Britt is zwanger en verliefd op haar fysiotherapeut

30 september 2024

Nu Britt (28) 33 weken zwanger is van haar eerste kind, is ze smoorverliefd. Maar niet op haar vriend Bastiaan (28). Stiekem droomt ze van haar fysiotherapeut Dann, met zijn sterke armen en fijne massages.

Britt: “Vier jaar zijn mijn partner Bastiaan en ik bezig geweest zwanger te raken. Met zes mislukte IUI-pogingen, twee keer tevergeefs IVF, vier miskramen en ontelbare hormoonspuiten. Maar uiteindelijk ook met een geweldig resultaat: ik ben op dit moment 33 weken zwanger van ons allereerste wonder. Een waar mirakel, dit keer spontaan, dwars door alle behandelingen heen.
Bastiaan en ik zijn supergelukkig met de zwangerschap. Niet meer verwacht, wel ontzettend gehoopt. Al duurde het even voordat we het ook durfden te geloven. De eerste weken vreesden we elke keer een afstoting, maar dat gevoel is nu over. Alles gaat goed met de baby en met mij, is ons verzekerd.
Er is alleen één maar. Sinds twee maanden ben ik mezelf niet en compleet in de war. Zijn het de hormonen in mijn lichaam? Is het de aanstaande grote verandering die me onbewust zorgen maakt? De transformatie van slanke sexy Britt naar aanstaand mama? Ik heb geen idee. Wel weet ik dat ik nog nooit zo hoteldebotel verliefd ben geweest. Alleen, niet op de vader van mijn kind.”

Emotionele achtbaan

“De afgelopen jaren zijn op zijn zachtst gezegd hels voor ons geweest. Er gebeurt van alles met jou en jouw partner als je medische molen in stapt om zwanger te raken. Je leest het vaak, maar het is echt zo. Je komt in een emotionele achtbaan terecht, waarin je niets anders kan doen dan je goed aan elkaar vasthouden en gáán.
Na allerlei pittige onderzoeken moest ik aan de hormonen en wij op commando vrijen. Niet leuk, zeker niet als je op dat moment midden in een verbouwing zit en liever in de woning dan in bed ‘klust’. Maar vooral niet, omdat het allemaal niets uithaalde. Maand na maand ging voorbij, zonder succes. Er was niets ernstigs aan de hand, geen afwijking waarom we geen kinderen konden krijgen, zo werd me verteld. We hadden gewoon pech.
Maar tijd en zin om nog langer te wachten hadden we niet, dus gingen Bastiaan en ik nog een stap verder en ondernamen vruchtbaarheidspogingen door middel van IUI en later zelfs IVF. Dat zorgde voor hoop en vertrouwen, gevolgd door teleurstelling en het gevoel van falen als het toch weer negatief uitpakte. Momenten waarop we er alle twee vaak flink doorheen zaten. Wat dan ook niet hielp waren de dooddoeners van de buitenwereld als ‘als je jouw kinderwens loslaat, ben je sneller zwanger’ en ‘je moet minder stressen’. Alsof daar een knop voor bestaat.
Gelukkig kon onze relatie wel tegen een stootje, want Bas en ik zijn al sinds ons veertiende een stel. Acht jaar geleden kreeg Bastiaan een zwaar motorongeluk waarna hij een half jaar heeft moeten revalideren. Hij loopt weer, weliswaar een klein beetje mank, maar hij mag nooit meer motorrijden. Voor hem echt een harde klap, want die motor was zijn lust en zijn leven. Ik heb hem daarin goed kunnen steunen. Daarbij hebben allebei als kind een ouder verloren, wat onze jeugd heeft bepaald en als mens gevormd. Pittige gebeurtenissen, die we samen aankonden. We waren een team, we snapten elkaars verdriet.
Het was ook de reden dat we redelijk jong aan kinderen wilden beginnen. Het leven kan vreemd uitpakken, zo wisten we uit ervaring, dus we wilden zo lang mogelijk kunnen genieten van ons eventuele gezin. Ik was net 23 toen ik de pil weggooide. Heel naïef misschien, maar ik verwachtte de maand erna meteen een positieve test te hebben. Dat dat pas vier jaar later zou zijn, had niemand gedacht. Des te groter was ons geluk, toen het uiteindelijk na al die jaren lukte en er toch dat innig gewenste hartje klopte op de echo. Maar des te vreemder dat ik uitgerekend nu zo verliefd ben geworden op een ander, dat het zelfs een mini schaduw werpt over het kind in mijn buik.”

Schaamteloos gedrag

“Vanwege onze medische geschiedenis, loop ik bij een speciale verloskundigenpraktijk. Het voelt fijn dat ze me intensief begeleiden, omdat ik kamp met kwaaltjes. Een ervan is bekkeninstabiliteit en lage rugpijn, met een uitstraling in mijn linkerbeen. Ik kreeg al vrij vroeg een verwijzing voor een speciale fysiotherapeut die oefeningen met me moest gaan doen. Om te leren hoe ik het beste uit bed kon gaan en mijn houding tijdens mijn werk in de kapsalon aanpassen.
Zo kwam ik terecht bij Dann, een superleuke jongen van een jaar of 22 met een eigen fysiopraktijk. Ik was nog geen minuut in zijn spreekkamer, of de vlammen sloegen eruit bij mij. Ik werd zo slap als een vaatdoek als ik naar Dann keek. Hij heeft een mooie kale kop en heeft een ongelofelijk gespierd, bodybuilderslijf. Echt een knappe, stoere gast.
Toen hij tijdens de intake voorzichtig mijn rug vastpakte om te voelen waar precies ik last had, leek het alsof hij er een warmtepleister op plakte, zo heet werd het. Ik voelde me koortsig, verward. Op alle vragen die hij had, kon ik amper antwoord geven. Ik heb echt als een puber staan stuntelen en lachen en blozen, er kwam verder geen normale zin meer uit mijn mond.
Na afloop van dat eerste consult, moest ik bijkomen. Ik zat thuis op de bank, helemaal in de war. Wat was er met mij aan de hand? Waarom deed ik zo achterlijk? Ik sprak mezelf streng toe: ik moest snel normaal gaan doen. Ik leek wel een puber met mijn gekke gedrag. Ik was een aanstaande moeder, daar hoorde volwassen houding bij. Dat was dit beslist niet.
Maar ook hiervoor gold dat er geen aan- of uitknop bestaat voor gevoelens. In de dagen erna kon ik alleen nog maar aan dat heerlijke lichaam van Dann denken, met die grote gespierde armen en krachtige vingers. De week erop had ik mijn haar uitgebreid geföhnd en mijn leukste jumpsuit aan. Het sloeg nergens op. Alsof een 22-jarige jongen überhaupt zou aanslaan op een vrouw van bijna dertig met nota bene een dikke toeter.  Sekslozer kan het niet. Maar ik had er gewoon zin in. En weer een week later droeg ik zelfs een super strakke jurk.
Dann zag me gek genoeg niet als een zwangere vrouw, maar gewoon als Britt. We lachten veel en hij stelde geïnteresseerde vragen aan me, die altijd over mij als persoon gingen. De laatste jaren was mijn lichaam alleen nog maar een veredelde broedmachine in wording geweest en kon ik over niets anders praten. Nu voelde ik me weer even mezelf.
Ik flirtte enorm met hem. Maakte complimenten over zijn sterke armen en fijne massages.
Dann deed net alsof hij de ondertoon niet hoorde. Hij bleef aardig, maar gereserveerd. Dat moet hij natuurlijk ook. Er zullen vast meerdere cliëntes zijn geweest die hem aantrekkelijk vinden. Ik vond mezelf ook vrij schaamteloos overkomen, maar kon er niet mee stoppen. Deze man maakte dat in me los.”

Lees ook: Judith: ‘Had ik eindelijk een kind, werd ik verliefd op mijn gynaecoloog’

Tomaatrode kleur

“Ik dacht dat Bastiaan van een kilometer af aan me kon zien dat er iets aan me scheelde. Ik kreeg een tomaatrode kleur als ik verslag deed van de fysioafspraak, maar Bas merkte niets. Hij zei er tenminste niets over.
Hem vertellen dat ik de fysio veel leuker vond dan goed voor me was, deed ik ook niet. Ooit hadden Bastiaan en ik elkaar beloofd dat we het elkaar zouden opbiechten als de een verliefd zou worden op een ander. Dat dat een keer zou kunnen gebeuren leek ons logisch. We zijn immers voor elkaar de eerste en enige liefde. Volgens de statistieken is het normaal dat je ook wel eens verkikkerd kan raken op een ander. Zodra je er niets mee doet, ook totaal geen bedreiging. Als je het maar eerlijk vertelt, zo spraken we af.
Maar nu het mij daadwerkelijk overkwam, leek Bastiaan me juist de laatste met wie ik dit zou delen. Ik wilde hem in dit stadium van de zwangerschap absoluut geen pijn doen, noch ongerust maken. Aan de ene kant zag ik er ook geen gevaar in: ik zou me niet kunnen voorstellen dat ik Bas ooit zou verlaten voor een fling. Laat staan dat ik überhaupt een kans maakte bij deze fysio, die nog geen enkele aanmoediging had gemaakt naar mij.
Maar ik was ook bang dat Bastiaan me zou adviseren op zoek te gaan naar een andere praktijk. Dat wilde ik voorkomen. Ik keek juist enorm uit naar mijn nieuwe afspraak. Ik genoot van het gevoel dat ik van Dann kreeg. Van zijn interesse. De complimenten als ik netjes mijn oefeningen had volbracht, maar vooral van zijn aanrakingen. Die waren nooit op een Me Too-achtige manier, maar ik vond ze stiekem toch fijn.
Ik genoot ook van de vlinders. Ik kan me niet eens meer herinneren of ik dat ooit eerder heb gevoeld. Ik was nog zo jong, toen Bastiaan en ik verkering met elkaar kregen. Dat was een puppy-love. Heel anders, dan nu als volwassen vrouw.
Aan de andere kant, vond ik het ook gek dat ik uitgerekend nu, verliefd kon worden op een ander. Waarom overkwam me dit in deze fase en hoe kon dat? Kwam het door de zwangerschapshormonen Betekende dat ik niet toe was aan het moederschap? Dat ik misschien twijfelde aan mijn relatie? Ik vond het allemaal erg verwarrend en het baarde me zorgen.”

Geheim opgebiecht

“Uiteindelijk ben ik ermee gestapt naar de enige persoon die ik mijn geheim toevertrouwde: mijn verloskundige Anja. Met haar heb ik een band opgebouwd. Ik kon haar altijd bellen, al was het midden in de nacht. Eerlijk gezegd heb ik dat laatste ook regelmatig gedaan, als ik weer eens tussentijds begon te bloeden of in het verleden ’s nachts een miskraam kreeg. Anja had dan altijd alle begrip, klaagde nooit dat ik haar wakker belde. Omdat ik vaak bij onrust tussendoor naar het hartje mag komen luisteren, zie ik haar regelmatig.
Anja reageerde niet verbaasd. Ze weet mijn verliefdheid aan het feit dat mijn lichaam nu het gelukshormoon endorfine aanmaakte. De ene vrouw is daardoor altijd blij, de ander kampt met stemmingswisselingen, is sneller emotioneel of boos en ik ben gewoon licht ontvlambaar. Ik was constant een beetje ‘high’. Niets mee doen, maar gewoon van genieten, was haar advies.
Wel raadde ze me aan om weg te gaan uit de praktijk van Dann. Ze noemde het de kat op het spek binden, wat ik nu deed. Ik werd steeds losser. Straks zou Dann zich er toch ongemakkelijk door gaan voelen of zou Bastiaan het ontdekken.
Omdat ik het vreselijk vond om Dann te vertellen dat ik weg wilde, loste zij het voor me op. Anja belde Dann met de mededeling dat ze in dit laatste trimester een Mensendieck-therapeut beter voor me was. Heel laf, maar ik heb daarna nooit meer wat van me laten horen. Ik durfde die confrontatie met hem niet aangaan. Maar dat ik nu weg bij hem ben, wil niet zeggen dat ik ook klaar met Dann mee ben. Ik heb hem stiekem opgezocht op Instagram. Dann heeft flink veel volgers. Ik ben er nu één van. Ach, ik doe er verder niemand kwaad mee en het leidt me af van de spanning voor de bevalling.
Ik verwacht dat mijn verliefde gevoel straks vanzelf verdwijnt als de baby er is en Bastiaan en ik eindelijk een gezin vormen. Dan heb ik iemand anders om al mijn energie op te storten en liefde te geven.  Misschien dat ik Bas ooit zal vertellen over deze verliefdheid, als die allang achter de rug is. Dan kan ik er vast om lachen en zie ik het als een kleine hobbel op onze weg.
Tot de baby er is, vermaak ik me met de sociale media van Dann. Zeker nu ik thuis zit, kunnen de dagen uren duren en heb ik alle tijd om te piekeren. Als ik het moeilijk heb, bekijk ik zijn foto’s. Vooral die waarin Dann alleen in een hemdje poseert.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.