Anouk vertrok voor haar droomreis, maar dit viel enorm tegen

2 december 2024

Het leek de ultieme droom: huis verhuren en acht maanden met haar gezin op wereldreis. Het kon nog net voor de kinderen leerplichtig werden. En dus vertrok Anouk (34) voor een droomreis rond de wereld, maar in de praktijk viel die droom flink tegen.

Anouk: “Het is een gevoel dat veel jonge ouders wel zullen herkennen: altijd rennen, altijd druk, nooit écht tijd om te genieten. Mijn man Mark en ik hadden dat ook. Onze kinderen Sem en Loes waren drie en één, we werkten allebei vier dagen, betaalden ons elke maand scheel aan de kinderopvang en hadden nooit eens ergens tijd voor, laat staan voor elkaar. De relaxte moeder die ik zou worden, was ver te zoeken. In de praktijk voelde ik me voortdurend opgejaagd. Rennen van en naar de crèche, op mijn werk als accountmanager leek ik altijd tijd tekort te komen, op mijn vrije dag zat ik vaak nog mailtjes weg te werken en als er een kind ziek was, stortte het gammele kaartenhuis van onze planning finaal in elkaar, want Mark kon als zelfstandig IT’er ook niet elke seconde zomaar naar huis. We leunden zwaar op mijn ouders en hoewel die altijd voor ons klaarstonden, voelde het alsof ik op alle fronten voortdurend tekortschoot. Ik was continu moe en als de kinderen in bed lagen en Mark en ik eindelijk tijd voor elkaar hadden, viel ik op de bank in slaap. Steeds sterker kwam het gevoel op van: is dit het dan? Is dit dan het gezinsleven waarnaar ik zo had verlangd?”

Echt relaxed

“Natuurlijk waren er veel manieren te bedenken om hier verandering in aan te brengen. Ik kon misschien minder gaan werken, ouderschapsverlof opnemen. Mark kon ook een dagje inleveren. Maar we kwamen op een ander idee. Het begon tijdens een vakantie op Ibiza. Sem was twee, Loes nog geen één. We zaten op een strandje en het was voor het eerst in lange tijd echt relaxed. De kinderen poedelden wat rond het water, Mark en ik keken toe, de zon scheen, we hadden tijd om te kletsen – zó zou het altijd moeten zijn, zeiden we tegen elkaar. Door de rust van de vakantie waren we zoveel gelukkiger, maar ook zoveel verdraagzamer. Waar ik normaal nogal een kort lontje had naar Mark, en ook naar de kinderen, kon ik nu ineens veel meer hebben. De sfeer tussen Mark en mij was dan ook veel beter dan thuis en daar leken de kinderen ook van te profiteren. Ineens leek alles wel vanzelf te gaan. De kinderen sliepen goed, Sem had amper driftbuien, we ondernamen van alles als gezin, konden urenlang op terrasjes zitten zonder dreinende kinderen. Het was perfect, en Mark en ik zagen als een berg op tegen het einde van de vakantie.
Het was Mark die erover begon: waarom proberen we niet een tijdje te gaan reizen? Als gezin op avontuur voor Sem straks leerplichtig zou zijn. Oké, Ibiza was geen wereldreis, maar toch zei het iets dat dit ons goed afging. Als we het goed planden en ons huis onderverhuurden, kon we misschien wel ruim een halfjaar weg. We praatten, fantaseerden, planden en rekenden en tegen de tijd dat we naar huis gingen, was het plan eigenlijk al uitgeschreven. Op de eerste werkdag na de vakantie voelden we allebei aan alles: dít willen we niet meer. En dus zetten we ons plan door. Acht maanden met z’n vieren over de wereld zwerven, dat moest het worden.”

Grote droom

“De droom was groot: Azië, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Amerika, daar zouden we doorheen reizen. En dan aan het einde nog naar Midden-Amerika, want ook Costa Rica stond hoog op onze lijst. We zetten de route uit en regelden de praktische zaken: visa, vaccinaties, maar ook de onderhuur van ons huis. We hebben een lage hypotheek en konden een hoge huur vragen, dus onze vaste lasten en een deel van de kosten van de reis waren al gedekt. De rest haalden we uit spaargeld.
Ik keek enorm uit naar de reis, maar had natuurlijk ook zorgen. Hoe zou het zijn om continu met z’n vieren bij elkaar te zijn, om met de kinderen te reizen? Wat als we ziek werden of strandden of iets ergs mee zouden maken? We konden natuurlijk altijd terug naar huis, maar dat was niet de insteek. Hoe dichter de datum van vertrek naderde, hoe meer ik ook tegen de reis op ging zien. Een gevoel dat gek genoeg hand in hand ging met hoe erg ik ernaar uitkeek. Het leek me ook eigenlijk wel normaal dat het wat dubbel was en ik negeerde mijn zorgen. Op de vertrekdatum werd ik wakker met een hele grote knoop in mijn maag. Ik kreeg geen hap door mijn keel en vertrok stijf van de zenuwen naar Schiphol. Toen we mijn ouders gedag zegden, moest ik huilen. Alsof de kinderen de spanning voelden, raakten zij ook helemaal ontregeld en we kregen ze niet stil voor ze in het vliegtuig naar Bangkok in slaap vielen. Zelf had ik al heimwee voor we opgestegen waren, maar ik vermande me en zei in gedachten wel honderd keer dat het vast allemaal goed zou komen, dat het geweldig werd en dat alle begin nu eenmaal moeilijk was.
Dat bleek ook zo te zijn. Voor de eerste dagen hadden we een hotel in Bangkok geboekt en toen we daar eenmaal waren en de eerste dagen van jetlag hadden overleefd, vonden we langzaam onze draai. We verkenden de stad en planden het volgende deel van onze reis. We wilden naar het noorden en daarna naar Ko Phi Phi, een prachtig eilandje. We vonden leuke guesthouses voor weinig geld en ik verheugde me erop om verder te reizen. Zie je wel, dacht ik, het wordt echt wel leuk. Ik had me voor niets zorgen gemaakt.”

Heel intensief

“Maar heel eerlijk, zo leuk werd het niet. Hoe graag ik het ook wilde, ik bleek gewoon niet gemaakt voor een reizend bestaan. Na een paar weken realiseerde ik me dat ik aan ontspannen niet toekwam. Het zorgen voor de kinderen op reis vond ik heel intensief. Voortdurend zoeken naar plekken om te slapen, eten, verschonen – thuis is dat gewoon allemaal geregeld. Daar kwam bij dat veel plekken gewoon niet zo geschikt zijn voor kleine kinderen. Je moet ogen in je achterhoofd hebben bij druk verkeer, water, opdringerige locals of guesthouses met gevaarlijke trappen en zwembaden. Ik realiseer me hoe verschrikkelijk verwend ik nu klink: met mijn gezin naar de mooiste plekken op aarde en dan klagen over zoiets als een gevaarlijke trap of een local die de blonde haartjes van mijn kinderen wil aanraken. En ik realiseer me ook dat dit alles over mij zegt en niets over de plekken waar we zijn geweest en de mensen die we hebben ontmoet. De plekken waren prima, de mensen bijna zonder uitzondering aardig.
Daar gaat het ook niet om. Ik heb veel nagedacht over de vraag wat er misging en ik denk dat ik daar inmiddels wel een antwoord op heb. Een wereldreis wordt door veel mensen beschouwd als de ultieme droom en de ultieme vrijheid. Ik heb me daarin laten meeslepen, door mooie plaatjes en geweldige verhalen van bijvoorbeeld Instagram-families die zonder uitzondering met de voetjes in wit zand helemaal gelukkig zitten te zijn. Kinderen op een schommel, een beeldige zonsondergang en erbij een heel verhaal over bijzondere ontmoetingen en hoe heerlijk het is om tijd voor elkaar te hebben. Niet dat ik die mensen niet geloof, maar dat zijn momentopnames. Wij hebben ook de mooiste foto’s van onze kinderen en ons gezin gemaakt. In de praktijk vond ik een wereldreis vooral heel onrustig.”

Knallende ruzie

“En het grote cliché is ook waar: je gaat met jezelf op reis. Dus waar je thuis tegenaan loopt, is op reis niet ineens verdwenen. Dat ik er niet goed tegen kan als dingen niet geregeld zijn, was op reis niet over. Dus voelde ik me vaak opgejaagd als we geen goede verblijfplaats voor over vier of vijf nachten konden vinden, als er een trein of bus uitviel en we soms pas een dag later konden vertrekken, als de boot vol was of niet ging, als een geboekte kamer een bezemkast bleek te zijn of geen kinderbedjes had. Ik werd nerveus en kribbig en het is echt aan Mark te danken dat we op zulke momenten geen knallende ruzie kregen. Of misschien moet ik zeggen: niet al die momenten. Want soms stonden we echt ordinair tegen elkaar te schreeuwen. Dat kwam altijd ook wel weer goed, maar toch, leuk was anders.
Ook weet ik nu dat ik vastigheid en een ritme nodig heb, meer dan mooie uitzichten of spectaculaire wandelingen. Ik kon er gewoon vaak niet van genieten omdat ik me door het reizen ontheemd voelde. Dan zat ik huilend op zo’n wit droomstrand en wilde ik maar één ding: naar huis. Ik voelde me ook schuldig dat we de kinderen dit aandeden, al vond Mark dat we ze juist een avontuur meegaven. Sowieso zag hij het allemaal zonniger dan ik, het zal een karakterding zijn. Ik ben gewoon niet gemaakt voor maandenlang van huis zijn.
Daar kwam bij dat we ook gewoon pech hebben gehad. Bij het snorkelen in Australië liep Mark een nare beet op – we weten nog steeds niet van welk beest. Gevolg: een grote, ontstoken wond waar hij ruim een week heel ziek van is geweest. Er dreigde zelfs een ziekenhuisopname, die uiteindelijk gelukkig niet nodig was. In Peru viel Sem bij een wandeling zo hard dat zijn knie openlag. We moesten nog ruim een uur teruglopen voor de wond in een smoezelig ziekenhuisje gehecht kon worden. Helaas ging het ontsteken en van de antibiotica werd hij ziek. Loes op haar beurt kreeg tot drie keer toe oorontsteking waardoor we vluchten moesten verplaatsen en ikzelf heb ik denk ik wel acht keer voedselvergiftiging gehad.”

Fijn inzicht

“Toch heeft de reis ook goede dingen opgeleverd. Inzicht, bijvoorbeeld. Mark en ik hebben veel gepraat over wat we anders wilden doen en besloten dat we dingen gingen aanpassen. Ik werk nu nog maar drie dagen, hij vier maar wel twee vanuit huis. Ik weet dat ik meer keuzes moet maken. Ik kan niet én carrière maken én een rijk sociaal leven hebben én mijn familie vaak zien én sporten én hobby’s hebben. In deze fase moet ik me meer richten op mijn gezin en vaker nee zeggen, zodat ik meer rust in mijn leven krijg. Dat vind ik een fijn inzicht dat ik aan de reis heb overgehouden.
De dag dat we thuiskwamen, zal ik nooit vergeten. Nadat we uitgebreid met familie en vrienden hadden geknuffeld, kroop ik doodmoe en huilend van geluk in mijn eigen bed. Het was zó fijn om weer thuis te zijn. Een vakantie van een paar weken – heerlijk, het liefst zo vaak mogelijk. Maar maandenlang van huis, nee, dat zal ik nooit meer doen.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.