Bianca: ‘Ik heb mezelf die abortus nooit vergeven’

19 december 2023

Het was de moeilijkste beslissing die Bianca (39) ooit moest nemen, maar toch koos ze voor abortus. Een paar jaar later moest haar baarmoeder worden verwijderd. “Ik dacht: dit is mijn straf. Omdat ik toen koos voor een abortus, blijf ik nu voor altijd kinderloos.”

Bianca: “Ik kon het niet geloven toen de huisarts zei dat de test overduidelijk was. Ik was zwanger. Zwanger? Maar daar was ik helemaal niet mee bezig! En daar kwam bij: er was altijd tegen me gezegd dat het voor mij onmogelijk was zomaar zwanger te raken. Dat kon niet, met mijn lichamelijke klachten. Ik had al jarenlang erg veel last van endometriose. Normaal gesproken hoort je baarmoederslijmvlies alleen in je baarmoeder te zitten. Bij endometriose is dat niet zo. Dan zit het daarbuiten, op je eierstokken, eileiders, in je buikvlies. Soms zelfs op je blaas en darmen. Dat zorgt voor veel pijn en kan heftige verklevingen in je buik veroorzaken. Omdat ik een ernstige vorm van endometriose had, met veel verklevingen in mijn buik, zat een kans op een natuurlijke zwangerschap er volgens mijn arts niet in.”

Geen stabiele relatie

“Mijn gevoel over de zwangerschap was dubbel. Heel mijn leven had ik mezelf voorgesteld als moeder. Anderen zeiden het ook altijd tegen me: ‘Jij bent echt een moedertje.’ Ik wilde ooit graag kinderen. Maar tot die tijd was het er niet van gekomen. Ik was wel getrouwd geweest, maar in dat huwelijk was ik nog helemaal niet aan kinderen toe. Ik was pas 23 toen ik trouwde, vond mezelf nog veel te jong en wilde me concentreren op andere dingen, zoals mijn carrière. Dat huwelijk sneuvelde na een paar jaar en in de jaren die we samen waren, hadden we geen kinderen gekregen. Nu was ik wél zwanger, tegen alle verwachtingen in, maar had ik geen stabiele relatie. Ik wilde graag samen zijn met hem, maar mijn vriend twijfelde voortdurend. We konden niet goed mét en niet goed zónder elkaar. Soms was het uit, en dan ging het weer weken goed. Elke keer als onze relatie serieuze vormen aannam, trok hij zich terug. Wanneer ik begon over samenwonen bijvoorbeeld, kreeg hij het Spaans benauwd. Uiteindelijk kocht ik een eigen flatje en besloot ik dat ik niet langer op hem wilde wachten. Het flatje was koud en klein. Maar het was wel van mij. Ik was er trots op.

In eerste instantie dacht ik helemaal niet aan een zwangerschap toen mijn menstruatie uitbleef. Dat gebeurde zo vaak, door de endometriose. Er zat geen enkele regelmaat in mijn cyclus. Soms was ik weken achter elkaar ongesteld, dan weer een lange periode niet. Het waren de mensen om me heen, collega’s vooral, die zeiden: ‘Weet je zeker dat je niet zwanger bent?’ Ze zagen het aan me, zeiden ze. Mijn huid zag er anders uit en mijn haar glansde. Ik moest erom lachen, maar het bleef wel door mijn hoofd spoken. Op een avond zei ik tegen mijn vriend: ‘Iedereen vraagt of ik zwanger ben, wat denk jij?’ Ik had verwacht dat hij het weg zou wuiven, net als ik. Maar hij gaf ook aan dat ik er anders uitzag. Toen heb ik meteen een test gedaan. Eerst thuis, maar die test was heel onduidelijk. De volgende dag bij de huisarts bleek iedereen gelijk te hebben. Ik was zwanger.”

Lees ook: Marja (46): ‘Ik wilde nooit kinderen, maar nu heb ik spijt’

Pijn in mijn hart

“Mijn vriend trok meteen zijn handen ervan af. ‘Als je dit wilt, doe je het maar alleen’, zei hij. Ik voelde me zo in de steek gelaten. Al had ik het ook wel verwacht. Dit was hoe onze relatie ging. Als het op verantwoordelijkheid nemen aankwam, was hij er niet voor me. Huilend ben ik naar mijn moeder gegaan. Ik was boos op hem. En zo verdrietig. Ik wist totaal niet wat ik moest doen. Ik woonde in een piepklein huisje, werkte fulltime en stond er helemaal alleen voor.

Daar kwam bij: mijn gezondheid liet te wensen over. Sinds een paar maanden had ik trombose. Daar kreeg ik ontzettend zware medicijnen tegen, die ik nog steeds slikte. Dat kon toch niet goed zijn tijdens een zwangerschap? Mijn moeder bleef heel rustig. Ze luisterde naar me, troostte me en zei dat ik met mijn arts moest gaan praten voordat ik een beslissing zou nemen.

Dat heb ik diezelfde week gedaan. Ik bleek inmiddels acht weken zwanger. De arts was heel duidelijk. Hij kon me niet garanderen dat dit kindje gezond ter wereld zou komen, door de medicijnen die ik slikte. Ik moest goed weten waar ik aan begon, volgens hem. Ook mijn moeder was eerlijk tegen me. Kon ik dit wel aan? In een klein huis waar ik niet eens een centrale verwarming had? Zou ik voor een kind kunnen zorgen dat misschien wel gehandicapt zou zijn, als ik ook nog fulltime moest werken om mijn hoofd boven water te houden? Ik stond er helemaal alleen voor, dat was wel duidelijk. Als ik alles bij elkaar optelde, kon ik maar voor één ding kiezen: een abortus. Met pijn in mijn hart heb ik dat gedaan.”

Zo emotioneel

“Ik heb van mijn vriend geëist dat hij meeging naar de abortuskliniek. Ik was vreselijk verdrietig en vond dat hij dat moest weten, moest zien. Ik heb om een roesje gevraagd, omdat ik niet bewust wilde meemaken wat er gebeurde. Na die dag heb ik mijn vriend de deur uitgezet. Ik wilde hem nooit meer zien. Ik heb mijn abortus nooit aan de grote klok gehangen. Wel heb ik er veel met mijn moeder over gepraat. Ik wist dat het de juiste keuze was, maar het heeft echt een tijd geduurd voordat ik het een plek kon geven. Extra pijnlijk was het dat precies op dat moment een goede vriendin zwanger was. Ik durfde haar niet te vertellen dat ik in verwachting was en dat ik had besloten mijn baby weg te laten halen. Het had haar drie IVF-pogingen gekost om zwanger te raken. Dat stond zo in contrast met de keuzes die ik had gemaakt. Die kraamvisite was ontzettend heftig. Ook voor haar, want ze begreep er niks van dat ik zo emotioneel was. En ik kon het niet over mijn hart verkrijgen het haar uit te leggen.”

Lief en begripvol

“Twee jaar later kreeg ik een nieuwe relatie met Paul. Een ontzettend lieve man, het voelde meteen goed met hem. Hij was, net als ik, eerder getrouwd geweest maar had ook geen kinderen. Hij is van huis uit gelovig. Ik vond het moeilijk hem over mijn abortus te vertellen, maar gelukkig reageerde hij heel lief en begripvol. Zo kwam bij ons het onderwerp kinderen ter sprake. Want ik wilde ze nog steeds heel graag. Hij gelukkig ook. Maar juist op dat moment speelde mijn endometriose heel erg op. Ik had veel pijn in mijn buik en was minstens 26 dagen van de maand ongesteld. Van mijn weerstand was niets over, ik voelde me voortdurend ziek en lamlendig.

Mijn gynaecoloog, bij wie ik vanwege de endometriose al jaren onder behandeling was, zei tegen me dat er nog maar één optie was voor mijn problemen: een baarmoederverwijdering. Ik was pas 32 jaar, eigenlijk veel te jong voor zo’n heftige maatregel. Maar mijn klachten waren zo ernstig dat het de enige optie bleek. Mijn arts opperde nog om eerst te proberen zwanger te raken, maar gaf ook meteen toe dat die kans nihil was. En hoe dan verder? Ik had voortdurend last van bloedingen, van een eisprong was niet eens sprake. Ik was er graag voor gegaan, maar het had geen enkele zin.

Paul stond er anders in. Hij vond het ook verdrietig dat we samen geen kinderen zouden krijgen, maar mijn gezondheid ging voor hem boven alles. En hoe moeilijk ik het ook vond om hierin een beslissing te nemen, ik wist dat hij gelijk had. Ik had geen sociaal leven meer omdat ik nergens fut voor had. Werken ging amper nog omdat ik me elke dag zo slecht voelde.”

Afscheid nemen

“Uiteindelijk heb ik samen met hem de knoop doorgehakt en ervoor gekozen mijn baarmoeder weg te laten halen. Het was een zware operatie, lichamelijk en geestelijk. Ik kwam meteen in de overgang met alle klachten die daarbij horen: stemmingswisselingen, opvliegers, urineverlies, mijn libido ging naar beneden… Eigenlijk was het enige positieve dat ik meteen geen bloedverlies meer had. Ook geestelijk had ik last van de operatie. Ik dacht: dit is mijn straf. Vanwege mijn abortus. Zelfs nu, zes jaar later, denk ik dat nog steeds weleens. Je baarmoeder laten verwijderen, dat voelt voor mij als afscheid nemen van je hele vrouw-zijn. Ik was nu voor de rest van leven ongewenst kinderloos. Ik vond het heel heftig. Na de operatie hebben Paul en ik het nog wel gehad over adoptie. Maar de meeste adoptielanden accepteerden het niet dat we allebei voor de tweede keer getrouwd waren. Zelfs dat was onhaalbaar. Dat was het moment waarop ik echt mijn kinderwens moest laten varen.”

Geluk met een randje

“Een jaar na de operatie zijn Paul en ik getrouwd. Het was het bewijs van onze liefde voor elkaar. Soms vroegen mensen aan me: ‘Wil hij nu nog wel met je trouwen?’ Zo’n ongelofelijke vraag vond ik dat. Waarom denken mensen dat? Omdat ik nu geen kinderen meer kan krijgen? Wij hebben echt ja tegen elkaar gezegd, we zijn niet getrouwd om een gezin te stichten, maar omdat we van elkaar houden. Voordat mijn baarmoeder werd verwijderd, heb ik het zelf ook wel een keer tegen hem gezegd, hoor. ‘Als je echt kinderen wilt, kun je nu nog gaan.’ Maar Paul bleef. Echte liefde.

Paul en ik genieten van het leven. We doen veel leuke dingen. Dat kan natuurlijk ook, want we hebben alleen elkaar om rekening mee te houden. Dat zijn een heel klein beetje de voordelen van geen kinderen hebben. Dat je spontaan uit eten kunt, vakantiebestemmingen kunt uitzoeken wanneer je maar wilt. Ik ben gelukkig, heus. Maar diep vanbinnen heb ik mezelf mijn abortus niet vergeven. Achteraf bleek het mijn enige kans op een kind. Het lukt me aardig om dat gevoel naar de achtergrond te drukken. Maar soms, als iemand uit mijn omgeving zwanger is, of als ik het zoontje van mijn vriendin zie die nu net zo oud is als mijn zoon of dochter zou zijn geweest, doet dat ontzettend veel pijn. En laatst, toen ik iemand ontmoette die net weduwnaar was geworden, dacht ik: wat als er iets met Paul gebeurt? Dan ben ik helemaal alleen. Ik probeer het beste van het leven te maken. Maar spijt van mijn abortus zal ik altijd houden. Ik denk niet dat er een moment komt dat ik dat helemaal los kan laten.”

Tip van de redactie

Waar help je vrouwen en partners echt mee? Wat kun je doen, ook als de abortus langer geleden was? Een abortus kan veel impact hebben op de vrouw, haar relatie, haar werk, haar gezin, haar gezondheid. Ook jaren later nog. Begeleiding na een afgebroken zwangerschap of abortus biedt vele ervaringsverhalen, checklists en tips. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Lees ook: Mandy: ‘Ik heb zo’n spijt van mijn sterilisatie’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.