11 lezeressen over dat bijzondere moment met hun huisdier

3 december 2024

Het zijn momenten om nooit te vergeten. Lezeressen over die gedenkwaardige gebeurtenis met hun huisdier. 

‘Ik heb tranen met tuiten gehuild van opluchting’

Carla (59): “Vijf jaar geleden liep ik ‘s avonds rond elf uur het laatste rondje met ons dwergkeesje Jules. Het laatste stukje mocht hij loslopen, maar eenmaal bij de voordeur kwam hij maar niet. Jules was spoorloos. We hebben urenlang hysterisch naar hem gezocht. Ten einde raad hebben we de dierenambulance gebeld en zij hielpen ons met het plaatsen van oproepjes op social media. Ondertussen bleven we zoeken en flyeren. We kregen hulp van tal van vrijwilligers.
In de middag werden we gebeld door een vrouw die vreesde dat ze onze hond na haar nachtdienst gekocht had, via Marktplaats. ‘Hij was voor m’n dochter, ik heb er al mijn vakantiegeld aan gespendeerd’, zei ze. Ik had meteen sterk het gevoel dat ze het Marktplaats-verhaal verzon, dat ze hem had gevonden en in een opwelling had meegenomen. Ik voelde zo veel woede, maar ik bleef kalm, want ik wilde voorkomen dat ze ophing en we Jules nooit meer terug zouden zien. Uiteindelijk was ze bereid hem terug te geven. We wisselden gegevens uit en wij reden naar haar toe. We hebben Jules van haar overgenomen; ik was zo blij hem weer in mijn armen te hebben – ik heb tranen met tuiten gehuild van opluchting. Jules is inmiddels bijna vijftien jaar en leeft in reservetijd. Hij is een superlieve trouwe kameraad, met een behoorlijk ontvoerings-avontuur op z’n naam.”

‘Het werkte troostend als ze bovenop me kwam liggen’

Maureen (49): “Onze poes Feesje is er altijd voor me geweest. Ik ben chronisch ziek en heb een zware depressie gehad. Dat leek ze aan te voelen. Als ik me niet goed voelde en somber was, kwam ze bovenop me liggen en dat werkte zo troostend. Feesje is nog niet zo lang geleden op veertienjarige leeftijd overleden. Al jaren wilde ik een tattoo van haar, die is er nu gekomen. Ik ben nog flink in de rouw, maar het is fijn haar op een manier toch voor altijd bij me te hebben.”

‘In een opwelling zei ik dat ze wel bij mij mocht blijven’

Shanna (40): “Ik was een half jaar geleden in Spanje, waar ik vaker kom voor mijn werk. Op weg naar de luchthaven stopte ik bij een afvalpunt om nog even wat zakjes afval te droppen. Daar trof ik een vrouw met een kitten in haar handen. ‘Deze zat hier gisteren ook al. Wat moet ik doen? Ik kan haar niet meenemen’, zei ze, ietwat wanhopig. In een opwelling zei ik dat ze wel bij mij mocht blijven. ‘Zou je alleen tot ik weer terug ben in Spanje een paar dagen voor haar willen zorgen?’ vroeg ik de vrouw. Dat wilde ze doen.
Op de luchthaven ontdekte ik dat ik mijn vlucht had gemist, ik had een verkeerde vertrektijd genoteerd. Ik ben teruggegaan naar mijn hotel, maar heb eerst de kitten opgehaald. Vanaf dat moment is ze bij me. Ik had al wel eerder een tweede kat overwogen, maar de kat die ik al had is niet zo sociaal. Het universum had andere plannen. Ach, mijn hart is er groot genoeg voor…”

‘We vormden met z’n drietjes een gezin’

Tara (41): “We kregen Timber in de periode dat ik net ziek was, ik had borstkanker. We wilden altijd al een hond, maar waren er altijd te druk voor. Nu Wouter thuis werkte en ik door mijn ziekte niet kon werken, zou het wel kunnen. Op een braderie zagen we een Drentse patrijs voor een standje staan. ‘Dat is een leuke hond’, zeiden we allebei. Bij ons in het dorp bleek er een nestje te zijn. Een teken, dat moest wel! ‘Zullen we kijken?’ stelde Wouter voor. Dan weet je: kijken is ook kopen. Timber betekende álles voor me. Door hem bleef ik wandelen. Hij kwam altijd lekker bij me liggen. En als ik weer eens opgenomen was voor een operatie, was Timber Wouters steun. We hebben zo veel bijzondere momenten met deze hond beleefd, ook toen de kanker voor de tweede en derde keer terugkwam. We vormden met z’n drietjes een gezin. Timber gaf onvoorwaardelijke mentale steun. Twee maanden geleden is hij overleden. Aan kanker… We missen hem ontzettend, de leegte is groot. Voor ons was hij geen gewone hond, verre van.”

‘Toby leerde mij vergeven’

Katinka (67): “Mijn kat Toby leerde mij, door een bijzondere gebeurtenis die we samen deelden, vergeven. Ik had hem – hij zat in z’n kattentas –  van mijn fiets laten vallen en vond dat zo erg, dat hem voortdurend aaide en steeds ‘sorry, sorry’ zei. Maar Toby bleef de hele middag boos op me. Hij at niet, spinde niet en draaide zijn rug naar me toe. Hij leek wel een ziek vogeltje. Ik wist niet wat ik moest doen, tot het opeens tot me doordrong wat dit echt voor hem had betekend. Ik ben naast hem gaan zitten, zonder hem te aaien en ik zei recht uit mijn hart en diep doorvoeld dat het me speet dat ik zo roekeloos met hem om was gegaan. Meteen klaarde hij op. Toby sprong van de bank, ging meteen eten en klom vervolgens luid spinnend naast me. Op dat moment wist ik: dit is écht vergeven. Het is me altijd bijgebleven en het heeft zelfs mede geleid tot mijn huidige werk: ik lees aura’s van dieren.”

‘Ineens kwam er een libelle op het dekentje zitten’

Eva (27): “Drie jaar geleden hebben wij, op dierendag, afscheid genomen van onze hond Loebas. Loebas was een bruine labrador en is bijna dertien jaar geworden. Die dag hebben mijn zusje en ik vrij genomen en zijn we de hele dag op campingmatrasjes bij Loebas in de tuin in de zon gaan liggen. We hebben met hem geknuffeld, we hebben eindeloos gehuild en Loebas nog echt verwend. Het was zo verdrietig. Je wil het beste voor je hond, maar doe je het ook echt goed?
In de middag kwam er ineens een libelle op het dekentje waar wij onder lagen zitten. Het beestje bleef best een tijdje zitten, heel bijzonder. Voor mij en mijn zusje was dat een teken dat het goed was zo. Nog steeds kan ik huilen omdat ik onze hond zo mis. Maar ik ben dankbaar dat we de laatste momenten zo met elkaar hebben kunnen delen.”

‘Na een jaar en negen maanden was ze gevonden’

Margeet (54): “We zouden bijna gaan verhuizen en daarom hadden we besloten onze katten binnen te houden. Op een avond waren we naar een vriendin die op sterven lag. Van slag kwamen we thuis. Ik opende de voordeur en Marley vloog de deur uit. Ik wist meteen: dit is niet goed. Ik werk in de PR en had me ooit voorgenomen: Marley gaat beroemd worden. Nou, dat is gelukt. Op de Facebook-pagina die ik voor haar vermissing aanmaakte, kwamen 50.000 views. Ze was een beroemdheid in Rotterdam-Zuid, maar bleef vermist.
De tijd van verhuizen brak aan. Vreselijk vond ik het om het huis waar we Marley kwijt waren geraakt te moeten achterlaten. Ik voelde dat ze nog leefde. Een jaar en negen maanden na de vermissing werden we door het dierenziekenhuis gebeld. Marley was zwaar verwaarloosd gevonden. We zijn meteen naar haar toe gegaan en zagen dat ze niet meer te redden was. In tranen hebben we met de hele familie afscheid van haar genomen. Het was een absolute nachtmerrie, maar ook zeker een troost dat we bij haar waren toen ze overleed.”

‘Ik vloog naar Turkije om haar zelf op te halen’

Catelijne (55): “Ik wilde altijd al een hond, maar mijn eerste hond schafte ik pas vier jaar geleden met mijn partner Otto aan. Het werd Lila, een golden doodle. Over een tweede hond hebben we het nooit gehad, tot ik bij toeval via een moeder van het schoolplein op een website van een Turks asiel terechtkwam. Die moeder had haar leuke hondje daar ook vandaan. En daar stond ze: Flo. Ik had meteen zo’n goed gevoel bij haar. Ik stuurde de foto door naar Otto. ‘Doen!’ was zijn reactie. ‘Die hoort bij ons.’
Het zou nog even duren voor ze naar Nederland zou komen en het geduld om dat af te wachten, had ik niet. Ik ben naar Turkije gevlogen en heb haar daar opgehaald. Het was geweldig om haar in het echt te zien. Ik was zó blij. Inmiddels is Flo anderhalf jaar bij ons. Lila en Flo vlogen elkaar nog net niet om de nek toen ze elkaar voor het eerst zagen, wat vrij uniek is. Wat Otto destijds meteen al zei: Flo hoort echt bij ons.”

‘Ik zag ze samen aan één bot knagen’

Rianne (50): “Wij hebben onze hond Boef geadopteerd uit Spanje. We wilden een teckel, maar geen pup en daar was Boef. Maar Boef was eenzaam. Dat merkten we doordat hij verlatingsangst had. Hij was niet happy. Ik overtuigde mijn man en zoon dat we dan maar beter een tweede hondje konden nemen. Via via kwam ik in 2017 in contact met een opvangasiel in Oekraïne. Billy was letterlijk weggegooid, bij het vuilnis. Ik voelde dat deze hond er voor ons was, maar natuurlijk blijft zoiets een gok. Wat als ze elkaar niet leuk zouden vinden? Billy maakte een lange reis naar Nederland en het leek meteen te klikken tussen de hondjes. Tot ze allebei een bot kregen en Billy begon te grommen. ‘Dit gaat niet gebeuren’, heb ik streng gezegd. Dat werd snel opgepikt. De volgende dag zag ik ze samen aan één bot knagen. Dat was zo’n bijzonder moment. Boef en Billy zijn sindsdien beste vrienden. Twee pootjes op een buik, ze slapen zelfs op elkaar…”

‘Het lijkt wel alsof hij over me waakt’

Barbara (47): “Doris heeft mij zo’n zes jaar geleden uitgekozen. Hij was van de buurvrouw, maar hij kwam steeds bij mij binnenlopen. Toen de buurvrouw ging verhuizen, vroeg ze of Doris niet bij mij mocht blijven. Ik vond dat prima. En toen scheurde op een nacht mijn aorta… Doris week niet van mijn zijde. Ook toen de hulpdiensten binnenkwamen, wilde hij maar niet bij mij vandaan. Hij klom op me, zat naast me en hij heeft zelfs in de koffer van de arts gezeten.
In de tijd dat ik in het ziekenhuis lag, liep Doris steeds naar mijn moeder en tante, die naast mij wonen. Hij leek mij echt te zoeken. Toen mijn moeder mij in het ziekenhuis opbelde en Doris mijn stem hoorde, zette hij zijn beide pootjes op mijn moeders schoot. Hij herkende mijn stem. Daarop nam ik me voor om niet naar een revalidatiecentrum te gaan, ik wilde weer naar Doris. Ik heb in mijn leven veel katten gehad, maar Doris is wel heel speciaal. Het lijkt wel alsof hij over me waakt. Als ik lig te slapen, tikt hij regelmatig even tegen mijn hand aan om te kijken of ik nog wel leef. En hij ligt altijd bij me, zo lief.”

‘Bieke is de reden dat ik leef’

Sandra (40): “Ik wachtte al anderhalf jaar op een hulphond, toen ik in 2019 eindelijk het telefoontje kreeg dat er een match was. Ik heb als militair verpleegkundige in Afghanistan gewerkt en daar PTSS aan overgehouden. Mijn leven was zwart-wit geworden, maar vanaf het moment dat ik Bieke voor het eerst ontmoette en zij tegen me opsprong en we elkaar ‘omhelsden’, werd alles weer ingekleurd. Bieke is de reden dat ik leef. Ik kom weer buiten, ik ben zelfs weer aan het studeren. Door mijn hulphond heb ik weer toekomstperspectief.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.