Arianne vangt 18 gehandicapte katten op: ‘Iedere kat verdient een thuis’

18 maart 2021

Je hebt kattenvrouwtjes en kattenvrouwtjes, maar Arianne (48) is een wel héél bijzonder kattenvrouwtje. Ze verzorgt 18 (!) gehandicapte poezen in haar eigen huis: het Katshuisch. “Ik vind het heerlijk om te zien hoe ze ondanks hun handicap genieten in de tuin. “

Etenstijd, vinden Ariannes achttien katten. Ze is net uit haar werk, dus krioelen ze in de keuken om haar benen. Voor zover ze dat kunnen dan. Want de ene kat sleept haar achterpootjes achter zich aan, de ander is blind, nog een ander heeft een waggelend loopje. Arianne: “Dat is Hans, ik heb hem vernoemd naar een oude vriend die alcoholist was.” In haar keuken scharrelt ook een kip rond, die door het kattenluik naar binnen is gekomen en een graantje wil meepikken van het kattenvoer. Hoe het allemaal zo gekomen is dat Arianne voor achttien gehandicapte katten zorgt, vertelt ze in haar gezellige woonkamer. Zodra ze gaat zitten, komt een van de katten bij haar zitten, die duidelijk graag op haar schoot wil. “Dit is Jos”, vertelt ze als ze de kat op schoot tilt. “Hij heeft een neurologische afwijking: zijn achterkant loopt af en toe een andere kant op dan hijzelf.” Arianne woonde tot een paar jaar geleden in het centrum van Den Bosch in een klein huis met een krappe binnenstadstuin. “Ik had al een paar katten, toen ik mijn eerste gehandicapte kat kreeg, Agnes. Mijn nichtje werkte bij een dierenarts en daar was Agnes als zwervertje binnengekomen. Na een operatie had ze nog maar drie pootjes en zou ze naar een asiel moeten. Dat vond ik zo zielig, dat ik heb gezegd dat ik wel voor haar wilde zorgen. Zo is het begonnen. Ik vond het zo mooi om uit te zoeken wat Agnes nodig had om goed te kunnen blijven functioneren. Ze was in het begin erg bang, maar nu is ze mijn beste vriendin. Ondanks haar handicap had ze zo’n sterke wil om te leven.”

Nooit op vakantie

Na Agnes kreeg Arianne haar tweede gehandicapte kat via een asiel waarmee ze inmiddels contact had. “Wilma had scoliose. Dat was een handicap in het kwadraat, haar ruggetje liep zo ongelofelijk krom. Ze was nog heel klein en viel constant om. Maar ze had echt een eigen willetje, ze bleef maar proberen om door te lopen. Ik heb een afspraak gemaakt met het dierenziekenhuis om te laten onderzoeken of ze geen pijn had. Dat kost geld, ja: je moet wel willen investeren in die beestjes. Sommige mensen willen graag op vakantie, dat is ook heerlijk, maar ik wil gewoon graag weten wat katten mankeren en hoe we ze het beste moeten behandelen.” Op vakantie gaat Arianne zelf dan ook niet. “Vroeger deed ik dat wel, hoor. Maar vaak moest ik een paar dagen van tevoren dan al huilen omdat ik mijn katten een tijdje niet meer zou zien. Dus met vakantie ben ik gestopt, daar werd ik gewoon niet meer happy van. Ik hoef ook niet echt weg, ik heb het thuis heerlijk.”

Ze vertelt verder over Wilma. “Zij was ontzettend eigenwijs. Ik ben er anderhalf jaar mee bezig geweest om haar zindelijk te krijgen. Uiteindelijk ontdekte ik dat ze haar behoefte wel wilde doen in een grote bak met zand. Ik moet dus steeds onderzoeken wat voor een kat het beste is, of ze pijn heeft en of ik daar iets aan kan doen.”

Koosje de duurste kat

“Toen had ik de smaak te pakken en kwam Jos. Daarna Joseetje, Gerard, Koosje. Al mijn katten hebben Hollandse namen, dat vind ik mooi.” Inmiddels weten mensen Arianne te vinden. “Ik word vaak getagd op Facebook. Mijn katten komen uit asielcentra door het hele land. Een van hen komt zelfs uit Cyprus.” Haar duurste kat is Koosje. “Het heeft zevenduizend euro gekost om hem heel te krijgen. Koosje had twisted legs: zijn achterpootjes stonden kruislings langs elkaar. Hij heeft operaties gehad die normaal gesproken nooit plaatsvinden bij katten. Twee studentes uit de buurt hadden hem op een boerderij gevonden en naar een dierenarts gebracht. Die zei dat ze Koosje maar moesten laten inslapen. Er is geen handleiding voor hoe je dat soort beesten moet behandelen. Ik zou het zo fijn vinden als er een kennisbank zou komen voor andere katten die ook twisted legs hebben, dan hoeven dierenartsen niet steeds opnieuw het wiel uit te vinden. Koosje heeft zo veel moeten doorstaan. Dat heb ik hem alleen maar aangedaan omdat hij zo ongelofelijk vrolijk is en heel graag wil. Nu kan hij nog zestien jaar goed leven. Als een kat laat zien dat hij graag wil leven, doe ik er alles aan om ervoor te zorgen dat dat voor elkaar komt. Koosje is maandenlang elke week met mij naar Eersel gegaan, omdat daar zijn chirurg zit. Die had contact gezocht met een gespecialiseerde arts in Engeland die elke week op tv is. Nu loopt Koosje op twee rechte poten.”

Geen tv nodig

Arianne heeft sinds anderhalf jaar een eigen stichting, het Katshuisch, zodat ze de zorg voor haar gehandicapte katten beter kan bekostigen. “Mensen die ons een warm hart toedragen, hebben via mijn site veel geld gedoneerd voor Koosje. Hij is echt een babe magnet: als hij iets nodig heeft, komt iedereen meteen met geld over de brug, dat is niet normaal.” Toen ze elf katten had, ging Arianne op zoek naar een ander huis. “Sommige katten konden de trappen niet op en ze hadden ook een grotere tuin nodig dan mijn kleine binnenstadstuin.” En dus verhuisde ze voor haar katten naar een huis met een fijne tuin buiten de stad, op een voormalig vakantiepark. “Als ik dan op een mooie dag als vandaag zie hoe ze ondanks hun handicap allemaal aan het genieten zijn in de tuin, vind ik dat heerlijk om te zien. Daar geniet ik dan ook weer van. Ze vinden het zo fantastisch hier. Ik ook. Ik ben gelukkig om hier met ze te wonen. Ik heb geen tv nodig, ik kan de hele dag naar ze kijken. Ik krijg zo veel liefde van ze. Ja, ik heb een mooi, rijk leven.”

Niet onderschatten

Ze kiest er bewust voor om voor gehandicapte katten te zorgen. Met die zorg is ze naast haar baan de hele dag bezig: eten geven, opruimen, schoonmaken en dan ook nog vijftien kattenbakken uitmesten. Maar dat heeft ze ervoor over. “Ik wil ervoor zorgen dat zij een mooi leven hebben en onderzoek graag hoe ik ze dat kan bieden. Dat geeft me voldoening. Mensen zeggen weleens dat ze me een engel vinden omdat ik zo veel voor gehandicapte katten doe. Dat is heel fijn om te horen. Zeker omdat ik er best weleens moe van word als ik weer moet dweilen omdat mijn incontinente kat Jolanda weer eens urine is verloren. Maar je doet dit niet als je het zelf niet ook heel fijn vindt om te doen. Het is heerlijk om wakker te worden tussen vijf katten.” Je moet katten trouwens niet onderschatten, vindt ze. “Daarom is het hier ook goed beveiligd rond de tuin, met een hoog hek en stroomdraad, omdat ik weet wat sommigen wel en niet kunnen. Danny, die je daar ziet, is blind – vandaar dat ik ’m Danny Blind heb genoemd. Hij haalt vliegjes uit de lucht en dat doet hij op zijn gehoor. Zo ongelofelijk knap. Katten zijn geen opgevers, het zijn overlevers, ze kunnen zo veel. Als zij het moeilijk hebben, kiezen ze altijd voor zichzelf. Daar kunnen mensen nog wat van leren. Ik ook. Ik ben zo gewend om te zorgen, dat ik ook weleens vergeet om voor mezelf te zorgen.”

Eindelijk verliefd

Dit leven heeft voor een grote verandering gezorgd voor de alleenstaande Arianne. “Ik ben verliefd. Ik was nooit verliefd te krijgen en het was ook jarenlang geen optie voor me omdat ik een jaar of drie geleden alcoholverslaafd was. Dat had een reden: ik heb een moeilijke jeugd gehad en was bang voor relaties. Dat dronk ik allemaal weg. Maar ik was mijn eigen gedrag zat en ben ermee gestopt. Nu ik die moeilijke jaren achter me heb gelaten en verliefd ben, voel ik me als een kind in een snoep winkel. Ik voel me gewoon weer zestien. Het is zo fijn om mezelf aan iemand te kunnen laten zien. Natuurlijk ben ik net als iedereen hartstikke onzeker, het is ook nog heel pril en ik weet ook niet of hij er wel klaar voor is. Maar mocht het verkeerd aflopen, dan heb ik in ieder geval aan deze ervaring mogen ruiken en gaan we verder de boer op. Dit smaakt naar meer. Ik probeer dingen te zien als kansen, en dit zijn wel prachtige kansen.” Haar leven is de afgelopen drie jaar drastisch veranderd. “Maar het centrale punt waren de katten, die waren er altijd. Aan hen heb ik altijd veel steun gehad. Dieren oordelen niet. Ze zullen ook wel iets in me losmaken waardoor ik er zo veel nodig heb. Ik doe dit omdat ik het fijn vind, maar uiteindelijk doe je het toch altijd voor jezelf.”

Rust en ruimte

Hoe ze de toekomst ziet als ze eenmaal een relatie heeft? Simpel: “Ik heb mijn rust en mijn ruimte nodig, dus laten we vooral blijven latten. Voor de liefde zou ik mijn katten nooit in de steek laten. Ik zonder katten: dat gaat niet. Ik zal altijd wel minstens één kat hebben. Maar als ik met pensioen ben en ik minder katten heb, kopen we een camper, gaan we lekker toeren en worden we samen heel gelukkig.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 2020 9.