Bonnie verliet haar man voor een vrouw: ‘Ik keek naar haar en wist: ik ben verliefd’
10 april 2020
Bonnie (38) is zes jaar getrouwd als ze plots gevoelens heeft voor een vrouw. Een onzekere periode vol twijfels volgt. “Ik had een gezin, een man. Ik kon toch niet ineens op vrouwen vallen?”
Bonnie: “Ik zie haar daar nog staan: op het strand met haar haren in de wind. Een mooie vrouw met een prachtige, open blik. Ze straalde zo veel rust uit. Ik zag haar voor het eerst en was op slag verliefd. Vlinders, kriebels, knikkende knieën, alles. Ik wist niet wat me overkwam. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik écht verliefd was.
Het klinkt misschien gek, maar ik heb me in de eerste dertig jaar van mijn leven nooit afgevraagd of ik wel hetero was. Ik kende geen homoseksuele mensen en bij ons thuis werd nooit over dat soort dingen gepraat. Het kwam gewoon niet in me op dat ik op vrouwen zou kunnen vallen in plaats van op mannen. Bovendien was ik ervan overtuigd dat mijn man m’n grote liefde was. Ik leerde hem kennen toen ik zestien was. Een leuke, charmante gozer die stapelgek op mij was. Hij was complimenteus en ontzettend lief. Precies wat ik nodig had. We trouwden en kregen twee kinderen. Waren een gezellig gezin. Wel had ik altijd een knagend gevoel dat er iets niet klopte. Ik had geen idee waar het vandaan kwam en drukte het altijd snel weer weg. Ik denk uit een soort zelfbescherming. Het zou vast vanzelf overgaan. Helaas gebeurde dat niet. Langzaam werd ik steeds somberder en depressiever. Gek werd ik ervan. Wat was er toch met me aan de hand? Ik had een lieve man, twee fantastische kinderen, een goede baan. Alles wat mijn hartje begeerde en tóch lukte het me niet gelukkig te zijn.”
Compleet in de war
“Alles veranderde toen ik opeens gevoelens kreeg voor een vrouw bij ons in het dorp, zo’n zeven jaar geleden. Onze kinderen waren met elkaar bevriend, waardoor we aan de praat raakten. Er was meteen een klik. We hadden dezelfde interesses en konden úren met elkaar praten. Ze maakte iets in me los wat ik nog nooit had gevoeld. Ik dacht continu aan haar, stuurde haar vaak berichtjes en vroeg me minstens een paar keer per dag af wat ze aan het doen was. Ineens ging er een belletje rinkelen: dit was helemaal geen vriendschap, dit was meer!
Ik was volledig in paniek. Ik had een gezin, was getrouwd. Ik kon toch niet ineens op vrouwen vallen? Toch was er geen houden meer aan, ik kon mijn gevoelens niet meer wegstoppen. Ik vergelijk het altijd met Sinterklaas: als je eenmaal weet dat hij niet bestaat, kun je je niet meer voorstellen dat je er ooit in hebt geloofd.
De dagen na mijn ontdekking waren één grote roes. Ik was verdrietig en compleet in de war. Het zou zo veel impact hebben op de mensen om me heen als ik uit de kast zou komen. Na iets meer dan een week heb ik het mijn man verteld. Hoe dat gesprek is gegaan, weet ik niet eens meer. Het was één grote waas. Het enige wat ik mij nog kan herinneren, is dat hij lief en begripvol reageerde. ‘Als dit is wat je voelt, moet je uitzoeken wat het betekent’, is wat hij zei. Gek genoeg waren de gevoelens voor die vriendin daarna snel verdwenen. Alsof die vlaag van verliefdheid alleen nodig was om mijn ogen te openen. Ik móest het nu wel onderzoeken. Ik heb haar ook nooit verteld over mijn gevoelens voor haar. Ik wilde onze vriendschap niet in gevaar brengen en bovendien is ze hartstikke hetero. Erover praten met iemand durfde ik überhaupt niet. Wat als ik het zou vertellen en erachter zou komen dat ik toch níet op vrouwen val? Hoe zouden ze dan naar mij en mijn gezin kijken?
Om toch met iemand te kunnen praten kwam ik al snel bij Orpheus terecht. Een vereniging voor iedereen die te maken krijgt met lesbische, homo- of biseksuele gevoelens binnen een heterorelatie. Via de chat sprak ik met verschillende mensen die in hetzelfde schuitje zaten als ik. Dat was zó fijn, even voelde ik me niet alleen. Eén vrouw bleek bij me in de buurt te wonen. We besloten samen een kop koffie te gaan drinken. Gewoon om ervaringen uit te wisselen. Niet wetende dat die middag ons leven compleet zou veranderen.”
Veel pijn gedaan
“Ik dacht altijd dat het fijne, vertrouwde gevoel dat mijn man me gaf verliefdheid was, maar pas toen ik haar op die bewuste middag leerde kennen, wist ik écht wat verliefdheid is. Het was liefde op het eerste gezicht. We dronken een kop koffie en maakten daarna een lange strandwandeling. Daar op die koude, gure dag zoende ik voor het eerst met een vrouw. Nog nooit had ik het zó warm gehad. Ineens vielen alle puzzelstukjes in elkaar en wist ik het zeker: ik val op vrouwen. Niet snel daarna besloten mijn man en ik uit elkaar te gaan. Een moeilijke beslissing die ons allebei veel pijn heeft gedaan. Tegelijkertijd was het een feit waar we niet meer omheen konden. Ik heb hem ook meteen verteld over mijn nieuwe liefde.
Ik vond het allemaal al moeilijk genoeg. Wilde niet geheimzinnig doen, maar open en eerlijk zijn over mijn gevoelens. Gelukkig begreep hij dat. Het grootste verdriet was het opbreken van ons gezin. Als je samen een gezin start, heb je nooit de intentie halverwege uit elkaar te gaan. Je kinderen te laten opgroeien in twee verschillende huizen. Dat ik mijn kinderen moest vertellen dat we niet langer bij elkaar zouden blijven, is dan ook het allermoeilijkste wat ik heb gedaan in mijn leven. Mijn dochter van anderhalf heeft het niet echt meegekregen, maar mijn zoontje van vijf was heel verdrietig. Ineens zag hij zijn papa niet meer elke dag, was hij een kind van gescheiden ouders. Daarover heb ik me, vooral in het begin, heel schuldig gevoeld. Ik had die pijn en dat verdriet veroorzaakt. Al weet ik inmiddels dat het nooit een keuze is als je op latere leeftijd ontdekt dat je een andere geaardheid hebt dan je altijd dacht. Het overkomt je. Mensen vragen me ook weleens of het huwelijk met mijn man dan een grote leugen is geweest, maar dat was het absoluut niet. Het is niet zo dat ik met hem ben getrouwd om mijn ware geaardheid te verbergen. Ik heb oprecht van hem gehouden en had zelf ook nooit kunnen voorzien dat ons huwelijk vanwege deze reden zou stranden.
In goed overleg besloten we dat mijn man ergens anders zou gaan wonen, zodat ik met de kinderen in ons huis kon blijven. Die periode was voor ons allebei heel zwaar. Je relatie is kapot, je moet allebei opnieuw je draai vinden. Mijn nieuwe liefde en ik zijn elkaar na die eerste ontmoeting niet meer uit het oog verloren. We appten veel en kwamen geregeld bij elkaar over de vloer. Al wisten de kinderen op dat moment nog niet dat ze meer was dan een vriendin. Dat moment kwam ongeveer een half jaar later. Ik lag bij mijn zoontje in bed en nadat ik hem een verhaaltje had voorgelezen vroeg hij: ‘Mama, word jij nog een keer verliefd op iemand anders?’ Ik vertelde hem dat ik al verliefd was, op die ene vriendin. ‘O, maar zij is echt heel lief’, antwoordde hij. Toen ik hem een paar dagen later vroeg of hij het niet gek vond dat ik nu verliefd was op een vrouw moest hij diep nadenken. Hij had er geen moment bij stilgestaan dat het iets vreemds kon zijn.”
Wel signalen
“Vervelende reacties hebben we bijna niet gehad. Iedereen reageerde begripvol. Er waren zelfs mensen die zeiden: ‘Dat verbaast me helemaal niks.’ Dat vond ik ingewikkeld. Blijkbaar had ik altijd wel iets uitgestraald wat andere mensen hadden opgepikt, maar ik niet. Als ik – met de wetenschap van nu – terugkijk op mijn leven zijn er wel signalen geweest. Zo zat ik op de middelbare school bij een meisje in de klas wiens hele rooster uit mijn hoofd kende. Ik vond haar geweldig en keek enorm tegen haar op. Destijds dacht ik dat het een gevoel van bewondering was, maar achteraf gezien waren dat beginnende verliefde gevoelens die ik nooit heb herkend.
Op latere leeftijd discussieerden vriendinnen weleens over welke man midden in de nacht bij ze mocht aanbellen. Ongemakkelijk, vond ik dat. Ik vond mannen namelijk helemaal niet knap of aantrekkelijk. Vaak verzon ik dan maar wat. In die tijd heb ik zelfs even gedacht dat ik aseksueel was, maar dat ik op vrouwen val? Dat kwam niet in me op. Dat is ook precies de reden waarom ik nu voorlichting geef aan jongeren. Ik kan mijn verleden niet veranderen en zou het ook niet willen veranderen. Stel dat ik wel op zestienjarige leeftijd had geweten dat ik op vrouwen val, dan had ik dit allemaal niet meegemaakt en was ik nooit de vrouw geworden die ik nu ben. Alleen vind ik het wel belangrijk dat jongeren met elkaar in gesprek gaan en nadenken over wat er allemaal mogelijk is op het gebied van seksualiteit. Als er dan maar één jongere is die aan het denken wordt gezet en zichzelf vindt, is mijn missie geslaagd.”
Dolgelukkig samen
“Mijn coming-out heeft mij als mens totaal veranderd. Voorheen deed ik de dingen die ik moest doen. Ik was somber en depressief. Liet mijn schouders letterlijk hangen. Alsof ik gebukt ging onder het leven. Het is net alsof ik door mijn coming-out wakker ben geworden uit een heel diepe winterslaap. Alsof ik nu pas zie hoe mooi en leuk het leven kan zijn. Ik zit goed in mijn vel, ben mezelf volop aan het ontwikkelen, maak veel bewustere keuzes en geniet. Voorheen kon ik ook wel van mijn kinderen genieten, maar nu voel ik het veel meer en kan ik ze ook écht iets geven. Liefde. Ik denk dat ik nu ook een veel leukere moeder ben, dat we allebei leukere ouders zijn. De kinderen zijn afwisselend bij mij en mijn ex. De band tussen ons is heel goed. We vieren samen verjaardagen, helpen elkaar in huis en we hebben goed contact over de kinderen.
Mijn vriendin en ik zijn inmiddels alweer acht jaar samen. Aangezien we allebei nog thuiswonende kinderen hebben, hebben we besloten om niet samen te wonen. Desondanks zien we elkaar veel, gaan we er vaak samen op uit en zijn we vooral heel gelukkig met elkaar. Ze is een verrijking van mijn leven. Ze heeft me niet alleen met andere ogen naar de wereld laten kijken, maar ook naar mezelf. Ik voelde me altijd klein en onzeker, zij heeft me laten zien dat ik groter ben dan ik dacht. Dat de wereld aan mijn voeten ligt. Ik denk dat dát is wat liefde is: het allerbeste in elkaar naar boven halen. Het was absoluut geen makkelijke tijd, maar ik durf met heel mijn hart te zeggen dat ik nog nooit zó gelukkig ben geweest.”
Lees ook: Merel: ‘Als hij naar een andere vrouw kijkt, ben ik al jaloers’
Nu we zoveel mogelijk binnen moeten blijven, kun je Vriendin ook digitaal lezen. Bestel ‘m hier.
