Astrid: ‘Op mijn dochters bruiloft zit ik thuis’

Tekst: Redactie Vriendin

10 juli 2023

Astrid (56) scheidde tien jaar geleden van Mart en sindsdien wil hij haar niet meer zien. En daarom zal ze niet aanwezig zijn op de bruiloft van hun dochter Fenna. ‘Uit liefde voor mijn kind blijf ik weg.’

Astrid: “Het taartsnijdmoment, het oplaten van witte duiven, het toosten met champagne en de eerste openingsdans van mijn dochter Fenna en haar kersverse man Ivar: ik zal het straks allemaal niet live meemaken. Ook tijdens de receptie, het feest en het driegangen diner ben ik niet aanwezig. Ik kan nog net haar bruidsjurk bewonderen en het jawoord aanhoren en dan ga ik er als een haas vandoor. Vreemd? Ja. Verdrietig? Ook dat. Maar harteloos, zoals veel mensen me noemen, nee dat zeker niet. Juist uit liefde voor mijn kind en omwille van de lieve vrede blijf ik weg, zodat er geen spanningen zijn en ze wel haar vader om zich heen heeft.”

Geen kans meer

“Tien jaar geleden kondigde mijn man Mart aan dat hij wilde scheiden. Hij was verliefd geworden op een ander en wilde met deze vrouw verder. Voor mij kwam het als een shock. Het liep al een tijdje stroever tussen ons, maar we hadden geen enorme ruzies. Het kabbelde, maar dat is niet zo gek na een relatie van bijna dertig jaar. We hadden het meestal wel gezellig, deden vooral leuke dingen met de kinderen. Mart en ik waren ook echte jeugdliefdes. Ik had tot dan toe nooit met een ander gezoend. Ook voor hem was ik lange tijd de enige, totdat hij achter mijn rug vreemdging met een klant bij wie hij een uitbouw had gemaakt.
Na een geheime relatie van negen maanden biechtte hij zijn affaire op en vertelde er meteen bij dat hij wilde scheiden. Ik was er kapot van. Vooral omdat hij ook meteen dezelfde dag zijn koffers pakte om dertig kilometer verderop bij zijn nieuwe vlam in te trekken. Hij weigerde het nog een kans te geven, door bijvoorbeeld samen in huwelijkstherapie te gaan. Hij wilde er niet eens meer verder over praten: hij was smoorverliefd en wilde met die vrouw verder. Punt uit. Met veel moeite pakte ik na een paar weken huilen het leven weer op, samen met onze kinderen van destijds 13 en 10. Zij zouden bij mij blijven wonen en eens in de twee weken een weekend naar hun vader gaan.”

Geldwolf

“Nu zou je verwachten dat mijn ex blij zou zijn dat ik hem geen strobreed in de weg legde om samen te gaan wonen met zijn minnares, maar niets is minder waar. Mart was vreselijk boos op mij. Woedend, omdat ik in zijn ogen, te veel geld van hem eiste aan alimentatie. Mart wilde me afschepen met een klein bedrag per kind. Maar daarmee ben ik niet akkoord gegaan, daar konden de kinderen en ik niet van leven. En het was ook niet eerlijk. Ik had altijd voor de kinderen gezorgd, en ervoor gezorgd dat thuis alles op rolletjes liep, zodat hij zijn klusbedrijfje kon uitbreiden tot een aannemersbedrijf. Ik wilde nu best een baan gaan zoeken, maar ik moest er ook zijn om Fenna en Lion op te vangen. Voor hen was het immers ook een enorme schok. Hun veilige leven was in één klap ontwricht. Gelukkig kon ik in onze huurwoning blijven wonen, maar ik had wel de alimentatie nodig waar we recht op hadden, om rond te kunnen te komen. Ik heb een advocaat ingeschakeld en meer geld voor mezelf en de kinderen geëist én gekregen.
Sindsdien is Mart woedend en wil hij niets meer met me te maken hebben. Ook al hoeft hij inmiddels nog maar twee jaar een klein bedrag aan mij als partneralimentatie over te maken en is hij voor Fenna al van de kinderalimentatie af, hij neemt het mij nog altijd vreselijk kwalijk dat ik ‘hem financieel heb kaalgeplukt’, zoals hij dat zegt. Hij kan het ook niet laten om mij ‘geldwolf’ te noemen bij vrienden en familie.”

Niet boos

“Ik zou inmiddels ook alle reden hebben om boos te zijn op hem, om hoe hij zich gedraagt, maar dat ben ik niet. Ik ben van nature een zachtaardig persoon. Ik vind het hooguit jammer dat hij zo rancuneus is. Als het aan mij had gelegen, hadden we vrienden kunnen blijven en gewoon verjaardagen en feestjes samen gevierd. Ik kan er me zelfs toe zetten om zijn vriendin Loes onder ogen te komen. Het is inmiddels al zo lang geleden. Boos op haar ben ik ook niet geweest. Zij was single toen Mart en zij wat kregen. Niet zij, maar hij ging vreemd.
Maar Mart weigert ondertussen al jarenlang elke vorm van contact met mij. Hij draait gewoon zijn hoofd op om als hij mij ziet en kan het nog steeds niet laten om onaardige dingen over mij te zeggen, ook tegen Fenna en onze zoon Lion. En die ik via hen dan weer te horen krijg. Van die steken onder water als: ‘O, je moeder heeft een hond aangeschaft, kan ze dat wel betalen dan? Van welk geld koopt ze hondenvoer en betaalt ze de hondenbelasting?’ Daarmee suggereert hij dat ik de alimentatie gebruik voor mijn hond, terwijl ik gewoon ook eigen inkomsten heb. Het is niet zo dat ik een golddigger ben die niet werkt en op de bank ligt te niksen van zijn geld. Juist niet. Ik werk gewoon.
Ik maak hem niet zwart bij de kinderen, want ik gun ze een goede band met allebei hun ouders. Ik moedig ze ook aan nog steeds hun vader op te zoeken, ook al hebben ze al lang geen ‘weekendplicht’ meer. Fenna woont inmiddels op zichzelf, maar Lion nog steeds bij mij. Als ik hoor dat hij lelijke dingen over me zegt, haal ik mijn schouders op en zeg verzachtend: ‘Ach je kent je vader, hij moppert wel, maar bedoelt het niet zo slecht’. Ook al weet ik inmiddels dat Mart het wél lelijk bedoelt. Hij kan na al die jaren nog steeds niet over die alimentatiekwestie heen stappen, ook al gaat het hem en Loes financieel hartstikke goed. Samen hebben ze een fijn huis laten bouwen en ze maken veel verre reizen. Zelf ben ik de afgelopen jaren nooit lang op vakantie geweest.”

Wegcijferen

“Dat Mart niks meer met mij te maken wil hebben, levert soms wel ingewikkelde situaties op. Al eerder heb ik mezelf weggecijferd, om gedoe te voorkomen. Bij de diploma-uitreiking van Fenna ben ik achter in de zaal gaan zitten. Mart en Loes zaten zowat op de eerste rij. Ik vond het belangrijk dat Fenna een leuke avond had, dus ik voelde me niet te groot om me op de achtergrond te houden. Maar het was niet leuk. Op de aansluitende borrel wilde ik hem een hand geven, maar hij negeerde mijn uitgestoken hand. Hij negeerde mij überhaupt. Ik ben na één drankje maar vertrokken, om de situatie voor Fenna niet ingewikkelder en pijnlijker te maken dan het al was.
En nu gaat Fenna dus trouwen. Haar bruiloft duurt van twee uur ’s middags tot twaalf uur ’s nachts. Daar is weinig ontsnapping aan. Ik heb daarom gekozen om niet op de bruiloft van mijn dochter aanwezig te zijn. Het enige wat ik doe is het burgerlijk huwelijk bijwonen. Ergens op rij vier of zo, in het stadhuis, naast mijn tante. Lion zal dan met zijn vriendin naast mijn ex en zijn vrouw op de voorste rij zitten. Dat is ook prima.”

Onbegrip

“Ik heb ervoor gekozen om er op de receptie, tijdens het diner en het feest ’s avonds niet bij te zijn. Zodat de sfeer goed blijft. Fenna vindt het heel erg dat ik er niet de hele dag bij ben, maar ze begrijpt wel waarom ik het doe. Ze snapt ook dat dit niet de dag is waarop er ruzie of nare scènes moeten ontstaan. Ze is zelf ook niet mans genoeg om het gesprek hierover met haar vader aan te gaan. Mart weet van mijn besluit en zei tegen Fenna dat hij dat ‘een verstandige keuze van haar moeder vond’. Lion snapt ook waarom ik hiervoor kies. Maar zij zijn de enigen, verder stuit ik op veel onbegrip. De familie van mijn aankomende schoonzoon Ivar, mijn eigen familie, vrienden: íédereen vindt het bezópen dat ik niet aanwezig ben op de mooiste dag uit het leven van mijn kind. Mensen noemen me egoïstisch en zelfs harteloos. Ze snappen niet dat ik vrijwillig mijn plek als moeder van de bruid afsta en zeggen dat als er iemand is die niet welkom zou moeten zijn, het Mart is. Maar dat ben ik niet met hen eens. Een vader heeft ook een grote rol, misschien nog wel een belangrijkere: hij hóórt immers zijn dochter weg te geven.
Natuurlijk doet het pijn deze dag te moeten missen. Ik kan wel stoer zeggen dat het me niks doet, maar dat is onzin. Ik weet dat er straks, als ik op haar trouwdag in mijn eentje thuis zit, de nodige tranen zullen vloeien. Lion heeft beloofd af en toe te videobellen, zodat ik nog wat meekrijg. Maar ondanks mijn verdriet weet ik ook waarvoor ik het doe. Ik wil dolgraag dat het de mooiste dag uit het leven van mijn kind wordt. Als ik dat kan helpen door er zelf niet te zijn, dan doe ik dat met alle liefde.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.