Au-voetje
13 december 2013
Stefanie houdt er niet van om kinderwoorden te bedenken. Ze leert Adriana gelijk de juiste woorden aan, met soms hele grappige uitspraken tot gevolg.
Stefanie houdt er niet van om kinderwoorden te bedenken. Ze leert Adriana gelijk de juiste woorden aan, met soms hele grappige uitspraken tot gevolg.
Adriana gaat thuis al vaak naar de wc. Dan doet ze zelf haar luier af.
Laatst bleef ze naar zichzelf staan kijken en zei: ‘Meisjes hebben een piemel.’
Een bewust grapje. Ze moest er zelf om lachen.
Als ze vraagt hoe het bij haar heet, zeg ik ‘vagina.’
‘Plasser’ zeg ik ook wel eens, maar dat dekt de lading niet helemaal en een piemel zou je ook ‘plasser’ kunnen noemen.
Nieuwsgierig bekijk ik diverse forums op internet om te lezen hoe andere ouders de geslachtsdelen van hun meisjes noemen.
Veel mensen zeggen ‘poesje’. Dat past niet bij mij. Ik noem een kat vaak al geen poesje meer tegen Adriana, tenzij ik zeker weet dat het geen kater betreft.
Op een discussiesite duidt een moeder mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen zelfs aan met: ‘pielemuis’ en ‘pierelotje’. Ah, nee! Ik krijg jeuk van zulke woorden.
‘Vagina’ is een moeilijk woord, maar Adriana kan ook al ‘bibliotheek’ en ‘kinderboerderij’ zeggen.
Ik houd er niet van om kinderwoorden te bedenken.
Laatst zag ik een moeder haar huilende zoontje troosten. Ze wreef over zijn voetje en vroeg: ‘Heb je een au-voetje?’
Tja, waar zit zo’n voetje?
Ook vind ik het lachwekkend als ouders ‘zichtjes’ zeggen in plaats van ‘voorzichtig’ of ‘drinkjes’ in plaats van ‘drinken’.
Adriana noemt drinken aan de borst ‘didden’. Dat is gewoon een creatief, zelfbedacht woord. Drinken uit een beker noemt ze wel ‘drinken’. Nou ja, het wordt vaak ‘dlinken’, want de letter ‘r’ is nog moeilijk.
Adriana gaat mee naar boven om haar pyjama op te halen. Als we weer naar beneden gaan, springt ze gevaarlijk van de traptreden. ‘Doe je voorzichtig?’ vraag ik. Ik gebruik geen papwoordjes, zoals ‘zichtjes’, maar Adriana zegt ineens: ‘Jij bent irritant’ (het klinkt als ‘illitant’). Ze kijkt mij guitig aan, want ze weet heel goed dat zo’n uitspraak grappig is op haar leeftijd. Ik kan een glimlach dan ook niet onderdrukken, maar mijn verbazing ook niet. Ik sta soms verbluft over het vocabulaire van mijn dochtertje van ruim tweeënhalf jaar. Kinderwoordjes zijn echt niet nodig!
Voordat ik de kans krijg om Adriana een luier om te doen en haar de pyjama aan te trekken, springt ze giechelend van de bank. ‘Pak me dan, als je kan’, zegt ze, terwijl haar oogjes ondeugend twinkelen. Met blote billen rent ze rondjes om de tafel. ‘Blote kont’, zegt ze zelf en dat woord vind ik ook prima.
