9x hun bruiloft verliep niet zoals gedacht: ‘Trouwringen vergeten’
13 juni 2023
Weken, maanden, jaren en soms zelfs een half mensenleven keken ze ernaar uit: de bruiloft. Maar alle draaiboeken ten spijt, soms loopt het nét even anders…
‘Op onze trouwfoto lijken we net The Adams Family’
Linda (59): “Mijn man Rob (62) zei altijd dat hij pas wilde trouwen als de kinderen het bewust konden meemaken. Nou, dat hebben we geweten. Bij het huwelijksaanzoek tijdens een vakantie op Elba – ze waren 5 en 8 – sloegen ze al op tilt. Ze vonden het maar stom, die trouwerij, en onze dochter wilde er niets meer over horen. Als het onderwerp thuis ter sprake kwam, liep ze weg. Uiteindelijk lukte het gelukkig wel om haar een mooie jurk te laten aanmeten.
Op de trouwdag zelf – in 2010, ze waren inmiddels 7 en 10 – wilde mijn dochter na de kapper de auto niet uit. Ze vond haar bruidsmeisjeskrullen maar stom. Onze zoon weigerde in zijn kostuum over straat te gaan. Terwijl de fotograaf de eerste foto’s van ons maakte, stond zoonlief opeens in joggingbroek voor ons. Zijn prachtige pak, overhemd en schoenen, die we met plezier hadden gekocht, droeg hij precies een halfuur in huis. Mijn dochter accepteerde haar krullen uiteindelijk schoorvoetend. Lopend naar de trouwlocatie wandelde onze zoon mokkend meters achter ons, terwijl onze dochter met een gezicht als een oorwurm naast ons liep. De gezinsfoto van onze trouwdag is hilarisch: we lijken net The Adams Family. Overduidelijk waren ze oud genoeg om het mee te maken. Maar mijn joggingbroek voor wanneer onze zoon trouwt, hij is inmiddels 23, ligt al klaar.”
‘Op de dag voor onze bruiloft lag ik in het ziekenhuis’
Miranda (38): “We wilden ons huwelijk simpel en klein houden, mijn man Evert (41) en ik. Dus kozen we voor een maandag op het stadhuis en aan het eind van de week een etentje met familie. Dat was in 2015. Twee dagen voor onze trouwdag kreeg ik plotseling enorme buikpijn. Die trok weg, dus gingen we door met de voorbereidingen. Maar na een helse avond bleek ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te hebben. Mijn eileider knapte en diezelfde nacht nog werd ik met spoed geopereerd. Zo lag ik de dag voor onze trouwdag in het ziekenhuis. Mijn man haalde alles uit de kast om de ambtenaar van de burgerlijke stand naar ons huis te laten komen, zodat we toch nog konden trouwen. Foto’s maakten we een paar maanden later en het etentje haalden we in. Eind goed, al goed, en het werd nóg beter: de maand erna bleek ik weer zwanger. Inmiddels hebben we een dochter van zeven, een zoon van vier – naast de dochter van dertien die ik al had.”
‘Die volle dubbeldekker liep vast een een verkeersdrempel’
Loekie (56): “Alle familie en vrienden verzamelden bij ons thuis om met de hele club in een rode Engelse dubbeldekker naar het stadhuis te gaan toen mijn man Chris (56) en ik in juni 2010 gingen trouwen. Diezelfde bus zou ons daarna naar de feestlocatie rijden. We hadden taxibusjes geregeld om iedereen na afloop van het feest weer naar huis te brengen; de gouden oplossing voor een onbezorgd feest.
’s Ochtends hadden we eerst de trouwfoto’s gemaakt met de kinderen en bruidsmeisjes – eveneens per dubbeldekker. Toen merkten we al dat de bus het moeilijk had met de verkeersdrempels in de buurt. Nu hij op weg naar de plechtigheid volgeladen was met feestgangers, liep hij vast op één van de drempels. De brandstofleiding brak en de diesel stroomde over straat. Paniek, iedereen als een haas de bus uit. Mijn oudste zus, tevens ceremoniemeester, bleek niet voor één gat te vangen. Bij hetzelfde bedrijf waar we de taxibusjes voor ’s avonds hadden geboekt, wist ze vliegensvlug vervangend vervoer te regelen. Maar onze gasten bleken nét even sneller. Onze bruidsmeisjes zagen we al gauw in de chique Hummer van de buren richting stadhuis vertrekken, anderen sprongen in hun eigen auto’s. Met het invalidenbusje van mijn schoonouders waren wij net iets te laat bij het stadhuis, maar gelukkig waren we de laatsten die gingen trouwen die dag. Gered! Het heeft de pret niet mogen drukken, we hadden een fantastische bruiloft. Maar van het dubbeldekkerbedrijf hebben we nooit meer iets gehoord. Zo’n rode bus toch nog eens instappen? Ja hoor, maar alleen in Londen.”
‘De dronken pastoor bleef maar herhalen dat we te laat waren’
Els (64): “Nu kunnen we erom lachen. Maar toen mijn man Geert (64) en ik op 27 juni 1980 in het huwelijksbootje stapten, was dat wel andere koek. De hele dag was het kletsnat. Geert zou me met de taxi vanuit zijn huis komen ophalen, maar die kwam maar niet doordat het taxibedrijf de afspraak niet had genoteerd. Bijna een halfuur te laat arriveerden we bij het stadhuis. Daar bleken ze aanvankelijk de moeilijksten niet. Maar onderweg naar het kapelletje waar we trouwden, zette de pastoor het plotseling op een mopperen. Hij bleef maar herhalen dat we te laat waren en verspreidde een enorme dranklucht uit zijn mond. Hij bracht het jawoord tot een goed einde, maar onze foto’s in het bos verregenden. Het feest maakte gelukkig alles goed. Tot op de dag van vandaag kunnen Geert en ik erom gieren.”
‘Op een snel gehuurde Segway kon ik me verplaatsen voor de foto’s’
Carine (44): “Weken voor onze trouwdag in juli 2017 lukte het me al niet goed om de danslessen te volgen. Mijn man Sydney (40) en ik wilden een te gekke huwelijksdans instuderen en hadden YouTube afgestruind voor originele ideeën, maar pijn in mijn heup gooide roet in het eten. Het ongemak leek op een slijmbeursontsteking, maar spuiten hielpen niet. Na een spoedecho, één week voor ons huwelijk, kwam de aap uit mouw: ik had versleten heupen. De enige behandeling: twee kunstprotheses. Dat lukte natuurlijk onmogelijk voor de huwelijksdag. Achter de bruidskinderen stiefelde ik met pijn en moeite op de grote dag naar het stadshuis. Mijn kersverse man had een Segway, je weet wel, zo’n elektrisch aangedreven step, gehuurd om mezelf beter te kunnen verplaatsen voor de trouwfoto’s. Maar de huwelijksdans? Dat werd schuifelen.”
‘Ik kreeg een compleet dienblad met baco’s over me heen’
Marieke (30): “Mijn man Olivier (30) en ik gingen viral op internet en in de media na ons trouwfeest. Ken je het verhaal van de ‘baco-bruid’? Dat was ik. Op 7 juli 2017 trouwden we. Alles verliep volgens schema, tot ik een champagnekurk in het oog van mijn kersverse man schoot en ik een compleet dienblad bacardi-cola over me heen kreeg, in mijn prachtige trouwjurk. Het grappige is dat ik zelf bruidsfotograaf ben, maar onderwerp werd van een prijswinnende foto. Gelukkig zijn de vlekken uit mijn jurk, is ons huwelijk smetteloos en zijn we inmiddels drie mooie dochters van 3, 2 en een baby verder.”
‘Mijn schildklier was zo ontstoken dat ik nauwelijks ja kon zeggen’
Wendy (32): “Een aantal dagen voor de bruiloft, bijna een jaar geleden, was ik mijn stem kwijt en voelde ik me ziek. Mijn schildklier bleek ontstoken en was zó opgezet dat hij mijn stembanden dichtdrukte. Hoe moest ik nu het ja-woord zeggen tegen mijn René (32)? Met moeite perste ik er een ‘ja’ uit en nam die op met mijn telefoon, voor het geval dat op het moment suprême niet zo lukken. Na een aantal dagen prednison kwam mijn stem op de trouwdag een klein beetje terug, en met veel moeite kreeg ik het hoge woord eruit, harder en overtuigender dan ik verwachtte. Ondanks alles was onze trouwdag perfect, en kon ik tijdens ons trouwfeest zelfs wat praten.”
‘Alleen koud water op onze trouwdag en de rampspoed bleek nog niet compleet…’
Jacqueline (51): “Vijf dagen voor onze bruiloft, op 8 april 2022, kregen mijn man William (47) en ik bericht dat onze wijk op onze trouwdag zonder stroom zou zitten, vanwege werkzaamheden. Niemand wist hoe lang het zou duren, alleen dat het koud douchen zou betekenen, op de dag van ons leven. Twee dagen later, drie dagen voor de plechtigheid, bleek de rampspoed nog niet compleet, toen de fotograaf met medische klachten afzegde. Geen probleem, een goede vriend bleek ook handig met een camera.
William en ik wilden het feest klein houden, in een versierde tent achter ons huis. Met kinderen, kleinkinderen en wat vrienden, in totaal zo’n vijftig mensen. Maar in de nacht voor de bruiloft brak er noodweer uit en de feesttent hield het niet. Gelukkig kon de catering op de dag zelf een vervangende tent plaatsen. Opgelucht vertrok William naar zijn ouders om zich daar klaar te maken voor de bruiloft. Vanaf nu zou alles gesmeerd lopen, dachten we. Maar eenmaal aangekleed bleek ook de trouwauto het te hebben begeven. Net toen we besloten dan maar op de fiets te vertrekken, kregen we hem aan de praat. Om er op de dag na een verder prachtige plechtigheid achter te komen dat de accommodatie van onze huwelijksreis in eigen land dubbel geboekt was. Hoewel we toen wel konden janken, vlogen we een maand later naar Turkije. Eind goed, al goed.”
‘We waren vergeten onze trouwringen op te halen’
Cynthia (30): “Ach ja, zelfs de trouwambtenaar wist dat ik een chaoot kan zijn. Dus toen mijn man Davy (32) en ik er op onze trouwdag in augustus 2019 achter kwamen dat we waren vergeten de trouwringen op te halen, was niemand verbaasd. We losten het op met snoepringen, who cares? De trouwambtenaar en getuigen konden er hartelijk om lachen en dachten zelfs dat het een geintje was. De echte ringen hebben we drie maanden na onze bruiloft opgehaald. Hallo, we moesten wel eerst op vakantie!”
‘Na een dramadag bleek ons vakantiegeld ook nog gestolen te zijn’
Yvonne (49): “Oké, mijn man Ben is inmiddels mijn ex-man, maar onze bruiloft in 1997 gaat de boeken in. Als dramadag, dat wel – al lag dat niet aan onze relatie. Vlak voor de plechtigheid belde de fotograaf dat hij met pech langs de snelweg stond. Onze families losten het op met eigen snapshots totdat de fotograaf met een leenauto alsnog ter plaatse was, maar daarop kreeg ik – vlak voor de plechtigheid – een astma-aanval. Ambulance erbij, zuurstof en medicatie erin, en toen kon de dienst met een kwartier vertraging alsnog beginnen. Feest, zou je zeggen. Maar de zanger die we hadden gehuurd, bleek tergend vals te zingen en de muziek was alles behalve feestelijk. Toen twee uur na aanvang mijn fysiotherapeut als gast op ons feest verscheen, die een behoorlijk moppie bleek te kunnen zingen, besloten we de geboekte band te verbannen. Na een knalfeest keerden we uiteindelijk toch nog dolgelukkig huiswaarts. Daar bleek het een puinhoop. Resultaat van een wat rommelige ceremoniemeester, kapster en wat vrienden, dachten we eerst. Ben en ik hadden geld gespaard voor onze huwelijksreis naar Frankrijk en verstopt in ons huis. Maar toen we alles hadden opgeruimd, bleek ons vakantiegeld verdwenen. Dankzij een inzamelingsactie van familie konden we alsnog op reis, die geweldig was. Na aangifte bij thuiskomst bleek de kapster de dief, waarop ze is veroordeeld. Ons geld kregen we in termijnen terug.”
Tip van de redactie
Het lijkt zo makkelijk: een bruidsjurk, een locatie, die tweehonderd houten witte klapstoeltjes die overal op Pinterest staan, een ring, een jawoord en wat tranen. Toch bleek ook Aaf Brandt Corstius niet immuun voor de stress, de tranen, de ontroering en de oprechte gekte die zich kunnen voordoen tijdens het voorbereiden. Als ze nog eens trouwt dan volgt ze alle tips in dit boekje. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Trouwboekje
Tekst: Jorinde Benner
Foto: Getty Images
