Annemiek beviel van een regenboogkind

17 mei 2024

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Annemiek (34) die op 19 maart 2019 moeder werd van haar dochter Lotte (5). Eerder had ze al twee kinderen verloren.

Annemiek: “Ik heb een nogal heftige jeugd gehad. Door seksueel traumatische ervaringen werd ik als jong meisje twee keer zwanger, maar helaas moest ik van beide kindjes tijdens de zwangerschap afscheid nemen. Voor mij was dat echt verschrikkelijk. Ik had al zoveel meegemaakt en daar kwam het verlies van mijn twee dochtertjes bovenop.”

Opnieuw zwanger

“Toen ik op mijn 28e weer zwanger was, voelde dat erg dubbel. Ik had hard gewerkt om mijn trauma’s te verwerken, maar toch droeg ik ze altijd met mij mee. Inmiddels had ik wel een stabiele relatie en een eigen huis. Mijn derde kindje was dus meer dan welkom en ik was heel blij dat ik zwanger was. Tegelijkertijd voelde ik direct veel angst. Want wat als ik deze baby ook zou verliezen?”

Goede steun

“Gelukkig kon ik rekenen op de steun van de verloskundige en later de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ze begrepen dat ik mijn derde zwangerschap door mijn verleden erg spannend vond en namen extra tijd om mij te begeleiden. Als er iets was, kon ik meteen terecht voor een afspraak.”

Rusten en malen

“Helaas was ik de eerste zestien weken van mijn zwangerschap ontzettend misselijk. Dat was heel naar, maar tot mijn grote opluchting werd dat vanaf de zeventiende week minder. Jammer genoeg kreeg ik vrij snel daarna erg last van mijn bekken. Hierdoor moest ik veel rusten en dat was voor mij moeilijk. Het liefst wilde ik gewoon lekker bezig zijn, maar doordat ik veel thuis zat, ging ik nog meer malen of alles wel goed ging met mijn kindje. Net als mijn eerste twee baby’s was ze een meisje.”

Van trap gevallen

“Door al mijn zorgen kon ik niet honderd procent genieten van mijn zwangerschap. En tot overmaat van ramp viel ik rond 33 weken ook nog van de trap. Ik kwam hard op mijn buik terecht en was doodsbang dat er iets met mijn dochter was. Vooral omdat ik haar niet meer voelde. Tot mijn grote opluchting bleek er in het ziekenhuis niks aan de hand te zijn met mijn dochter. Toch zat de schrik er bij mij toen goed in.”

Heftige bevalling

“Rond 36 weken trok ik het niet meer. Ik was zo bang dat er aan het einde van mijn zwangerschap iets mis zou gaan met mijn dochter dat ik de gynaecoloog vroeg of ze alvast geboren kon worden. Omdat dat voor haar ontwikkeling niet verstandig was, kon mijn bevalling niet worden opgewekt. Wel beloofde de gynaecoloog dat ik na 39 weken kon worden ingeleid.
Een dag na dit termijn meldde ik me in het ziekenhuis. Mijn vliezen werden gebroken en daarna kwam mijn bevalling op gang. Op een gegeven moment werden de weeën zo heftig dat ik graag een ruggenprik wilde. Het bleek dat ik al acht centimeter ontsluiting had. Een ruggenprik was dus eigenlijk niet meer mogelijk, maar gezien mijn verleden en alle heftige angsten die ik had, kreeg ik ‘m toch. Daarna had ik eindelijk geen pijn meer, maar mijn weeën stopten ook. Hierdoor moest ik alsnog aan de weeënopwekkers en dat was opnieuw heftig. Ik was zo in mezelf gekeerd dat ik al mijn trauma’s herbeleefde. En opeens was mijn dochter Lotte daar. Ze huilde en het enige wat ik kon denken, was: ze leeft!”

Blijvende angsten

“Lotte liet direct goed van zich horen. ‘Is ze gezond?’ vroeg ik snel. Ik kon niet geloven dat ze er was én dat ze gezond was. Het was zo fijn om haar eindelijk in mijn armen te hebben. Volgens de kinderarts was ze helemaal in orde. Dat was fijn om te horen, maar ik was er niet gerust op. Wat als er iets met haar was en ik het niet doorhad? Dan zou ze, net als haar zussen Lana en Romy, ook uit mijn handen glippen. Deze angsten zorgden ervoor dat ik constant bang was om Lotte te verliezen. Iets wat heel moeilijk was voor mij, maar in de loop der jaren heb ik daar wel een weg in gevonden. Hoewel… Lotte is nu vijf jaar en ik check nog regelmatig of ze wel ademt als ze slaapt. Ik kan me voorstellen dat iemand dat misschien een beetje overdreven vindt, maar de angst om haar te verliezen, heb ik nog steeds. Ik denk dat iedere moeder dat heeft die eerder een kind is verloren.”

Gelukkig

“Lotte is echt een heerlijk kind. Ze is superlief en zorgzaam en erg gevoelig. Regelmatig praat ik met haar over Lana en Romy. Het bijzondere is dat ik Lotte erg op Romy vond lijken toen ze net geboren was. Zo hadden ze allebei veel haar en ik vind het een mooie gedachte dat Romy op die manier in Lotte voortleeft.
Het liefst zou ik graag nog een kindje willen. Helaas zijn Lottes vader en ik uit elkaar en ik ga er niet vanuit dat nog een zwangerschap voor mij is weggelegd. Als het komt, dan komt het. En anders is het voor mij ook prima. Ik ben heel gelukkig met Lotte en superblij dat ik ook haar moeder mag zijn!”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.