Carina kwam in twee jaar 22 kilo aan en viel in 1 jaar tijd 20 kilo af

13 oktober 2022

Het verlies van haar zoontje Noah, tijdens de bevalling, was voor Carina aanleiding om te gaan emotie-eten. Zo kwam ze in twee jaar tijd 22 kilo aan. ‘Ik had het idee dat ik er wat gelukkiger van werd, en dat was precies wat ik wilde: me gelukkiger voelen.’

Carina: “Zes jaar geleden stond ik minstens vijf keer per week in de sportschool. Soms sportte ik twee keer per dag, voor en na mijn werk. Het was een gedeelde hobby: vrienden van mij waren ook aan het sporten. Daarnaast at ik alleen gezond: wit vlees, vis, veel groente… Dat heb ik zo’n drie jaar volgehouden. Toen kreeg ik een andere vriendengroep, ging minder naar de sportschool en stopte met fanatiek gezond eten.
Niet veel later, in 2018, besloten mijn toenmalige vriend en ik om mijn spiraaltje te laten verwijderen. Ik was meteen zwanger. Op vrijdag had ik de positieve test in mijn handen, maar op zondagochtend kreeg ik een miskraam. Ik was ongeveer zeven weken, de eerste echo had ik niet eens gehaald. Dat deed veel met me. Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn. Daarom besloot ik na een week: we gaan er weer voor.”

Een beetje genieten

“Een maand later bleek ik zwanger van Noah. Dat euforische gevoel bij de positieve test had ik deze keer niet: ik was bang dat het opnieuw mis zou gaan. Vervolgens werd ik ook nog twee keer ongesteld, waardoor ik aan een miskraam dacht. Pas met twaalf weken, na een echo waaruit bleek dat alles goed was, durfde ik een beetje te genieten.
Met zestien weken kreeg ik last van harde buiken en een hoge bloeddruk. Mijn urine werd gecheckt op een urineweginfectie of blaasontsteking. Dat had ik niet, maar mijn urine bevatte wel een grotere hoeveelheid eiwit. Niets om me zorgen over te maken, zeiden ze. Het was weliswaar iets geweest, maar dat bouwde zich langzaam af. Daarna ging de zwangerschap redelijk, alleen die hoge bloeddruk bleef. Hij was niet torenhoog, maar wel hoog genoeg om me niet helemaal fit te voelen.
Kerst 2018 ben ik goed doorgekomen. Ik genoot van het feit dat ik Noah voelde bewegen. Op oudjaarsdag ging ik voor controle naar de verloskundige. Alles was normaal. Ook mijn bloeddruk. Vier dagen later begon de hel.”

Liefde, trots en verdriet

“Op 4 januari 2019, ik was 23 weken en één dag zwanger, had ik ’s ochtends ineens een paar druppeltjes bloedverlies. Niet veel later kreeg ik ook krampen. Die werden steeds erger en uiteindelijk belandde ik, na nog een bezoek van de verloskundige, ’s middags in het ziekenhuis. Daar ontdekten ze dat de bevalling was begonnen: ik had twee centimeter ontsluiting en het vruchtzakje met Noah puilde uit. Ik moest met mijn benen de lucht in, in de hoop dat het vruchtzakje zou terugzakken in de baarmoeder. Dan zouden ze mijn baarmoedermond dicht maken met een cerclage, een bandje, waardoor de bevalling niet zou doorzetten. Maar het vruchtzakje zakte niet terug. Toen besloten we het aan Moeder Natuur over te laten: ik moest bedrust houden om maar die 24-wekengrens te halen (de richtlijn om extreem vroeg geboren kinderen te behandelen en in leven proberen te houden, red.). Met 23 weken en 4 dagen werd ik overgebracht naar het WKZ in Utrecht, een ziekenhuis met een prematuurafdeling. Daar kreeg ik weeënremmers, maar diezelfde avond braken mijn vliezen.
De bevalling was sereen. Vier dagen lang had ik mijn best gedaan om niet te bevallen, nu mocht het en wilde ik er iets liefdevols van maken. Noah werd op 8 januari 2019 geboren. Helaas werd al tijdens de bevalling duidelijk dat hij was overleden – uit later onderzoek bleek door een infectie in de placenta. Hij was echt een baby, 30 cm groot, met alles erop en eraan. Ik was voor het eerst moeder geworden, voelde liefde en trots. Tegelijkertijd had ik veel verdriet. Ik had geen huilend kindje op mijn borst, geen oogjes die open gingen. Toch, achteraf, was ik ‘blij’ dat Noah stil was geboren; door die 24-wekengrens hadden ze niets voor hem kunnen doen.”

Alleen maar junkfood

“Die eerste periode na de bevalling stond ik op, ging ik op de bank liggen en keek ik tv zonder te kijken. Ik voelde mij zo verdrietig, huilde mijn ogen uit mijn hoofd. Het enige dat ik van Noah had waren foto’s. Zelfs mijn buik had ik niet meer; die was gelijk na de bevalling helemaal plat.
Na de bevalling ben ik gaan emotie-eten. Dat begon al op de terugweg van het ziekenhuis naar huis. We stopten bij McDonalds. Ik moest er niet aan denken om te koken en gezond te eten. Diezelfde avond zaten we, na het regelen van Noahs uitvaart, heel verdrietig op de bank. Toen zijn we naar KFC gegaan. In de weken erna at ik vervolgens alleen nog maar junkfood.
Op 2 mei was ik van Noah uitgerekend. Op die dag zijn mijn toenmalige vriend en ik een geregistreerd partnerschap aangegaan en naar Zakynthos gevlogen voor een vakantie. Voor mij reden om er een beetje leuk uit te zien; drie weken van tevoren lette ik wat meer op wat ik at. Maar na thuiskomst liet ik alles weer varen.
Al met al heb ik twee jaar lang alleen maar slecht gegeten. Steeds had ik het idee dat ik er wat gelukkiger van werd, en dat was precies wat ik wilde: me gelukkiger voelen. Uiteindelijk gold dat alleen voor de momenten dat ik at.
Natuurlijk werd ik dikker, maar ik had het niet in de gaten, en mijn omgeving ook niet. Wat ik aankwam verdeelde zich over mijn hele lijf. En ik droeg alleen maar losse kleren: joggingpakken, mannentruien. Ik begon te verslonzen, maar dacht: ‘Als mijn make-up maar goed zit.’ Ik wilde wel minder zwaar zijn, maar daarvoor moeite doen… nee. Dat zag ik niet zitten.”

1.73 meter en 92 kilo

“In januari 2021 was ik continu benauwd. Na verschillende coronatesten en een bezoek aan de huisarts kwam ik voor onderzoeken bij een longarts terecht. Ik moest op de weegschaal staan: de laatste keer dat ik gewogen werd was toen ik negen weken zwanger was van Noah, nu woog ik 22 kilo zwaarder! Een week later ging ik terug naar de longarts voor alle uitslagen. De arts zei: “Mevrouw Kramer, uw buik zit in de weg. Dat maakt dat u benauwd bent.” Ik kreeg het advies om af te vallen.
Ik liep ondertussen al weken bij een fysiotherapeut vanwege rug- en nekklachten. Zij vertelde mij over GLI: Gecombineerde Leefstijl Interventie, bedoeld voor mensen met overgewicht en gericht op gedragsverandering om zo een gezonde leeftijd te bereiken en te behouden – daarom duurt het twee jaar. Met andere woorden: om af te vallen ga je niet (crash)diëten of overdreven sporten, maar pas je je leefstijl aan zodat je het de rest van je leven kunt volhouden.”

Meteen de huisarts gebeld

”Ik had nog nooit van GLI gehoord, maar dezelfde dag nog belde ik mijn huisarts voor een verwijzing – bij verwijzing wordt GLI vergoed door de basisverzekering. Na twee dagen had ik mijn intakegesprek. Ik moest vertellen wat mijn leefstijl was en wat ik wilde bereiken. Ik ben 1.73 meter en woog op dat moment 92 kilo, met mijn vetpercentage behoorde ik tot de categorie obese. Mijn eerste doel was om dat percentage binnen een jaar omlaag te krijgen. Mijn tweede doel, dat ik na twee jaar behaald wilde hebben, was dat ik 75 kilo wilde wegen.
Met GLI kom je in een groep met meerdere mensen die tegelijkertijd starten. Elke zes weken kom je bij elkaar en bespreek je onderwerpen als voeding, beweging, stress, slaap en ontspanning. Zo kun je met elkaar sparren en tips delen. Ook is er een leefstijlcoach die je handvatten geeft, bijvoorbeeld welke producten je kunt vervangen door gezondere producten en schema’s om inzicht te krijgen in je leefgewoontes. Ik moest twee maanden wachten voordat mijn groep begon. Tot die tijd ging ik zelf aan de slag: drie keer per week trainde ik een half uur met een personal trainer en paste ik alvast mijn voeding aan: omdat ik een paar jaar eerder zo met mijn eten bezig was geweest, wist ik waar ik op moest letten. Mentaal begon ik mij al snel beter te voelen. Aansluitend zorgde GLI ervoor dat ik een stok achter de deur had.”

Weer een kinderwens

“Ik ben nu anderhalf jaar verder. Sinds GLI sport ik drie keer per week: cardio en krachttraining. Daarnaast eet ik elke dag magere kwark met fruit en noten als ontbijt, een verse salade of koolhydraatarm brood met mager beleg als lunch, en vlees of vis met groente en volkoren rijst of pasta als avondeten. Tussendoor neem ik fruit en noten, maar vaak ben ik al verzadigd en heb ik daar geen behoefte aan. In het begin liet ik wel eens een gebakje staan. Maar nu pak ik gewoon een stuk chocolade als ik daar zin in heb. Als je op een gegeven moment zo veel bent afgevallen, hoef je niet meer op alles te letten.
Ik heb niet alleen mijn eerste doel gehaald, maar ook al ruimschoots mijn tweede doel: ik weeg nu 72 kilo. Door blijvend anders te eten ben ik bovendien niet meer aan het jojoën in gewicht, ook niet als ik een langere tijd niet sport. Mijn nieuwe doel is dat ik gespierder wil worden: ik ben veel afgevallen, heb gelukkig geen los vel, maar vind het mooier als ik door spieren net wat meer ‘lijnen’ heb.
Nadat ik was begonnen met GLI gingen mijn toenmalige vriend en ik uit elkaar. Ik kon toen kiezen: weer gaan emotie-eten of doorzetten met GLI. Ik heb weten door te zetten. Daar ben ik trots op. Ik heb drie jaar lang niet kunnen zeggen dat het goed met me ging. Ik had een kind verloren, een scheiding achter de rug, en nog meer. Maar nu kan ik dat wel: ik zit letterlijk en figuurlijk goed in mijn vel. Ook heb ik een nieuwe vriend. We zijn nu bijna een jaar samen, maar tijdens onze eerste date moest ik al weten of hij een kinderwens had. Toen hij ‘ja’ zei, dacht ik: ‘Dan ga ik ervoor!’ Het liefst ga ik met hem een gezin stichten. Niet dit jaar of volgend jaar, maar wel graag voor mijn 35ste. En hopelijk krijgen we dan een levend en gezond kind.”

Tekst: Hilli voor den Dag
Foto: Cees Rutten
Visagie: Wilma Scholte

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.