Stefanie: ‘Wil je mindful zijn? Ga kamperen!’

14 juni 2019

Vorig jaar wilde ik het al, maar deed het niet. Toen de gedachte zich dit voorjaar weer aandiende, besloot ik het gewoon te doen: ik kocht een tentje; leuk voor Adriana. Samen met haar ga ik het avontuur aan: we gaan kamperen.

Vorig jaar wilde ik het al, maar deed het niet. Toen de gedachte zich dit voorjaar weer aandiende, besloot ik het gewoon te doen: ik kocht een tentje; leuk voor Adriana. Samen met haar ga ik het avontuur aan: we gaan kamperen. Als beginnend kampeerders zetten we de tent eerst maar eens achter huis op.

Kamperen kost tijd

Erg leuk, maar een nachtje kamperen kost tijd. Het zal vanavond niet lukken om een uurtje te schrijven. Ook blijft de was in de wasmand liggen. Bovendien zal er morgenochtend geen tijd over zijn om de badkamer schoon te maken. Vorige week heeft die ook al geen goede beurt gehad, omdat we toen een kastje gingen schilderen. En Dirk heeft het ook al zo druk.

Ik moet nog zo veel

Terwijl ik het tentdoek in mijn handen heb, hijgt het zinnetje ‘ik moet nog’ in mijn nek. Ik kan niet volledig ontstressen. Adriana staat met gespreide armen voor de tent. ‘Dit is zo…’ Ze heeft er geen woorden voor, maar ik zie haar ogen fonkelen.

Mindfulness voor kinderen

Liggend op ons tweepersoonsluchtbed, lees ik een hoofdstuk uit een griezelboek voor. Daarna doen we raadspelletjes, zoals mensen en dieren raden. Het ‘ik-moet-nog’ zinnetje verdwijnt langzaam naar de achtergrond, maar helemaal zen ben ik nog niet. Dan bedenkt Adriana een ander spelletje.

‘We gaan luisteren welke geluiden we horen en vertellen die straks aan elkaar.’ Ik hoor een vogeltje zingen. Een merel? Of zingt een merel alleen vroeg in de ochtend? Ik weet het niet eens. Ik laat mij altijd zo opslokken door drukte, dat ik ver van de natuur ben komen te staan.

Ik voel het bobbelige luchtbed tegen mij rug. Een licht briesje komt door het ventilatieraampje naar binnen. Ik hoor ons buurjongetje huilen en heel in de verte klinkt het zoevende geluid van de snelweg. Focussend op de geluiden om mij heen, breng ik mezelf terug naar het nu. Waar ik allerlei boeken over mindfulness nodig heb, bedenkt Adriana spontaan een mindful spelletje. Een kind heeft dat van nature in zich. Dat deel in mij is overwoekerd door drukte. Maar mijn dochter leert het mij herontdekken.

Lichter dan anders

In de tent kom ik steeds dichter bij wat er werkelijk toe doet in het leven. Vredig val ik in slaap. Als ik ’s morgens mijn ogen open, zie ik het glimlachende gezicht van mijn dochter. Ik voel mij verlicht. ‘s Middags boen ik de badkamervloer. Een altijd terugkerend rotwerkje. Maar nu voelt het een klein beetje lichter dan anders.

OVER STEFANIE

Stefanie (45) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 8 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar! Lees hier al haar blogs terug.