Anne Sophie laat lieve kaartjes achter in de trein

4 december 2019

In een poging de wereld wat liefdevoller te maken, laat Anne Sophie (28) overal waar ze komt kaartjes met lieve teksten en tekeningen achter. “Iedereen kan af en toe wel een geluksmomentje gebruiken.”

In een poging de wereld wat liefdevoller te maken, laat Anne Sophie (28) overal waar ze komt kaartjes met lieve teksten en tekeningen achter. “Iedereen kan af en toe wel een geluksmomentje gebruiken.”

Anne Sophie (28): “Ruim drieduizend kaartjes heb ik gemaakt en achtergelaten op willekeurige plekken, in de hoop dat ze de mensen die ze vinden even een goed gevoel bezorgen. Mijn streven is om voor het einde van 2020 vijftigduizend kaartjes te verspreiden. Op mijn kaartjes zet ik zelfbedachte boodschappen en tekeningen, plak ik geluksmunten of klavertjes vier. Alles kan, zolang het maar op het kaartje past en de boodschap positief is. Op mijn eigen bescheiden manier probeer ik de wereld zo wat liefdevoller te maken. Ik denk dat dit nodig is. We denken vaak in verschillen en problemen, terwijl we in essentie allemaal hetzelfde willen. Ieder mens wil geliefd zijn en zich fijn voelen. Ik ben heel blij als mijn kaartje iemand een goed gevoel bezorgt. Helemaal als dat gebeurt op een moment waarop iemand wel wat extra geluk kan gebruiken. Een vrouw liet me eens weten dat ze mijn kaartje vond toen ze enorm terneergeslagen was. Ze had net haar ernstig zieke moeder bezocht in het ziekenhuis en het kaartje pepte haar weer op. Als ik zo’n reactie krijg, maakt mijn hart een sprongetje. Hiervoor doe ik het allemaal, voel ik dan heel sterk.”

Steuntje in de rug

“Uit ervaring weet ik dat een kaartje je echt een goed gevoel kan geven, of het steuntje in de rug kan zijn dat je misschien wel nodig hebt. Zelf ondervond ik dit zeven jaar geleden, toen ik het kaartje van tante Mechteld, een vriendin van mijn oma, terugvond. Ik zat in een moeilijke periode. Ik studeerde aan de kunstacademie, maar ik vroeg me af of ik wel goed genoeg was. Twijfelde enorm aan mezelf. Ik overwoog zelfs om te stoppen met mijn studie, terwijl ik vroeger zo veel plezier haalde uit mijn creativiteit. Bijna had ik hierdoor mijn passie opgegeven.

Het kaartje vond ik precies op het juiste moment. Ik zag het als een teken dat ik door moest gaan met de kunstacademie en me niet moest laten leiden door mijn twijfels en angsten. Tante Mechteld had me het kaartje gestuurd toen ik vijf was, om me te bedanken voor een kaartje dat ik speciaal voor haar had geknutseld. Ik was zo blij met het bericht dat ik het bewaarde. Het was vooral haar tekst die me zo raakte. Op de achterkant stond namelijk: ‘De kaart die je hebt gestuurd is geen kaart, maar een kunstwerk! Laat je het me weten als je je eerste expositie hebt?’”

Zelfverzekerder en blijer

“Het kaartje van tante Mechtelds hing ik uiteindelijk op in mijn studentenkamer, zodat het me eraan kon herinneren dat ik door moest gaan met mijn studie. Toen ik op zoek ging naar oplossingen om blijer en creatiever te worden, vond ik een boek van Louise Hay over de kracht van positief denken en hoe je negatieve gedachten kunt veranderen in een positieve gedachten. Er ligt een enorme kracht besloten in positieve gedachten, weet ik nu. Nadat ik met de opdrachten uit het boek aan de slag ging en bleef oefenen, veranderde mijn blik op de wereld en op mezelf. Ik werd zelfverzekerder en blijer. Dat maakte ook dat ik beter werd als kunstenaar. Tijdens mijn afstudeerexpositie vroegen mijn docenten of het werk wel van mij was. Ze vonden het goed, maar begrepen niet hoe mijn stijl zo snel veranderd kon zijn.”

Diploma op zak

“Na mijn afstuderen besloot ik een vriendin op te zoeken die op Bali woonde. Ik kocht een enkel ticket en was benieuwd wat er op mijn pad zou komen. Ik had nu een diploma op zak, maar geen idee hoe ik van kunst kon gaan leven. Een antwoord op die vraag kreeg ik niet, maar ik ontdekte wel waar ik ontzettend blij van werd. Toen ik op een dag in een winkeltje kwam waar ze prachtig handgeschept papier verkochten met kleine envelopjes, vond ik ze zo mooi dat ik een stapeltje kocht. Op de kaartjes maakte ik illustraties en schreef ik teksten in het Engels over liefde en geluk. De kaartjes liet ik achter op plekken waar ik was. In hostels, internetcafés en scooters legde ik ze op stoelen. Ik vond het leuk als de vinder het gevoel zou krijgen dat het kaartje speciaal voor hem of haar bedoeld was. Ik hoopte dat de kaartjes terecht zouden komen bij die mensen die wel wat extra geluk konden gebruiken. Omdat ik de gedachte achter de kaartjes wilde uitleggen, maakte ik een Facebookpagina aan met de titel Happy Little Moment. Uiteindelijk lieten de vinders daar ook reacties achter.”

Geluksmomentje

“Na tien maanden Bali vertrok ik weer naar Nederland. Toen ik in het vliegtuig stapte, had ik nog steeds geen idee hoe ik met mijn passie geld kon verdienen, maar ik wist wel heel zeker dat ik blij werd van Happy Little Moment. En weten waar je blij van wordt, is ook veel waard. Over de naam Happy Little Moment hoefde ik niet na te denken. Een kaartje is niet alleen voor de vinder een geluksmomentje, maar ook voor mij. Als ik ze aan het maken ben, vind ik dat zo leuk dat ik alles om me heen vergeet.

Toen ik weer in Nederland was, kreeg ik een bedankje van een Braziliaanse vrouw die me liet weten dat ze op Bali een kaartje had gevonden en het mee terug had genomen naar Brazilië. Haar bedankje zag ik als een aanmoediging om vooral door te gaan. En dus ging ik op zoek naar handgeschept papier en kleine envelopjes in Nederland.”

Lees ook: Anne heeft al 3.500 mensen verrast met een lief kaartje

Onbetaalbare reacties

“Veel van mijn spaargeld en mijn vrije tijd stopte ik in Happy Little Moment. Er waren vriendinnen die me begrepen, maar sommige bekenden vroegen me of ik er wel mee door moest gaan. Ik verdiende immers niets met de kaartjes, sterker nog: de kaartjes kostten me alleen maar geld. Zij zagen niet dat de reacties van de vinders onbetaalbaar voor me waren. Als iemand liet weten blij te zijn met mijn kaartje, voelde ik die blijdschap ook. Magisch vond ik dat.

Twee jaar geleden ging ik met een vriendin naar Las Vegas en natuurlijk nam ik zoals altijd kaartjes mee om ze achter te laten tijdens de reis. Ik begon in het vliegtuig, waar vooral zakenmannen in zaten. Aandachtig legde ik op wat stoelen een Happy Little Moment. Voor me zat een man die een kaartje vond en hem meteen in de prullenbak gooide. Na die reis dacht ik dat zakenmannen niet zaten te wachten op een geluksmomentje, maar dat bleek echt een vooroordeel.”

Naar intuïtie luisteren

“Een van de meest bijzondere reacties die ik kreeg, was namelijk van één van de mannen uit dat vliegtuig. Het bericht dat hij op Facebook achterliet, bezorgde me kippenvel. Hij schreef: ‘Het kaartje dat ik vond, heeft me ontzettend goed gedaan. Drie weken geleden ben ik mijn vader verloren. Ik heb hem expliciet gevraagd mij te laten weten dat hij er nog is. Mooi dat het kaartje dan op mijn stoel terecht komt. Dat kan geen toeval zijn. Mijn moeder is gister bij een paragnost geweest en die gaf aan dat ik een teken heb ontvangen in de vorm van een papiertje waarmee mijn vader mij een hart onder de riem wilde steken. Bizar.’

Het was echt een bijzonder toeval, want ik weet nog dat ik heel sterk voelde dat ik een kaartje op zijn stoel moest leggen. Ik probeer altijd naar mijn intuïtie te luisteren omdat ik geloof dat je dingen kunt aanvoelen. Zelfs zaken die je niet kunt verklaren. Ik probeer dit soort gebeurtenissen dan ook niet te begrijpen, maar ik verwonder me er wel over.”

Bijzondere ontmoetingen

“Ik verwonder me ook over het gegeven dat wanneer je doet waar je blij van wordt, je de meest gave dingen meemaakt. Keer op keer zie ik dat in de praktijk bevestigd. De bijzondere ontmoetingen en momenten die ik door Happy Little Moment heb beleefd, zijn zo mooi dat ik ze van te voren onmogelijk had kunnen bedenken. Tegenwoordig kan ik leven van het kaarten maken, al verspreid ik ze ook nog belangeloos in de trein. Sinds kort word ik ook door organisaties ingehuurd om hun medewerkers of klanten te verrassen met een geluksmoment. Ik had dit niet zelf bedacht, het idee diende zich als vanzelf aan. Toen ik bij een grote webwinkel werkte en een collega hoorde dat ik kaartjes achterliet, vroeg ze of ik kaartjes wilde maken voor onze klanten. Ik kon de tweeduizend kaartjes onmogelijk zelf maken en dus sprongen heel veel collega’s bij. Het was onwerkelijk, maar ook prachtig om anderen zo druk mee te zien helpen. Het leek net of ik droomde, maar het gebeurde echt.”

Veel hulp

“Na deze opdracht werd ik ook door andere organisaties gevraagd. Speciaal voor het Máxima Medisch Centrum maakte ik vijfhonderd verjaardagskaarten. Als patiënten jarig zijn, krijgen ze nu een cadeautje met een Happy Little Moment. De kaartjes worden ook in het gebouw verspreid om bezoekers op te vrolijken, net als in een ziekenhuis in Zwolle. Tegenwoordig ontwerp ik de kaartjes en worden ze gemaakt in een sociale werkplaats door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ze vinden het heel leuk om er mee bezig te zijn. De ontwerpen zijn allemaal anders en daardoor is het werk verre van eentonig. Ik vind het echt bijzonder dat zoveel mensen me helpen. Als ik voor volgend jaar vijftigduizend kaartjes wil verspreiden, heb ik ook heel veel hulp nodig. Gelukkig willen veel mensen de kaartjes verspreiden. In Kenia woont bijvoorbeeld een vrouw die regelmatig Happy Little Moments achterlaat op openbare plekken en veel mensen die op reis gaan willen best een stapeltje meenemen.

Vorig jaar bezocht Koningin Máxima een organisatie vlakbij mijn huis. In een opwelling maakte ik een kaartje voor haar met een hartje en een gouden kroontje. Waarom ik haar zo graag een Happy Little Moment wilde geven? Omdat ze naast een bijzondere vrouw ook gewoon een mens is die net als iedereen een geluksmomentje kan gebruiken.”