Brenda: ‘Als ik dit had geweten, had ik geen stuiver van mijn ouders geleend’

20 januari 2021

Brenda (27) leende geld van haar ouders toen het financieel even wat minder ging. Maar ze kregen al snel ruzie over de afbetaling. Sindsdien heeft Brenda haar ouders niet meer gesproken.

Brenda: “Vorige week maakte ik € 150,- over naar mijn ouders. Het was bijna alles wat ik had. Ik hield nog vijftig euro over voor boodschappen en daarna moest ik op mijn salaris wachten. Mijn salaris is net toereikend om mezelf en mijn twee zoons van acht en vier te onderhouden, maar ik moet daar dus ook een deel van opzij leggen om mijn ouders een lening terug te betalen. Dat is het enige ‘contact’ dat ik nog met hen heb, die overboekingen. Verder zie ik ze niet meer en dat heeft alles met geld te maken.”

Overleven

“Terwijl ik het geld overmaakte ging er van alles door me heen: boosheid over hun opstelling naar mij toe, verdriet dat ik ze niet meer zie en frustratie over de situatie waarin ik ben beland. Toch zal ik mijn ouders niet bellen, daarvoor ben ik te trots. En het geld dat ik heb geleend, € 3500,- in totaal, krijgen ze terug. Tot de allerlaatste cent. Ik moet er krom voor liggen en makkelijk zal het niet worden, maar mij zal niets te verwijten zijn. Vijf jaar geleden kwam ik er alleen voor te staan. Mijn ex-vriend Jeremy liet mij achter met onze zoontjes, toen vijf en één. Voor mij begon een periode van overleven. Jeremy had zijn baan opgezegd en ‘genoot van zijn vrijheid’, zoals hij dat noemde. Feitelijk betekende het dat hij niks deed en dus ook geen alimentatie betaalde. Dat is hij wel verplicht, maar hij had nooit geld. Ik werk achter de kassa bij de supermarkt en verdien weinig. Alle luxe moest ik weg doen. Het meeste pijn deed het om de auto te verkopen. Gelukkig kon ik wel in ons huis blijven, maar voor de huur moet ik elk dubbeltje omdraaien. Mijn ouders hadden met mij te doen en hielpen me. Ze deden die eerste tijd wel eens boodschappen voor me en af en toe kochten ze kleren voor de jongens. Dankzij hun hulp redde ik het en daar was ik ze dankbaar voor. Na ruim een half jaar kwam er wat meer rust om na te denken over wat ik wilde. Mijn hele leven achter de kassa zag ik niet zitten. Ik wilde een kappersopleiding gaan doen. Kapster worden leek me leuk en ik zou er ook meer mee gaan verdienen. Maar de opleiding kostte veel geld en ik zette het idee uit mijn hoofd. Er waren andere dingen die ik nodig had, zoals een auto.”

Overstag

“Het was inmiddels winter geworden en regelmatig kwamen mijn kinderen en ik verkleumd thuis, omdat we alles op de fiets moesten doen. Eén keer fietsten we door een sneeuwbui naar mijn ouders – zo’n twintig minuten fietsen – en kwamen we door en door koud aan. Ik was verdrietig dat de jongens het zo koud hadden, en dat zag mijn moeder. Ze vroeg waarom ik geen auto kocht. ‘Omdat ik hooguit vijfhonderd euro heb’, was mijn antwoord. ‘En daarvoor krijg je geen veilige auto.’ Voor dat bedrag kon ik alleen een oud barrel kopen waarin ik mijn kinderen niet wilde vervoeren. Mijn moeder zei: ‘Nee, maar voor 2500 euro wel. En wij kunnen je dat geld lenen.’ In eerste instantie weigerde ik haar aanbod. Ik vond het te veel, ik wilde dit niet. Ik heb ook nog een zus en ik weet dat mijn ouders er erg veel waarde aan hechten om één lijn te trekken. Maar mijn moeder hield me voor dat mijn zus het niet nodig had en ik wel. Pas toen mijn vader het ook zei, ging ik overstag. Ik had nooit verwacht dat er problemen van zouden komen, omdat ze het zelf aanboden. Daarom dacht ik er ook niet aan om een overeenkomst op te stellen of een verklaring, of om afspraken te maken over terugbetaling. Ik zei dat ik hen zo snel mogelijk zo veel mogelijk zou terugbetalen, maar dat ik nu niet veel kon missen. Dat begrepen ze volledig. Ik kocht een tweedehands autootje van het geld van mijn ouders en mijn eigen vijfhonderd euro en was de koning te rijk. Mijn ouders waren blij dat ze hadden kunnen helpen.”

Meer geld lenen

“De eerste tijd betaalde ik hen af en toe een tientje of twintig euro terug, meer kon ik echt niet missen. Zij vonden het niet nodig, maar ik wilde niet de indruk wekken dat ik lichtvoetig over die lening dacht. Nu ik een auto had en die op mijn gemak kon afbetalen, durfde ik na te denken over de kappersopleiding. Een avondopleiding kostte zo’n € 1500,-. Een groot bedrag, zeker voor mij, maar niet helemaal onoverkomelijk. Ik wilde er graag mee starten, maar ik wist niet waar ik het geld vandaan moest halen. Het bij elkaar sparen zou me niet op korte termijn lukken, dat zou me zeker drie, vier jaar kosten. Zo lang wilde ik niet wachten en bovendien wist ik dat ik meer zou kunnen verdienen als ik die opleiding had afgerond. Ik zou het geld dan wél sneller bij elkaar hebben. Kortom, ik moest het lenen. Een lening bij een bank kreeg ik niet, ze vonden mijn financiële situatie niet stabiel genoeg en waren bang dat ik het geld niet zou kunnen terugbetalen. In mijn omgeving durfde ik het niet te vragen, behalve aan mijn ouders. Hoewel ik het niet fijn vond dat ze ook al voor mijn auto hadden betaald, was ik wel die eerste drempel over. Ik had nu toch al een schuld bij ze en ik wist zeker dat ik uiteindelijk alles zou terugbetalen. Ik verzamelde nog een maand of twee moed en besloot toen de stap te wagen. Op een avond, nu ongeveer een jaar geleden, legde ik het mijn ouders voor. Deze keer vroeg ik rechtstreeks of ze me het geld zouden willen lenen. Ze reageerden iets terughoudender dan ik had verwacht. Ik zag dat ze even aarzelden, maar dat was zo kort dat ik achteraf zelfs dacht dat ik het me had verbeeld. Daarna zeiden ze immers heel lief dat ze me natuurlijk zouden helpen. Blij ging ik naar huis en nog dezelfde avond schreef ik me in voor de opleiding. De tijd daarna hadden mijn ouders en ik het niet over het geld. Ook niet als ik met mijn kinderen op stap ging of een cadeautje voor ze kocht. Ik dacht dat mijn ouders begrepen dat ik niet wilde dat de kinderen leden onder mijn belabberde financiële situatie. Ik redde me aardig en ging door met af en toe wat terugbetalen. Bovendien spaarde ik. Ik wilde wat geld achter de hand hebben voor als bijvoorbeeld de wasmachine stuk ging. Zodat ik dan niet óók moest lenen. Dat sparen ging overigens niet zo hard. Als ik in één maand dertig euro opzij kon zetten, was ik al blij.”

Lees ook: ‘Al voor de begrafenis drukten mijn zussen de sieraden achterover’

Koude douche

“Sinds het vertrek van Jeremy was ik niet meer op vakantie geweest. Twee jaar geleden begon een vriendin over de zomervakantie. Ze was ook gescheiden en had een goedkope stacaravan in midden-Frankrijk gehuurd. Drie weken zou ze gaan en ze vroeg of ik mee wilde. Ik reageerde zoals ik op bijna alles reageerde: dat kan ik niet betalen. Maar ze zei dat het niet zo duur was. Tweehonderd euro voor twee weken, plus de kosten voor benzine. Natuurlijk zou ik ter plekke geld kwijt zijn aan eten, maar dat had ik thuis ook. Ik werd steeds enthousiaster over het idee. Als ik extra op mijn uitgaven zou letten en alles opzij zette, kon ik het betalen. Het idee dat de jongens voor het eerst in drie jaar op vakantie konden, maakte me blij. Ze gingen uit hun dak toen ik het vertelde. Ze waren zo blij dat ik erom moest huilen. Nooit klaagden ze als ze iets niet kregen omdat ik het niet kon betalen, maar hun blijdschap over die vakantie vertelde alles over hoe ze het hadden gemist. Dolgelukkig vertelde ik mijn ouders de volgende dag over mijn plannen. Ik had verwacht dat ze blij zouden zijn.”

Niet eerlijk

“Hun reactie was dan ook een koude douche. Ze keken elkaar veelbetekenend aan en daarna zei mijn vader: ‘Goh, we dachten dat je geen geld had. Dat heb je ons althans verteld.’ Ik schrok van zijn reactie en verdedigde me door te zeggen dat ik alles bij elkaar schraapte om mijn zoons dit te gunnen. Ik dacht écht dat ze dat begrepen, maar dat deden ze niet. De sfeer was meteen gespannen. Ik vroeg of ze er een probleem mee hadden en ze zeiden dat ze het wonderlijk vonden. Ik ging naar huis, verdrietig en boos over de reactie van mijn ouders. Waarom begrepen ze niet dat ik dit deed voor mijn kinderen? Twee dagen later was ik weer bij ze. De sfeer was nog steeds behoorlijk koel. Mijn vader zei tegen de jongens dat ze boven moesten gaan spelen en daarna kwam het hoge woord eruit: mijn ouders vonden het helemaal niet leuk dat ik had gezegd dat ik geen geld had voor een auto en studie, maar dat ik nu wel op vakantie kon. Ze verweten me dat ik niet eerlijk was geweest. Ik was verbijsterd! Ik stamelde dat ze mijn bankrekening maar moesten bekijken. En ook dat ik de vakantie minimaal zou houden qua kosten, juist omdát ik hen graag wilde terugbetalen. Maar het leek tegen dovemansoren gezegd. Sterker nog, mijn vader zei dat mijn moeder en hij zelf ook graag op vakantie wilden en dat als ik toch geld had, ik maar moest terugbetalen wat ik had geleend, want het was voor hen al moeilijk genoeg die vakantie te bekostigen. Mijn ouders verdienen redelijk goed, maar een vetpot is het niet. Maar ik begreep niet dat ze – na jarenlang naar volle tevredenheid in Nederland vakantie te hebben gevierd – nét dat jaar hadden besloten dat ze naar een resort in Portugal wilden. Het voelde als een dolk in mijn rug. ’s Avonds, toen de kinderen in bed lagen, huilde ik de ogen uit mijn hoofd. Ik voelde me zó in de steek gelaten. Dat uitgerekend mijn eigen ouders ons geen vakantie gunden. Ik overwoog om de vakantie terug te draaien, maar dat verdriet wilde ik mijn kinderen niet aandoen.”

Pijn

“De volgende dag ging ik naar de pinautomaat en nam vijftig euro op. Boos reed ik naar het huis van mijn ouders. Ik smeet het geld op tafel en zei dat ik niet meer kon missen dan dit en dat ik hoopte dat ze er gelukkig van werden. Mijn vader werd boos en vond mijn gedrag ongepast. Want uiteindelijk hád ik wel geld van hen geleend, hield hij me voor. Natuurlijk, dat was waar, maar wél voor een goed doel. We kregen knallende ruzie, mijn moeder bemoeide zich er ook mee en boos ging ik weg. Ik riep dat ze het geld zouden terugkrijgen, maar dat ze hun dochter kwijt waren. Die laatste opmerking riep ik in boosheid. Maar zo is de situatie nu wel. Ik voelde me gekwetst en in de steek gelaten en dacht dat mijn ouders snel zouden bellen om het uit te praten. Maar dat deden ze niet. Ik heb talloze keren overwogen zelf te bellen, maar ik heb het niet gedaan. Daarvoor ben ik te gekwetst. Ik vind dat de eerste stap van hen moet komen. Die vakantie is achter de rug en het was heerlijk, maar toch kon ik er niet zo van genieten als ik had gehoopt, want de ruzie met mijn ouders vreet aan me. We hadden een goede, warme band. We spraken elkaar zeker om de dag, ze waren dol op mijn zoontjes en nu ineens… Ik heb overwogen de auto te verkopen en te stoppen met mijn studie, maar ik doe het niet. Ik schraap elke maand alles bij elkaar tot de laatste cent en maak het over. Ik heb nog een schuld van ruim drieduizend euro. Ik hoop dat ik straks, naast mijn werk in de supermarkt, alvast als thuiskapper aan de slag kan gaan. Dan kan ik steeds meer afbetalen. Daarna weet ik het eerlijk gezegd niet. Ik hoop dat het goed komt met mijn ouders, maar het zal nooit meer zijn zoals het was. Ik mis ze, maar ik ben ook boos en verdrietig. De onvoorwaardelijkheid van hun steun is verdwenen en dat doet pijn. Eén ding is zeker: als ik dit van tevoren had geweten, had ik geen stuiver van ze geleend.”

Lees ook: Saskia heeft al vier jaar geen contact met haar moeder

De namen zijn om privacyredenen veranderd. Foto: Getty Images