Stefanie: ‘Sneeuwpop Roos’

21 december 2018

Ze laat haar kopje hangen. Er is niet veel meer van haar over. Maar de restanten van Roos staan bij 6 graden boven nul nog in het groene gras. Afgelopen zondag was dat gras even wit.

Ze laat haar kopje hangen. Er is niet veel meer van haar over. Maar de restanten van Roos staan bij 6 graden boven nul nog in het groene gras. Afgelopen zondag was dat gras even wit.

Sneeuw!!

‘Er ligt sneeuw!’ riep Adriana. Het was nog schemerig. We waren net uit bed. Ongerepte sneeuw in een slapende straat is magisch. Dirk en ik dronken koffie. Ondertussen was Adriana zich al aan het aankleden.
‘Gaan jullie mee?’
‘Even de koffie opdrinken.’
‘Na de koffie?’

Ik wist dat het moest. Het magische gevoel dat sneeuw oproept, werkt alleen als je er direct gebruik van maakt. Bovendien zou het ’s middags gaan dooien. Ik ging naar boven en had niet eens tijd om te douchen.
‘Kom je!’ riep Adriana. Voordat ik kon antwoorden, hoorde ik de voordeur al dicht vallen. Toen ik buiten kwam, zat Adriana al op de slee, getrokken door Dirk. Dirk moest behoorlijk trekken, want zo veel sneeuw lag er niet. Adriana en ik maken altijd een sneeuwpop als er sneeuw ligt.

Lang geleden 

Het was koud en nog geen half negen. Ik moest mij ertoe zetten om aan de sneeuwpop te beginnen. Achter huis lag weinig sneeuw. We moesten een bult uit de zijstraat halen. Adriana schepte sneeuw op de sneeuwschuiver en kiepte het in emmers. Met twee gevulde emmers liep ik door de steeg terug naar onze tuin. Hup, omkiepen en terug. Heen en weer. We hoorden alleen onze gedempte voetstappen in de sneeuw. Ik was even vergeten hoe heerlijk zo’n besneeuwde ochtend eigenlijk is.

Meisjessneeuwpop Roos

‘Zo hebben we wel genoeg’ zei ik. We boetseerden mooie ronde vormen. Ik haalde een wortel en knoopjes voor het gezicht. Voorzichtig drukte ik een gekromd rijtje knoopjes in de kop, zodat de pop begon te glimlachen.
‘Ik noem haar Roos’ zei Adriana. Ze was, met haar roze hoedje, dan ook duidelijk een meisjessneeuwpop. Adriana en ik kregen het koud, maar wat was Roos mooi geworden. Ze straalde en Adriana en ik ook. Deze schaarse sneeuwmomenten samen met mijn dochter wil ik voor geen goud missen. Ik hoop dat er, ondanks de klimaatverandering, toch elk jaar sneeuw zal vallen. Al is het maar één keer. Nu ik mijn blog schrijf, is het weer helemaal groen buiten. Een witte Kerst zit er niet in. Ik kijk nog eens naar Roos. Ze zal het waarschijnlijk niet redden tot de Kerst. Gelukkig hebben we de foto´s nog.

Allemaal fijne kerstdagen toegewenst!