Bieke is bewust alleenstaande moeder van drie kinderen

8 juni 2023

Al heel jong weet Bieke (31): ik ben gemaakt voor het moederschap. Ze wacht niet tot de juiste man op haar pad komt, maar besluit bewust alleenstaande ouder te worden. Via een anonieme donor wordt ze moeder van Emmanuel (3) en tweeling Luca en Emelia en (1,5). ‘Ze hebben maar één ouder, maar krijgen liefde voor twee’.

Bieke: “Zo lang ik me kan herinneren, wil ik al moeder worden. Als puber ging ik af en toe babysitten, en als ik met mijn vriendin Femke ging winkelen, dan liepen we ook altijd een babywinkel in om naar alle schattige kleertjes en spulletjes te kijken. We zeiden toen al lachend tegen elkaar: ‘Als we later niemand hebben om een kind mee te krijgen, dan doen we het zelf wel.’”
Terwijl Bieke vertelt over haar keuze om alleen moeder te worden, zitten Emmanuel, Luca en Emelia net aan tafel voor het middageten. De tweeling heeft waterpokken en voelt zich niet lekker. “Ze zijn al de hele ochtend aan het huilen.” Bieke vertelt onverstoorbaar door: “Ik ben gemaakt om mama te zijn, dat merk ik aan alles. Ik werk vier dagen per week op kantoor en doe dat graag, maar de meeste energie krijg ik van samenzijn met mijn kinderen. Ik voel me rijk en gelukkig als ik met ze aan tafel zit of zie hoe ze samen aan het spelen zijn. Dat maakt me zo trots.”
Bieke is 24 als ze besluit voor het alleenstaand moederschap te gaan. Ze heeft dan al een eigen huisje gekocht en een vaste baan. “Ik had een paar relaties gehad, maar niet iets serieus. Toen ik me realiseerde dat ik niet op zoek was naar een partner maar naar een vader voor mijn toekomstige kinderen, besloot ik niet langer te wachten met het krijgen van kinderen. Dat leek me geen goede start van een relatie.” In België, waar Bieke woont, komen vrouwen vanaf 25 jaar in aanmerking voor KID, kunstmatige inseminatie met behulp van donorsperma. In sommige ziekenhuizen is de minimumleeftijd 30 jaar. “Na een aantal gesprekken met de psycholoog in het ziekenhuis werd ik geschikt bevonden. Op mijn jonge leeftijd was dat uitzonderlijk, maar ik heb in die gesprekken laten merken dat ik er goed over had nagedacht en dat ik er klaar voor was.”

Anonieme donor

Bieke krijgt, vlak nadat ze groen licht heeft van het ziekenhuis, de kans om aan een drietal internationale missverkiezingen mee te doen. Al met al zorgt dit ervoor dat haar plan om zwanger te worden, twee jaar opschuift. Vlak voor haar 27e verjaardag start ze met haar fertiliteitstraject. In België is anonieme donorconceptie nog altijd de norm, in tegenstelling tot Nederland waar dit sinds 2004 verboden. “Ik weet dat de donor een Deen is, omdat in België een tekort aan donoren is. Ik weet ook dat er gematcht wordt met een donor met dezelfde oog- en haarkleur, zodat het kind zo veel mogelijk op de moeder lijkt, en voor de veiligheid is ook de bloedgroep hetzelfde. Verder weet ik niks. Ik had ook kunnen kiezen voor een niet-anonieme donor, maar dat was een paar duizend euro duurder. Ik heb daar enorm over getwijfeld, omdat het me wel fijn leek om bepaalde kenmerken en interesses te weten. De kinderen zouden die gegevens pas op hun achttiende krijgen. Ik hoop dat er tegen die tijd meer mogelijk is op het gebied van zoeken via DNA-databanken en dat ze er met mijn steun achter kunnen komen wie de vader is. Ik verzamel nu al websites en informatie zodat ik ze kan helpen in die zoektocht. Als ze wat ouder zijn, wil ik ook zeker met ze naar Denemarken om te laten zien waar een deel van hun roots liggen.”
Zwanger worden via KID is een medisch traject. Op de eerste dag van de menstruatie wordt een follikelmeting gedaan. Bieke spuit hormonen bij om de eisprong op te wekken. En op de dag dat haar eisprong is, gaat ze naar het ziekenhuis voor de inseminatie. “Na afloop moest ik tien minuten met mijn benen omhoog blijven liggen. Dat waren tien heel lange minuten, waarin mijn gedachten alle kanten op gingen. Heb ik de juiste keuze gemaakt? Gaat het me wel lukken alleen? Maar toen ik eenmaal weer buiten stond, was die twijfel over. De eerste poging mislukte. Ik was daar erg verdrietig over. Juist dat verdriet maakte dat ik extra sterk voelde dat dit was wat ik wilde. Gelukkig was het bij de volgende poging raak. Na twee weken testte ik positief. Ik was zo gelukkig, dat ik het aan twee goede vriendinnen heb verteld. Met twaalf weken heb ik het ook aan mijn familie en vrienden vertelt. Ik verraste ze met een uitnodiging voor een gender reveal party. En eigenlijk iedereen, ook de mensen die het niet hadden zien aankomen, zagen me dit wel doen. Ik heb geen rare reacties gehad.”

Niet alleen bevallen

“Ik had een superzwangerschap. Toch vond ik het niet echt leuk om zwanger te zijn. Dat was best raar, juist omdat dit mijn grootste wens was. Toen ik de baby eenmaal voelde trappelen, vond ik dat wel fijn, maar vooral omdat het een bevestiging was dat de baby dan oké was.” Alle bezoeken aan de gynaecoloog doet Bieke alleen. “Ik heb er geen moment moeite mee gehad dat ik zonder partner in de wachtkamer zat, maar bevallen wilde ik niet alleen doen. Daarom heb ik mijn vriendin Femke gevraagd om erbij te zijn. Ze is vroedvrouw in opleiding en ik ken haar al sinds we 16 zijn. Ik wist dat ze mij de steun zou kunnen geven die ik nodig had.”
Op paasmaandag 2020 wordt Bieke ’s morgens om vijf uur wakker in een nat bed. Haar vliezen zijn gebroken. “Mijn bevalling duurde uiteindelijk tot kwart voor één ’s nachts. Femke was al die tijd bij me en hield mijn hand vast als er een wee opkwam. Dat was alles wat ik nodig had. Ik was zo blij toen Emmanuel er eindelijk was. Na de geboorte heeft hij twee uur bij me gelegen. Het voelde goed en ik voelde wel liefde, maar ik had niet direct moedergevoelens, dat heeft moeten groeien. Dat heeft me verrast, omdat ik zo bewust moeder wilde worden. Het moment dat Femke na een paar uur naar huis ging en ik alleen achterbleef, was ook wel even confronterend. In verband met corona mochten de dagen erna ook geen familie en vrienden op bezoek komen in het ziekenhuis. Ik wilde zo graag vieren dat ik moeder was geworden. Daar heb ik het wel moeilijk mee gehad.
Vier dagen na de bevalling ben ik met Emmanuel naar huis gereden. Mijn moeder had de dagen dat ik in het ziekenhuis was op mijn hondje gepast, maar thuiskomen wilde ik alleen doen. Ik wilde in alle rust aan elkaar wennen. De rest van de kraamtijd heeft mijn moeder me geholpen en gesteund. Ze kwam iedere dag een paar uurtjes. Vooral tijdens het avondeten was dat handig. Emmanuel was geen moeilijke baby, maar hij wilde wel constant bij me zijn. Normaal gesproken zou een partner de baby af en toe even overnemen. Bij mij deed mijn moeder dit. Ze zorgde ervoor dat ik even rustig kon eten.”

Paniek

Met de komst van Emmanuel is Biekes geluk compleet. Ze gaat na haar verlof weer fulltime aan het werk op kantoor en geniet met volle teugen van haar zoon. “Een tijdlang heb ik gedacht: het is goed zo. Maar toen Emmanuel bijna een jaar oud was, kreeg ik toch het gevoel dat een broer of zus voor hem wel leuk zou zijn. Er was nog plaats in mijn hart over voor een tweede kind. Ik wilde dat alleen als dit kind dezelfde vader zou krijgen en gelukkig was dat nog mogelijk. Ik besloot voor drie pogingen te gaan en het lot te laten beslissen. Bij de derde poging was ik zwanger.
Door de medicatie die ik moest spuiten om de eisprong op te wekken, wist ik op voorhand dat er meerdere eitjes zouden rijpen en de kans op een tweeling erin zat. Ik hoopte dat er één eitje bevrucht zou worden en bij de achtwekenecho zag de gynaecoloog in eerste instantie ook maar één embryo. Op het moment dat er twéé hartjes bleken te kloppen, raakte ik wel even in paniek. Hoe moest ik dit doen in mijn eentje? Gek genoeg maakte ik me er vooral druk om dat ik een andere auto zou moeten kopen. Toen ik ontdekte dat ik toch drie kinderen op een veilige manier zou kunnen vervoeren in mijn autootje, werd ik weer rustig. Nu ik dat had opgelost, zou ik de andere uitdagingen ook kunnen oplossen. Naar mijn moeder appte ik: Beter twee kloppende hartjes dan geen één, en zo voelde ik dat ook echt.”

Aandacht verdelen

Met 38 weken komen Luca en Emelia ter wereld met een geplande keizersnee. “De kraamtijd was een stuk drukker met drie kinderen in huis. Wat ik heb moeten leren en wat ik mentaal echt zwaar vind, is de kinderen laten huilen als ik bezig ben met een van de anderen. Dat druist tegen mijn gevoel in, maar het kan niet anders. Ik moet mijn aandacht continu verdelen. De lastige fases kan ik met niemand delen. Ik blijf meestal rustig. Mijn moeder zegt weleens: ‘Jij kunt zoveel verdragen.’ Maar op sommige dagen lukt me dat niet. De tweeling heeft momenteel waterpokken en vanmorgen hebben ze de hele tijd gehuild. Ik kan op zo’n moment niet tegen een partner zeggen: ‘Neem jij ze even over.’
Als het mij soms even teveel is, zorg ik ervoor dat de kinderen veilig liggen in de woonkamer en ga zelf even naar de gang. Vanmorgen heb ik daar vijf minuten gezeten en me afgesloten voor alles om me heen. Daarna kon ik er weer tegenaan. Anderen zeggen soms: ‘Wat knap hoe je het allemaal doet’. Maar ik kan niet zoveel met zo’n compliment. Ik heb bewust gekozen om het moederschap alleen aan te gaan. Dat is heel anders dan wanneer je aan kinderen begint met een partner en er vervolgens alleen voor komt te staan. Ik kan me voorstellen dat dat veel moeilijker is.
Leuke momenten en mijlpalen van de kinderen vier ik met mijn moeder of ik stuur de peettantes een foto. Ik deel mijn trots ook via mijn insta account @ourgingerlifestyle. Het is voor mij een stok achter de deur om mooie foto’s van mijn kindjes te maken en ons leven op een mooie manier vast te leggen. Een man in mijn leven mis ik op dit moment niet. Er is zeker wel ruimte voor, als ik de juiste tegenkom. Als ik voor altijd alleen blijf, dan is dat spijtig maar oké. Ik ben perfect gelukkig met mijn drie kinderen. Ze hebben dan misschien maar één ouder, maar krijgen liefde voor twee.”

Tekst: Nathalie van der Brug

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.