. Na al deze fijne momenten begonnen we vol goede moed aan een nieuwe vruchtbaarheidsbehandeling. Het was meteen raak.
Mathijs en ik moesten allebei huilen toen we eindelijk een positieve zwangerschapstest in handen hielden. Allebei zijn we dol op kinderen. Ik heb er zelfs mijn werk van gemaakt. Op de dag van het ongeluk, op 10 februari 2023, was ik zeventien weken zwanger en op weg naar de kinderopvang waar ik werk als pedagogisch medewerker. Ik verheugde me ontzettend om alle enthousiaste gezichtjes weer te zien. De kinderen van mijn groep zijn tussen de twee en vier jaar oud. Ze kletsen en knuffelen de hele dag. Het is echt een feestje om bij ze te zijn.”

Oorverdovende klap

“Voordat ik die ochtend vertrok, gaf ik Mathijs nog een kus. Buiten was het koud en donker. Ik baalde ervan dat ik de vorst van de ruiten moest krabben. Maar eenmaal in mijn warme auto was ik dat snel vergeten. De provinciale weg die tussen ons huis en mijn werk ligt, ken ik op mijn duimpje. Toen de auto voor me erg langzaam reed, haalde ik hem in zoals ik altijd deed. Alleen ging het deze keer mis. Toen ik over een drempel reed, voelde ik dat de achterkant van de auto weggleed. Ik probeerde controle te krijgen over mijn auto, maar dat lukte niet. Alles ging zo snel. In een split second raakte ik van de weg en reed ik recht op de sloot af. Nu ben ik eindelijk zwanger en is het allemaal voor niets geweest, flitste door mijn hoofd terwijl ik op het water afstevende. Ik pakte mijn stuur vast, sloot mijn ogen en hoorde een oorverdovende klap. Direct daarna was het ijzig stil.”

Ondersteboven

“Toen ik mijn ogen opende, was alles zwart en voelde ik me vreemd. Vrij snel realiseerde ik me wat er was gebeurd: mijn auto was op z’n kop in de sloot terecht gekomen. Mijn grootste geluk is dat er geen ruiten waren gesprongen. Als dat gebeurt, is een auto binnen no time gevuld met water. Ik kon blijven ademhalen. Over de voorruit kroop ik naar mijn tas om mijn mobiel te pakken. Door de lichtjes van het dashboard kon ik toch iets zien in het donker. Toen ik mijn telefoon te pakken had, belde ik 112, maar er werd geen verbinding gemaakt. Ook toen ik Mathijs belde, bleef het stil. Onder water had ik geen bereik. Het lukte me verbazingwekkend goed om kalm te blijven. Toevallig had ik net een uitzending gezien van het tv-programma 112 Vandaag waarin Ellie Lust uitlegde wat je moet doen als je auto te water raakt. Ze vertelde dat je rustig moet blijven en hoe je een lifehammer moet gebruiken. Ik zocht de veiligheidshamer, maar nadat ik hem had gevonden, durfde ik de ruit niet in te slaan. Ik had gezien dat er auto’s achter me reden en ik had goede hoop dat ik zou worden gered.”

Twee paar sterke armen

“De bijna drie minuten dat ik in de auto zat, voelden als uren. Toen ik in de verte stemmen hoorde, begon ik heel hard te schreeuwen. Ik verwachtte dat er een reactie zou volgen, maar het bleef stil. Plots klonk een doffe dreun. Het was het geluid van een stootijzer dat tegen mijn raam beukte. Razendsnel vulde de auto zich met water. Gelukkig werd ik door twee paar sterke armen onder mijn oksels gegrepen en omhoog getild. Het volgende moment stond ik doorweekt in het weiland. Wat er was gebeurd, wist ik niet, maar wat ik wel zeker wist, was dat ik heel veel engeltjes op mijn schouders had. Op een paar schrammen na mankeerde ik niets! Toch was ik verschrikkelijk bang. De baby voelde ik op dat moment nog niet. Ik hoopte vurig dat hij ongedeerd was.  Op het weiland stond een groepje mensen. Een van hen was mijn nicht. Heel toevallig woont zij in de boerderij die op een steenworp afstand van de sloot ligt. Toen ze de auto’s en de mensen naast de weg zag, rende ze naar hen toe om te helpen. Mijn nicht nam me mee naar huis zodat ik bij haar kon opwarmen. Op het land deed mijn telefoon het weer. Mathijs schrok ontzettend toen ik hem belde om hem te vertellen wat me was overkomen. Hij kwam meteen naar me toe. Omdat ik de auto mee had, bracht mijn vader hem naar de boerderij. Ondertussen zette mijn nicht me onder de douche en leende ze me haar kleren.”

Leger aan engelen

“Al snel waren de hulpdiensten ter plaatse. Als eerste arriveerde de politie. Daarna volgde de brandweer. Hoewel ik nadrukkelijk had gezegd dat ik de enige inzittende was, gingen er toch duikers het water in om te kijken of er nog mensen in het wrak waren. Ze konden niet op mijn informatie afgaan, omdat er een kans bestond dat ik in shock was. Nadat de ambulance arriveerde, werd mijn bloeddruk en hartslag gemeten. Toen die in orde bleken te zijn, werd ik per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Mathijs hield tijdens de hele rit mijn hand vast. Hij was zo bang om me te verliezen. Een paar weken voor het ongeluk was ik flauwgevallen in de badkamer. Ik heb zwangerschapsdiabetes waardoor ik extra op mijn gezondheid moet letten. Mathijs doet alles voor me. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten.  In het ziekenhuis werden mijn organen gecontroleerd en werd er bloed geprikt. Ik was nog steeds ongerust dat onze baby iets mankeerde, maar Mathijs oogde kalm. Ook hij was bang, maar hij bleef rustig voor mij. In het nabijgelegen kinderziekenhuis werd onderzocht hoe het met de baby ging. Het was een enorme opluchting toen we zijn hartje krachtig hoorde kloppen en we hem zagen bewegen op de echo. Mijn baarmoeder, het vruchtwater; alles was in orde. Ik had niet heel veel engeltjes op mijn schouder gehad, maar een heel leger. Mijn moeder en schoonmoeder waren zo overstuur dat ze met eigen ogen wilden zien dat ik ongedeerd was. Zij kwamen naar het ziekenhuis en brachten Mathijs en mij naar huis. Eenmaal thuis voelde ik de schrik in mijn lijf. Het was alsof ik de hoofdrol had gespeeld in een slechte film, waar ik me niets meer van herinnerde. Toen ik de familie-app opende, zag ik het berichtje van mijn schoonzus: Passen jullie op? Het is glad op de weg. Gevolgd door een bericht van de 112-melding die was gedaan. Iedereen schrok ontzettend toen Mathijs liet weten dat ik het was die de sloot in was gereden. Een week lang deed ik het rustiger aan. Mijn collega’s hadden me heel lief uitgeroosterd. Alle aardige berichten en bezoekjes deden me ontzettend veel goed.
Bang om in de auto te stappen en over die beruchte weg te rijden, ben ik niet. Direct na het ongeluk reed ik naar de plek des onheils. Ik wist dat wanneer ik dat niet zou doen de angst misschien te groot zou worden en ik nooit meer durfde te rijden. Het was heel surrealistisch om op de plek van het ongeluk te zijn. Er was niets te zien. Geen remsporen, geen platgereden gras of riet, helemaal niets. Als er niemand achter me had gereden, had het waarschijnlijk lang geduurd voordat iemand me had gevonden.”

Intens dankbaar

“Mathijs had een sterke drang om de mensen die me hadden gered, te bedanken. Omdat hij niet wist wie ze waren, plaatste hij een oproepje op Facebook dat meteen viral ging. Nog diezelfde dag wisten we wie me hadden geholpen. Het ging om drie mannen. Een van hen reed in een werkbus. Hij had het stootijzer mee en sloeg het raam in. De andere twee tilden me uit de auto. Even waren mijn baby en ik heel dicht bij de dood. Natuurlijk heeft dit impact. Sinds het ongeluk genieten Mathijs en ik nóg meer van alle mooie momenten samen, die alleen maar meer worden. We kijken uit naar de komst van ons kind. In juli wordt hij geboren.”

Mathijs (34): “Voor mij zijn de mannen die het leven van mijn vrouw en kind hebben gered helden. Ik was ze zo ontzettend dankbaar dat ik ze iets wilde geven. Ze wilden alledrie niets, maar toen ik aandrong, zei een van hen dat zijn vrouw gek is op bloemen. Ik ben meteen naar de bloemist gereden om hem te vragen of hij het allergrootste boeket kon samenstellen dat hij ooit had gemaakt. Voor de andere man kocht ik een bierpakket. De derde man drukte me op het hart dat het echt oké was. Hij vond het heel normaal om iemand in nood te helpen, maar dat was het zeker niet voor mij. Angela en de baby zijn er nog. We hebben verschrikkelijk veel geluk gehad.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Nicolette Brøndsted

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.