Sientje: ‘Hoe je een babykamer inricht voor een drieling’
29 mei 2019
Ik had het me zo mooi voorgesteld. Ik ben van de rust, zachte kleuren en weinig accessoires. Een ruimtelijke indeling. Een prachtig hangend wiegje met een mooi kleed.
Ik had het me zo mooi voorgesteld. Ik ben van de rust, zachte kleuren en weinig accessoires. Een ruimtelijke indeling. Een prachtig hangend wiegje met een mooi kleed.
Stiekem had ik er allang naar gezocht en wist ik ongeveer wel wat ik wilde. Daar ging mijn droomkamertje. Drie bedjes op een kamertje geduwd, mét kledingkast en ook nog een commode. Ik en ruimtelijk inzicht zijn sowieso geen goede vrienden, maar dit was niet haalbaar.
De babykamer: dit ging toch nooit passen?
Het hangende wiegje werd een stevig bedje, de mooie kast werd een praktische werkruimte en het mooie kleed werd zeil. Tegen één wand moesten zowel de kast en commode staan. Hoe ga je dat combineren? Gelukkig hadden onze Zweedse vrienden daar iets op bedacht: een keuken. Want ja, een keukenblok was nog het enige praktische dat ging passen.
Wie een drieling heeft… met creatief zijn!
Ik heb me er echt overheen moeten zetten, maar vooruit. De keuken kwam hoe dan ook. Na een paar weken konden we ons pakket ophalen bij het afhaalcentrum. ‘Veel plezier met uw nieuwe keuken’, zei de vrouw van het magazijn doodleuk. Je moest eens weten, dacht ik. ‘Dat gaat wel lukken, bedankt.’
Lees ook: Sientje: ‘Dit is mijn bevallingsverhaal’
Volg je mij al op Instagram @drielingmoeder_sientje?
OVER SIENTJE
Sientje blogt iedere week over haar leven als drielingmoeder. Volg Sientje, Tess, Janne en Pip op de voet! Sientje stond met haar verhaal in Vriendin 16. Lees hier haar verhaal.
Na een zwangerschap van 28 weken, werden Tess, Janne en Pip geboren. Ze waren klein, maar dapper. Vooral Pip, zij had het moeilijk en vocht om in leven te blijven. De meisjes lagen zeven weken in een couveuse om aan te sterken. Het was een periode waarin Sientje zich vaak machteloos voelde omdat ze niets voor haar dochters kon doen, maar ook een tijd waarin zij en Jos veel steun van hun omgeving kregen.
Tijdens de opname van de meisjes hebben Jos en Sientje veel bange uren gekend, maar in die periode zijn ze nooit gestopt met hopen en wensen. Hopen dat hun kinderen alle drie naar huis zouden komen. Toen het eindelijk zover was, durfden ze het geboortekaartje pas te versturen. ‘If you can dream it, you can do it’ staat er in sierlijke letters op het kaartje.
