Bianca en haar moeder kregen allebei twee keer een herseninfarct

5 december 2023

Bianca (41) en haar moeder Gina (69) kregen allebei een herseninfarct, allebei zelfs twee keer. Hoe akelig ook, het heeft wel hun moeder-dochterband versterkt. “Mijn moeder en ik weten precies van elkaar wat we voelen.”

Vijf jaar geleden ging Bianca op de foto in de Vriendin-studio. We interviewden haar omdat ze op haar 35ste, veel te jong, vlak na elkaar twee herseninfarcten had gehad. Bianca nam haar moeder Gina mee naar de studio, zodat ze er samen een gezellige dag van konden maken. Begin dit jaar stuurde Bianca ons een mailtje. Ze vertelde dat bij haar moeder inmiddels precies hetzelfde was gebeurd. Ook zij had op te jonge leeftijd – ze was 66 – twee herseninfarcten gehad.
Als we Bianca en haar moeder opzoeken, zijn ze op het eerste oog niets veranderd. Maar schijn bedriegt. Als we met een kop koffie aan de keukentafel zitten, komen bij Gina al snel de tranen los. Ze heeft soms moeite om de juiste woorden te vinden, en veel dingen rond haar infarct kan ze zich niet meer herinneren. Dat vindt ze moeilijk. Gina heeft een map met brieven van haar dochter voor zich op tafel liggen. Bianca: “Die brieven heb ik na mijn moeders eerste infarct geschreven, zodat ze later kon lezen wat er allemaal was gebeurd. Ze had die brieven echt nodig, en nog steeds. Zelf is ze bijna drie maanden van haar geheugen kwijt. Ook van haar verblijf in het revalidatiecentrum, waar ze tweeënhalve maand is geweest, weet ze niet veel meer.”
Gina: “Ik lag daar op een kamer met een klok, dat weet ik nog wel. En ik kreeg kaarten en cadeautjes, onder andere een beer.”

Terug naar 2017

We gaan terug in de tijd, naar Bianca’s eigen infarcten. Bianca was in 2017 met haar man Jan-Willem op weg naar een vakantiehuisje in Duitsland toen ze ineens een harde zoemtoon hoorde. Bianca: “Ik dacht eerst dat het de radio was, maar mijn man hoorde niets. Daarna werd ik misselijk en duizelig. Ik heb last van wagenziekte, dus dat leek een logische verklaring. Tot we stopten en ik nog maar moeilijk kon lopen.” Eenmaal terug in de auto moest ze overgeven. Op aanraden van de huisarts, die hij had gebeld, reed Jan-Willem naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Na een scan moest Bianca meteen naar de intensive care. Ze bleek twee herseninfarcten te hebben gehad. Uit verder onderzoek bleek dat die waren veroorzaakt door een aangeboren gaatje in haar hart. Daarvan had ze nooit iets had geweten.
Wat Bianca’s moeder Gina zes jaar geleden voelde toen ze hoorde wat er met haar dochter was gebeurd, weet ze nog goed. Met haar geheugen van vóór haar infarcten is niets mis. “Ik maakte me veel zorgen”, snikt Gina. “Ook al kwam Bianca vrolijk over toen mijn man en ik haar opzochten in Duitsland.” Bianca: “Daar deed ik toen ook wel mijn best voor, haha.” Gina: “Maar je zag niet echt aan haar dat ze die infarcten had gehad.” Bianca: “Dat kwam omdat ik ze in mijn kleine hersenen had gehad.”

Foute boel

Zelf was Bianca thuis toen ze twee jaar geleden hoorde dat haar moeder óók een herseninfarct had gehad: “Het was vrijdagochtend, ik was thuis aan het werk toen mijn broer Martin belde. Hij was toen al een aantal uur met mijn vader in het ziekenhuis. Onze moeder had een beroerte gehad, vertelde Martin. Dat kon een hersenbloeding, herseninfarct of tia zijn, dat was toen nog niet helemaal duidelijk.”
Dat haar moeder weleens hetzelfde kon hebben gehad als Bianca drie jaar daarvoor had gehad, drong op dat moment nog niet tot Bianca door. “Maar wat dit ook was, ik wist meteen dat dit foute boel was. Ze zou snel naar een ander, groter ziekenhuis worden overgebracht om geopereerd te worden. Dat ze zo snel kon worden geopereerd, is achteraf haar redding geweest, want het ging slecht met haar. Ik heb mijn computer afgesloten, mijn man gebeld en mijn beste vriendin. Daarna ben ik half verdoofd op de bank gaan liggen, in afwachting van meer nieuws. Dat duurde lang, wel tot het middaguur. Ik mocht pas ’s avonds naar haar toe. Het was de coronaperiode, er mocht maar één bezoeker tegelijk op de intensive care.
Toen ik haar in het ziekenhuis zag, zag mijn moeder er niet goed uit. Ik was voorbereid op het ergste, maar toch schrok ik erg. Ze sliep, maar op een gegeven moment deed ze haar ogen open. Het was duidelijk dat ze niet registreerde wat ze zag: in haar ogen zag ik een lege blik. Er was geen blijk van herkenning, of dat ze blij was dat ik er was. Ik pakte haar hand onder haar deken. Maar die bleef bewegingloos onder mijn aanraking. Mijn moeder was compleet verlamd. Haar gezicht hing een beetje scheef en ze kon niet praten.”
Gina: “O jee, ook dat nog.” Bianca: “Haar infarct had plaatsgevonden in haar grote hersenen. Die verlammingsverschijnselen heb ik zelf nooit gehad, omdat mijn infarcten in mijn kleine hersenen zaten. Toen ik haar zo in dat IC-bed zag liggen, dacht ik: zij wordt een kasplantje en kan straks niets meer. Dat ze er nu zo bij zit, had ik nooit verwacht.”

Onwel geworden

Wat was er die nacht precies met Gina gebeurd? Ze weet het tót het infarct, op 15 januari 2021, nog precies. “De avond ervoor voelde ik me prima. Er was niets aan de hand, ik voelde ook niets aankomen en ben gewoon gaan slapen. ’s Ochtends om een uur of half vijf moest ik naar het toilet. Toen ik van het toilet afkwam, was alles weg. Toch, Bianca?”
Ze kijkt naar haar dochter. “Ja, vanaf dat moment weet ze niets meer. Mijn moeder is onwel geworden en met een harde klap tegen de badkamerdeur gevallen. Mijn vader werd door die klap gelukkig wakker en heeft 112 gebeld. Mijn ouders wonen in een appartement op één hoog. Weet je nog hoe je naar beneden bent gekomen, mam?” Dat weet Gina het niet meer. Bianca: “De ambulancebroeders hebben haar in een bureaustoel gezet en in de lift gereden. Dat was in die krappe lift handiger dan met een brancard. Ik heb in mijn brieven aan haar geschreven hoe dat ging. Die moet ze soms een paar keer herlezen om echt te onthouden wat ze vergeten is.”

Domme pech

Bianca: “Dat ik hetzelfde had meegemaakt als mijn moeder was natuurlijk vreselijk. Maar op dat moment was het ook fijn. Ik kon mijn vader precies vertellen wat hem te wachten stond, daarin kon ik hem helpen. Een hartonderzoek wordt bijvoorbeeld in Nederland niet standaard uitgevoerd. Bij mij was dat in Duitsland wel gebeurd. Zo is dat gaatje in mijn hart ontdekt. Ik heb erop aangedrongen dat dat onderzoek bij mijn moeder ook zou worden gedaan. Omdat we die ervaring al hadden, kregen we het wat sneller voor elkaar. Gelukkig was met haar hart alles goed. Er is bij mijn moeder geen oorzaak gevonden, ze had gewoon domme pech. Mijn moeder is ook naar hetzelfde revalidatiecentrum geweest als ik waar ik had gelegen. Ze had zelfs dezelfde revalidatiearts.”
Gina kreeg een jaar later helaas weer een herseninfarct. Het was deze keer gelukkig minder heftig. Ze kwam weer terecht in hetzelfde revalidatiecentrum. Bianca: “De artsen zeiden: ‘Ben je daar nou alweer?’ Het was best fijn dat ze er zo luchtig over deden.” Gina: “Dat was ook wel een… hoe moet ik dat nou zeggen? Ik heb normaal gesproken meer woorden, maar nu lukt het even niet. De tweede keer was een goede keer, want ik kon opeens beter praten.” Bianca: “Ja, dat verklaarde de neuroloog vooraf voor onmogelijk, maar dat gebeurde toch echt. Toen ze de eerste keer in het revalidatiecentrum lag, was ik soms een kwartier aan het raden wat ze nou wilde. Maar ja, ik wilde natuurlijk wel dat ze het goed had. Ik weet nog dat ik een keer twintig minuten aan het raden was voordat ik erachter kwam dat ze haar föhn wilde. Met de therapie leerde ze wel beter praten, maar na dat tweede infarct was ze ineens met sprongen vooruitgegaan. Omdat de artsen weer kans op verdere verbetering zagen, kreeg ze opnieuw logopedie. Het is ongelooflijk hoe mijn moeder zich heeft ingezet om beter te spreken. Ik weet nu echt wel van wie ik mijn doorzettingsvermogen heb. Ze heeft nog steeds afasie, maar door de therapieën en doordat ze bijna dagelijks thuis oefent, heeft zij haar spraak erg weten te verbeteren.”

Geen verklaring

Met Gina gaat het inmiddels goed, zegt ze. “Ik kan praten en kan thuis van alles doen, ook al heb ik vaak pijn in mijn benen. Ik vind het alleen jammer dat mijn creativiteit weg is sinds ik mijn infarcten heb gehad. Ik schilderde en tekende graag. Maar als ik nu een leeg schilderdoek voor me heb, heb ik geen enkel idee wat ik zal maken. Dat vind ik jammer.”
Ook met Bianca gaat het redelijk. “Al ben ik inmiddels wel voor vijftig procent afgekeurd. Het gaat goed, zolang ik me rustig houd. Maar ik ben snel moe, heb last van concentratiestoornissen en heb vaak een onrustig gevoel in mijn benen. Ik werkte als letselschadejurist, maar dat werk kan ik niet meer doen. Nu werk ik drie dagen per week bij een verzekeraar als casemanager re-integratie.”
Dat Gina en Bianca allebei twee herseninfarcten kregen, beide op jonge leeftijd, konden de artsen niet verklaren. Bianca: “Ze vonden het interessant. Toen dacht ik meteen: het is niet goed als de artsen je interessant vinden.” Bianca en Gina schaterlachen. Bang dat ze nog een keer een herseninfarct krijgen, zijn ze niet. Bianca: “We zijn helemaal binnenstebuiten gekeerd. In principe hebben we nu net zoveel kans op een infarct als ieder ander. En die kans is klein.”
Dat ze beide een herseninfarct hebben gehad, heeft hun moeder-dochterband versterkt en hechter gemaakt, zegt Bianca. “Jan-Willem weet wat ik heb meegemaakt, hij was erbij toen ik mijn infarcten kreeg. Maar mijn moeder en ik weten precies van elkaar wat we voelen. Dat is fijn.”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.