Toen Annica (19) dakloos dreigde te worden, bood iemand zijn huis aan

22 december 2020

Annica (19) is student international business, heeft een relatie met Robin (19, ook student international business) en kreeg na een moeilijke periode een dak boven haar hoofd.

Een horrorfilm

Annica: “In 2018 werd mijn vader ziek; blaaskanker. Een half jaar later bleek dat hij uitzaaiingen had. Zijn toestand ging heel snel achteruit. Drie weken voor zijn overlijden kreeg mijn moeder plotseling een darmperforatie, veroorzaakt door een grote tumor in haar buik. Ze werd geopereerd en herstelde best snel. De chemo die ze kreeg was preventief. We stonden er positief in allebei, we hadden goede moed. Nog geen twee maanden na mijn vaders dood trof ik haar levenloos op de grond in de woonkamer aan. We hadden die dag nog samen geluncht, en ik had het totaal niet zien aankomen. Als ik eraan terugdenk voelt het een als een horrorfilm, enerzijds heel echt, maar ook heel surrealistisch.”

Geen huis meer

“Ik werd geleefd. Mijn vriend woonde praktisch bij me. Als ik alleen in het huis was, was ik bang – vooral ’s nachts. Ik ging maar door met alles, ook met school. Totdat ik last kreeg van hyperventilatie. Robin en ik zouden voor onze studie naar Amerika en Australië gaan, maar corona gooide roet in het eten. De woningbouw had toegezegd dat ik tot die tijd in het huurhuis van mijn ouders mocht blijven wonen. Maar nu mijn stage niet doorging, konden ze mij niet aan een andere woning helpen. Urgentie kreeg ik niet – ik kon prima een studentenkamer huren, vond de commissie. Maar ik had net mijn beide ouders verloren; een studentenhuis paste niet bij deze fase van mijn leven.”

Nieuwe woning

“Ik was zo kwaad, dat ik iedere krant heb gemaild. Naar aanleiding van een artikel over mij in De Gelderlander belde er een 80-jarige man naar de redactie. Hij wilde helpen. Hij had een huis in de verkoop staan, dat hij graag aan mij wilde verhuren. We maakten kennis. Het voelde voor hem als het lot; het moest zo zijn. Ik vond het heel lastig zijn aanbod aan te nemen, ook omdat hij er een lage huurprijs voor vroeg. Toch deed ik het, ook omdat ik zag dat hij daar echt blij van werd.”

Weer vooruitkijken

“Nu ik een eigen appartement heb, kan ik weer slapen. Ik geloof niet zo in een hoger plan, maar ik heb wel het idee dat mijn ouders meekijken. Dat idee maakt het voor mij draaglijk. Het gaat niet goed met me, logisch ook – het is pas een jaar geleden. Maar ik kan wel weer vooruitkijken, samen met Robin, en ik heb een eigen plek dankzij iemand die iets goeds wilde doen.”