Bianca: ‘Ons huwelijk strandde door mijn kinderwens’
25 september 2023
Het huwelijk van Bianca (31) strandde twee jaar geleden, ondanks dat zij en haar ex-man Maarten stapel op elkaar zijn. ’Hij wil absoluut geen nageslacht en mijn kinderwens is gewoon te sterk.’
“Mijn 89-jarige oma begrijpt er na twee jaar nog steeds niets van: “Jij en Maarten hebben géén slaande ruzie en jullie vinden elkaar nog steeds aardig, aantrekkelijk en interessant. Jullie zijn zelfs nog steeds elkaars beste vrienden. Waarom zijn jullie dan in vredesnaam gaan scheiden?” Natuurlijk weet mijn oma de reden wel. Die weet ze heel goed. Maar daar heeft ze haar oplossing voor: “Maarten moet niet zo moeilijk doen. In mijn tijd dacht je helemaal niet na over het krijgen van kinderen. Die kwamen er gewoon. En als je ze niet kon krijgen, accepteerde je dat het Gods wil was of je ging je ze adopteren.
Ik snap dat mijn oma dit zegt. Zij is van een geheel andere generatie. Maar gelukkig is het geen 1950 meer, een tijd waarin alles je overkwam en je nauwelijks een eigen inbreng had. Ik zeg niet dat het leven nu maakbaar is, maar je kunt wel jouw wensen aangeven en die van jouw partner respecteren. Want net zoals ik geen concessies kon doen door ongewild kinderloos te blijven, kon ik ook niet verlangen van mijn ex dat hij maar even zijn idealen voor mij opzij zette. Als we allebei gelukkig wilden worden, was een scheiding de enige oplossing. Hoe verdrietig ook.”
Een man vol idealen
“Mijn ex-man Maarten heeft zich sinds zijn vroeg jeugd ingezet voor het milieu en klimaat. Hij maakte zich veel zorgen over onze planeet en de toekomst. Toen wij net verkering kregen, was hij 22 en ik 20. Zijn lidmaatschappen van Greenpeace en Milieudefensie en zijn activistische karakter maakten hem in mijn ogen heel aantrekkelijk. Ik houd van wereldverbeteraars.
Maarten zette zich actief in voor een betere wereld en kwam op voor zijn overtuigingen. Hij demonstreerde op het Malieveld en zat in allerlei protestgroepjes. Maarten at al veganistisch voordat het een trend werd. In zijn vrije tijd ruimde hij vrijwillig plastic troep op aan de Nederlandse kust en stranden in het buitenland. En hij leefde heel bewust. Zo is hij dol op reizen, maar hij vindt dat hij maar maximaal één keer per jaar een vliegreis mag maken en dan plant hij er ook nog wat bomen in Afrika voor terug, via een website. Eén keer per jaar gaat hij dan naar het buitenland. Dat varieert van Bali tot Griekenland, en meestal met een goed doel erbij. Hij bezoekt een bepaald dierenproject en combineert dat met ontspanning. Ik ben een aantal keer met hem meegegaan en het waren echt fantastische reizen.
Maar om aan te geven hoe hij is: hij is daar heel straight in. Toen mijn ouders ons vier jaar terug uitnodigden voor een gratis tripje Ibiza, sloeg hij dat beleefd af. Mijn ouders waren veertig jaar getrouwd en hadden een huis gehuurd waar Maarten en ik en mijn broer en zijn gezin ook konden verblijven. Het zou de tweede vliegreis betekenen voor Maarten en dat wilde hij niet. Dus ik ging zonder hem. Dat kun je vreemd vinden, net als mijn familie, zelf vond ik het wel mooi.”
Volle overtuiging
“In totaal zijn we negen jaar samen en zeven jaar getrouwd geweest. We hebben echt van elkaar genoten. Van het uren buiten wandelen in de natuur, de vele gesprekken en met een dekentje en goed boek op de bank tegen elkaar aan liggen. Ik ben echt in de volle overtuiging dat we ‘tot in den dood’ bij elkaar zouden blijven. Maarten was mijn grote liefde en zal dat altijd blijven. Dat gold andersom ook.
Daar deden onze verschillen niets aan af. We waren wel allebei grote dieren- en natuurliefhebbers en voelden ons betrokken bij het klimaat, maar ik ben nooit zo streng in de leer geweest als Maarten. Ik heb geen harde limiet op mijn vliegreizen. Ik eet ook heus nog wel – biologisch – vlees en draag ook gewoon leren kleding. Dat kon ook. Maarten is wat dat betreft heel chill, hij legt zijn geloof niet aan een ander op. Zelfs niet aan de vrouw met wie hij samenleeft. Hij legde de grens bij het klaarmaken: dat weigerde hij. Maar we konden gewoon samen aan tafel zitten. Hij met een pompoenschotel, ik met een beterleven-biefstukje.”
Bos als compensatie
“Ook over onze gedachten over kinderen zaten we niet op één lijn. Toen we een relatie kregen, wist ik dat Maarten kinderen als grote milieuvervuilers zag. En dat hij het egoïstisch vond als je nog meer kinderen op deze planeet zou zetten. Maar ik schaarde dat onder het idealistische idee van een jonge twintiger. Ik hoopte dat hij daar later in zou veranderen. Dat hij bij de geboorte van een kind ter compensatie een half bos zou kunnen laten planten, net als bij de vliegreizen. En dat we de baby dan afbreekbare luiers zouden geven en zo.
Ik zeg het misschien wat grappend en ik wil hem niet belachelijk maken, maar ik hoopte echt dat hij daarin zou veranderen. Voor mezelf heb ik altijd geweten dat ik wel kinderen wilde. Het hoefde echt geen elftal te worden, maar één of twee vond en vind ik wel erg leuk. Carrière maken of een leuke baan prima, maar je eigen vlees en bloed zien opgroeien, lijkt mij het mooist wat er is. Ik denk dat het een soort vrouwelijke oerdrang is.
Ik ben daar naar Maarten alleen nooit heel uitgesproken over geweest. Ik weet niet goed waarom. Misschien omdat ik hoopte dat als ik er niet te veel aandacht aan gaf, hij vanzelf zou meegaan op het moment dat mijn eierstokken echt zouden rammelen. Toen we trouwden hebben we het kort gehad over hoe we ons leven samen voor ons zagen. In dat van Maarten kwam een boerderij voor met allemaal zelf verbouwde groenten en kassen, fruitbomen en overal vrij rondlopende dieren. En dan dacht ik er altijd stiekem een klein meisje of jongetje met rubber laarzen bij. Achteraf natuurlijk naïef dat ik nooit duidelijker ben geweest in mijn wens, want ik had beter moeten weten. Maarten is geen man die makkelijk afstapt van zijn standpunt.”
Instant nesteldrang
“Die boerderij hebben we nooit gekocht, daarvoor ontbrak het geld. Maar op onze eigen manier zijn Maarten en ik wel groen bezig geweest met een moestuintje en regenton waarin we regenwater opvingen om de kamerplanten water te geven en de wc door te trekken. Kleine stapjes, riepen we altijd.
Er is ook geen kind in regenlaarsjes gekomen, al groeide mijn verlangen ernaar sterk. Drie jaar geleden werd mijn broer vader en werd ik tante van neefje Lio. Vanaf het moment dat ik dat kleine babytje in mijn handen kreeg, had ik instant ‘nesteldrang’ en kon ik alleen nog maar fantaseren over een eigen baby. Toen ben ik ook serieus het gesprek aangegaan met Maarten. Hoe stond hij nú tegenover een kind? Maar Maarten bleef net zo stellig als toen ik hem net leerde kennen. Nee is nee. Wat ik ook zei en hoeveel voorbeelden ik ook gaf van hoe leuk kinderen konden zijn, en dat je ze ook op kon voeden met veel liefde en zorg voor de planeet, hij wilde niet bijdragen aan de – in zijn ogen – afgang van de wereld. Hoezeer hij me het moederschap ook gunde.
Daarop heb ik van alles geprobeerd om mijn focus te veranderen. Als ik aan Maarten vroeg of hij wilde nadenken over een leven mét, moest ik minstens nadenken over een leven zónder kinderen. Voor hetzelfde geld kon ik ze niet krijgen. Ik ben heel bewust op zoek gegaan naar een nieuwe hobby. Ik volgde een Italiaanse kookcursus. Ik nam een maandabonnement op de bioscoop en bekeek tientallen soorten films en ik meldde me aan in de bibliotheek als vrijwilliger om boeken voor te lezen. Maar ik werd alleen maar versterkt in mijn wens: ik wilde een hobby, ik wilde een baby!”
Niet zeuren
“Uiteindelijk kwamen Maarten en ik tot de pijnlijke, maar volwassen conclusie dat we dan beter uit elkaar konden gaan. De enig juiste oplossing, want hij wilde immers niet naar mij toekomen en ik niet naar hem. Maar dat is tegelijkertijd ongelofelijk verdrietig en moeilijk. Niet alleen voor onszelf, ook voor onze omgeving. Bijna niemand begreep het. We kregen iedere keer dezelfde verbaasde en heftige reacties: vooral mijn kennissen en vrienden zeiden dat hij niet zo moest zeuren en gewoon toegeven aan mij. Hij zou automatisch van het kind houden als het er was, zo werkte de natuur. Eén vriendin beweerde zelfs dat ik Maarten erin moest luizen. ‘Stiekem de pil vergeten, dan kan hij niet meer terug’. De andere kant – veelal van Maartens vrienden – vond dat ik ‘maar een hondje moest nemen’ als ik wilde zorgen en moederen. Of me inzetten voor goede dieren- en milieudoelen. Maar vrijwel iedereen vond dat onze liefde voor elkaar genoeg moest zijn om getrouwd te blijven.
Die liefde was er volop, nog steeds. Maar wij wisten dat we elkaar moesten loslaten om gelukkig te kunnen worden. Dat klinkt heel cliché, maar in ons geval is dat echt zo. Ik moest verder zonder Maarten, want ik wilde niets liever worden dan moeder worden. Ik kon me gewoon geen leven zonder kinderen voorstellen. En dat wil ik ook niet.”
Kinderdeadline
“Het is verdrietig om te scheiden, je huis te verkopen en verdelen en afscheid van elkaar te nemen terwijl je elkaar dus wel leuk vind. Nog steeds zijn Maarten en ik de beste vrienden. Maarten kookt eens per week een heerlijke plantaardige maaltijd voor mij en nog altijd is er die sparkel als we elkaar zien. Ik moet me soms inhouden om niet met hem te gaan zoenen of knuffelen, die aantrekkingskracht is nooit verdwenen. Ook bij hem niet. Hij zucht vaak dat hij me zo’n fantastisch mooie vrouw vindt en dat er niemand is met wie hij liever praat dan met mij. Wellicht is het verstandig binnenkort toch met deze etentjes te stoppen. We maken het alleen maar moeilijker voor elkaar.
Maarten heeft geen nieuwe relatie. Hij heeft ook maar weinig behoefte aan een andere vrouw. Bij hem zit er ook geen deadline op. Hij kan bij wijze spreken over tien jaar nog iemand ontmoeten voor de rest van zijn leven. Die tijd heb ik niet. Ik ben nu 31, ik wil maximaal binnen nu en drie jaar zwanger zijn. Dus dat geeft druk een levenspartner uit te zoeken. Ik wil het absoluut niet in mijn eentje doen en wil ook niet zeggen: nou ja, dan maar met hem. Het moet zijn met iemand die ik erg leuk vind, ik hoef geen spermadonor.
Ik heb twee hengels uitgegooid: ik sta op een officiële datingsite en op Tinder. Op beide profielen heb ik in koeienletters vermeld: heeft grote kinderwens. Het kan maar meteen duidelijk zijn voor een potentiële nieuwe liefde hoe ik hier insta. Ik wil nooit meer in een situatie terecht komen dat ik zo verliefd op iemand wordt zonder dat ik weet of hij ook kinderen wil. De liefde van mijn leven heb ik al gehad, ik zoek nu alleen nog een grote liefde met grote kinderwens.”
Tip van de redactie
In dit boek laat Eveline Jurry zien dat je positief uit een scheiding kunt komen. Een scheiding is bijzonder ingrijpend. Voor jezelf, voor je kinderen, familie en vrienden. ‘Positief Scheiden’ zijn twee woorden die totaal met elkaar in tegenspraak lijken te zijn. Toch kán het en dit boek laat je zien hoe je het doet. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Je wordt weer gelukkig
Tekst: Joan Makenbach.
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
