Arlette (31) vond na drie jaar haar vermiste kat terug

30 november 2022

Nadat Arlettes kat Vladimir in 2017 opeens vermist raakte, deed ze heel erg haar best om hem terug te vinden. Tevergeefs, want Vladimir was nergens te bekennen. Totdat Arlette drie jaar later plotseling werd gebeld door de Dierenambulance. Vladimir was gevonden en leefde nog…

Arlette: “Klein, pluizig en grote blauwe ogen. Zo kan ik Vladimir, een halve Main Coone, het beste omschrijven toen ik hem als kitten mee naar huis nam. Ik kende de mensen van het nestje via via en ik was bij de eerste kennismaking meteen verliefd op hem. Terwijl zijn broertjes en zusjes vrolijk op me afkwamen, was het juist Vladimir die rustig bleef zitten waar hij zat. Pas toen ik op de bank plaats had genomen, kwam hij voorzichtig achter me zitten op de vensterbank. Daar gaf hij me kopjes en nadat ik hem over mijn schouder aaide, ging hij heel lief op mijn hand zitten. Dat was het moment waarop onze liefde begon.”

Over de daken

“Samen woonden we in een klein appartement in Scheveningen. Naarmate Vladimir groter werd, klom hij vaak uit het raam en liep hij over de aangrenzende daken. Op een gegeven moment vond hij voor zichzelf een manier om op straat te komen. Meestal zat hij dan een paar uur later netjes voor de centrale deur te wachten totdat hij weer naar binnen kon komen. Omdat Vladimir al een jaar oud was én gechipt, vertrouwde ik het wel. Hij was zo’n slimme kat.”

Vreselijk verdrietig

“Helaas kwam Vladimir na een half jaar opeens niet meer thuis. Hoe langer het duurde, hoe bezorgder ik werd. En natuurlijk zocht ik hem overal. Dagenlang liep ik door de buurt te rammelen met brokjes. Ook zette ik buiten een kattenbak neer, zodat hij hopelijk de geur van thuis zou ruiken. Maar jammer genoeg leverde het niks op. Net als mijn online zoektocht op Facebook. Niemand had Vladimir gezien en dus moest ik na een aantal weken accepteren dat hij er niet meer thuiskwam. Ik ging er niet vanuit dat hij dood was, maar had ook geen idee waar hij kon zijn. En dat gevoel was vreselijk. Ik was zo verdrietig. Het voelde echt alsof ik mijn kind kwijt was.”

Troostpoes

“Hoe moeilijk het ook was, na een tijdje ging ik verder met mijn leven. Het gemis van Vladimir werd er niet minder op, maar ik vond mijn troost bij mijn andere poes, Wanda. Haar had ik vlak na Vladimir in huis genomen en ze konden goed met elkaar overweg. Of zij Vladimir ook miste, weet ik niet. Ze was sowieso wat rustiger dan hem en was hem niet zichtbaar aan het zoeken ofzo.”

Onverwachts telefoontje

“Ondertussen verhuisde ik met Wanda naar een andere woning. Zo’n drie jaar na Vladimirs vermissing zat ik lekker met haar ’s avonds op de bank toen ik opeens werd gebeld door de Dierenambulance. Een medewerker vertelde dat ze mijn kat hadden gevonden. Verward keek ik naar Wanda. Hoe dan, dacht ik, ze zat toch gewoon naast me? De link naar Vladimir legde ik niet meteen, totdat ik ineens aan hem dacht. Mijn hart ging direct als een razende tekeer. Zou het dan echt? Was het Vladimir?!
Volgens de medewerker van de Dierenambulance ging het inderdaad om Vladimir. Hij was in Den Haag op straat gevonden en zag er niet al te best uit. De man vroeg of ik hem terug wilde. ‘Natuurlijk!’ zei ik gelijk. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken. Omdat het al laat was, spraken we af dat ik de volgende ochtend langs zou komen. Ik kon echt niet wachten.”

Van straat geplukt

“Eenmaal de volgende dag bij de Dierenambulance schrok ik me kapot toen ik Vladimir zag. Hij was zwaar ondervoed en nog maar de helft van de grote kat die hij ooit was. Gelukkig herkende hij me direct en begon hij druk te miauwen. Terwijl ik hem aaide, vertelde de medewerker van de Dierenambulance waar Vladimir al die jaren was geweest. Blijkbaar had hij bij een gezin gewoond van een jongen die Vladimir van straat mee naar huis had genomen, op de dag dat hij vermist raakte. Volgens het gezin dacht hij dat Vladimir geen baasje had en via zijn chip hadden ze mij ook niet kunnen vinden. Ik vond het maar een raar verhaal. De Dierenambulance had mij toch ook via zijn chip gevonden? Waarom was het dat gezin dan niet gelukt?”

Ruim vier kilo lichter

“Volgens de Dierenambulance wilde het gezin graag contact met mij, maar daar wilde ik niet op ingaan. Ik voelde me door hen beroofd van Vladimir en vond ook dat ze niet goed voor hem hadden gezorgd. Ik bedoel maar: Vladimir woog ruim zeven kilo toen hij bij mij woonde en nog maar tweeënhalf kilo toen ik hem weer terugzag. Omdat hij zo ondervoed was, kon hij de eerste weken alleen maar tonijn eten. Ik had zo met hem te doen.”

Moeilijk besluit

“Gelukkig knapte hij met behulp van speciale voeding na een aantal weken weer op. Daarna wende hij langzaamaan opnieuw aan normaal kattenvoer. Ook thuis vond hij zijn plekje weer, maar helaas was de liefde tussen hem en Wanda voorgoed voorbij. Ze waren te veel van elkaar vervreemd en vlogen elkaar meerdere keren in de haren. Daarom besloot ik met pijn in mijn hart om Wanda te verhuizen naar een vriendin van mijn zus. Vladimir afstaan, kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Hij had al zoveel trauma’s opgelopen, ik wilde hem nooit meer kwijt.”

Voorlopig binnen

“Inmiddels gaat het hartstikke goed met hem. Onlangs zijn we verhuisd naar een ander appartement, maar Vladimir buiten laten, durf ik niet meer. Ik geloof best dat hij het kan, maar ik ben veel te bang dat ik hem voor de tweede keer kwijt raak. Iets waar Vladimir het overigens niet mee eens is. Hij heeft zolang buiten geleefd, voor hem is het heel moeilijk om nu alleen maar binnen te zijn. Op den duur zal ik dus wel met een oplossing moeten komen, maar het liefst stel ik dat nog zo lang mogelijk uit.”

Tekst: Renée Brouwer
Fotograaf: privébezit

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.