Annemiek (48): ‘Niemand weet dat ik me zo eenzaam voel’

2 december 2019

Annemiek (48) is getrouwd, heeft twee dochters en staat altijd klaar voor een ander. Maar wat eigenlijk niemand weet, is dat ze geen vriendinnen heeft. ‘Er is niemand die me belt, even langskomt of een kaartje stuurt. Ook niet als ik jarig ben’

Annemiek (48) is getrouwd, heeft twee dochters en staat altijd klaar voor een ander. Maar wat eigenlijk niemand weet, is dat ze geen vriendinnen heeft. ‘Er is niemand die me belt, even langskomt of een kaartje stuurt. Ook niet als ik jarig ben’

Feest

Annemiek: “We hebben dit weekend in de tuin een feest gegeven, omdat mijn man vijftig is geworden en mijn dochter achttien. Een groot feest, ja. Toch voel ik me eenzaam; niemand kwam tenslotte speciaal voor mij. Ik ben opgegroeid in een klein dorp met twee zussen. Ik was niet gepland, maar wel zeer gewenst. Zo heb ik me ook altijd gevoeld. Mijn ouders hielden veel van mijn zussen en mij, ze stonden altijd voor ons klaar. Ik was een nakomertje. Toen ik werd geboren, waren mijn zussen negen en twaalf en op het moment dat ik op de lagere school zat, hadden zij al dikke verkering. Als mijn moeder moest werken, zorgde mijn oudste zus voor mij. Toen ze naar Noord-Holland verhuisde omdat haar man daar een baan kon krijgen, werd ons contact minder. Wel ging ik, toen ik wat ouder was, elke zomer met een vriendin op Tienertour en dan logeerden we bij mijn zus. Helaas is ze twaalf jaar geleden overleden aan kanker. Daar heb ik veel verdriet over gehad, maar gelukkig heb ik met mijn andere zus ook prima contact. Maar veel meer dan dat is het niet. Zij woont weliswaar in hetzelfde dorp als ik, maar er gaan wéken voorbij dat we elkaar niet zien. Ik heb weleens gevraagd of ze mee wil naar de sauna, maar zij heeft gewoon geen behoefte aan meer contact.”

Boos en gekwetst

“Dat ik geen vriendinnen heb, is pas sinds ik van school af ben. Ik was een vrolijk en blij kind en had op de lagere school altijd vriendinnetjes. Ik hield nooit zo van grote groepen, maar ik had altijd wel iemand om mee te spelen. Op de huishoudschool ontmoette ik Dieuwertje. Vanaf dag één waren we onafscheidelijk. We konden óveral over praten en hadden ontzettend veel lol samen. We gingen samen met een paar andere meiden op dansles, we gingen stappen, praatten over jongens en toen haar moeder een keer opgenomen moest worden in het ziekenhuis, heeft ze zes weken bij ons in huis gewoond. We waren onafscheidelijk. Totdat ze mij van de ene op de andere dag inruilde voor een andere vriendin. Ik was blijkbaar niet meer goed genoeg en opeens leek het of ik voor haar niet meer bestond. Ik voelde me daar heel boos en gekwetst over, maar na een paar weken kwam ze gelukkig weer naar me toe omdat ze me zo miste. Ik had haar ook gemist.  We pakten de draad weer op, maar ergens bleef er iets knagen, ze had me natuurlijk wel ink laten vallen. Ik hield er rekening mee dat het nog een keer kon gebeuren. En dat gebeurde ook. Maar liefst vijf keer. Toen was ik er echt klaar mee.

Grote liefde

“Mijn man Tristan ontmoette ik toen ik achttien was. Hij was mijn allereerste vriendje en de liefde van mijn leven. Na twee jaar gingen we samenwonen en op mijn 23ste zijn we getrouwd. Via Tristan leerde ik nieuwe mensen kennen. Hij heeft een allerbeste vriend en een groep van zes vrienden met wie hij veel leuke dingen doet. We spreken ook regelmatig met de vrouwen erbij af en met een van hen had ik wel een klik. Ik heb haar vaak voorgesteld om samen iets leuks te doen. Een kop koffie drinken of samen op stap. Maar elke kreeg ik te horen: ‘Nee sorry, ik ben te druk’. Terwijl ze met een andere vrouw uit diezelfde vriendengroep wél afspreekt. Ze hield duidelijk de boot af. Op een gegeven moment liet ik het wel uit mijn hoofd om haar te vragen, want het doet pijn als je keer op keer zo afgewezen wordt.”

Niet zielig

“Helaas werkt mijn lijf ook niet altijd mee bij het leggen van nieuwe contacten. Ik heb fibromyalgie, reuma en het chronisch vermoeidheidssyndroom. Ik kan daardoor niet meer werken en ben snel moe. Ik heb na de huishoudschool nog een aantal jaren in de thuiszorg gewerkt, maar hield dat op een gegeven moment fysiek niet meer vol. Ik kon nog wel lopen en heb jarenlang een reclamewijk gehad. Zo bleef ik in beweging en verdiende ik wat bij, maar leuke collega’s had ik niet. Nu kan ik met mijn rollator nét heen en terug naar de supermarkt lopen. Maar ik ben niet zielig, hoor. Ik heb een elektrische fiets waarmee ik gelukkig nog wel zelfstandig op pad kan. Maar na een dagje uit moet ik echt een paar dagen rust nemen om bij te komen. Daarbij hebben mijn man en ik het financieel niet breed. Ik werk niet en mijn man werkt als pakketbezorger. Om dat feest te kunnen geven, hebben we echt moeten sparen. Bijzondere uitgaven kunnen we ons niet veroorloven. Ik zou graag een cursus boetseren willen doen, maar dat kost tweehonderd euro en dat kunnen we echt niet missen.”

Sociaal isolement

“Dankzij onze dochters heb ik door de jaren heen veel andere vrouwen ontmoet. Op de basisschool, via hun vriendinnetjes, de clubjes, de zwemles en uiteindelijk bij de hockeyclub waar ze allebei op zaten. Ik ken daardoor veel vrouwen in het dorp, maar verder dan een praatje in de supermarkt gaat het niet. Ook in de buurt heb ik met een aantal mensen een prima contact. Zo ben ik initiatiefnemer van de buurtapp. Maar veel verder dan gedag zeggen gaat het niet. Mensen om me heen zeggen altijd dat ik attent ben en vriendelijk. Ik stuur bij belangrijke gelegenheden altijd een kaartje en sta graag voor een ander klaar. Toch ben ik vrijwel altijd alleen. Er gaan vaak weken voorbij zonder dat ik echt met iemand praat. Om ervoor te zorgen dat ik niet vereenzaam en in een sociaal isolement raak, ben ik vorig jaar op yoga gegaan, speciaal voor reumapatiënten. Ik ga er elke vrijdag op mijn elektrische fiets naartoe en er moet écht iets aan de hand zijn wil ik
dat laten schieten. Dat is echt míjn uitje. Ter afsluiting van het seizoen heb ik voor de zomer zelfs een picknick georganiseerd bij mij thuis. Maar wat ik ook doe, een vriendschap levert het niet op.

Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed waar het aan ligt dat ik geen vriendinnen heb. Aan mijn babbel ligt het in elk geval niet, want ik praat makkelijk. Natuurlijk twijfel ik aan mezelf en voel ik me vaak onzeker. Ben ik niet de moeite waard, verwacht ik te veel, doe ik iets verkeerd? Ik weet het echt niet. Maar dit is wie ik ben en ik wil me ook niet anders voordoen.”

De moeite waard

“Eigenlijk weet niemand dat ik zo eenzaam ben. Alleen mijn man en mijn dochters weten het, maar ik wil hen er niet mee belasten. Mijn dochters zijn 21 en 18 jaar. De oudste is al uit huis, en beiden hebben hun eigen leven. Mijn man heeft vorig jaar een hartaanval gehad en heeft genoeg aan zichzelf. Dan ga ik niet steeds zeggen dat ik me zo alleen voel en een vriendin mis. Hij werkt nu gelukkig wel weer en steunt me waar hij kan. Hij zegt vaak dat ik de moeite waard ben en vindt het heel naar voor me. ij heeft ook altijd zijn best gedaan mij te betrekken in zijn vriendengroep, maar veel meer kan hij niet doen. Vriendschappen kun je niet afdwingen.”

Nooit leuke dingen

“Het zijn niet eens de feestdagen waarop ik me eenzaam voel. Kerst en Pasen vieren we meestal met familie en ons gezin. Het zit ’m meer in de kleine momenten. Dat ik in de achtertuin zit en overal gezellige gesprekken hoor. Ik zit daar dan alleen. Elke zomerse dag. Wat ik zo mis, zijn van die typische vriendinnendingen. Samen praten over onderwerpen waar je het met je man niet over hebt. Samen op stap gaan. Maar ook even een berichtje krijgen als het niet goed gaat. Of samen de slappe lach hebben. Ook als ik op verjaardagsvisite ga, voel ik me eenzaam. Juist dan. Ik kan niet meepraten over de nieuwste restaurants, ik ga vaak vroeg naar bed dus zie weinig leuke televisieprogramma’s en ik doe nooit leuke dingen met andere vrouwen. Dan komt het extra hard binnen als ik anderen hoor praten over wat ze allemaal ondernomen hebben. Vriendinnendingen doe ik alleen. Er is niemand die me belt, even langs komt of een kaartje stuurt. Ook niet als ik jarig ben. Ja, dat doet pijn. Ik heb me er ook heel erg voor geschaamd dat ik geen vriendinnen heb. Maar dat wil ik niet meer. Het is immers niet mijn keuze.”

Beetje steun

“Maar ik geef de moed niet op. Een paar jaar geleden heb ik via een forum nog een leuke vrouw leren kennen. We raakten online aan de praat en dat klikte zelfs zo goed, dat we besloten om elkaar op te zoeken. Ook toen we tegenover elkaar zaten, was het heel gezellig. We konden samen overal over praten en er was echt een klik. We hebben zelfs een keer met onze partners erbij afgesproken. Ik was heel blij in haar een vriendin gevonden te hebben. Tot het vorig jaar fysiek slecht met me ging. Ik had veel pijn en zag het echt even niet meer zitten. Ik liet haar via een lange mail weten dat ik erdoorheen zat, maar ze reageerde pas na zés weken. Ze hoefde echt niet direct bij mij op de stoep te staan, maar een appje terugsturen was blijkbaar ook te veel moeite. Ik werd weer teleurgesteld terwijl ik hoopte juist in deze moeilijke tijd een beetje steun te krijgen. Achteraf zei ze dat ze te druk was en geen tijd voor me had. Dat was de zoveelste domper. Inmiddels heb ik nog maar sporadisch contact met haar. Ik blijf hopen dat er een leuke vrouw op mijn pad komt met wie ik leuke en de minder leuke dingen kan delen. Daar hoop ik ondanks alles nog steeds op. Ik durf zelfs nog wel de eerste stap te zetten. Maar grote verwachtingen, die heb ik niet meer.”

Lees ook: Brechtje: ‘Mijn vriend mag zijn kind bijna nooit zien’