Canva1 2023 08 29t120530.607

Astrid leed aan morbide obesitas: ‘Met 150 kilo was ik een tikkende tijdbom’

Zonder dat ze het doorhad, kreeg Astrid morbide obesitas. Ze werd zó zwaar dat het gevaarlijk was. “De arts zei dat ik dood kon gaan als ik niet zou afvallen.”

Astrid (52): “’Het leven is zwaar, maar ik ben zwaarder,” grapte ik vaak als ik door mijn overgewicht in lastige situaties terecht kwam. Iets ogenschijnlijks normaals als een terrasje pakken was voor mij al een uitdaging omdat mijn billen te breed waren voor de gemiddelde stoel. En als het wel lukte om erop te zitten, dan was ik zenuwachtig of ik er wel uit kon komen. Het kwam weleens voor dat ik opstond met zitting en al. ‘Dat is handig, ik heb zo altijd een stoel bij me,’ zei ik dan vrolijk terwijl de stoel achter me hing. Ik lachte altijd alles weg, maar van binnen kon ik wel janken. Ik kampte met een energietekort, had hoofdpijn, een opgejaagd gevoel en een zwaar gevoel in mijn benen, alsof ze van lood waren.
Vaak kampte ik met schuldgevoelens door mijn gezondheidsproblemen. Ik wenste dat onze zoon Patrick, nu twintig, een fitte moeder had die leuke dingen met hem kon doen. Natuurlijk, mijn man Marcel en ik maakten wel uitstapjes met hem, maar makkelijk ging het nooit. Na een half uur lopen was ik al buiten adem en moest ik gaan zitten om bij te komen. En dan maakte ik me weer zorgen of mijn billen wel in dat stoeltje pasten. Als je lijdt aan morbide obesitas word je als het ware gegijzeld door jezelf. Ik wilde niets liever dan afvallen en wist heel goed wat ik daarvoor nodig was, maar het lukte me maar niet om het gezond eten en sporten vol te houden. Enorm frustrerend! En altijd was ik me bewust van mijn volle lichaam en de beperkingen die ik daardoor had.”

Uitgeput

“Als iedere afvalpoging die je onderneemt eindigt in een mislukking, doet dat wat met je zelfvertrouwen. Op een gegeven moment dacht ik dat bepaalde zaken niet voor mij waren weggelegd. Ik wilde bijvoorbeeld ontzettend graag meedoen aan een hardloopwedstrijd. Als ik mensen zag joggen, wenste ik vurig dat ik een van hen was. Maar met mijn overgewicht was dat onmogelijk, dacht ik. Op mijn zwaarst woog ik honderdvijftig kilo en kon ik niet eens tien minuten wandelen. Nee, ik zou nooit ervaren hoe het is om aan een hardloopwedstrijd mee te doen. En zo waren er talloze zaken waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou meemaken.
Ik hield ontzettend van eten. Een diep verdriet of ongeluk lag hier niet aan ten grondslag. Toen ik na mijn studie vanuit Drenthe in de grote stad kwam wonen en niet veel later een relatie kreeg met mijn man Marcel genoot ik van het leven. En ja, daar hoorde lekker eten bij. We pakten vaak een restaurantje en maakten thuis alles klaar waar we zin in hadden. Groot was de vreugde toen ik zwanger werd van onze zoon Patrick. Heel lang hadden mensen niet door dat ik zwanger was omdat ik zo vol was. Dat maakte de reacties op het blije nieuws vaak ongemakkelijk. ‘Verwacht je écht een kind?’, vroegen ze ongelovig toen ik zes maanden zwanger was. Pas na zeven maanden was het een beetje te zien. De laatste weken van mijn zwangerschap werd ik iedere dag gecontroleerd op zwangerschapsdiabetes. Vanwege mijn obesitas had ik daar meer kans op. Een tijd lang ging het goed, totdat er op de tiende dag na de uitgerekende datum inderdaad te veel eiwit in mijn urine bleek te zitten, een teken van beginnende zwangerschapsvergiftiging. Patrick werd met een spoedkeizersnede gehaald.”

Lichamelijke klachten

“Gelukkig ging alles goed met Patrick, maar zijn eerste dagen kreeg ik weleens een steek van schuldgevoel. Er bestond een kans dat hij diabetes kon ontwikkelen als gevolg van mijn overgewicht tijdens de zwangerschap, werd me verteld. Mijn allergrootste angst was dat Patrick later ook obesitas zou krijgen. Ik gunde hem een makkelijk en gezond leven. Hoewel ik me steeds meer zorgen begon te maken om mijn gezondheid en die van mijn zoon, lukte het me nog steeds niet om af te vallen. Dat geeft wel de ernst van de aandoening weer. Omdat ik het zo lastig vond, stak ik mijn kop in het zand. Heel lang wist ik niet hoe veel ik woog. Met mooie designkleding voor volle vrouwen zag ik er iedere dag leuk uit en wist ik mijn omvang te maskeren.
De ommekeer kwam toen ik tijdens de zoveelste poging om gewicht te verliezen mezelf liet wegen in de sportschool en de instructeur me vertelde dat de weegschaal honderdvijftig kilo aantikte. Ik vond het gewicht zo fors dat ik hem niet geloofde. Maar het was echt waar. Het getal stond echt op het display en als ik eerlijk was, moest ik toegeven dat mijn lichaam leed onder al dat gewicht. Niet alleen was ik snel moe en hield ik veel vocht vast waardoor mijn benen als lood voelden, ik had ook vaak hoofdpijn, een drukkend gevoel achter mijn ogen en continue een opgejaagd gevoel. Alsof ik door iets of iemand achterna werd gezeten, heel naar. Toen ik met deze klachten bij de huisarts kwam, werd de oorzaak snel gevonden. Door mijn overgewicht was mijn bloeddruk torenhoog. De huisarts legde uit dat dit gevaarlijk is en zelfs levensbedreigend. Met zo’n bloeddruk had ik een verhoogde kans op hart- en vaatziekte. Het was verschrikkelijk hard, maar als ik niet zou afvallen zou ik dood kunnen gaan, legde hij uit.”

Levensveranderende keuze

“Ik kon mezelf niet langer voor de gek houden en dat wilde ik ook helemaal niet. Ik voelde dat mijn lichaam een tikkende tijdbom was. Omdat ik werkelijk alles had geprobeerd en het zaak was dat ik snel af zou vallen voor mijn gezondheid kreeg ik vijftien jaar geleden een maagband. Dat is een soort zwembandje dat om je maag wordt geplaatst waardoor je minder kunt eten. Tegenwoordig wordt deze operatie niet meer uitgevoerd omdat het te veel gezondheidsrisico’s oplevert. Ook ik ondervond problemen. Altijd had ik een branderig gevoel in mijn keel door het maagzuur dat omhoog kwam. Ook voelde ik een drukkend gevoel boven mijn buik. Tien jaar lang leefde ik met de ongemakken, maar ik viel wel bijna veertig kilo af. Alles had ik ervoor over om niet meer te lijden aan morbide obesitas.
Toen er een gaatje in mijn slokdarm dreigde te komen door het brandend maagzuur, werd de maagband verwijderd. Omdat ik absoluut niet meer aan wilde komen, nam ik een rigoureus besluit: ik liet mijn maag verkleinen. Mensen die denken dat een maagverkleining een makkelijke manier is om af te vallen, hebben het mis. De prijs die ik ervoor betaal is hoog. Ik moet mijn leven lang vitamines slikken en ik moet blijven oppassen met wat ik eet. Want ook na een maagverkleining kun je aankomen als je je levensstijl niet aanpast. Het is alleen wel een rigoureuze stok achter de deur om gezond te eten en meer te bewegen. Ik had die nodig om te genezen van mijn morbide obesitas, maar ik druk iedereen op het hart om zo’n levensveranderende keuze weloverwogen keuze te maken.
Omdat ik vind dat mensen weet moeten hebben van het eerlijke verhaal geef ik voorlichting via de Obesitas Kliniek. Ik vertel vooral over mijn worstelingen zodat mensen goed weten waar ze aan beginnen. Maar ik vertel ook over veerkracht. Als mens kun je veel meer aan dan je zelf denkt. Je moet alleen wel het lef hebben om in actie te komen en te blijven geloven in je dromen. Omdat ik dit zo’n mooi gegeven vind heb ik twee veren op mijn armen laten tatoeëren.”

Persoonlijke overwinning

“Op mijn linker kuit staat: When the mind says no, the hart says go. Die tattoo liet ik zetten nadat ik mee had gedaan aan de Dam tot Damloop. Wat ik zo graag wilde en waarvan ik dacht dat het niet voor me was weggelegd, namelijk meedoen aan een hardloopwedstrijd, lukte dus toch! Wat was ik trots toen ik mijn nummer 14928 opgeplakt kreeg! Het is super toevallig, maar dat nummer werd mijn eindtijd. In precies 149 minuten en 28 seconden liep ik de ruim zestien kilometer lange tocht. Dat is absoluut geen snelle tijd, maar dat maakt me niet uit. Voor mij is het een persoonlijke overwinning waar ik mijn leven lang trots op zal blijven. Ik zette door, ook toen het niet meer ging.
Twee kilometer voor de finish crashte ik op een terras langs het parcours omdat mijn lichaam op was. Maar een vrouw die toevallig hardloopcoach was, pakte mijn arm. Samen liepen we richting de finish. Omdat het zo lang duurde, waren mijn zoon Patrick en mijn man bezorgd dat ik iets mankeerde. Maar nee, ik bereikte de finish. Het werd gevierd met een omhelzing van mijn man en zoon en een grote bos bloemen.
Ik weeg nu al jaren rond de negentig kilo. Ik voel me fit en gezond en doe er alles aan om zo te blijven. Hardlopen kan ik niet meer. Vanwege een hernia die te laat werd ontdekt, is de zenuw van mijn voet blijvend beschadigd waardoor ik nu een klapvoet heb. Maar ik kan nog veel wel. Boksen bijvoorbeeld, en dat vind ik heerlijk om te doen. Ik heb een lange weg afgelegd, maar ik voel me als herboren. Ook die mijlpaal heb ik laten vastleggen op mijn lichaam. Om je eraan te herinneren dat je als nieuw mens een nieuwe toekomst tegemoet gaat, krijg je van de Obesitas Kliniek een beeldje als je gewicht een jaar stabiel is. Dat beeldje laat een vrouw zien die een obees lichaam van zich afwerpt. Omdat de sculptuur heel belangrijk voor me is, heb ik een tekening ervan op mijn linker onderbeen laten tatoeëren. Zo draag ik alles wat veel voor me betekent mee. De naam van mijn zoon Patrick staat op mijn pols. Ik ben waanzinnig blij dat hij nu een moeder heeft waar hij tegenop kan kijken. Mijn bloeddruk is normaal en mijn conditie fantastisch. Weer of geen weer, ik ga naar buiten om naar bokstraining te gaan. Mijn lichaam is geen tikkende tijdbom meer, maar sterk en gezond.”

Vriendin’s favoriet

Sneller en effectiever afvallen en makkelijker dat hardnekkige buikvet kwijtraken. Dat is waar de Belly Burner waist trainer voor gemaakt is. Met de sauna band om je buik verdubbel je het resultaat van je inspanningen. Voor meer info klik op onderstaande button.

Tekst: Sonja Brekelmans

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.