De broer van Mireille werd op straat vermoord

20 maart 2024

Het verlies van een dierbare is ongelooflijk verdrietig. Over hem of haar praten, kan soms helpen. Wie was degene die overleed en wat is zijn/haar verhaal? Deze week vertelt Mireille (54) over haar broer Michael. Op 26 september 1986 kwam hij door zinloos geweld op gruwelijke wijze om het leven. Iets waar Mireille nog steeds veel last van heeft. “Ik blijf me altijd schuldig voelen, wat anderen ook zeggen.”

Mireille: “Mijn broer Michael en ik waren elkaars beste vriend. Ik heb nog een oudere zus, maar hij en ik hadden een heel speciale band. Hoewel hij zes jaar ouder was dan ik, vond hij het altijd prima om mij overal bij te betrekken. Zo mocht ik als kind vaak meehelpen met het radioprogramma dat hij vanuit huis maakte. Dan gaf hij mij de taak om jingles te maken of andere ondersteunende dingen te doen. Hij was ook heel beschermend. Als er iets was, kon ik altijd bij hem terecht.”

Samen uit

“We hadden zo’n goede band dat ik vanaf mijn dertiende met hem mee uitging. In die tijd was dat normaal op die leeftijd. Samen met onze vriendengroep gingen we regelmatig naar een jongerencentrum. We hielden allebei enorm van muziek, Mr. Review was onze favoriete ska-band. Toen zij op vrijdagavond 26 september 1986 in Hilversum optraden (ik was toen 17 en Michael 23 jaar), spraken we af om er samen met vrienden naartoe te gaan. Helaas moest ik vlak daarvoor afhaken, omdat ik geen geld had. Ik woonde in die periode al samen met mijn toenmalige vriend en had niet zoveel te besteden. Michael ging daarom alleen met vrienden en beleefde een leuke avond. Daarna ging het helemaal mis.”

Zinloos geweld

“Samen met zijn vriend Mark haalde Michael na het optreden ergens een patatje en milkshake die ze vlakbij de club op een bankje op het eerste perron van treinstation Hilversum nuttigden. Opeens kwam er een skinhead op ze af. Hij was samen met andere skinheads ook bij het optreden van Mr. Review geweest en achteraf hoorden we dat zij de hele avond ‘Heil Hitler’ hadden geroepen. Michael en Mark waren toen nog niet met ze in contact gekomen, maar op het perron wel. Vanuit het niets werden ze namelijk door de skinhead geslagen met een stuk hout. Zijn vrienden (die aan de andere kant op het perron stonden) kwamen er snel op af en begonnen ook mee te slaan en schoppen.
Wat ik later van Mark begreep, was dat het allemaal heel snel ging. Ze werden totaal overrompeld en het enige wat ze konden doen, was proberen zich te verweren. Michael was ook helemaal geen type om te vechten. Hij was een heel rustige en lieve jongen die nog geen vlieg kwaad deed.
Nadat Mark op een gegeven moment de kans zag om weg te vluchten, was hij ervan overtuigd dat Michael achter hem aanrende. Eenmaal aangekomen bij hun auto zag hij hem niet. Daarom rende hij weer terug en daar vond hij Michael enkele tientallen meters verderop voor een nis in het GAK-gebouw, 800 meter verderop. Michael had verschillende steekwonden in zijn heup, buik en hart. Hij had de aanval niet overleefd.”

Shockend nieuws

“Rond die tijd schrok ik wakker in mijn bed. Opeens had ik het heel erg koud en ik vroeg mijn toenmalige vriend of hij mij kon vasthouden. Nog eens een paar uur later stonden mijn ouders opeens middenin de nacht voor de deur. Ze zeiden dat Michael dood was en ik kon het niet geloven. Had hij een auto-ongeluk gehad? ‘Nee’, antwoordden mijn ouders. ‘Hij is vermoord.’
In shock hoorde ik het aan. Blijkbaar had Mark nadat hij Michael op de grond gevonden had in een nabijgelegen café de politie gebeld. Zij waren snel ter plaatse en bevestigden dat Michael overleden was. Van de skinheads was geen spoor meer te bekennen, maar volgens Mark waren ze aan het wachten op de trein naar Amsterdam. Waarschijnlijk waren ze daar dus onderweg daar naartoe.
Binnen no time had de politie ze in de trein opgepakt. Eén van hen bleek Michael te hebben neergestoken. Hij had er trots over verteld tegen zijn vrienden.”

Uit de hand gelopen vechtpartij

“Die nacht veranderde mijn leven in een hel. Mijn ouders, zus en ik waren echt verdoofd. Het was zo onwerkelijk allemaal. De volgende dag ging ik naar het station om de plek van de moord te bekijken en het bloedspoor dat Michael had achtergelaten, was duidelijk te zien. De gedachte dat hij met zijn laatste kracht nog hulp had gezocht, was gruwelijk. Vooral ook omdat getuigen later zeiden dat ze hem wel hadden zien zwalken, maar dat ze dachten dat hij dronken was. Uiteindelijk is hij dus helemaal alleen op de stoep, voor een nis in het GAK-gebouw, gestorven. En voor wat? Omdat hij er uitzag als een hippie, zoals de daders later in de rechtszaak toelichtten?
Het allerergste vind ik dat ze nooit spijt of berouw hebben getoond. Volgens hen was het een ruzie en de rechter ging daarin mee. Zij oordeelde het als een uit de hand gelopen vechtpartij en de dader die Michael doodstak, kreeg vier jaar gevangenisstraf. Na twee jaar en acht maanden kwam hij alweer vrij. De andere daders kwamen er met slechts voorarrest en een taakstraf vanaf. Echt ongelooflijk.”

Schuldgevoel

“Dat Michael volop in het leven stond, vind ik heel moeilijk te verkroppen. Hij had net een huis gekocht, werkte als technicus en was supertrots op zijn lieve hond. In één klap viel dat allemaal in duigen. Sinds zijn overlijden loop ik daarom niet alleen met woede over het aangedane onrecht, maar ook met een schuldgevoel rond. Nog steeds, na al die jaren. Want wat als ik die avond wél met hem was meegegaan naar het optreden? Dan had hij mij waarschijnlijk direct daarna naar huis gebracht of was ik er in ieder geval bij op het station toen het gebeurde. Of het daarmee voorkomen had kunnen worden, zal ik nooit weten. Toch blijven die gedachten door mijn hoofd spoken. Vandaar dat ik me altijd schuldig blijf voelen, wat anderen ook zeggen.”

Herdenkingsmonument

“Een paar weken na Michaels dood vonden we een fotorolletje van hem. Hij was vlak daarvoor op vakantie geweest en had een prachtige foto gemaakt van twee parende libellen die samen een hart vormden. Dat vonden wij zo mooi dat we dat graag als inspiratie wilden gebruiken voor een herdenkingsmonument voor Michael. Uiteindelijk werd dat het Monument voor Verdraagzaamheid voor station Hilversum, naar aanleiding van de moord op Michael. Het is een prachtig beeld van twee heel grote handen die twee gegraveerde libellen in plexiglas beschermen.
Voor mij betekent deze plek ontzettend veel. Vooral omdat er van de plaats waar Michael gestorven is, bijna niks meer over is. De locatie van de nis heeft een herbestemming gekregen en daar heb ik het best moeilijk mee. Mijn ouders hadden namelijk met een herdenkingsplaat in de nis een mooie plek gecreëerd. Voor ons was dat zijn graf, omdat we zijn as vlak na zijn crematie hadden uitgestrooid. En nu is dat graf er niet meer.”

Blijvend gemis

“Dat ik Michael al bijna 38 jaar moet missen, blijft heel gek. Mijn zoon en dochter (die toevallig ook zes jaar schelen) hebben hem nooit gekend, maar zo voelt het niet voor hen. Door de vele verhalen die ik over Michael heb verteld, kennen ze hem alsnog. Op zijn sterfdag herdenken we hem altijd samen en dat is voor mij een fijne troost. Nog steeds mis ik hem iedere dag. Het is iets waar ik een soort van mee heb leren leven, maar het verdriet zal nooit overgaan.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.