Ariane en Pieter vonden zichzelf en elkaar op de camping

5 augustus 2024

Ariane (66) en Pieter (63) zaten allebei op een dieptepunt in hun leven toen ze elkaar ontmoetten op zijn boerencamping. Nu ze samen het geluk hebben teruggevonden, bloeit ook de camping als nooit tevoren. “We helpen mensen die nergens anders terechtkunnen, omdat we weten hoe dat voelt.”

Ariane: “De twee zwijntjes, Doornroosje en Sneeuwwitje, heb ik van mijn vorige huis meegenomen naar hier. Net als ik zijn ze al helemaal gewend aan hun nieuwe leven. Campinggasten zijn ook gek op hen en voeren ze met het groenteafval dat ze overhouden na het koken. Natuurlijk is het beheer van de camping onze verantwoordelijkheid, maar iedereen hier zorgt voor elkaar. Zo heeft een vrouw die van breien en haken houdt laatst een workshop georganiseerd en vanochtend zag ik een krijtbord bij de kantine staan met een uitnodiging voor een gezellige borrel bij één van de campers. Gisteravond ontstond er een spontane jamsessie en zaten we met elkaar te trommelen, gitaarspelen en zingen. Op dat soort momenten voel ik me zo gelukkig. Een gevoel dat lang weggeweest is.”
Pieter: “De camping is acht jaar geleden ontstaan, eigenlijk vanuit noodzaak. Ik ben altijd ondernemer geweest, heb bijvoorbeeld een kraanverhuurbedrijf gehad en zat jarenlang in de festivals. Door allerlei problemen ben ik op een gegeven moment failliet gegaan. Toen ben ik op deze grond, die vroeger eigendom was van het boerenbedrijf van mijn ouders en nu op naam van mijn zus staat, opnieuw begonnen. De eerste gast was een kunstenaar die hier met zijn camper kwam staan en zo is het langzaam een plek geworden voor creatievelingen en vrijheidsdenkers. Gaandeweg kwamen er steeds meer campers en caravans bij: mensen die ’s zomers hier verblijven en in de winter bijvoorbeeld naar Portugal trekken. Het leuke vind ik dat er geen vaste plaatsen zijn: iedereen mag staan waar-ie wil, kriskras door elkaar. Mensen regelen dat onderling met elkaar. Sta je te dicht op je buurman? Dan vraagt die wel of je een metertje opzij kunt.”

Altijd onveilig

Ariane: “Het was wel een bende, hoor, toen ik hier drie jaar geleden kwam wonen. Het eerste wat ik heb gedaan, was tien containers met troep laten afvoeren. Pieter had de boel een beetje laten versloffen. Na de coronaperiode met alle beperkingen was zijn energie op en hij zag het niet meer zitten. Ik herkende zijn gevoel wel, had hetzelfde. Mijn levensverhaal in een notendop is dat ik me altijd onveilig heb gevoeld. In mijn jeugd hadden we regelmatig politie over de vloer omdat mijn ouders elkaar de tent uit vochten.
Na de scheiding kreeg mijn moeder een nieuwe man, die mij misbruikte. En op mijn negentiende kreeg ik een relatie met een loverboy. Toen ik eindelijk aan hem wist te ontsnappen, kwam ik mijn – inmiddels – ex-man tegen. Ik werd al heel snel zwanger en kreeg een dochter, maar de relatie werd destructief. Ik had zelfs een zolderkamertje bij een vriendin in mijn oude woonplaats. Soms pakte ik ’s avonds laat de trein om daar te slapen. Weggaan? Daar heb ik vaak aan gedacht, maar ik durfde niet. We hadden samen een goedlopend bedrijf in natuurvoeding opgebouwd, woonden in een prachtig oud pand en hadden zelfs een privé-eilandje gekocht. Uiteindelijk zijn we wel gescheiden, maar ik wilde mijn droomhuis niet verlaten. We bleven dus bij elkaar, al ben ik wel in een aparte kamer gaan slapen. Ik probeerde mijn geluk te vinden in het onderhouden van mijn kruidentuin en oppassen op mijn kleindochter, die acht jaar geleden is geboren.
De laatste vijf jaar ging het bergafwaarts. Mijn beste vriend overleed plotseling, daarna werd er een tumor in mijn buik ontdekt en moesten mijn baarmoeder, eierstokken en blindedarm worden verwijderd. En toen ontdekte ik ook nog dat mijn vader mijn vader niet was… Met behulp van het programma DNA onbekend heb ik mijn biologische vader gevonden, maar die bleek al 20 jaar dood en kon ik dus niet meer leren kennen. Alles bij elkaar was het te veel voor mij om te verkroppen. Hoeveel ellende kan een mens aan? Ik verloor steeds meer de wil om te leven, heb zelfs letterlijk met de strop om mijn nek gestaan, om te weten hoe dat voelde. Toch deed ik het niet, ik ben van nature een overlever en bleef ergens hoop houden dat het beter zou worden. En toen kwam ik Pieter tegen! Een vriendin had me uitgenodigd voor een feestje op zijn camping. Ik had geen idee wie hij was, maar al dansend liepen we als vanzelf in elkaars armen en begonnen te zoenen. In veertig jaar tijd ben ik nooit met een andere man geweest, dus dit paste totaal niet bij mij. Maar het voelde alsof we elkaar al heel lang kenden.”

Zwart gat

Pieter: “Het was gewoon intuïtie. Ik heb altijd veel vrouwen om me heen gehad, maar word niet makkelijk verliefd. Maar toen ik Ariane zag, wist ik meteen dat zij mijn vrouw was. Ook ik heb veel meegemaakt in mijn leven. Ik heb bijvoorbeeld jarenlang in een kindertehuis gezeten en was altijd ziek. Pas op mijn 49e is ontdekt dat ik waarschijnlijk al sinds mijn vierde of vijfde met maar één werkende nier leef. Ondanks dat heb ik altijd keihard gewerkt, maar er zijn ook dingen gebeurd waar ik niet trots op ben. Ik heb – mede als gevolg van mijn faillissement – een wankele periode gehad en daardoor is de band met mijn drie zoons niet altijd even goed geweest. In het runnen van mijn ‘kunstcamping’ had ik wel plezier, tot corona kwam en er niets meer mocht. Ik heb veel geïnvesteerd, bijvoorbeeld in een groter toiletgebouw waar mensen afstand konden houden, maar de sfeer was weg en er ontstonden schulden. Langzaam zakte ik in een diep gat. Ik greep vaker naar de drank en deed bijna niets meer. Ik stond regelmatig op met de gedachte om mezelf in de mestput te laten vallen, dan was het in één keer klaar… En toen was Ariane daar opeens. Ik dacht: heb ik nu toch, op het allerlaatste moment, mijn vrouw gevonden?”
Ariane: “Pieter bood aan dat ik bij hem kon komen wonen. Hij zou tijdelijk in een caravan gaan zitten, zodat ik in mijn eentje tot rust kon komen in zijn huis. Maar de liefde groeide heel snel en uiteindelijk woonden we al snel samen. Door al mijn nare ervaringen zat ik seksueel compleet op slot, maar Pieter had zo veel liefde, geduld en ervaring dat hij erin slaagde me weer vrouw te laten voelen. Het eerste halfjaar hebben we hele dagen achter elkaar zitten praten op de bank. Het was gelukkig bijna winter, de camping was vrijwel leeg, dus we hadden alle tijd. Open en eerlijk hebben we elkaar alles, maar dan ook alles, verteld over onze verledens. Dat was heel goed, want zo waren er geen verrassingen meer en kunnen we elkaar volledig vertrouwen.”

Helemaal jezelf

Pieter: “We zijn allebei getraumatiseerd, maar daarin helpen we elkaar. Ik begeleid haar om weer zelfvertrouwen te krijgen. En dat is een uitdaging, hoor!”
Ariane: “Toen Pieter zei dat ik mijn haar, dat ik altijd zwart verfde, grijs moest laten worden, dacht ik: no way! Maar hij zei: ‘Ik wil dat je helemaal jezelf wordt’. Hij ziet me ook het liefst zonder make-up. Voor mij is dat wennen, maar het werkt wel, want ik voel me steeds sterker worden. Ik durfde bijvoorbeeld al vijftien jaar geen auto meer te rijden, omdat mijn ex zei dat ik dat niet kon. Op een dag zag ik mijn droomauto staan, een Dodge RAM pick-uptruck. We kochten hem, met het idee dat Pieter erin zou rijden. Maar toen zette hij opeens de auto stil op de dijk en zei: ‘Jij rijdt terug.’ Toen ik achter het stuur ging zitten, voelde ik me geweldig! Ik heb meteen mijn verlopen rijbewijs verlengd. Pieter heeft me weer in mijn kracht gezet. Daardoor durf ik nu bijvoorbeeld een rechtszaak aan te gaan met mijn ex over de eerlijke verdeling van goederen.”
Pieter: “Andersom helpt zij mij ook. Bij Ariane voel ik rust die ik eerder niet voelde. En doordat zij me levenslust heeft teruggegeven en we nu samen de camping runnen, loopt ook die beter dan ooit. We hebben veel vaste gasten, die ieder jaar verbetering zien.”

Aanrommelen

Ariane: “In het begin vond ik de camping bedreigend: ik kwam van mijn monumentale pand in een slordig ‘mannenhuis’ terecht. Ik hou van overzicht en orde, zo heb ik mijn bedrijf ook groot gemaakt. Nu ik mede-eigenaar ben, is alles een stuk netter geworden. Aan de andere kant heb ik ook geleerd hoe fijn het is dat ik hier gewoon wat kan ‘aanrommelen’. Ik vind het leuk om op zolder te zoeken naar oude spulletjes die ik kan verkopen in ons winkeltje met vintage en streekproducten, of waarmee ik de kantine gezellig kan maken. Letterlijk alles hier is tweedehands of gerecycled. We hebben een voedselbos en een groentetuin die ik kan onderhouden. En natuurlijk is er met de gasten ook altijd wat te beleven. Er komen hier allerlei soorten mensen: er staat bijvoorbeeld een gezin in een yurt en een stel met een vrachtwagen omgebouwd tot tiny house. We helpen ook mensen die nergens anders terechtkunnen, zoals nu bijvoorbeeld Oekraïense vluchtelingen, juist omdat we zelf weten hoe het voelt als niemand je steunt. Maar in de zomer staan er ook veel Duitse toeristen en mensen met kinderen die het leuk vinden om met de zwijntjes, honden, katten, kippen en paarden te spelen. De plek die Pieter heeft gecreëerd is uniek, dat is zijn kracht. Maar ik ben blij dat ik hem kan helpen om de boel draaiende te houden.”
Pieter: “Amara Hoeve is nu weer de kunstzinnige en vrijzinnige plek geworden die ik altijd voor ogen heb gehad. Dat gevoel was ik een tijdje kwijt, maar door Ariane heb ik de energie en levenslust weer helemaal teruggekregen. We zijn er nog niet, want er zijn nog steeds een hoop problemen op te lossen, zoals de rechtszaak van Ariane. Maar langzaam maar zeker begint het bloemetje weer op te bloeien. Dat we elkaar hier gevonden hebben terwijl we allebei de dood nabij waren, voelt als voorbestemd. In die zin heeft deze camping onze levens gered.”
Ariane: “Pieter heeft maar één nier, ik heb kanker gehad. Het voelt dus soms alsof we op een tijdbom zitten: geen idee hoe lang we nog hebben samen. Toch hoop ik dat ons verhaal andere vrouwen die in een slechte relatie zitten kan inspireren dat het nooit te laat is en je nooit te oud bent om weg te gaan. We hebben allebei een flinke rugzak, maar ook dan kun je de liefde van je leven vinden en weer gelukkig worden.”

Tekst: Marion van Es
Foto: Amaury Miller
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.