9x bizarre buren: ‘Ik zag een enorm paardenhoofd boven de schutting’

21 oktober 2024

Buren, je moet er een beetje geluk mee hebben. Het kunnen je beste vrienden worden, óf je buurvrouw koppelt doodleuk je man aan een vriendin, de buurman stuurt ongevraagde selfies of het buurhuis blijkt vol zweepjes en schommels te hangen.

‘Ik zag een enorm paardenhoofd boven de schutting uitsteken’

Fleur (39): “Een tijdje terug stond ik de was op te vouwen, toen ik uit het raam in de tuin van de buren een paar huizen verderop keek. In een flits dacht ik een paard te zien. We wonen in een normaal rijtjeshuis met niet al te grote tuinen, dus dat is best raar. Toen ik weer keek, zag ik niks meer. Ik belde mijn man op. ‘Bas, ik dacht net een paard in de tuin van de buren te zien’, zei ik. Ik was serieus bang dat ik gek was geworden. Op dat moment hoorde ik gehinnik en toen ik weer keek, zag ik een enorme paardenhoofd boven de schutting uitsteken. Het bleek dat de buurman een nieuwe vriendin had. Zij had een eigen paard en kwam wat bij hem drinken blijkbaar…”

‘Hij stuurt selfies vanaf zijn strandfeestje’

Valerie (41): “Mijn buurman – getrouwd en drie kleine kinderen – bracht mij op de avond dat ik hier kwam wonen en mijn man even niet thuis was een dure fles wijn ter verwelkoming. ‘We kunnen ’m alvast openmaken’, hintte hij. Ik ben er niet op ingegaan. Op Internationale Vrouwendag kwam hij ineens een bos bloemen afgeven en toen ik jarig was, bakte hij een appeltaart voor me en nodigde hij zichzelf uit op de koffie. Hij zoekt voortdurend contact met me. Dan weer wil hij de voortuin even aanvegen (‘Ik ben toch bezig!’), een andere keer vraagt hij tegen middernacht in de app of het goed is dat hij nog even een pakketje bij ons op komt halen. Zelfs als hij met zijn gezin op vakantie is, laat hij mij niet met rust. Dan stuurt hij selfies vanaf z’n strandbedje. Alles voor de aandacht, die man. Het erge is dat ik er niets van durf te zeggen. Ik vind hem zó creepy…”

‘Ik gaf haar the silent treatment’

Inge (38): “Mijn buurvrouw – die in scheiding lag – had een serieuze poging ondernomen mijn man in te pikken. Toen dat mislukte, besloot ze hem aan een vriendin van haar te koppelen. Haar brutaliteit kende geen grenzen. Het gebeurde op een buurtborrel. Ik was al naar bed en mijn man Niels was nog even blijven hangen. ‘Als jij aankomend weekend met mij meegaat naar haar feestje en vraagt of je haar net verbouwde zolder even mag zien, weet zij wel wat dat betekent’, had ze hem voorgesteld. Niels was er niet op ingegaan en had mij het verhaal de volgende dag in geuren en kleuren verteld. Ik heb de buurvrouw daarna ‘the silent treatment’ gegeven. Weken later kwam ze poeslief naar mij toe. ‘Ik heb het gevoel dat ik iets verkeerd heb gedaan’, zei ze. Toen heb ik mijn ongenoegen geuit. ‘Je moet je niet met mijn relatie bemoeien’, heb ik haar fel toegesnauwd. Het is tussen ons nooit meer goed gekomen.”

‘Overal waar ik keek, zag ik seksattributen’

Tanja (42): “We wonen hier nu al tien jaar, maar verder dan een ‘hoi’ was het met de buurman van de hoek niet gekomen. Ik zag hem regelmatig met zijn koningspoedel voorbijlopen en vond het een opvallende combinatie. Een paar maanden geleden sprak ik hem voor het eerst. Hij repareerde een soort sinkhole in onze gezamenlijke poort. Ik bedankte hem daarvoor en we raakten aan de praat. Ik vroeg meteen ook maar eens naar de bouten die ik uit zijn huis zag steken. ‘Waar is dat voor? Heb je zo’n grote televisie hangen?’ wilde ik weten. ‘Wil je anders even komen kijken?’ vroeg de buurman. Ik twijfelde. Niemand zou weten waar ik was… Toch ging ik mee. De buurman kwam ontzettend aardig op mij over. Wat ik achter zijn voordeur aantrof, had ik nooit kunnen vermoeden. Overal waar ik keek, zag ik seksattributen. Op een stoel met een enorme dildo zat een kat. Ik zag kooien, zweepjes en een grote loveswing – daar waren de bouten voor. Ik moest eigenlijk keihard lachen, maar de buurman bleef bloedserieus. Hij vertelde dat hij regelmatig stelletjes over de vloer kreeg, die de ruimte van hem huurden. En hij was er zelf met zijn bijna dertig jaar jongere vriendin heel druk mee. ‘Als je wil, mag jij ook wel eens met je mannetje langskomen’, bood hij aan. ‘Ik zal het thuis eens bespreken’, kon ik alleen maar antwoorden. Voor hem was het de normaalste zaak van de wereld, hij schaamde zich er totaal niet voor. Dat vond ik ook wel weer mooi. Maar bizar is het natuurlijk wel, zo’n huis waar de salontafel een doodskist is en de handboeien keurig gesorteerd naast de zweepjes aan de muur hangen.”

‘Ze zijn dolgelukkig met hun dierentuin’

Julie (27): “Dolblij ben ik met het appartementje dat ik sinds een paar maanden heb. Ik stond behoorlijk lang ingeschreven en was het wonen bij mijn ouders meer dan zat. Ik heb heel bizarre buren. Mijn buurman en buurvrouw hebben maar liefst acht katten, drie honden, vijf konijnen en twee papegaaien. Ze zijn dolgelukkig met hun dierentuin, maar ik vind het verre van normaal om zoveel beesten in zo’n kleine ruimte te huisvesten. We wonen op de benedenverdieping, dus ik zie die katten ook regelmatig door mijn kleine buitenruimte scharrelen. Als het mooi weer is, worden de papegaaien en konijnen in een hok buitengezet en zitten de buren samen met de drie honden op schoot in de zon te borrelen. Het is ronduit wonderlijk om te zien. Gelukkig geven de dieren weinig tot geen geluidsoverlast en ruik ik ze ook niet. Ik kan me voorstellen dat ik anders zo weer gillend naar mijn ouders zou zijn gegaan.”

‘De buurman geeft seances in een tipi’

Ellen (48): “Ik had al meteen door dat we wat aparte types naast ons kregen, toen ze zich vier jaar geleden kwamen voorstellen. Hij liep op blote voeten, weet ik nog. En zij was echt zo’n Ibiza-vrouw. Heel spiritueel en was behangen met kralen en kettinkjes. Inmiddels weten we wat voor vlees we in de kuip hebben. De buurman is zelfbenoemd sjamaan en geeft seances in een tipi in de achtertuin. En zij geeft ijsbadworkshops. Óók in de achtertuin. We hebben gelukkig veel ruimte waar wij wonen en er staat een hoge schutting tussen onze twee percelen. Maar als ik weer eens uit het slaapkamerraam kijk en zie dat er weer een of ander ritueel in het prieeltje tussen de rododendrons gaande is, schud ik toch mijn hoofd. Wat een gekkigheid in ons zo nuchtere Friese dorpje.”

‘Dat er drugs worden gedeald, staat als een paal boven water’

Pauline (56): “Een paar huizen verderop woont een gezin waar zo ongeveer de hele wijk z’n bedenkingen bij heeft. Er stoppen ’s avonds dagelijks auto’s voor de deur die er dan even blijven staan. Vervolgens komt de buurjongen of de buurman naar buiten, wordt er even kort een praatje bij of in de auto gemaakt en dan vertrekt de bezoeker weer. Dat er drugs worden gedeald, staat voor de hele buurt als een paal boven water, maar de politie onderneemt weinig tot geen actie. Ik weet van een paar buren dat ze gebeld hebben en we zien hier ook soms wel een politieauto door de straat rijden. Daar blijft het bij. We hebben verder totaal geen last van ze, dat moet ik eerlijk toegeven. Het zijn heel nette mensen om te zien en de buurvrouw komt zelfs als een wat bekakte tante over. Mijn man vindt dat we ons er niet zo druk om moeten maken. ‘Laat ze lekker hun leven leiden’, zegt hij altijd. Maar ik vind het eng. Je hoort wel eens van die verhalen over drugsruzies, dat wil ik niet in onze straat. Steeds als ik de buurvrouw met haar twee teckeltjes voorbij zie lopen, vraag ik me af of zij er wel vanaf weet. Ik vind haar zo niet in het plaatje passen… Het zou mij niets verbazen als haar zoon en man alles voor haar verborgen houden.”

‘Ze zijn zó luidruchtig’

Hella (43): “Onze buren zijn ongelooflijk aardig, maar héél luidruchtig. Ze wonen er nu een kleine twee jaar en we zijn er inmiddels een beetje aan gewend. Maar als er vrienden bij ons zijn, staan zij altijd versteld van de hoeveelheid herrie die wij incasseren. Zodra de zon ook maar een beetje schijnt, gaan de schuifdeuren open. As ik dan toevallig ook in de tuin ben, is het meteen bal. ‘Buuf! Hoe ga je?’ Je komt er dan niet onderuit een praatje met ze aan te gaan. Luid praten, hard lachen – de hele straat is in no time op de hoogte van alles wat er speelt. En als hun kinderen op dat moment thuis zijn, dan staan die gegarandeerd als een stel losgeslagen apen op de trampoline te gillen. Ook als ze binnen zijn, hoor je ze buiten. Keihard zingen, schreeuwen tegen elkaar, muziek aan en meezingen. Maar alles gaat liefdevol. Ze schreeuwen wel, maar altijd heel vrolijk. Het is een gezin waar je geen hekel aan kunt hebben. Ze staan voor iedereen klaar en informeren oprecht geïnteresseerd naar alles wat er ook maar speelt. Regelmatig komen ze een zelfgebakken cake brengen of hij staat ineens tegelijk met zijn heg ook de onze te snoeien. ‘Scheelt jullie weer werk!’ schreeuwt hij dan boven het geluid van de snoeischaar uit. Ze zijn geweldig, alleen die volumeknop zou zachter moeten kunnen.”

‘Het is één grote materialistische parade’

Wendy (47): “Onze buren zijn knettergek. Er is áltijd onrust bij die lui. Ze hebben de tuin bijvoorbeeld al vier keer helemaal verbouwd. Ze hebben er een paar jaar een zwembad in gehad, dat bijna twee derde van de tuin in beslag nam. Het zag er niet uit en het bleek achteraf ook heel onhandig, dus hebben ze het weer dicht laten gooien. Ze wonen in een heel normaal huis, maar denken veel groter. Toen de kinderen klein waren, verscheen er ineens een enorme boomhut in de tuin. Het kan niet gek genoeg. Ook binnen blijven ze bezig. Met iedere trend doen ze mee, bouwvakkers lopen er af en aan. Wij wonen er nu twaalf jaar en in de tussentijd hebben zij twee nieuwe keukens laten installeren. De vloer is drie keer vernieuwd. Er staan ieder jaar nieuwe auto’s voor de deur. Er gaat nagenoeg geen dag voorbij dat we geen pakketje van ze hoeven aan te nemen. Banken, ook zoiets. Ik lieg niet als ik denk dat ze om de anderhalf, twee jaar een nieuwe bank kopen. Scooters, elektrische fietsen, fatbikes, alles zien we voorbijkomen. Ik volg de buurvrouw op Instagram, puur uit nieuwsgierigheid. Daar is het ook één grote materialistische parade. Pas postte ze een filmpje dat er uit het voeteneinde van hun bed een enorme televisie omhoogkomt. En wat nou echt bizar is: mijn dochter collecteert ieder jaar met haar vader voor een goed doel en als ze bij de buren aanbellen, krijgen ze altijd nul op rekest. ‘Oh nee hoor, daar geven wij geen geld aan uit. Dat blijft allemaal aan de strijkstok van de directie hangen, die mensen zijn rijk genoeg’, heeft de buurman zelfs gezegd. Wij moeten daar dus ontzettend hard om lachen. En geld maakt niet gelukkig, dat bewijzen zij ons. We horen ze regelmatig ruziemaken. Laat hun volgende uitgave maar een andere woning zijn.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.