Stefanie: lunchen zonder suikers

11 mei 2018

Stefanie heeft een heerlijke lunch voorbereid voor Adriana en haar vriendinnetje. Zonder suikers. De meisjes lijken niet eens een ijsje te missen.

Stefanie heeft een heerlijke lunch voorbereid voor Adriana en haar vriendinnetje. Zonder suikers. De meisjes lijken niet eens een ijsje te missen.

Op de parkeerplaats bij de recreatieplas stappen we uit de auto. Ingesmeerd met een dikke laag zonnebrandcrème rennen Adriana en haar vriendinnetje voor mij uit. Bepakt met drie tassen loop ik achter hen aan.

Stenen zoeken 
Vlakbij de speeltuin, in de schaduw van een boom en niet ver van het water af, spreid ik de plaid uit. Zo kan ik de meisjes goed in de gaten houden. De kinderen gaan tot hun knieën het water in. Ze zoeken stenen, laten me hun vondsten zien en stoppen ze in de handige emmertjes waar Griekse yoghurt in heeft gezeten. In plaats van de emmertjes mee te nemen naar het water, rennen de kinderen heen en weer van het strandje naar ons plekje op het gras. Ze maken vandaag geen ruzie, mopperen niet en denken niet aan ijsjes.

Lekkernijen zonder suiker 
‘Hebben jullie al trek?’ vraag ik.
Adriana en haar vriendinnetje komen op het kleed zitten. Ik stal de meegenomen lekkernijen uit, zoals stokbrood, roomkaas en walnoten. Ook heb ik weckpotjes gevuld met druiven, frambozen en Griekse yoghurt. Er komt geen suiker aan de picknick te pas.

De tijd vliegt 
De kinderen eten hun buikjes rond. Dan rennen ze de speeltuin in. Het lukt me niet om te lezen, want ik wil de meisjes niet uit het oog verliezen. Ik vind het niet erg. De vriendinnetjes zien er zo vrij en energiek uit. Ik kom helemaal tot rust, totdat ik zie hoe laat het is. Zo laat al?
‘Komen jullie?’ roep ik. De kinderen willen nog één keer van de glijbaan, maar daarna zitten ze ineens op de schommel.
‘Kom we gaan!’
‘We kunnen niet stoppen!’ gillen de meiden lachend.
Ik vind het heerlijk voor ze, maar mijn ontspannen gevoel is weg. Rekening houden met de tijd is een enorme beperking van volwassen zijn. Langzaam loop ik in de richting van de auto. Al gauw hoor ik gedrentel en gegiechel achter me.

Geen koekje of ijsje 
Tijdens het eten vraag ik aan Adriana of ze vanmiddag iets gemist heeft.
Ze haalt haar schouders op. Ik zeg dat we geen koekje of ijsje hebben gehad.
‘Hebben we niets lekkers gehad?’ vraagt Adriana verontwaardigd.
‘Jullie hebben juist lekker gegeten’, antwoord ik.
‘Ik vind het toch niet eerlijk.’ Bokkig slaat Adriana haar armen over elkaar. Gelukkig is het weekend, want dan nemen we een speciaal toetje. Hoe lekker het toetje ook zal zijn, de smaak zal het gelukszalige gevoel van vanmiddag niet kunnen oproepen.