Drielingmoeder Sientje: ‘Opeens zagen we drié kloppende hartjes’
17 april 2019
Het was woensdag 11 april 2018. Daar zaten we dan. Samen in de wachtkamer om 8 uur ’s ochtends, te wachten op de echo. Jos was die dag jarig en het leek ons een goed idee om de echo juist op die dag te doen. Hoe verzin je het denk ik nu, maar toen leek…
Het was woensdag 11 april 2018. Daar zaten we dan. Samen in de wachtkamer om 8 uur ’s ochtends, te wachten op de echo.
Jos was die dag jarig en het leek ons een goed idee om de echo juist op die dag te doen. Hoe verzin je het denk ik nu, maar toen leek het een heel goed plan. Mocht het dan goed zijn, dan konden we dat meteen uitgebreid vieren.
Een hele lange stilte
Jos en ik waren beiden gespannen en stil. Het voelde als het moment van de waarheid. De spanning nam toe toen de verloskundige met de echo begon. Waar ze eerst spraakzaam en gezellig was, bleef het lang stil. Jos en ik keken elkaar met grote ogen aan, want deze stilte zegt meer dan 1.000 woorden. Op de echo was van alles te zien, maar ik had er te weinig verstand van. De verpleegkundige bleef stil. Daar gaat onze fijne dag, dacht ik. Een verjaardag waar niets te vieren valt.
Drie kloppende hartjes
Na een lange stilte wees ze een kloppend hartje aan. Pff, zeg dat dan meteen, dacht ik. Dat zag ik niet meer aankomen. ‘En hier zie ik nog een kloppend hartje’. Wauw, het zijn er twee! Wat bijzonder. ‘Hier zie ik er nog één’, zei de verpleegkundige. Wat? Het zijn er drie! Nee, zei ze dat nou echt? Zei ze écht drie? Dat had ik vast verkeerd begrepen. Wordt het een drieling? Ze bevestigde inderdaad dat ze een drieling zag. Toen zagen wij het ook: drie kloppende hartjes.
Dit bericht bekijken op Instagram
En toen waren we met zijn vijven
Onze kinderen werden op de echo vastgelegd en ik mocht me weer aankleden. Daar zaten we dan naast elkaar tegenover de specialist. Ook zij was er stil van. Omdat het iets voor half negen was, moesten we de afspraak afsluiten. De echo werd in een envelop gedaan en ineens waren we met z’n vijven.
Moesten we ons zorgen maken?
We liepen samen door de gang van het ziekenhuis, zonder te weten wat we moesten denken… Was dit goed nieuws of moesten we ons zorgen maken? Hebben we iets niet goed gedaan? Help, wat nu? We zijn zwanger, maar hoe! De wereld stond echt even stil, maar daar is in het ziekenhuis alles behalve sprake van. Mensen lopen in en uit en alles gaat langs ons heen.
Bijkomen met een kopje thee
‘Goedemorgen’, roept de vrouw van het restaurant, beneden in het ziekenhuis, niet wetende welk nieuws wij net gehad hebben. ‘Kan ik jullie helpen?’ Nou heel eerlijk gezegd: nee! Maar een kopje koffie of thee konden we goed gebruiken.
Over Sientje
Sientje blogt iedere week over haar leven als drielingmoeder. Volg Sientje, Tess, Janne en Pip op de voet! Sientje stond met haar verhaal in Vriendin 16. Lees hier haar verhaal.
Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip, zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen.
Tijdens de opname van de meisjes hebben Jos en Sientje veel bange uren gekend, maar in die periode zijn ze nooit gestopt met hopen en wensen. Hopen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje.
