Anna verloor haar man en twee dochters: ‘Ik heb mijn hart opengesteld voor mijn pijn’
26 juni 2018
Het is de grootste nachtmerrie van iedere vrouw: dat je man of kind overlijdt. Anna (63) overkwam het onvoorstelbare: ze verloor haar man én twee dochters. “Dagboeken vol heb ik geschreven om alles te verwerken.”
Het is de grootste nachtmerrie van iedere vrouw: dat je man of kind overlijdt. Anna (63) overkwam het onvoorstelbare: ze verloor haar man én twee dochters. “Dagboeken vol heb ik geschreven om alles te verwerken.”
Anna: “Koffie is veel lekkerder als je die met zorg zet, ik hou niet zo van koffiemachines.” Ze zegt het met een lach, terwijl ze in de keuken koffiebonen maalt met een ouderwets handmolentje. In de hal hangt een ingelijste foto van de Dalai Lama, op de eettafel brandt een kaars, in de hoek van de kamer staat een kinderstoel. Die is van haar kleinzoon James van 3, die elke week twee dagen bij haar is. Van Anna’s gezicht is geen verdriet af te lezen, maar het zit er zeker. En door het verlies van haar dierbaren, verdwenen er nóg meer mensen uit haar leven: “Ik ben bijna al mijn vrienden van vroeger kwijt. Veel mensen vonden het moeilijk om ermee om te gaan. Misschien zouden ze meer begrip voor me hebben gehad als ik aan de drank, de drugs of anderszins naar de klote was gegaan – o, pardon voor dat woord. Ik ben veranderd door wat ik heb meegemaakt. Niet alleen ikzelf, maar mijn hele wereldbeeld. Ik heb een diep besef gekregen dat ik niet aan het roer sta in mijn leven. Ik kan proberen er grip op te krijgen, en dat doe ik ook, maar sommige dingen gebeuren gewoon. Want hoe je het ook wendt of keert: de dood hoort bij het leven.”
Wereld stort in
Het begon allemaal toen Anna net getrouwd was, heel gelukkig en in verwachting van haar derde kind. “We waren met z’n viertjes: mijn man, mijn zonen Len (nu 37) en Roman (nu 34) en ik, en er was een derde kindje op komst. Ik had een moeilijke jeugd gehad, met veel geweld, ik was verslaafd aan drugs geweest en was al op mijn vijftiende uit huis gegaan. Dat was nu allemaal voorbij. Ik was er goed vanaf gekomen en had nu mijn eigen gezin.”
Maar het noodlot sloeg toe toen Anna een paar maanden zwanger was. “Er kwamen twee agenten aan de deur die vertelden dat mijn man een ernstig auto-ongeluk had gehad toen hij met een vriend op de snelweg in Frankrijk reed. Zijn vriend overleefde het, maar mijn man was dusdanig ernstig gewond, dat hij in coma lag.” Anna’s wereld stortte in. En toen moest haar kindje nog geboren worden. De bevalling moest ze alleen doen, zonder haar man, met alleen een vriendin erbij. Anna beviel van een dochtertje, dat ze Lesley noemde. Haar man stierf niet veel later aan de gevolgen van het ongeluk. De geboorte van Lesley was voor Anna een zegen in de moeilijke periode rond het ongeluk en het overlijden van haar man. “Ik was zo gelukkig met haar.”
‘Het verlies van een kind is het ergste wat je kan overkomen’
Maar zeven maanden na de geboorte slaat het noodlot opnieuw toe. Als Anna ’s ochtends Lesleys kamertje binnenkomt, is haar dochtertje gestorven. “Ik had haar de vorige avond nog borstvoeding gegeven. Ze moet ’s nachts al zijn overleden aan wiegendood. Ik heb niet eens 112 gebeld; het was duidelijk dat ze niet meer te redden was. In die seconde dat ik haar vond, veranderde mijn hele leven. Het verlies van een kind is het ergste wat je kan overkomen. Mijn oudste zoon was negen, hij logeerde die nacht bij een vriendje en heeft het er heel moeilijk mee gehad dat hij die nacht niet thuis was. De jongste was vijf en heeft alles van dichtbij meegemaakt toen ik haar vond. Ik ben in die tijd daarna alleen maar bezig geweest met overleven. Mijn pijn en verdriet stopte ik weg om maar door te kunnen met het leven. Ik had altijd al een dochter gewild. Toen ze doodging, was ik er zelf ook niet echt meer. Zo voelde het.”
Stapelgek op Sophie
Ondanks haar rouw ontmoette Anna juist in die periode een man met wie ze een nieuwe relatie begon. Ze raakte al snel zwanger. Onbedoeld, maar haar kindje was meer dan welkom. “Het bizarre was dat de uitgerekende datum zo ongeveer samenviel met de sterfdag van Lesley. Uiteindelijk is Sophie bijna twee weken later geboren. Ze leek een gezonde baby. Maar toen ze een maand of acht was, bleek ze een ernstige bloedziekte te hebben, waardoor ze vaak ziek was. Ik was doodsbang dat ik haar ook zou verliezen, en dat terwijl ik de dood van mijn eerste dochter nog nauwelijks had verwerkt. Dat waren echt tropenjaren.”
Gelukkig groeide Sophie over haar ziekte heen toen ze een jaar of vier was. “Mijn zoons waren stapelgek op haar. Toen Sophie in de puberteit kwam, ontpopte ze zich tot een stevige feestganger. Dan was ze op een feestje en belde ze haar broers om te vragen of zij haar wilden komen halen. En dat deden ze dan.”
Anna heeft haar eigen praktijk voor verliesbegeleiding. Meer info vind je hier: Annaboender.nl.
