Bianca: ‘Ook míjn vriend stuurde dickpics naar andere vrouwen’

9 oktober 2023

Bianca (44) was zes jaar samen met Mitchell (40), die een obsessieve drang naar seks had. “Hij had de broer van Jeroen Rietbergen kunnen zijn.”

Bianca: “Nog steeds ben ik bang dat er ineens een appje binnenkomt of een vrouw aan de deur staat die zegt: ‘Weet je wel wat jouw vriend uitspookt? Dat hij dickpics stuurt?’ Zelfs nu, drie jaar later, heb ik nachtmerries over zulke bekentenissen van vreemde vrouwen. Ook al is de man in kwestie allang uit mijn leven, de pijn en de angst zijn gebleven. Ik volg zelfs EMDR-traumatherapie en ben bezig met het verwerken van wat mijn therapeute het schrik-plaatje noemt: de onverwachte, ­heftige boodschappen die ik op mijn telefoon ontving. De rel rondom The voice komt bij mij heel hard ­binnen. Zo herkenbaar, die geslepen Jeroen Rietbergen. Dat doet pijn. Hij had de broer van mijn ex ­kunnen zijn.”

Echt heel knap

“Negen jaar geleden leerde ik ­Mitchell kennen via Tinder. Ik was een gescheiden single moeder op zoek naar een vaste relatie. Mitchell was een van de eerste mannen die reageerde en die ik niet wegswipete. Heel eerlijk: ik viel voor zijn knappe uiterlijk. Hij leek met zijn helblauwe ogen een beetje op de Amerikaanse acteur Bradley Cooper. In het echt was hij nog knapper en bovendien zeer attent. Op onze eerste date nam hij bloemen en bonbons voor me mee. Ook in zijn berichtjes was hij complimenteus. Ik grapte tegen mijn vriendinnen dat hij me met boter en suiker inpakte.
Zes jaar zijn we samen geweest. We hebben nooit officieel samen­gewoond, maar waren bijna altijd bij elkaar. Alleen op donderdag sliep hij standaard in zijn eigen flat, dan was zijn zestienjarige zoon bij hem. Als we samen waren, hadden we het fantastisch. We konden uren vrijen. Hij was een zeer attente minnaar, die gek was op knuffelen maar ook op lekker netflixen op de bank met kaarsjes en een glaasje wijn, of samen koken en lang ­tafelen. Ik genoot van zijn gezelschap. Hij gaf me het idee dat ik meer was dan alleen moeder. Overdag was ik altijd druk met werk, de kinderen en mijn ­ouders, maar als we samen waren, voelde ik me weer jong en onbezorgd.
Maar als ik eerlijk ben, zijn er wel altijd rode vlaggen ­geweest. Zo deed hij heel spastisch met zijn telefoon. Die stond altijd op trillen en hij nam ’m zelfs mee naar de wc. Hij kreeg ook de hele dag en avond appjes. ­Volgens hem berichten van collega’s of ­klanten. Hij is ict’er bij een groot bedrijf en moest altijd paraat staan. Op zich logisch, maar ik vond het wel vreemd dat die berichten dag en nacht kwamen. Ook als we op vakantie waren. ‘Kun je geen out of office aanzetten?’ vroeg ik weleens. Nee, dat kon niet, want dat hoorde volgens hem bij zijn functie. Er was niemand anders die kon wat hij kon. Ook zegde hij regelmatig op het laatst af voor het avondeten en kwam laat thuis. Overwerk, zei hij. Nu denk ik: best raar. Maar op dat moment accepteerde ik het gewoon allemaal.”

Waarom zo stiekem?

“De eerste keer dat ik echt iets verontrustends ontdekte, was na ongeveer een jaar. Op zolder stond een oude pc van mij, waarop Mitchell vaak, als ik vroeg naar bed ging, nog wat werkte. Op een avond wilde ik hem ­verrassen, trok een leuk setje aan en sloop de trap op. Tot mijn ontsteltenis trof ik hem aan met zijn broek op zijn knieën, masturberend. Op het scherm stond vette porno op en ondertussen chatte hij met een of andere griet. Dat zag ik nog net, voordat hij het scherm ­geschrokken wegklikte. Wat er dan door je heengaat, kan ik bijna niet omschrijven. Ik begon te huilen en was erg gekwetst. Later werd ik boos: waarom keek hij porno en waarom stiekem? Als hij dat wilde, had hij het toch kunnen zeggen?
Mitchell biechtte met horten en stoten op dat hij al jaren een seks- en pornoverslaving had. Hij had een obsessieve drang naar seks en zei drie keer per dag te masturberen. Zelfs op de wc, als ik in de kamer was. Of in de auto, ­onder zijn jas. Ook al hadden we die ochtend samen nog gevreeën. Ik had er nooit iets van gemerkt. Ik wist ook niet goed wat een seksverslaving was. Later hoorde ik dat het net zoiets is als verslaafd zijn aan drank of drugs en dat je daar niet zomaar vanaf komt.
Mitchell leek bijna blij te zijn dat ik het nu wist. Hij wilde er graag vanaf en beloofde hulp te gaan zoeken. Hij legde zijn probleem voor aan zijn huisarts en kreeg een verwijzing naar een verslavingskliniek. Ik wilde hem niet laten vallen en zag het als een ziekte. Ik was vooral blij dat hij in therapie ging.
Hij deed zijn best. Hij blokkeerde alle pornosites op zijn computers en voerde gesprekken met een speciale psycholoog. Die leerde hem kijken naar zijn emoties en gedrag. Veel had te maken met verwaarlozing in zijn jeugd. Hij vertelde thuis over wat hij had besproken in therapie. Hij maakte snel progressie. Ik had alle vertrouwen in de toekomst.
Lang ging het ook supergoed tussen ons. Mitchell beweerde dat hij nooit meer masturbeerde en geen obsessies meer had. Hij had zich aangesloten bij een lotgenotengroep en ging trouw naar die bijeenkomsten. ­Vergeleken met hen was hij maar een licht geval, vertelde hij. Dat gaf me hoop.
Maar geleidelijk aan veranderde hij. Hij sliep steeds vaker een nacht in zijn eigen flat. Mijn zoons werden ouder en gingen in het weekend niet meer zo vroeg naar bed. Mitchell vond de tv-programma’s die zij ­keken vervelend en stelde voor pas tegen tien uur ’s avonds naar mij te komen, als mijn zoons op bed ­lagen. Maar regelmatig appte hij net ervoor: Schat, ik ben zo moe, ik kom morgenochtend lekker koffiedrinken bij je. Ik vond dat jammer. Ik had hem het liefst tegen me aan in bed. Maar als hij zondagochtend binnenstapte, was hij liever dan lief en maakten we uitstapjes met mijn ­gezin. Dan gingen we wandelen in het bos of naar een pretpark.”

Rare appjes

“Het laatste jaar van onze relatie ­gebeurden er echt vreemde en nare dingen. Zo had ik op Marktplaats een account met mijn voor- en ­achternaam en telefoonnummer. Mijn naam komt niet vaak voor, dus ik was makkelijk vindbaar. Ik vind dat niet meer dan normaal: het doet makkelijker en eerlijker ­zaken. Maar toen ik een zwart jurkje te koop aanbood, kreeg ik ineens een rare reactie op mijn advertentie. Iets van: Vindt je vriend dat niet sexy genoeg? Ik liet het aan Mitchell lezen en hij raadde me aan direct mijn ­advertentie te verwijderen. Volgens hem was het een of andere gek. Mij leek diegene blokkeren en aangeven bij Marktplaats genoeg, maar ik moest mijn hele account weghalen, vond Mitchell.
Niet veel later kreeg ik een sms met de vraag of ik mijn vriend wel vertrouwde. Mitchell zei dat ik waarschijnlijk te maken had met ­dezelfde gek, die mijn nummer had opgeslagen. Ik moest het contact maar blokkeren en verwijderen. De dagen erna werd ik continu ­gebeld door een anoniem nummer. Vanwege het Marktplaats-contact adviseerde Mitchell me niet op te nemen. Maar ik voelde me best bedreigd hierdoor. Wat moest die persoon van mij?
Michel zei dat ik waarschijnlijk met een stalker te maken had. Had ik misschien ruzie gemaakt met ­iemand op mijn werk? Ik kon ­niemand bedenken. Ik werk in de kinderopvang en heb met niemand ruzie. Mitchell stelde me gerust: geen aandacht aan besteden, dan gaat het zo over. Maar ik vond het naar, omdat de telefoontjes bleven doorgaan. Twee keer nam ik wel op en bleef het stil aan de andere kant, terwijl ik wel ademhaling hoorde. Dat vond ik nog gekker.”

Ontboezemingen

“Een week na deze anonieme telefoontjes en vage berichten kreeg ik ineens een explicieter appje. Van een vrouwelijke collega van Mitchell. Ze beweerde dat zij een relatie met hem had. Ze beschreef hoe ze de avond ervoor in zijn armen had gelegen en zei dat hij stapelgek op haar was.
Ik wist me geen raad met haar ­bericht. Het kwam binnen op een avond dat ik Mitchell niet kon bereiken. Mijn hart ging als een razende tekeer. Even dacht ik nog dat het een misselijke grap was. Maar toen ik mijn beste vriendin alles liet lezen, barstte ze in huilen uit: zij had al langer het gevoel dat Mitchell me niet trouw was. Ze had hem een keer betrapt met een andere vrouw, hand in hand lopend in de stad. Ze had er een slecht gevoel bij, maar wilde mij niet onnodig ongerust maken.
Uiteraard heb ik Mitchell geconfronteerd met het appje. Hij ontkende alles. Ze was een op macht beluste vrouw die hem steeds uitlokte en eropuit was om hem uit het ­bedrijf te krijgen, beweerde hij. Hoe onwaarschijnlijk ook, ik geloofde hem. Ik wilde niets liever, want dan hoefde ik geen pijn te voelen.
Maar toen kwamen er meer berichten vol vreselijke ­ontboezemingen. Er stond zelfs een keer iemand te ­bonzen op de deur. Ik deed niet open, maar voelde me heel onveilig. Er waren uiteindelijk een stuk of zes, ­zeven vrouwen die me waarschuwden voor Mitchell. Dat hij niet de man was die ik dacht dat hij was. Dat hij vreemdging, constant op jacht was, vrouwen lastigviel en zelfs foto’s van zijn geslacht, dickpics dus, stuurde om een reactie uit te lokken.”

Eén grote leugen

“Ik kon het niet langer ontkennen of afdoen als kwaadspreken. Huilend dwong ik Mitchell de waarheid te ­vertellen. Pas na dagen gaf hij toe dat hij te ver was ­gegaan. Hij noemde het een terugval in zijn seks­verslaving en een midlifecrisis. Hij werd ouder en vond het moeilijk om afscheid te nemen van het vrije leven. Hij was stapelgek op mij, zei hij, maar genoot van het flirten. Hij wilde me niet kwijt. Die vrouwen betekenden niks voor hem, bleef hij volhouden.
Met pijn in mijn hart heb ik onze relatie verbroken. Niet omdat ik niet meer van hem hield, maar omdat ik mezelf wilde beschermen. Deze man zou waarschijnlijk nooit veranderen. Dit was niet ‘een keer zoenen met een collega’, dit was stelselmatig. Ik ontdekte nu ook dat er vrouwen op donderdagavond bij hem hadden geslapen. En dat eeuwige geapp, dat was al die jaren met allerlei verschillende vrouwen. Eigenlijk was onze hele relatie een grote leugen geweest.
Ik dacht toen nog stoer: even ­uithuilen, opstaan en weer door. Maar zo werkt dat niet. Na een jaar had ik nog nachtmerries en flashbacks en liep ik in de ziektewet. Ik had professionele hulp nodig om weer goed te kunnen functioneren. Na gesprekken met een psycholoog bleek ik zo getraumatiseerd, dat ik die EMDR-therapie nodig had.
Samen met mijn therapeut probeer ik nu het gedrag van Mitchell en dat van mezelf te verwerken. Ik wilde hem en onze relatie zó graag geloven, dat het ten koste ging van mijn ­eigenwaarde.”

Oprecht lullig

“In de media wordt Linda de Mol nu hard aangepakt. Mensen zeggen dat ze geweten móét hebben wat haar vriend precies uitspookte. Dan denk ik: misschien, maar je hebt ­weten en wéten. Ik wist ook dat ­Mitchell seksverslaafd was, maar ik dacht dat hij was genezen omdat hij hulp had gezocht.
Ik heb enorm met Linda te doen. Onze verhalen zijn anders, maar ­allebei bleken we te maken te hebben met een seksverslaafde man. Maar Linda is daarnaast nog eens een publiek figuur. Haar verhaal ligt op straat, terwijl ik het in de anonimiteit kan verwerken. Ik vind het een goede zet van Linda dat ze hem eruit gegooid heeft, want dat is vaak de enige oplossing.
De vrouwen die mij appten, dachten allemaal dat Mitchell hen leuk vond. Ze hoopten dat hij bij mij weg zou gaan. Maar ook nadat het tussen ons uit was, ging hij niet naar hen toe. Het flirten, aantrekken en afstoten was een spel voor hem. Dat vind ik oprecht lullig voor de vrouwen die hij voorloog. We zijn uiteindelijk ­allemaal slachtoffer.”

Tekst: Joan Makenbach
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.