Stefanie: ‘De pijn in mijn pols bleek carpaal tunnel syndroom te zijn’
13 juli 2018
Al maanden heb ik last van mijn pols, die doorstraalt naar mijn hand, vingers en elleboog. Overdag tintelt en steekt het, ’s nachts heb ik hevige pijn. Alles wijst op het carpaal tunnel syndroom.
Al maanden heb ik last van mijn pols, die doorstraalt naar mijn hand, vingers en elleboog. Overdag tintelt en steekt het, ’s nachts heb ik hevige pijn. Alles wijst op het carpaal tunnel syndroom (CTS).
‘Ben je er klaar voor?’ vraagt de huisarts.
‘Ja’, antwoord ik zelfverzekerd en wacht, met vertrouwen in de dokter, op het onbekende. De prednison wordt in mijn carpale tunnel gespoten. Het voelt alsof mijn hand opzwelt.
Veranderingen in het lichaam
CTS blijkt in allerlei beroepsgroepen voor te komen. Vrouwen in de overgang zijn er extra gevoelig voor. Sinds 10 maanden zijn mijn beide eierstokken eruit. Ik merk inderdaad dat mijn lichaam verandert. Volgens de huisarts gaat het verouderingsproces door de vervroegde overgang eerst extra snel, maar stabiliseert uiteindelijk weer.
Weer snel herstellen
De carpale tunnel kan ook doorgesneden worden. Een kleine ingreep, maar met 6 weken hersteltijd. Ik heb er vorig jaar lang uitgelegen en vond het nu al bezwaarlijk om op mijn werk een ergonomische muis te vragen. Gelukkig is prednison ook een optie. Misschien werkt dat middel tijdelijk, maar dat zien we dan wel weer.
Verbloemen
Als ik de huisartspraktijk verlaat, merk ik hoe vaak ik de kracht in mijn rechterhand gebruik: fiets vastpakken, sleuteltje omdraaien. Alles is gevoelig. Ik wil geen kwaaltjesmoeder zijn. Het was al niet leuk voor Adriana dat ik vorig jaar ziek werd en naar het ziekenhuis moest en nu viel de pijn in mijn hand niet te verbloemen.
Lees ook: Petra: ‘De nieuwe klassenindeling blijft voor ouders toch een dingetje’
Spees de ruimtebrace
Ik kocht een polsbrace. Daar wilde ik niet mee te koop lopen. Ik deed hem aanvankelijk alleen ’s nachts om. Dat bleek niet voldoende. Voor het slapen gaan las ik Adriana voor uit ‘Spees de ruimtewees’ van Mirjam Mous, over een ruimtewezentje dat geen ouders meer heeft en door mensen wordt geadopteerd. Mijn hand tintelde afschuwelijk.
‘Ik doe even mijn brace om’, zei ik tegen mijn dochtertje. Nu de aandacht toch op de brace werd gevestigd, maakte ik er maar iets van. Ik haalde plakoogjes uit Adriana’s knutsellaatje, plakte die op de brace, hield mijn hand met brace en al omhoog en zei: ‘Dit is Spees de ruimtebrace.’ Adriana moest lachen.
De brace ondersteunt, maar helpt niet genoeg. Ik ben blij dat er nu een ontstekingsremmend middel in mijn hand is gespoten. Dat moet verlichting geven. Misschien is het nog nodig om Spees de ruimtebrace mee naar mijn werk te nemen. De brace is zichtbaar. Dat is niet anders. Wel haal ik dan de oogjes eraf. Die gaan me net iets te ver.
OVER STEFANIE
Stefanie (44) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 7 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar!
