Anita werd geboren zonder vagina en zonder baarmoeder

4 december 2023

Zo op het eerste gezicht zag alles er normaal uit ‘daar beneden’. Maar Anita (42) had geen vagina en geen baarmoeder. Ze kan dus ook geen kinderen krijgen. “Heel lang heb ik gedacht: misschien kan ik mijn levensgeluk halen uit de zorg voor mijn broertjes en zusjes.”

Onderzoek

Anita: “Ik was zeventien en terwijl een paar jongere zussen al menstrueerden, werd ik maar niet ongesteld. Daar begreep ik niets van. Wat was er aan de hand? Misschien zou ik geen kinderen kunnen krijgen, en dat was nou juist mijn grootste wens. Ik kom uit een zwaar christelijk gezin en over dit soort dingen werd bij ons thuis niet gesproken. Dus hoewel ik me best veel zorgen maakte, hield ik mijn mond. Toen datzelfde jaar mijn vader overleed, wilde ik mijn moeder al helemaal niet lastigvallen met mijn problemen. Ik stortte me op de zorg voor mijn broertjes en zusjes en cijferde mezelf weg. Tot mijn negentiende, toen iemand vertelde over een meisje dat net als ik niet ongesteld werd. Zij had medicijnen gekregen en verwachtte nu een tweeling. Dat wilde ik ook! Nog diezelfde dag maakte ik een afspraak met de huisarts. Een scherpe pijn trok door mijn onderlichaam toen hij het speculum wilde inbrengen. Het lukte niet: op de plaats van mijn vagina bleek slechts een kuiltje van hooguit een halve centimeter te zitten. Onthutst keek de huisarts me aan. Hij kon zich niet voorstellen dat ik van niets wist. Natuurlijk, ik had mezelf weleens bekeken, maar nooit iets bijzonders ontdekt. En masturberen deed ik niet. Dat was zondig, werd ons thuis verteld.

Ik werd doorverwezen naar een gynaecoloog voor nader onderzoek. Die bleef maar proberen om bij me naar binnen te komen. Afschuwelijk. Daarna is er een chromosomenonderzoek bij mij gedaan en daaruit bleek dat ik wel een ‘echte vrouw’ was en geen man. Ja, dat had ik ze zelf ook wel kunnen vertellen! Er volgden nog meer onderzoeken en de uiteindelijke diagnose luidde dat ik ‘incompleet’ was. Ik bleek het syndroom van Mayer-Rokitansky-Küster te hebben. Vrouwen met het MRK-syndroom worden geboren zonder vagina en zonder baarmoeder. De eierstokken zijn wel ontwikkeld, waardoor er dus wel iedere maand een eisprong plaatsvindt, maar er komt geen menstruatie op gang. Wel zijn er uitwendige geslachtsdelen aanwezig en deze zien er hetzelfde uit als bij andere vrouwen.

Mijn moeder vertelde mij wat de uitslag was. Met een hoogrode kleur zei ze dat ik geen vagina had en voor 99 procent zeker ook geen baarmoeder. Ik zou nooit kinderen kunnen krijgen en volgens haar kon ik dus beter niet trouwen. Een onvruchtbare vrouw had een man immers niets te bieden. ‘Accepteer het maar gewoon zoals het is’, zei ze. In mijn kamer barstte ik in huilen uit. Al sinds ik klein was, wilde ik kinderen. Mijn droom was mij nu in één klap ontnomen. Waarom overkwam mij dit? Maar ik dacht: mama heeft gelijk, ik moet nu maar bij haar blijven wonen om haar te helpen. Als op één na oudste van twaalf kinderen was ik toch al min of meer een moeder voor mijn broertjes en zusjes. Misschien kon ik mijn levensgeluk daaruit halen. Ik blokkeerde mijn gevoelens en in het gezin werd er verder niet meer over gesproken. Maar erover zwijgen betekent natuurlijk niet dat het er niet is. Ik voelde me minderwaardig. Vriendjes had ik nooit, want ik voelde mij een incomplete vrouw die niets te bieden had: geen seks, dus geen kinderen. Seks was immers puur voor de voortplanting, had ik geleerd. Ik schaamde me enorm en durfde bijna niemand in vertrouwen te nemen. Ik werd somber. Depressief zelfs. Mijn omgeving dacht dat ik overspannen was vanwege het overlijden van mijn vader en de zorg die ik op me had genomen voor het gezin. Zelf dacht ik dat ook. In de jaren die volgden was ik meerdere keren ‘overspannen’.”

Lees ook: Monique: ‘Mijn man en ik hebben al tien jaar geen seks meer’

Eerste lichtpuntje

“Op mijn 26ste barstte de bom. Ik hielp bij een mevrouw in de huishouding, er ontstond een vertrouwensband tussen ons, en ik vertelde haar dat ik het MRKsyndroom had. Ik wist al wel dat het mogelijk was om operatief een vagina te creëren. Maar mijn moeder had het idee meteen van de hand gewezen, omdat het een zware, pijnlijke ingreep was met de nodige risico’s. Daar had ik me destijds bij neergelegd, maar toen ik mijn werkgeefster over deze mogelijkheid vertelde, reageerde ze meteen enthousiast. Zij vond dat ik het moest doen. Dat was voor het eerst dat ik iets positiefs hoorde over mijn situatie. Als bij toverslag begon mijn gevoel, dat ik al die tijd geblokkeerd had, te stromen. Het was alsof de sluizen opengingen: ik was boos en gefrustreerd over het feit dat ik zonder vagina geboren was, maar ook ontzettend verdrietig over al die jaren waarin ik me in mijn eentje zo ellendig had gevoeld.

Maar omdat ik nooit had geleerd om met mijn gevoelens om te gaan, wist ik me er geen raad mee. Het voelde zo explosief en heftig, dat ik hulp heb gezocht. Ik heb me zelfs laten opnemen op de psychiatrische afdeling van het Dijkzigt Ziekenhuis in Rotterdam, want ik had het gevoel dat ik meer nodig had dan een wekelijks gesprek met een psycholoog. Ik koos bewust voor dit ziekenhuis, omdat ik wist dat ze hier ook de vaginaoperatie uitvoerden. Inmiddels twijfelde ik niet meer namelijk, en wilde ik geopereerd worden. Negen weken heb ik op die psychiatrische afdeling gezeten. Ik ontdekte daar dat ik een eigen mening en een eigen wil had en dat ik voor mezelf kon opkomen.”

Opgetogen

“Intussen bleef ik de artsen in het ziekenhuis aan hun hoofd zeuren over de operatie. Uiteindelijk kreeg ik een gesprek met de chef gynaecologie. Hij vertelde over een nieuwe operatietechniek, die minder pijnlijk was en waardoor een mooie vagina zou ontstaan. Ik stemde in. Hoewel ik na de operatie meer pijn had dan ik van tevoren had verwacht, was ik blij dat ik het had laten doen. Wel stond me nog een teleurstelling te wachten. Ik had de chirurg gevraagd om tijdens de operatie te kijken of ik misschien toch een baarmoeder had. Dit bleek niet het geval. Toen hij dit vertelde, drong tot me door dat ik echt nooit kinderen zou krijgen. Al die jaren had ik me toch vastgehouden aan die ene procent kans dat het wél zou kunnen. Tegelijkertijd gaf de uitslag duidelijkheid, nu kon ik eindelijk verder. Wel met behulp van een psycholoog.

Om te voorkomen dat mijn nieuwe vagina zou dichtgroeien, moest ik hem twee keer per dag oprekken met een kunststof staafje, een pelotte. Vooral in het begin was dat gevoelig. Tegelijkertijd zorgde het natuurlijk voor seksuele prikkels en daar schrok ik van. Een seksuoloog vertelde mij dat ik deze gevoelens niet weg hoefde te stoppen, maar dat ik juist van mijn lichaam mocht genieten. Na anderhalf jaar is er uiteindelijk een goede vagina ontstaan, waarmee ik ontzettend tevreden ben.

Na de operatie kreeg ik weer zin in het leven. Ik besloot een opleiding tot secretaresse te volgen, begon me op te maken en mooie kleding te dragen. Ik verlangde ook naar een man en na lang twijfelen gaf ik me op bij een datingsite. Al snel reageerde David. Zijn mail maakte iets in mij wakker en er ontstond een innig mailcontact. Ik wilde hem dolgraag ontmoeten. David is Turks en kinderen zijn erg belangrijk in zijn cultuur. Daarom heb ik hem al tijdens ons eerste telefoongesprek verteld dat ik geen kinderen kan krijgen. Ik vond dat hij er recht op had dit te weten. Daarnaast wilde ik mezelf ook beschermen: stel dat ik tot over mijn oren verliefd zou worden en hij me zou afwijzen als hij erachterkwam dat ik geen moeder kan worden… Hoewel hij schrok, wilde hij me toch ontmoeten. Het klikte meteen. Al snel wist ik dat ik met hem mijn leven wilde delen en niet veel later zijn we getrouwd. We raakten elkaar wel aan, maar met seks wilde ik per se wachten tot de huwelijksnacht. Heel spannend vond ik het om voor het eerst echt te vrijen; zou het pijn doen? Dat was gelukkig niet het geval. David was heel liefdevol en het voelde zo fijn om intiem met hem te zijn. En alles functioneerde! Toch heb ik gemerkt dat een vagina voor een bevredigend seksleven niet echt noodzakelijk is. Als je een beetje creatief bent, zijn er zo veel manieren om van elkaar te genieten. Maar voor mijn vrouw-zijn is een vagina wel van wezenlijk belang. Pas nu voel ik me op en top vrouw.”

Dichter bij elkaar

“Het gemis van kinderen is voor David en mij lange tijd een bron van verdriet geweest. Zelfs een adoptiekindje bleek niet haalbaar. Financieel niet, en David was volgens de regels ook te oud om te adopteren. We zijn samen door een rouwproces gegaan. Niet gemakkelijk, maar het heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht. We hebben wel een tijdje een pleegkind gehad, dat was heel fijn. Gelukkig heb ik een hoop neefjes en nichtjes en ik vind het fijn om er voor hen te zijn. Het feit dat ik iets voor hen kan betekenen, maakt mijn leven waardevol.”

Lees ook: Karen had een open relatie: ‘Ik kon niet meer verdragen dat hij seks had met een ander’