Stefanie: ‘Een vakantievriendschap kan je voor altijd bij blijven’

24 augustus 2018

Net als de vrouw bij het zwembad van het vakantiepark, die tegen een onbekende over haar adoptiekinderen vertelde, praat ik nu met onze vakantieburen over ons gezin. Het is onze laatste dag.

Net als de vrouw bij het zwembad van het vakantiepark, die tegen een onbekende over haar adoptiekinderen vertelde, praat ik nu met onze vakantieburen over ons gezin.
Het is onze laatste dag.

Blog van vorige week gemist? Lees hier.

Adriana heeft vannacht hevige oorpijn gekregen. Daarom willen we direct naar huis rijden, maar we hebben beloofd om op de zesde verjaardag van het jongste buurjongetje te komen. ‘We geven de cadeautjes wel even af,’ stel ik voor. Maar Adriana – op de been gehouden door paracetamol – wil toch graag nog één keer naar de twee vakantiebuurjongetjes toe.

We krijgen koffie, limonade en een cakeje. Adriana zit bij mij op schoot met het vriendschapskettinkje, dat ze van een vakantievriendinnetje heeft gekregen, om haar hals. Ze hangt tegen mij aan, maar als de jongens met de door ons meegebrachte parachuutjes en vliegtuigjes spelen, staat ze op om mee te doen. Als vanzelfsprekend wordt ze door het tweetal opgenomen en vormen ze een drietal. Die vanzelfsprekendheid viel mij al eerder op.

Op een avond speelde Adriana met de twee buurjongens. Adriana klom op een boomstronk die naast onze bungalow stond. Er moet ooit een boom van enorme omvang hebben gestaan. De broertjes klommen er ook op. Adriana en het jongste jongetje stonden, terwijl het oudste jongetje op de stronk zat. De kinderen tuurden naar vliegtuigen. Ik zag dat Adriana over het krullende haar van het oudste jongetje aaide. Ondertussen telden de kinderen hoeveel vliegtuigen ze zagen. Geen van hen leek ervan op te kijken dat Adriana een jongetje aaide, dat ze nog maar kort kende. De kinderen deden alsof het de normaalste zaak van de wereld was en misschien was dat het ook wel. Een vakantievriendschap kan diep voelen en je altijd bij blijven.

Op de verjaardag vertel ik het aaiverhaal aan de moeder van de jongens. Ze lacht vertederd en zegt dat we een lieve dochter hebben. De vrouw is een stuk jonger dan ik, maar heeft ook al veel meegemaakt. Ik ken haar bijna niet, maar merk dat we raakvlakken hebben op de manier waarop we naar kinderen kijken.

Voordat de paracetamol bij Adriana is uitgewerkt, nemen we afscheid. Er zijn geen adressen uitgewisseld. Dat spijt me. Het voelt als een definitief afscheid van lieve mensen. Maar sommige contacten zijn bedoeld voor het moment. Je raakt ze niet kwijt, maar neemt ze mee in je ingebouwde koffertje met mooie herinneringen.

OVER STEFANIE

Stefanie (44) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 7 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar!